του Marcello Veneziani
Στο πρώτο, η ένσταση έρχεται αυθόρμητα αλλά σχεδόν κανείς δεν την έχει εγείρει. Δεν είναι όμως πολιτική παρέμβαση για τον Πάπα να ζητά από τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια έναν νόμο για τις αστικές και ομοφυλοφιλικές ενώσεις, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι υπάρχει ήδη σε αυτά τα μέρη; Όλοι αυτοί οι προοδευτικοί, οι κοσμικοί και οι περήφανοι υπερασπιστές της αστικής, κρατικής και κοσμικής σφαίρας δεν έχουν τίποτα να πουν μπροστά σε αυτή την εισβολή του Μπεργκόλιο; Αν υπερασπίζεται το δικαίωμα στη ζωή σε σχέση με την άμβλωση, την οικογένεια με σεβασμό στους νόμους που την καταστρέφουν, θεωρείται σκάνδαλο, παρανομία. Αν, όμως, δεν περιορίζεται σε μια αναφορά αρχής στο όνομα της ζωής ή της οικογένειας αλλά όντως μπει στο νομοθετικό επίπεδο και ζητήσει νόμο ή μάλλον νομική κάλυψη για τους ομοφυλόφιλους, όλα καλά. Πράγματι έπαινος από την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Πού πήγε η αυτονομία του Κράτους, της Βουλής από την πολιτική ζωή; Bergoglio, δικηγόρος συζύγων για ομοφυλόφιλους…
Αλλά η ευρύτερη και πιο τραγική συζήτηση που πρέπει να γίνει είναι σε θρησκευτικό επίπεδο. Ξεκινάω από τις πηγές και φτάνω στο παρόν. Επομένως, η κατήχηση 2357 αναφέρει: «Οι πράξεις ομοφυλοφιλίας είναι εγγενώς διαταραγμένες. Είναι ενάντια στο φυσικό δίκαιο. Αποκλείουν το δώρο της ζωής από τη σεξουαλική πράξη». Σαφείς λέξεις που δεν μπορούν να παρεξηγηθούν: αλλά θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι η καταδίκη αφορά ομοφυλοφιλικές πράξεις και όχι τους ομοφυλόφιλους. Οι πράξεις ενός ατόμου διακρίνονται από την ύπαρξή του, την αξιοπρέπειά του. η αγάπη που οφείλεται στο άτομο παραμένει. Άλλο είναι να καταδικάζεις το λάθος, άλλο να καταδικάζεις αυτόν που το διαπράττει. Ο Ιωάννης ΧΧΙΙΙ είπε ήδη αυτό για τους κομμουνιστές: ξεχωρίστε το λάθος (την πλάνη) από τον πλανεμένο.
Ο προκάτοχος του Bergoglio, Ratzinger, όταν ήταν ακόμα στην Σύνοδο για τη Διδασκαλία της Πίστεως, με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β' , διευκρίνισε το 2003: «Η Εκκλησία διδάσκει ότι ο σεβασμός προς τους ομοφυλόφιλους δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να οδηγήσει στην έγκριση της συμπεριφοράς ομοφυλόφιλων ή στη νομική αναγνώριση των ομοφυλοφιλικών ενώσεων. Το κοινό καλό απαιτεί οι νόμοι να αναγνωρίζουν, να ευνοούν και να προστατεύουν τη συζυγική ένωση ως τη βάση της οικογένειας, το πρωταρχικό κύτταρο της κοινωνίας. Η νομική αναγνώριση των ομοφυλοφιλικών ενώσεων ή η εξίσωσή τους με το γάμο θα σήμαινε όχι μόνο την έγκριση της αποκλίνουσας συμπεριφοράς, με τις συνέπειες της ανάδειξής της σε πρότυπο στη σημερινή κοινωνία, αλλά και η συσκότιση των θεμελιωδών αξιών που ανήκουν στην κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας». Πολύ καθαρά και πολύ σαφές.
Ο Bergoglio δεν ήταν ακόμη έξω από το δόγμα και τούς προκατόχους του όταν στο Amoris Laetitia έγραψε ότι «κάθε άτομο πρέπει να είναι σεβαστό ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό του προσανατολισμό». Σωστά. Αλλά εδώ πάμε παρακάτω, στο αίτημα για νομική κάλυψη για τους γκέι και την ελπίδα ότι μπορούν να φτιάξουν οικογένεια. Και τι κάνουμε με τα παιδιά, υποστηρίζουμε νοικιασμένες μήτρες, δεχόμαστε υιοθεσίες για γκέι ζευγάρια; Ο Μπεργκόλιο δεν έχει φτάσει ακόμα σε αυτό... Και αν πιστεύουμε τη μαρτυρία ενός ομοφυλόφιλου ακτιβιστή, του Χουάν Κάρλος Κρουζ στη Δημοκρατία, ο Μπεργκόλιο θα του είχε πει "Είναι ο Θεός που σε έκανε γκέι", ξεχνώντας ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση , διαφορετικά θα ήμασταν μόνο μαριονέτες του Κυρίου, αυτόματα χωρίς θέληση και διάκριση.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε τις καλές προθέσεις του Bergoglio (συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να τον αποκαλώ Πάπα): θέλει να συναντήσει τον δικό του χρόνο, θέλει να συμβαδίσει με την εποχή του, θέλει να αξιοποιήσει μια προστατευόμενη κατηγορία, να δείξει αποδοχή και γι' αυτούς, να γίνει αρεστός στα ΜΜΕ και τα εργοστάσια της πολιτικής ορθότητας για να διευκολύνουν την αποστολή (αφαιρώ τό του από θρησκευτική σύνεση). Αυτός μπορεί; Τα καταφέρνει; Δεν βλέπω ίχνη θρησκευτικής αφύπνισης, αντιστροφής τάσης, νέας προσοχής προς μια τόσο ανανεωμένη Εκκλησία και προς τη χριστιανική πίστη. Αντιθέτως. Θέλοντας να δώσει μια ιστορική κριτική για το έργο του στο Βατικανό, ο Bergoglio ιδρύει μια νέα ανθρωπιστική θρησκεία, έναν νέο Χριστιανισμό που επιστρέφει στις ρίζες του (όπως με άλλους τρόπους έχουν κάνει πολλές αιρέσεις κατά τη διάρκεια των αιώνων, συμπεριλαμβανομένων σχισματικών και αιρέσεων, πολλών κόμπας εκκλησίες χριστιανών τής βάσης, μέχρι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά). Η είδηση είναι ότι αυτή τη φορά είναι ένας παπάς που το προωθεί.
Τι να κάνει αντ' αυτού, πώς να επικαιροποιήσει την κατήχηση στην εποχή μας χωρίς να εγκαταλείψει τον ποιμαντικό της ρόλο; Κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να λέει τρία πράγματα, ένα πιο εύκολο, ένα πιο σκληρό και ένα δύσκολο. Το πιο εύκολο είναι: «Σε σέβομαι ανεξάρτητα από τις σεξουαλικές σου επιλογές. Είσαι παιδί του Θεού και αυτό είναι αρκετό για να σε αγαπήσω». Το πιο σκληρό είναι: «Αν μπορείτε, εγκαταλείψτε την άσκηση ομοφυλοφιλικών πράξεων επειδή είναι διαταραγμένες, σύμφωνα με το δόγμα και τον φυσικό νόμο». Αυτό όμως μπορεί να ισχύει και για πολλές ετεροφυλόφιλες πράξεις. Το δύσκολο είναι: «Αν δεν τα καταφέρνεις, ζήσε την επιλογή σου όσο το δυνατόν περισσότερο με χριστιανικό πνεύμα, πλησίασε την Εκκλησία, σεβάσου τη φυσική οικογένεια, τα παιδιά, μην επιδεικνύεις τις σεξουαλικές σου επιλογές. Ζήσε τες στην ιδιωτική σου σφαίρα». Κανείς δεν κάνει μια τέτοια ομιλία, ούτε εφησυχαστικός ούτε εκφοβιστικός. αλλά ένας Πάπας, ένας Ιερέας, ένας Πατέρας πρέπει να το κάνει. Αλλά μιλάμε για τον Μπεργκόλιο...
ΕΥΛΟΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου