ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΤΗΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ

ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ

Πριν εισέλθουμε στα Μυστικά της συγχρόνου φιλοσοφίας της υπάρξεως πρέπει να ‘χουμε σκεφτεί σοβαρά την διαφορά ανάμεσα στην φιλολογία και στην φιλοσοφία. Μια διαφορά καθόλου αυτονόητη καθότι και στους Αρχαίους δόθηκε η μάχη της διακρίσεως. Και κερδήθηκε. Σήμερα την θέση της διακρίσεως πήρε η ερμηνεία, η οντολογική ερμηνεία της πραγματικότητος. Η οντολογική ερμηνεία της πραγματικότητος δε, στηρίζεται στο οντολογικό ερώτημα! Αυτό το ερώτημα όπως επινοήθηκε από τον Χάϊντεγκερ δεν πρέπει να βρει απάντηση. Διότι όσες φορές η Δύση προσπάθησε να βρει απάντηση, παρεκτράπη. Όπως ακριβώς με τον Αυγουστίνο και τον Καρτέσιο, με την εσωτερικότητα και το “ΕΓΩ σκέπτομαι”!

Η οντολογία δηλαδή κινείται από την αμφιβολία. Δεν επιτρέπει καμμιά βεβαιότητα. Την απορρίπτει ως Μεταφυσική. Διότι ερμηνεύει την Μεταφυσική ως βεβαιότητα, ερμηνεύοντας τοιουτοτρόπως την φιλοσοφία του Ακινάτη! Μια φιλοσοφία η οποία περιέχει όλες τις δυνατές απαντήσεις.

Ακολουθώντας λοιπόν το σύστημα του Χάϊντεγκερ ο κ. Γιανναράς, στη σελίδα 211 του τελευταίου του βιβλίου, σχολιάζει με μια οντολογική ερώτηση τον λόγο του Απ. Παύλου «βλέπω έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου». Το αθέλητο ενέργημα μπορεί να θεωρηθεί ελεύθερη επιλογή;

Παραδόξως από την εποχή του Αυγουστίνου, ο λόγος του Απ. Παύλου «ου γαρ ο θέλω τούτο πράσσω, αλλ’ ο μισώ τούτο ποιώ» στάθηκε η πέτρα, το θεμέλιο της Δυτικής φιλοσοφίας μέχρι σήμερα. Μέχρι του κ. Γιανναρά!

Πριν το σχολιάσουμε με την βοήθεια του Αγίου Μαξίμου, ας επισημάνουμε πως ενώ για την θεολογία μας το κακό ως ανυπόστατο εκδηλώνεται μόνον στην πράξη, αντίθετα ο Kant διδάσκει πως η Μεταφυσική εκδηλώνεται μόνον στην πράξη! Ας επισημάνουμε επίσης τον «Αποφατισμό της πράξεως» της Ελληνικής Φιλοσοφίας όπως τον δίδαξε ο Σωκράτης! Όπως μας πληροφόρησε το δαιμόνιό του, το ήθος του δηλαδή, του έλεγε συνήθως να μην κάνει, μόνον λίγες φορές του είπε να κάνει! Ένας αποφατισμός ο οποίος μας “προετοιμάζει” τρόπον τινά για τον Νόμο του Μωϋσέως, τον οποίο εννοεί ο Απ. Παύλος και ο οποίος παρομοίως δεν μας αφήνει να πράξουμε ό,τι θέλουμε.

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στην σημερινή παρανόηση του κ. Γιανναρά! Η οποία οφείλεται στο γεγονός πως δεν γνωρίζει καθαρά τι είναι ο Νους και ο νόμος του νοός στον οποίο αναφέρεται ο Απ. Παύλος!

Ο έτερος νόμος εν τοις μέλεσί μου, ο οποίος αντιστρατεύεται τον νόμον του νοός μου, είναι ακριβώς ο νόμος με τον οποίο προικίζει ο κ. Γιανναράς το πρόσωπο. Είναι φύσεως λογικής τε και αυτεξουσίου, τρεπτής κατά γνώμην ήτοι εθελοτρέπτου.

Αντιθέτως ο νόμος του Νοός ή ακόμη καλύτερα και ο ίδιος ο Νους περιγράφεται ως εξής από τον τόσο παρεξηγημένο σήμερα Άγιο Μάξιμο ο οποίος έχει ανακηρυχθεί ο Αυγουστίνος της Ορθοδοξίας από τους Νεοορθοδόξους! “Πεύσεις και αποκρίσεις”, τόμος 14Α, εκδόσεις Μερετάκη, Ερώτησις 104, Απόκρισις:

«Η ψυχή, νους υπάρχουσα κατά την δύναμιν αυτής, έχει ως αγέννητον εαυτήν, εαυτώ γεννώντα γεννητώς, ως είναι τον λόγον τον εν τω νω και εκ του νου γεννώμενον άλλον αυτώ εκείνο τον γεννώντα νουν μετά της κατά την γέννησιν ιδιότητος της μηδαμώς δεχομένης αντιστροφήν.

Διότι άφετον και απλούν κατά την ουσίαν η μόνον το Θείον, τα δε άλλα πάντα, όσα μετά Θεόν και εκ Θεού το είναι έχει, εξ ουσίας και ποιότητος ήτουν δυνάμεως είναι, τουτέστιν εξ ουσίας και συμβεβηκότος.

Αυτός ουν ο λόγος ο ούτω και ων και γεννώμενος, της υπουργού φύσεως την φωνήν λαμβάνων, προφέρεται και γεννά λόγον εν άλλω νοί, διά της του δεχομένου ακοής τω νω παραπεμπόμενος.»

Πόσο απέχει η πατερική διδασκαλία από την “οντολογική ερμηνεία της πραγματικότητος” του κ. Γιανναρά;

Διότι Εκκλησία κ. Γιανναρά είναι αυτός ο λόγος ο ούτω και ων γεννώμενος, ο οποίος δέχεται τον σπόρον, τον Λόγον Κυρίου! Η θεολογία του κ. Γιανναρά όμως τελειώνει στο Άσμα Ασμάτων, εκεί ακριβώς από όπου θα ‘πρεπε να αρχίσει. Περί Καινής Διαθήκης ούτε υποψία!

Αμέθυστος