Ο πόλεμος έχει ανάψει πλέον για τα καλά. Οι οικουμενιστές με τακτικό στρατό και βαρύ οπλισμό φαίνεται να κερδίζουν τον πόλεμο. Οι αντίπαλοί τους είναι άτακτοι, ψιλοαντάρτες, τους χωρίζουν διαφωνίες και δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τον κλήρο διότι και ο κλήρος όπως έδειξε και ο “Ορθόδοξος Τύπος” επιθυμεί να μείνουν όλα ως έχουν.
Ο εξοπλισμός είναι βαρύς: «Οφείλομεν να κατεδαφίσωμεν τα τείχη μεταξύ ανθρώπων, πολιτισμών και θρησκειών και να μάθωμεν να αναζητώμεν την εικόνα του Θεού εν τω προσώπω του “άλλου”».
Δεν γνωρίζουμε τί τύχη μπορεί να 'χει ο παραπάνω αφορισμός, σ' έναν πολιτισμό που γαλουχείται με την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και τον θάνατο του Θεού. Φοβούμεθα πως και η αναγνώριση της εικόνος του Θεού σε κάποιον μπορεί να είναι μοιραία γι' αυτόν!
«Κάμνομεν το χρέος της αγάπης, διαλεγόμενοι τιμίως και υπευθύνως με τους εκτός των κόλπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και αφήνομεν το Πνεύμα το Άγιον να ενεργήση περαιτέρω όπως Εκείνο κρίνει».
"Εκτός των κόλπων" τί να σημαίνει; Με τους αγνοούντας τα κόλπα του Βαρθολομαίου και του Ζηζιούλα; Και το “αφήνομεν” τί να σημαίνει; Όπως αφήνομεν το σκυλί να ακολουθεί τα ίχνη του λαγού; Και ότι προκύψει; Εμείς περιμένουμε, ανάβουμε τσιγάρο και χτυπάμε φραπεδιά;
«Δια να μην κατακριθώμεν μετά των “την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων”. Διότι ο θησαυρός της αληθείας, τον οποίον έχομεν κληρονομήσει, ανήκει εις όλους». Οι πρωτότοκοι οι άτιμοι ακόμη κληρονομούν και τους θησαυρούς και τους θρόνους. Εάν ανήκει σε όλους, ίσως ανήκει και σε εμάς, στον λαό! Τότε γιατί είμαστε και εμείς εκτός των κόλπων της ορθοδόξου εκκλησίας ως ετερόδοξοι και δεν ρωτάει κανείς αν ζούμε ή αν πεθαίνουμε;
«Ο ίδιος ο Χριστός επιθυμεί όλοι να είμεθα εν, όπως Αυτός με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιον». Ετούτο το όπλο το χειρίζεται καλά και ο κ. Βασιλειάδης. Μήπως θα 'πρεπε να τους διαβάσει κάποιος και την συνέχεια της Αρχιερατικής προσευχής;
Όλα τα όπλα συμπυκνώνονται στην θεολογία του κ. Ζηζιούλα: Η ευχαριστιακή οντολογία, η ουσία της Εκκλησίας, εικών των εσχάτων, εικών της δόξης. Ο επίσκοπος εικών του Πατρός και όλοι γύρω του σε σύναξη αγάπης. Όπως η πατροπαράδοτη οικογένεια συγκεντρώνεται γύρω από τον ετοιμοθάνατο πατέρα δίνοντας υποσχέσεις ενότητος και τίμιας μοιρασιάς της κληρονομιάς.
ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΚΗΡΥΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ.
Να γκρεμίσουμε τα είδωλα που τοποθετήσαμε στην θέση του Κυρίου. Τον χρυσό ταύρο του κλήρου, τα διδακτορικά εχέγγυο πνευματικότητος, την αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου, τον Επίσκοπο που απλώς παρίσταται. Μας βοηθούν και οι ίδιοι, είναι όλα εύκολα: «Η παρούσα ευρείας κλίμακος κρίσις εγείρει την απαίτησιν αναγνωρίσεως της ευκαιρίας δια μιαν νέα οικονομική τάξη, διότι και εμείς οι Εκκλησίες επενδύουμε και χάνουμε το κομπόδεμά μας». Ψυχή μου φάε, πίε, ευφραίνου! Αυτός δεν είναι ο Χρυσός Ταύρος των Εβραίων; Επειδή ο Μωυσής καθυστερούσε στην κορυφή του Σινά; Επειδή αργεί η Δευτέρα Παρουσία;
Υπάρχουν όμως και καλά νέα για τους οικουμενικούς εικονικούς χριστιανούς. Το Χόλλυγουντ. Διότι ακριβώς εκεί λατρεύεται η εικόνα του θεού στο πρόσωπο του άλλου, εδώ και χρόνια. Υπάρχει δρόμος λοιπόν. Μπορούμε να γίνουμε αστέρες του Χόλλυγουντ, όλοι μας, σιγά-σιγά. Ο τρόπος είναι γνωστός. Για να επιστρέψει και το Χόλλυγουντ, το Άγιο Ξύλο, στην πατρίδα του.
Ακόμη και η σύναξη της ευχαριστιακής οντολογίας μπορεί να γίνεται στα κόκκινα χαλιά, με το φως των παπαράτσι να αστράφτει σαν το Φως της δόξης. Μπορούμε να δίνουμε και βραβεία ενδυματολογίας. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και την χορευτική μουσική, το Hip Hop, τώρα μάλιστα που θα χειροτονούνται και γυναίκες ιέρειες, διότι αυτή η μουσική θέλει μαζί ψυχή και σώμα. Από την στιγμή που δεν υπάρχει προπατορικό αμάρτημα, ούτε ο Σατανάς, μπορούμε να απολαύσουμε και να ψηλαφίσουμε την πληρότητά μας στην αξιοπρέπεια και την λάμψη των Χολλυγουντιανών αστέρων.
Αγάπα τον άλλον, εξ' όλης της ψυχής και του σώματός σου, σαν θεό, είναι νομίζουμε εφαρμόσιμο και ευχάριστο. Γιατί όχι; Εφόσον δε μας πάει και κατευθείαν στα έσχατα, ακόμη καλύτερα!
Αν δεν κατορθώσουμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και χάσουμε την μάχη, δεν πρέπει να απογοητευθούμε πολύ. Το Χόλλυγουντ φτάνει για να μας γλυκάνει τους καημούς, νομίζουμε.
Ο Θεός να μας ελεεί!
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου