Η συμπερίληψη θα μπορούσε να ονομαστεί μίσος
Η Μ ΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ- Η ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΙΑ
Οι πρώτες αναταραχές της νέας κανονικότητας αφορούσαν την ένταξη, αν και περιοριζόταν στην περιθωριοποίηση των φύλων, και ένα είδος ανταρτοπόλεμου ενάντια στο μίσος που διεξάγεται κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μόνο για να ανακαλύψουν ότι η υποκίνηση μίσους σήμαινε οποιαδήποτε κριτική στο παγκοσμιοποιητικό status quo. Στην πραγματικότητα, βρισκόμαστε στην πιο ιστορικά μισαλλόδοξη και επιρρεπή στο μίσος κοινωνία που γνωρίζουμε στους ιστορικούς χρόνους, όπου διεξάγεται πόλεμος ενάντια σε ό,τι πιστεύει το παγκοσμιοποιητικό Συνέδριο και ο μεγάφωνός του στα μέσα ενημέρωσης που πιστά και με πάθος ακολουθεί: είναι πολιτικά ορθό να μισείς τη Ρωσία. Η λεγόμενη παραπληροφόρηση, ο αντισιωνισμός βολικά νά συγχέεται με τον αντισημιτισμό, ο αντιεμβολιασμός , η τρανσφοβία , ο κομμουνισμός, η μαρξιστική κουλτούρα της κλιματικής αλλαγής, οι αποκεφαλισμένοι βιαστές παιδιών που υπάρχουν μόνο σε μικρή μορφή στο γραφείο του Νετανιάχου, ο Τραμπ, η τρομοκρατία που στερείται ορισμένου ορισμού, ο λαϊκισμός που παρομοίως παραμένει απροσδιόριστος. Με λίγα λόγια, πρέπει να μισείς να είσαι μέλος της κοινωνικής κοινοπραξίας, πρέπει να διαλέξεις έναν υπαρξιακό εχθρό. Όσοι δεν τον έχουν δεν μπορούν να ελπίζουν σε καμία συμπερίληψη, αλλά μπορούν να είναι σίγουροι για τον αποκλεισμό.Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε όλο αυτό τό μίσος, τό οποίο είναι η νέα θρησκεία που εκφράζεται από το υπερεθνικό δίκτυο των πολυεθνικών, από κατ' όνομα κυρίαρχες κυβερνήσεις, από μη κυβερνητικές οντότητες που κυβερνούν πραγματικά, από ομίλους μέσων μαζικής ενημέρωσης, από ολιγάρχες που ακόμη και όπως ο Μασκ κάνουν τη δική τους εξωτερική πολιτική, εν ολίγοις, από όλα όσα συνθέτουν το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα που καθοδηγεί την πορεία των γεγονότων, αλλά το καταφέρνει μόνο δημιουργώντας ψεύτικες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και επομένως δημιουργώντας αλυσιδωτές εχθρότητες. Η τροχιά του παγκόσμιου καπιταλισμού ως συστήματος ήταν εμφανής εδώ και αρκετό καιρό και όλοι θα μπορούσαν να τη δουν καθαρά αν δεν είχαν τα ροζ γυαλιά που έγιναν υποχρεωτικά. Αυτό που συμβαίνει όταν μπαίνεις σε αυτό το σύστημα κοινωνικής συναίνεσης είναι ότι χάνεις την ικανότητα να συμμετέχεις στην «πραγματικότητα». Είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια χώρα της οποίας τη γλώσσα δεν μιλάς ή να προσπαθείς να παίξεις ένα παιχνίδι του οποίου τους κανόνες δεν ξέρεις και του οποίου τον σκοπό δεν ξέρεις. Ολόκληρη η περίμετρος της συναίνεσης οριοθετείται αποκλειστικά από το μίσος για κάτι και όχι από τη θέληση να γίνει κάτι λογικό.
Ο μισητός πιστός δεν χρειάζεται τίποτε άλλο γιατί τελικά προσπαθεί να οικοδομήσει μια νέα και εντελώς αφηρημένη πραγματικότητα με τα κομμάτια της παλιάς και έτσι γινόμαστε μάρτυρες έρημων θεαμάτων όπου, για να δώσουμε ένα παράδειγμα της αγγλοσαξονικής κουλτούρας που όλοι σε όλα παρέμεινε στην εξέγερση του (1) , η μαρξιστική προοπτική συγχέεται με την επαναφορά του WEF, τον γελοίο αγώνα ενάντια στο CO2 του οποίου η συγκέντρωση είναι από τις χαμηλότερες εδώ και τρία δισεκατομμύρια χρόνια, τώρα με την οικολογία, ενώ η αλλαγή φύλου γίνεται δικαστήριο θεμέλιο της ελευθερίας που αρνείται όλο σχεδόν το φάσμα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Σε τελική ανάλυση, αυτός είναι ο καπιταλισμός: όταν είναι ελεύθερος να ενεργεί και δεν συγκρατείται από κανένα είδος κυρίαρχου συστήματος αξιών –για παράδειγμα, ένα θρησκευτικό, πολιτιστικό ή κοινωνικό σύστημα αξιών– μετατρέπει την κοινωνία σε αγορά και τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων σε εμπόρευμα. Επομένως, πρέπει να ρευστοποιήσει κάθε άλλη αξία που εμποδίζει την ελεύθερη ροή του κεφαλαίου έως ότου το μόνο που θά μένει θά είναι η αγορά όπου η ανταλλακτική αξία είναι η μόνη αναφορά και τίποτα δεν έχει πραγματικό νόημα από μόνο του. Όλα τα άλλα είναι απλώς κενό: σήμερα η ελευθερία του λόγου εξυψώνεται και την επόμενη μέρα δαιμονοποιείται ως φορέας διχασμών και η γνώμη γίνεται έγκλημα ανάλογα με το πώς πάνε τα πράγματα και έτσι συμβαίνει με όλα και με όλους: στο τέλος η αλήθεια ο συνδετικός ιστός που τα συγκεντρώνει όλα αυτά είναι ακριβώς το μίσος. Συνήθως είναι η αγάπη που δένει, αλλά ας πούμε ότι είναι ένα συναίσθημα σχεδόν εξίσου επικίνδυνο με την ταξική πάλη για τις αγορές: αντίθετα, αν καταφέρουμε να μισήσουμε, παραμένουμε μόνοι και απομονωμένοι μέσα σε ένα εγώ που υφίσταται αναδιάρθρωση. Και ακόμη και εκείνοι που αντιτίθενται τελικά γίνονται απεχθείς οι ίδιοι, αποτυγχάνοντας –και δυστυχώς αυτό συμβαίνει πολύ συχνά– να διατυπώσουν μια πολιτική εναλλακτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου