Tου Χρηστου Γιανναρα
πηγή : Καθημερινή
Η θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος μοιάζει να κυριαρχεί στον ελληνικό χώρο σήμερα. Να θυμίσω: η θρησκεία είναι γέννημα της ατομοκεντρικής φύσης του ανθρώπου, ανάγκη ορμέμφυτη, ενστικτώδης. Γεννάει την ανάγκη ο πανικός μπροστά στο αίνιγμα του θανάτου, η αοπλία του ανθρώπου απέναντι στο «κακό»: στην αδικία, στο μίσος, στην ιδιοτέλεια του «άλλου», στην αρρώστια, στη φθορά, στον κίνδυνο. Κακεντρεχής, ίσως, όμως αποκαλυπτική η παρατήρηση ότι «μέσα σε ένα αεροπλάνο που μπαίνει σε ζώνη αναταράξεων, δεν υπάρχει κανένας άθεος»!
Η Εκκλησία εμφανίστηκε στην Ιστορία ως άρνηση των όρων της ορμέμφυτης αναγκαιότητας, στους αντίποδες της θρησκείας. Δεν είναι θωράκιση του εγώ, είναι «κοινόν άθλημα», μετοχή σε αγώνισμα αλλαγής του «τρόπου της ύπαρξης». Οχι αλλαγής της συμπεριφοράς και ηθικοποίησης του χαρακτήρα, στόχος είναι να αλλάξει ο τρόπος που υπάρχει ο άνθρωπος.
Η λέξη είχε χρησιμοποιηθεί από τους Ελληνες για να δηλώσει τον «δήμο» ως «πόλη»: τη μετάβαση από την «κοινωνίαν της χρείας» στην «κοινωνίαν του αληθούς». Η Εκκλησία του Δήμου δεν ήταν απλώς μια συνέλευση για ανταλλαγή γνωμών και απόψεων, ήταν πριν από κάθε τι άλλο, γεγονός πραγμάτωσης και φανέρωσης της «πόλεως», ενός άλλου τρόπου ύπαρξης και συνύπαρξης:
Να συνυπάρχουμε όχι μόνο για να κοινωνούμε τη χρεία, τη χρησιμότητα του «καταμερισμού της εργασίας» (της Arbeitsteilung, που έλεγε ο Μαρξ), αλλά για την ελεύθερη, αυτοπροαίρετη μετοχή στην κοινή προσπάθεια να «αληθεύει» ο βίος: Να πραγματώνει τον τρόπο του «αληθούς», του πραγματικά υπαρκτού, τρόπο ύπαρξης ελεύθερον από αναγκαιότητες φθοράς και θανάτου – τρόπο του «αθανατίζειν». Και «αληθές» για τους Ελληνες ήταν ο «ξυνός (κοινός) λόγος»: η λογικότητα, αιώνια και αμετάλλαχτη, των σχέσεων αρμονικής συνύπαρξης των υπαρκτών, αυτή που αναδείχνει το σύμπαν σε «κόσμον» - κόσμημα.
Η χριστιανική εμπειρία βρήκε στην ελληνική λέξη «Εκκλησία», από την πρώτη στιγμή, τη δυνατότητα να δηλώσει και τη δική της θεσμική ταυτότητα: Δεν ήταν μια καινούργια θρησκεία (ατομικές πεποιθήσεις, ατομική ηθική, προσπάθεια ατομικής σωτηρίας), ήταν και πάλι ένα «κοινόν άθλημα» για την πραγμάτωση και φανέρωση του «αληθούς». Μόνο που τώρα το «αληθές» δεν ήταν η ανερμήνευτα δεδομένη (δίκην ειμαρμένης) συμπαντική λογικότητα (αδήριτος υπαρκτικός προκαθορισμός κάθε έκφανσης του υπάρχειν). Ηταν η «προσωπική» καταγωγή και αφετηρία του υπαρκτικού γεγονότος, η Αιτιώδης Αρχή του υπαρκτού ως ελευθερία από κάθε αναγκαίο προκαθορισμό φύσεως ή ουσίας, ενεργητική πραγμάτωση αυθυπερβατικής ετερότητας: η ύπαρξη που αυτοπραγματώνεται ως αγάπη.
Για την εκκλησιαστική εμπειρία και μαρτυρία η αγάπη δεν είναι συμπεριφορική αρετή, ατομικό ηθικό ιδίωμα. Είναι ο τρόπος τής όντως υπάρξεως, ο τρόπος της ελευθερίας από υπαρκτικούς περιορισμούς και αναγκαιότητες. Η φυσική νομοτέλεια αντιστρατεύεται τον λογικό - θελητικό αυτοκαθορισμό και πεδίο υποστατικής πραγμάτωσης της φυσικής νομοτέλειας είναι το φυσικό άτομο – η ατομική ύπαρξη ενεργείται με αναγκαίες ενορμήσεις ιδιοτέλειας (ιδίου τέλους): η ορμή της αυτοσυντήρησης, της κυριαρχίας, της ηδονής υπηρετούν το άτομο ως υπαρκτικό αυτοσκοπό. Η αν-ιδιοτέλεια, η προτεραιότητα της σχέσης, της κοινωνούμενης ύπαρξης, είναι το μόνο ενδεχόμενο υπαρκτικής ελευθερίας που μπορεί να σημάνει η ανθρώπινη γλώσσα. Είναι η αγάπη.
Ο Θεός της εκκλησιαστικής εμπειρίας και μαρτυρίας «αγάπη εστί». Οχι «έχει» αγάπη, αλλά «είναι» αγάπη, η ύπαρξή του δεν καθορίζεται από τη νομοτέλεια φύσης, έστω θεϊκής, πραγματώνεται ως ελευθερία, έλλογη αυτοσυνείδητη ελευθερία, δηλαδή αγάπη. Είναι ο Πατήρ: η λέξη δεν δηλώνει φυσικό άτομο (Δίας, Απόλλων), δηλώνει σχέση: Υπάρχει, επειδή ελεύθερα θέλει να υπάρχει, και τη θέλησή του την «υποστασιάζει» (την κάνει υπαρκτική πραγματικότητα) «γεννώντας» τον Υιό και «εκπορεύοντας» το Πνεύμα – τριαδική, αγαπητική η Αιτιώδης Αρχή της ύπαρξης, θρίαμβος ελευθερίας.
Από πού τα συνάγει όλα αυτά η εκκλησιαστική μαρτυρία: από υποθετικούς συλλογισμούς (suppositiones) και ευρήματα φαντασίας; Πριν από την αλλοτρίωση και θρησκειοποίησή της η μαρτυρία της Εκκλησίας είναι μόνο εμπειρική κατάθεση, δηλαδή πρωτίστως Γιορτή: «Ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν», αυτό μόνο ευγγελιζόμαστε. Οτι ο Θεός είναι ελευθερία, δηλαδή αγάπη, δηλαδή ελεύθερος και από τη θεότητά του, δηλαδή βρέφος κείμενον εν σπαργάνοις, εν Βηθελεέμ της Ιουδαίας. Σε χρόνο ιστορικό, ακριβέστατα προσδιορισμένον: «Εν έτει πέντε και δεκάτω της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ηγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου της Ιουδαίας και τετραρχούντος της Γαλιλαίας Ηρώδου, Φιλίππου δε του αδελφού αυτού τετραρχούντος της Ιτουραίας» – στο απόγειο η ακρίβεια της ευσυνειδησίας του ιστορικού.
Υπάρχει απόηχος αυτής της εμπειρικής μαρτυρίας στην Ελλάδα σήμερα; Μέγιστο, αν και μάλλον ανεπίγνωστο δώρημα ότι λειτουργεί ακόμα το τυπικό έστω της Γιορτής: Η λατρευτική δραματουργία, η ιλιγγιώδης ποίηση, η συναρπαστική ετερότητα της μουσικής γλώσσας συνήθως παρεφθαρμένη. Αλλά το εκκλησιαστικό γεγονός, επίσημα πάντοτε και αναντίρρητα, μένει θρησκειοποιημένο – δεν μοιάζει να υπάρχει ίχνος αντίρρησης που το Σύνταγμα ορίζει την Εκκλησία σαν «επικρατούσα θρησκεία». Επίσκοποι και πρεσβύτεροι περιφέρουν στολή θρησκευτικής εξουσίας σαν τους Αγιατολάχ, το κράτος λογαριάζει σαν Εκκλησία τη διοικητική οργάνωση του θεσμού, όχι το λαϊκό σώμα.
Το πιο απελπιστικό: Ο επίσημος εκκλησιαστικός λόγος είναι απόλυτα υποταγμένος στην ανάγκη να αποδείξει τη χρησιμότητά του, όχι να μαρτυρήσει εμπειρικές ψηλαφήσεις νοήματος της ύπαρξης και της συνύπαρξης, της ζωής και του θανάτου. Είναι λόγος σταματημένος στην «κοινωνία της χρείας», παγιδευμένος στις απαιτήσεις του κυρίαρχου Ιστορικού Υλισμού. Κουκουλώνει σκάνδαλα «κοινωφελών» ιδρυμάτων της επισκοπικής ματαιοδοξίας μετονομάζοντάς τα, ανέχεται να καθορίζουν τη ζωή της Εκκλησίας χρηματολάγνοι λογιστές της συμφοράς, να εξαντλούν το έργο της σε χρησιμοθηρικό ακτιβισμό.
Αλλά η Γιορτή λειτουργεί και ερήμην των διαχειριστών της. Το μεσότοιχο του φραγμού ανάμεσα στην ελευθερία και στη νομοτέλεια αναιρέθηκε «εν φάτνη αλόγων». Η αξιοποίηση της αναίρεσης είναι συνάρτηση της δωρηματικής ελευθερίας.
Αμέθυστος
12 σχόλια:
Αμέθυστε
θελω να μου εξηγησεις 2 προτασεις του Χ.Γ., αν τις βρισκεις σωστες.
Η πρώτη:
"Ηταν η «προσωπική» καταγωγή και αφετηρία του υπαρκτικού γεγονότος, η Αιτιώδης Αρχή του υπαρκτού ως ελευθερία από κάθε αναγκαίο προκαθορισμό φύσεως ή ουσίας, ενεργητική πραγμάτωση αυθυπερβατικής ετερότητας: η ύπαρξη που αυτοπραγματώνεται ως αγάπη."
Και η δεύτερη:
"Είναι ο Πατήρ: η λέξη δεν δηλώνει φυσικό άτομο (Δίας, Απόλλων), δηλώνει σχέση: Υπάρχει, επειδή ελεύθερα θέλει να υπάρχει, και τη θέλησή του την «υποστασιάζει» (την κάνει υπαρκτική πραγματικότητα) «γεννώντας» τον Υιό και «εκπορεύοντας» το Πνεύμα – τριαδική, αγαπητική η Αιτιώδης Αρχή της ύπαρξης, θρίαμβος ελευθερίας."
*********************************
Αυτα που λεει ο Χ.Γ. ειναι ορθόδοξα; "Στέκουνε';
Π.χ. ο Θεός-Πατερας δηλώνει Σχεση και οχι 'φυσικο προσωπο";
Δύσκολα.
Ομολογω οτι για μενα ειναι δυσνοητα αυτα που γραφει ο Χ.Γ.
Αν και με τον Χ.Γ. ξεκινησα την επιστροφή μου στην Ορθοδοξια...ενα φεγγάρι ημουνα 'γιανναρικός'!
Μυρμιδόνας
Φίλε Μμυρμιδόνα Καλά Χριστούγεννα. Υπάρχει μιά καλή ανάρτηση "Ο Θεός Πατήρ". Ο Γιανναράς είναι ιστορικός-θεολόγος, κάνει θεολογία τής ιστορίας. Τό ρεύμα στό οποίο ανήκει λέγεται ιστορικισμός. Είναι μιά αξιόλογη προσωπικότης αλλά μέ τήν Εκκλησία έχει επιφανειακή, φαινομενολογική σχέση. Τό ερώτημα μέ τό οποίο δέν ασχολήθηκε ποτέ του καί έφαγε τά μούτρα του, είναι: ΠΟΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΗ ΦΥΣΗ;
ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΕ ΤΟΣΟ ΚΟΠΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ;
Διότι στό βάθος ο Γιανναράς ταυτίζοντας τήν φύση μέ τό κακό, σάν τούς αρχαίους Γνωστικούς, διδάσκει τόν ΚΑΚΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ή ότι ο Θεός δημιούργησε τό κακό, τήν φύση.
Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα!
Εμένα γιατί αυτά που γράφει ο Γιανναράς μου φαίνονται Αρειανισμός?
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ !
Αρκετοί εκκλησιαστικοί πατέρες ήταν αρχικά Ωριγενικοί, αλλά μετά "του έδωσαν και κατάλαβε".
Με τούτον εδώ δεν χρειάζονται πολλά. Αρκεί μονάχα η αρχή :
"Η θρησκειοποίηση του εκκλησσιαστικού γεγονότος"
Από πού έβγαλε το συμπέρασμα της "θρησκειοποίησης"; Ποιος του το είπε; Έκανε κανένα γκάλοπ και δεν το ξέρουμε; Από το κεφάλι του το κατεβάζει και από πουθενά αλλού.
Μιλεί για "εκκλησιαστικό γεγονός". Θα μπορούσε να γράψει "εκκλησιαστική πραγματικότητα" ή "εκκλησσιαστικό συμβάν". Έχουν αυτά καμιά σχέση με την Αλήθεια και την Εκκλησία; Καμία. Αν είχε έστω και την παραμικρή υποψία για την αλήθεια, θα έγραφε "η θρησκειοποίηση της αλήθειας" ή "η θρησκειοποίηση της εκκλησίας".
Επειδή όμως αυτά δεν στέκουν, διότι όταν μιλάμε για θρησκεία, όταν μιλάμε για εκκλησία, εννοούμε πάντα την αλήθεια, θα ήταν υποχρεωμένος να μας πει για την "αληθοποίηση της αλήθειας", πράγμα που είναι κοινώς "μπούρδα".
Γι΄ αυτό καταφεύγει σε κταχρηστική φρασεολογία με ατάκτως ερριμμένες τις λέξεις για να μας πει αυτό που οι αδιόρατοι εντολείς (: κατά κει που φυσά ο άνεμος) τον υποχρεώνουν :
"Η Εκκλησία εμφανίστηκε στην Ιστορία ως άρνηση των όρων της ορμέμφυτης αναγκαιότητας, στους αντίποδες της θρησκείας".
Σε παρένθεση τώρα
Αυτός μας λέει ότι η Εκκλησία σινιστά άρνηση της Θρησκείας, δηλαδή άρνηση του Νόμου, που ο άγιος Θεός ενεπιστεύθη στον Μωϋσή και το φαρισαϊκό ιερατείο τον διέφθειρε με το "συγχωροχάρτι" της ενδελεχούς τήρησης πολλών διατάξεων. Η περιτομή ήταν η ασφαλέστερη (επί αποδείξει) αλλά μπήκαν στη συνέχεια και άλλες. Η παρένθεση κλείνει.
Ποιός το λέει αυτό και πού το βρήκε γραμμένο; Άγνωστο. Θα το "χάψουν" μόνο όσοι δεν ξέρουν. Δάσκαλο έχει τον Φρόιντ και αυτά μας μεταφέρει, για να δώσουμε τη χαριστική βολή στη θρησκεία και στη θέση της να βάλουμε το "εκκλησιαστικό γεγονός".
Όλες τις άλλες θρησκείες θα τις βαφτίσουμε "εκκλησσιαστκά γεγονότα με διαφορετικές λατρευτικές εκφράσεις", αφού ο καθένας γράφει ότι θέλει και ότι έχει μέσα στο κεφάλι του. Έτσι θα φτιάξουμε το Μεγάλο εκκλησιαστικό γεγονός, τη Μεγάλη εκκλησία, για να ρίξουμε εκεί μέσα όλες τις θρησκείες. Και πλέον, όλοι θα είμαστε σεσωσμένοι. Ούτε Δευτέρα Παρουσία, ούτε Μέλλουσα Κρίση, ούτε κόλαση.
«Τῇ γάρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως» την οποία ο καθένας κόβει και ράβει όπως θέλει, στα μέτρα του. Άλλωστε, έχουμε δημοκρατία. Τι,Ταλιμπάν είμαστε;
Τελικά η φιλοσοφία καταλήγει σε Μεγάλη βλακεία. Μου φαίνεται ή έχω λάθος;
Τι λέει γι΄ αυτά ο αμέθυστος, που κατέχει καλύτερα από εμένα τη φιλοσοφία;
Καλά Χριστούγεννα.
Επειδή είναι αρειανισμός. Με ιστορικό προορισμό όμως.
Αμέθυστε Χρόνια Πολλά και Καλά Χριστούγεννα.
Λέει ο Γιανναράς: "Ο Θεός της εκκλησιαστικής εμπειρίας και μαρτυρίας «αγάπη εστί». Οχι «έχει» αγάπη, αλλά «είναι» αγάπη, η ύπαρξή του δεν καθορίζεται από τη νομοτέλεια φύσης, έστω θεϊκής, πραγματώνεται ως ελευθερία, έλλογη αυτοσυνείδητη ελευθερία, δηλαδή αγάπη."
Αμέθυστε ο παραπάνω ορισμός του Γιανναρά (αγάπη=έλλογη αυτοσυνείδητη ελευθερία) σημαίνει ότι η ουσία του θεού (κατά τον Γιανναρά) είναι η ελευθερία και ότι αυτή η ελευθερία του θεού εκφράζεται ως αγάπη; Γιατί είναι τόσο σημαντική η ελευθερία στη “θεολογία” του Γιανναρά;
Επίσης θέλω να ρωτήσω πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ελευθερωθεί από τις ανάγκες και να κάνει την υπέρβαση;
"Επίσης θέλω να ρωτήσω πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ελευθερωθεί από τις ανάγκες και να κάνει την υπέρβαση; "
Αν μπορούσε να ελευθερωθεί από τη libido και το ένστικτο που τη συνοδεύει (sex), θα σου απαντούσε.
Επειδή δεν μπορεί να το κάνει, προσπαθεί να συνδυάσει την αγάπη με την ελευθερία. Χρησιμοποιεί επιδέξιους φιλοσοφικούς όρους-αροβασίες, τους οποίους πολλοί δεν καταλαβαίνουν. Δεν είναι άλλωστε εκαπιδευμένοι σε αυτού του είδους τα "ακροβατικά". Τους καταλαβαίνουν όμως οι πολλοί, όταν η libido διεγείρεται, αντιδρά και το ένστικτο ζητεί την εκτόνωση. Εδώ έρχεται και κολλά η ελευθερία, που είναι αγάπη, που είναι η σεξουαλική αποφόρτιση. Τελικά το make love not war ή τα "καψουροτράγουδα", που θέλουν τον έρωτα θεό πολλά εξ αυτών.
Οι περισσότερο απαιτητικοί, διανοούμενοι κλπ., "τη βρίσκουν" με την εκλογίκευση της "θέωσης" και την εμπειρία της ερωτικής τους έκστασης : Φαντασίωση ή ιδεοληψία. Αλλά αυτό δεν το ονομάζουν ούτε ιδεολογικοποίηση, ούτε θρησκειοποίηση του σεξ. Διότι "θα μας πάρουν με τις πέτρες", όπως είπε κάποιος.
Αυτά.
Η Εκκλησία διδάσκει ότι η πτώση είναι η ορμέμφυτη αναγκαιότης στήν οποία παρεσύρθη καί η φύσις.
Είναι η αρχή τής ηδονής. Η οποία σάν αρχή έχει τήν έδρα της στήν ψυχή μας, είναι νοερή αρχή. Αυτή η πτώση δημιουργεί τά πάθη τής ψυχής, δηλ.τήν έξη τής ηδονής, δηλ. ο τελικός σκοπός τών πράξεών μας είναι ο λόγος τού πλουσίου : τώρα ψυχή μου φάε πίε ευφραίνου.
Αυτή η αρχή, τής ηδονής, μάς υποχρεώνει στόν τρόπο ζωής τού πλουσίου ακόμη κι άν είμαστε φτωχοί. Δηλ.να φτιάξουμε τίς αποθήκες μας, νά τίς γεμίσουμε μέ τά απαραίτητα γιά νά εξασφαλίσουμε τήν εύκολη απόλαυση, χωρίς τήν κούραση τής εργασίας καί τόν πόνο τής γέννας, τής δημιουργίας, πού είναι η εντολή τού Κυρίου.
Αυτές οι αποθήκες συνήθως είναι οι οικογένειές μας.
Γιά νά εξασφαλιστούν τά καλά τής απολαύσεως χρειάζεται δύναμις γιά απόκτηση καί γιά υπεράσπιση. Καί η καλύτερη μορφή δύναμης είναι η απόκτηση τής εξουσίας απέναντι στούς άλλους. Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ. Όλος ο τρόπος αυτής τής ζωής κατευθύνεται από τήν αόρατη υπερηφάνεια η οποία ενσαρκώνεται στήν φιληδονία καί στήν φιλαργυρία {Οι δύο πνεύμονες τής νέας οικουμενιστικής εκκλησίας}.
Αυτή είναι η παραδοσιακή γνώση, μέ τήν παραδοσιακή απελευθέρωση. Μέ τόν πόλεμο τών λογισμών, τήν άσκηση, τήν μελέτη θανάτου, τήν μετάνοια καί τήν προσευχή.
Ο νέος κόσμος καί ο νέος άνθρωπος στηρίχτηκαν στήν αρχή τής αξιοπρέπειας. Δηλ. τών δικαιωμάτων καί τής καταστατικής ελευθερίας. Υποστασιοποίησαν, δηλ. πνευματοποίησαν καί εξαντικειμενοποίησαν μέ τόν νέο νόμο τών δικαιωμάτων τού ανθρώπου, αυτή τήν ίδια τήν υπερηφάνεια.
Η υπερηφάνεια έγινε επιστήμη. νομική, ηθική, φυσική, βιολογική. Ο νέος άνθρωπος διδάσκεται καί διεκδικεί τά δικαιώματά του. ΕΛΕΥΘΕΡΑ. ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Δηλ. χωρίς να στερεί τήν ελευθερία τού άλλου η διεκδίκηση τών δικαιωμάτων του. Μέσα σέ ένα λογικό χώρο πού είναι η ατομικότης, νόμιμα μπορεί νά ζήσειτήν παληά ηδονή καί φιλαργυρία σάν απολαβή εργασίας καί σάν κατανάλωση τής επιστήμης τής ηδονής. Ο άνθρωπος έγινε ένα ΟΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΝ. Τώρα πιά μπορεί νά απολαμβάνει όλα τά απαγορευμένα τής παραδόσεως, αλλά μέ στύλ, μέ αριστοκρατική αρχοντιά. ΣΑΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΣ.
Ο παληός καί ο νέος έχει πλέον τήν διαφορά τού ανθρώπου πού τρώει μέ τά χέρια καί τού ανθρώπου πού τρώει με μαχαιροπήρουνα καί χωρίς θόρυβο, σε μυστικιστική σιωπή. Σάν ένας ειρηνικός άνθρωπος έτοιμος να αγαπολογήσει, πάντα όμως χωρίς θόρυβο. Η άβυσσος πού χωρίζει τούς δύο τρόπους ζωής λέγεται επιστήμη. Ο άνθρωπος τής αγάπης, ο αγαπολόγος, είναι αυτός πού πέτυχε τήν αυτοσυνείδητη αυθυπέρβαση. Αυτός πού μπορεί νά πεί : ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ. ΕΓΩ ΧΡΙΣΤΟΣ.
Καίστά δικά μας. Ο ΒΟΥΔΑΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!
ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ- ΤΟ ΝΙΡΒΑΝΑ ΤΟΥ.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΘΡΗΣΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ"
Ίσως αναρωτηθεί κανείς τι σημαίνει αυτό το "θρησκειοποίηση του εκκ. γεγονότος".
Το εκκ. γεγονός είναι μια πραγματικότητα, είναι η σύναξη των πιστών στο χώρο όπου τελεσιουργείται το "μυστήριο των μυστηρίων", ο χώρος της θείας Λατρείας.
Από την άλλη έχουμε τη θρησκεία η οποία μιλεί εγγράφως ή αγράφως ανά τους αιώνες για όλα αυτά. Σε άλλους αυτά παρέμειναν και παραμένουν όπως αρχικά διατυπώθηκαν. Στο χριστιανικό κόσμο όπως η θρησκεία έλαβε τη δική της μορφή με το λεγόμενο εκκλησιστικό γεγονός, όπου και υποτίθεται, τέθηκε εκποδών η θρησκεία (κατά τον Ρωμανίδη)
Θρησκειοποίηση σημαίνει την εμμονή των πιστών στην αρχέγονη κατάσταση λατρείας του θεού και του θείου με τις σχετικές - βέβαια μικρές - αλλοιώσεις που επήλθαν κατά τη ροή του χρόνου. Η εμμονή αυτή ανάγεται στη σφαίρα του φαντασιακού, στην ιδέα που είχε ο άνθρωπος για το θεό, όταν οι περί ψυχής γνώσεις δεν μας ήταν και τόσο κατανοητές και προσιτές ώστε να τις αντιληφθούμε.
Τώρα με την Ψυχολογία μάθαμε πολλά κι έτσι, τη μεν θρησκεία την ταυτίζουμε με τη φαντασία, με φαντασιακού περιεχομένου ιδέες,και οι οποίες χαρακτηρίζονται από τη σύγχρονη διανόηση "ιδεολογήματα". Από την άλλη δε, έχουμε το εκκλησιαστικό γεγονός, την πραγματικότητα της συνάθροισης, η οποία πλέον δεν έχει σχέση με κάτι το φαντασιακό : Με ιδεολογήματα, δηλαδή με θρησκεία.
Έτσι, όταν λέμε (οι άλλοι) θρησκειοποίηση, αναφερόμαστε σε ιδεολογήματα και φαντασιώσεις. Το εκκλησιαστικό γεγονός είναι εδώ, άρα κανείς δεν μπορεί να μιλεί για φαινόμενα ιδεοληψίας ή για θρησκεία.
Όλοι όμως αυτοί οι ηλίθοι παραβλέπουν ότι αφετηρία και περιεχόμενο του εκκλησιαστικού γεγονότος είναι όλα όσα προέρχονται από την παλαιά θρησκεία, εντός της οποίας υπήρχε το όνομα του Θεού και πατέρα, το οποίο εφανερώθη με την ενανθρώπηση αυτού του ιδίου του θεού.
Πάτερ, ελήλυθεν η ώρα. δόξασόν σου τον υιόν, ίνα και ο υιός δοξάση σε ... εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις".
Αυτοί όλοι οι βάσφημοι εξολοθρευτές της θρησκείας και εισηγητές του εκκλησιαστικού γεγονότος, είναι οι αρνητές του θεού Πατρός και οι εμπαίζοντες αυτόν που μας εφανέρωσε το όνομα αυτού.
Και έχουν ύστερα μούτρα να μας μιλούν για "θρησκειοποίηση", για "εκκλησιαστικό γεγονός"! Αυτοί οι άθλιοι διαχειριστές του ανεορτίου βίου μας.
Καλά Χριστούγεννα αναγνώστη.
Για την "αρχή της ηδονής" σχετικό είναι κι αυτό :
http://kyprianoscy.blogspot.com/2009/07/extreme-sports_31.html
Πάντως...μονο ο Χ.Γ. εχει αυτο το φοβερο ταλέντο να 'πλάθει' λεξεις!
Να γραφει τοσο ομορφα Ελληνικα!
Και μονο ο τίτλος του: "ανέορτη εορτη'!
Ειναι μάστορας σε αυτο ο Χ.Γ.!
**********************************
ο Χ.Γ. για μενα αποτελει κατι αντίστοιχο σαν τον 'πρώτο έρωτα' που λεμε...που οσα χρονια και αν περασουνε, οτι κακο και να σου κανει, δεν τον ξεχνάς ποτέ;
Ειχα ερωτευθει τα βιβλια του Χ.Γ.!
Ισως γιατι και εγω ειχα περασει απο το κατηχητικο του γυμνασιου και ειχα 'ασχημες' εμπειριες.
*********************************
Βέβαια... 'απομακρύνθηκα' απο τον Χ.Γ. , το αργότερο τότε, που οταν τον ρωτησα κατι στο βιβλιοπωλειο ΙΑΝΟΣ - η αίθουσα ητανε κατάμεστη - μου απαντησε: "Δεν ξερω, ειλικρινα σας λεω, δεν ξερω".
Ειπε καναδυο μισολογα ακομα και μετα περασε στην επομενη ερωτηση!
Μετα απο καιρο υποψιάστηκα, οτι για να απαντησει ο Χ.Γ. οτι "Δεν ξερω" - αυτος που εχει γραψει 70 βιβλια και γνωριζει 'σχεδον τα παντα' - μαλλον...δεν τον συμφερε να απαντησει!
Απο τότε...αρχισα να 'ξενοκοιταω' :)
Απο τότε αρχισα να απομακρύνομαι απο τον Χ.Γ. και να ΨΑΧΝΟΜΑΙ ΑΛΛΟΥ!
Αυτα...
Ανεόρτη εορτη λοιπον!
Οπως και να το κανουμε, ο Χ.Γ. ειναι Χ.Γ. - ο Θεός να του δωσει πολλα χρονια ακομα να ζησει!
Μυρμιδόνας
Και τωρα που το θυμήθηκα:
Τον πρώτο σοβαρο και ουσιαστικο αντίλογο κατα του Χ.Γ. -
για πρωτη φορα στην ζωη μου, μονο εδω μεσα τον διαβασα!
Ο Αμέθυστος και ο κύριος Χριστοδουλιδης.
Απο την Επισημη Εκκλησια - νέκρα!
Και δεν απαντανε, διοτι δεν εχουνε τις γνωσεις να απαντησουνε!
Δεν εχουνε εμβαθύνει!
Δεν γνωριζουνε!
Αρα στην ουσια δεν ξερουνε και τι πιστεύουνε!
Θυμάμαι εναν Δεσπότη να ρωτάει τον Αρχιμανδρίτη του, για ενα πολύ απλο θεμα πίστεως!
Αραγε, ποσοι Δεσποτάδες, αν τους κανανε 'γκάλοπ' για τα Δόγματα μας, "τι εννοει το τάδε Δόγμα', θα μπορουσανε να απαντησουνε αναλυτικα και με επιχειρήματα;
**********************************
Το ίδιο συμβαινει και με τον Μέσκο!
ο Αμέθυστος, ο κυριος Κυπριανος, η Σαλή...μονο εδω εχω διαβασει επιχειρηματα κατα του Μέσκου!
Η Επισημη Εκκλησια τηρει σιγή ιχθυος!
Το εκμεταλλευεται αυτο ο Μέσκος και προκαλει:
"Ειδατε ποτε η Επισημη Εκκλησια να αναιρέσει τα βιβλια μου; Τις αποψεις μου; Οχι! Αρα εχω δικαιο"!
Πως οι Δεσποτάδες μας θα υπερασπιστουνε τα Δόγματα της Πιστεως μας...αφου δεν τα γνωρίζουνε οι ίδιοι; Ιδιως οταν προκύψει το ζητημα της Ενωσεως με τους Παπικους;
Καλα που υπαρχουνε και οι λαικοι δηλαδή! Σε αυτούς ελπιζουμε!
Φτάσαμε στο σημειο, οι λαικοι να κανουνε 'την δουλειά' των Κληρικών!
Μυρμιδόνας
Δημοσίευση σχολίου