ΒΗΜΟΘΥΡΟ (2)

Θεομητορική Αγιότητα: Το Μεθόριο Μεταξύ Προϊστορίας Και Ιστορίας Της Σωτηρίας

Σχόλια στο κείμενο του Παναγιώτη Υφαντή

Γίνεται ξεκάθαρη πλέον η προσπάθεια εκ μέρους της "Νέας", επιστημονικής θεολογίας να καταργηθεί η κάθετη Σωτηρία της παραδοσιακής Πατερικής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και να αντικατασταθεί από την οριζόντια, ιστορική, Εβραϊκή, εσχατολογική εκδοχή της. Ο πιστός Χριστιανός αντικαθίσταται σιγά-σιγά από τον καθημερινό χλιαρό ημιχριστιανό. Η γλώσσα του θα πάρει τη θέση της Μυστηριακής γλώσσας της Λατρείας μας (διότι ζεί πιστεύοντας μόνο σε λέξεις), και η εν ημίν ελπίδα, που ξεκίνησε την επέλασή της με τον αθεϊσμό του Κάντ, θα αντικαταστήσει την Πίστη.

Το πρώτο που αντικαθίσταται είναι ο λειτουργικός Λόγος "Πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν". Αντικαθίσταται επιτυχώς από το "Πάσαν την Μυστηριακήν αποθώμεθα Πίστην". Ο κ. Υφαντής, όπως και πολλοί γνωστοί "θεολόγοι" και "Αρχιερείς" που μας βασανίζουν με την ανοησία τους, του Αρχιεπισκόπου συμπεριλαμβανομένου, το κατόρθωσε.

Θα παρακολουθήσουμε λίγες στιγμές από τον άθλο του. Σήμερα η ΠΤΩΣΗ θεωρείται κατόρθωμα. Η αθεΐα αποκτά επιτέλους την πίστη της και ιδιαιτέρως τους πιστούς της. Βεβαίως είναι περισσότερο επώδυνο από όσο το περιμέναμε να βλέπουμε πως οι πιστοί αυτοί προέρχονται από την Χριστιανική Εκκλησία!

Να λοιπόν η οντολογική εκδοχή της αγιότητος: «Αυτή η συνειδητή συνεργασία με τον Θεό, ως θετική ανταπόκριση στην πιστότητά Του [βλέπουμε ξεκάθαρα την ανθρωπολογική διαφθορά: η ανθρώπινη συνείδηση διαθέτει το κριτήριο της πιστότητος του Θεού], υποστασιάζει την Θεομητορική Αγιότητα [η συνεργασία είναι η υπόσταση της Θεοτόκου, δεν είναι η Υπόσταση του Κυρίου, έχουμε δηλ. δύο ίσες Φύσεις σε ένωση]. Η αγιότητα είναι μια ποιότητα που συνδέεται πάντα με την μοναδική και απόλυτη οντολογική πηγή του αγιασμού, που είναι ο Θεός». [Δεν είναι πλέον ο Τριαδικός Θεός, είναι οντολογική πηγή από όπου απορρέει ο αγιασμός. Είναι ο Θεός του Πλωτίνου. Η αγιότης είναι μια ποιότης ανάμεσα στις άλλες, ίσως η μεγαλύτερη, η Summum Quality!]

Βρίσκουμε επίσης και συγκεκριμένο μήνυμα εναντίον των Ταλιμπάν που μάχονται τον οικουμενισμό. «Η Παναγία δεν συμμεριζόταν τις εθνικιστικές παραμορφώσεις της πνευματικής ταυτότητας και αποστολής του Μεσσία, που δέχονταν οι σύγχρονοί της Ισραηλίτες». Ακριβώς όπως και ο κ.Υφαντής ο οποίος απ' ότι καταλαβαίνουμε υφαίνει σιγά-σιγά την παναγιότητά του.

«Στο επεισόδιο που συνέβη στη Ναζαρέτ [ο Ευαγγελισμός δηλ. ένα επεισόδιο στο σήριαλ της Σωτηρίας μας], μια ασήμαντη γωνιά της Γαλιλαίας, η πιστεύουσα κοινότητα αναγνωρίζει ένα κομβικό συμβάν για την σωτηρία του κόσμου [ένα άλλο κομβικό συμβάν στη σωτηρία του κόσμου θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, είναι η αφιέρωση του Αλ Γκόρ στο φαινόμενο του Θερμοκηπίου].

Εντοπίζεται εκείνο το κομβικό σημείο ανάμεσα στην προϊστορία της Σωτηρίας [και ο Μωϋσής προϊστορία;] και στην ιστορία της, που έχει ως αφετηρία την Ενσάρκωση του Λόγου, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα υπό την καθοδήγηση του Παρακλήτου» [την γνωστή οικονομία του Αγίου Πνεύματος που αποκορυφώνεται στο καινούριο ευαγγέλιο που έγραψε ο καθοδηγητής Αγουρίδης για τον Μεσσία Μοοn].

Τελειώνοντας μπορούμε να μάθουμε και την θεολογική μέθοδο των Πατέρων της Εκκλησίας «Η θεολογική ευφυΐα των Πατέρων της Εκκλησίας... ατενίζει στο πρόσωπο της Θεοτόκου την νέα Εύα».

Έχουμε μια απορία να υποβάλουμε στο νέο διαμάντι της θεολογίας. Γράφει : «Η Μαρία, στο άκουσμα του Θείου σχεδίου, μοιάζει να προβληματίζεται για το ρεαλιστικό ΠΏΣ [ευχαριστούμε κ. Ζηζιούλα] της επίτευξής του πράγμα που αναγκάζει τον Άγγελο να δώσει βεβαιώσεις». Στο ίδιο το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (1, 18) ο Ζαχαρίας δεν προβληματίζεται για το ρεαλιστικό πώς της επίτευξης του πράγματος; Γιατί ο Ζαχαρίας τιμωρείται και η Μαρία δεν τιμωρείται;

Ας δούμε όμως τι αποφεύγουν αυτοί οι νέοι θεολόγοι από την πίστη μας όπως ο διάβολος το λιβάνι, που λέει και ο λαός!

Συμεών του Νέου Θεολόγου: Κεφάλαια θεολογικά και πρακτικά εκατό, παράγραφος 43:

Στην Β' Κορ. (3,17), διαβάζουμε «Όπου Πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία». Η ορθοδοξία δεν διδάσκει ότι έχουμε την ελευθερία και πρέπει να την επιστρέψουμε στο θεό, όπως οι Ινδουϊστές επιστρέφουν το Άτμαν στο Μπράμαν, όπως είδαμε να σκέφτεται στο προηγούμενο κείμενο ο Κάλλιστος Γουέαρ.

«Διότι όσοι εβαπτίσθηκαν εν Πνεύματι Αγίω όλον τον Χριστόν ενδεδυμένοι εισί και υϊοί φωτός εισί και εν φωτί ανεσπέρω περιπατούσι και βλέποντες τον κόσμον ου βλέπουσι και ακούοντες τα του κόσμου ουκ ακούουσιν... Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος δίδεται σαν αρραβών στις ψυχές που νυμφεύονται τον Χριστό».

Και φτάνουμε σε αυτό ακριβώς το σημείο που αποφεύγουν, στο λιβάνι. Μπορούμε από δω και πέρα να τους λιβανίζουμε.

Παράγραφος 45: «Από μεν τού Θείου βαπτίσματος τήν τών αμαρτημένων λαμβάνομεν άφεσιν και της πρώην κατάρας ελευθερούμεθα και τή παρουσία του Αγίου Πνεύματος αγιαζόμεθα, την δε τελείαν χάριν κατά το «ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω» ού τότε. Τούτο γάρ των βεβαιοπίστων και εκ των έργων ταύτην επιδεικνύντων εστί επίτευγμα»

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που αρνείται η "νέα θεολογία" και οδηγείται στην αθεΐα. Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που μάχεται μετά μανίας να σβύσει από την εμπειρία της εκκλησίας ο πρ. Θερμός και ο όχλος που συμφωνεί μαζί του.

Ο Θεός να μάς φυλάει από τους νέους λύκους, τους λυκάνθρωπους.

Αμέθυστος