Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Γ) Η ΤΡΙΑΔΑ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: HEGEL

Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧXIIΙ)

Τί σημαίνει όμως σ’ αυτό το σημείο, εμβαθύνοντας τον στοχασμό, ότι ο θεός είναι «τρία πρόσωπα»; Σημαίνει, απαντά ο Hegel, πως ο θεός σαν άπειρη υποκειμενικότης περιέχει την αντίφαση και μαζί και την λύση της: «Λύση δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει αντίφαση, αλλά πως αυτή η αντίφαση λύνεται για να αποδείξει ότι πρέπει να γίνει κατανοητή η απόλυτη αντίθεση. Διότι η προσωπικότης είναι αυτός ο ακραίος όρος, ο οποίος στην αφαιρετικότητά του διατηρείται μόνον σαν λυμένος, αλλά που στην ουσία του δεν είναι απομονωμένος. Καθορισμός της μορφής εδώ είναι η άπειρη μορφή και κάθε στιγμή είναι σαν ένα υποκείμενο. Η προσωπικότης είναι ελευθερία και γι’ αυτό στο άπειρο Eίναι της δι’ εαυτήν είναι αληθινή στην ίδια της την έννοια, και γι’ αυτό είναι ο καθορισμός της ταυτότητος καθ’ εαυτής, της καθολικότητος. Αυτό το στοιχείο του στοχασμού είναι αυτή καθ’ εαυτή η παραίτηση η ίδια στην πιο υψηλή της στιγμή και η αιώνια κίνηση είναι η έννοιά της». Ο θεός είναι ένας και Τριαδικός, κατά τον Hegel, επειδή είναι πνεύμα ή άπειρη υποκειμενικότης, η οποία παρότι είναι μία, μάλιστα δε για να μπορεί να είναι μία, γίνεται σε τρεις στιγμές ή σε τρία πρόσωπα.


Ας δούμε τώρα πως προσπαθεί να εξηγήσει το ξεδίπλωμα αυτής της προόδου του θεού στον θεό. Προσπαθεί να δώσει λύση από τρεις οπτικές γωνίες: (1) της υποκειμενικής συνειδήσεως, (2) του χώρου και του διαστήματος, (3) του χρόνου.

Κατ’ αρχάς, δηλώνει ο Hegel, ο θεός είναι πατήρ, (1) υποκείμενο καθ’ εαυτό, μορφή της αφηρημένης καθολικότητος η οποία καθ’ εαυτή περιλαμβάνει τα πάντα, ουσία η οποία αποκαλύπτεται αλλά δεν φανερούται. (2) έξω από τον κόσμο και την περατότητά του (3) έξω από τον χρόνο και μέσα στην καθαρή σκέψη της αιωνιότητος.

Υστέρα υπάρχει ο θεός Υιός, (1) αντικείμενο καθ’ εαυτό, άπειρη Ιδιαιτερότης, μορφή της φαινομενικής φανερώσεως, της συγκεκριμενοποιήσεως του Είναι για το άλλο, στο στοιχείο της αναπαραστάσεως, συνείδηση συλλαμβανόμενη σε σχέση με το άλλο, (2) μορφή σαν κόσμος, (3) θεία Ιστορία καθότι πραγματική μέσα στην πλήρη ύπαρξη, μείωση έτσι ώστε να εμφανισθεί σαν φαινόμενο, σαν κατεξοχήν Ιστορικό φαινόμενο, άμεση ύπαρξη, αλλά ταυτοχρόνως παρελθούσα, καθώς απερρίφθη!

Τέλος υπάρχει ο θεός άγιο πνεύμα, ο τρίτος που είναι και ο πρώτος, διότι και οι τρεις είναι πνεύμα, ο θεός της μορφής της επιστροφής εις εαυτόν και δι’ εαυτόν: (1) Καθαρή υποκειμενικότης, ο μόνος ελεύθερος μέσω της επιστροφής εις εαυτόν, (2) εσωτερικός τόπος, κοινότης, κατ’ αρχάς μέσα στον κόσμο, η οποία έχει αυτόν τον ίδιο τον θεό πάνω στη γη, επομένως εκκλησία, (3) παρών σαν κάτι περιορισμένο το οποίο διαφοροποιεί τον εαυτό του από το παρελθόν και από το μέλλον και στην συνέχεια σαν παρών το οποίο υψούται και ξαναβρίσκεται, ολοκληρωμένο στην άρνηση της αμεσότητός του, στο όχι ακόμα και επομένως στο μέλλον.

Έτσι λοιπόν ο θεός ή το πνεύμα ή η υποκειμενικότης είναι Μονάς και Τριάς, αιώνια ζωή, ανάπτυξη της Ιδέας, διαλεκτική πρόοδος, εννοιολογική ιστορία της διαφοροποιήσεως, της ασυμφωνίας και της επανευρέσεως εις εαυτόν. Για όλα αυτά ο θεός είναι κατά τον Hegel και αγάπη. Έτσι λοιπόν λέγοντας πως ο θεός είναι πνεύμα ή υποκειμενικότης ισοδυναμεί με το να πούμε πως ο θεός είναι Μονάς και Τριάς διότι ακριβώς είναι αγάπη.

Κατά τον Hegel η λογική αποδεικνύει πως το αφηρημένο Ένα είναι μια κακή κατηγορία. Διότι ένα μόνον πρόσωπο είναι καθ’ εαυτό σκληρό, άκαμπτο. Όμως στην αγάπη το πρόσωπο εγκαταλείπει την ιδιαιτερότητά του πλατύνοντάς την στην καθολικότητα: Στην αγάπη προσφέρω την αφηρημένη μου προσωπικότητα και κερδίζω μια προσωπικότητα πραγματική. «Η αλήθεια της προσωπικότητος είναι ακριβώς αυτή: Κερδίζεται με την εμβάθυνση, με το να βυθιστούμε μέσα στον άλλο. Τί είναι δηλαδή η αγάπη; Η αγάπη, λέει ο Hegel, είναι μια διαφοροποίηση υπάρξεων οι οποίες δεν είναι αναγκαίως διαφορετικές η μία για την άλλη. Η συνείδηση, το αίσθημα αυτής της ταυτότητος, δηλαδή το να είσαι έξω από τον εαυτό και μέσα στον άλλον, αυτό είναι η αγάπη. Έχω την αυτοσυνειδησία μου, όχι σε μένα, αλλά στον άλλον, στον οποίον και μόνον είμαι πεπληρωμένος, έχω την ησυχία μου. Αυτός δε ο άλλος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, καθώς είναι έξω από τον εαυτό του, έχει μόνον σε μένα την αυτοσυνειδησία του και έτσι είμαστε και οι δυο μαζί αυτή μόνον η συνείδηση της εξωτερικότητος και της ταυτότητος, αυτή η διαίσθηση, αυτό το αίσθημα, αυτή η γνώση της ενότητος. Αυτή είναι η αγάπη και αν δεν γνωρίζουμε πως η αγάπη είναι ακριβώς η διαφοροποίηση και η υπέρβαση αυτής της διαφοράς, ο λόγος μας είναι κενός».

[Για πρώτη φορά ο άνθρωπος δηλώνει ότι μπορεί να αγαπήσει τον άλλον χωρίς να έχει προηγουμένως αγαπήσει εξ' όλης της ψυχής του και της διανοίας του τον Θεό].

Όταν λέμε λοιπόν πως ο θεός είναι αγάπη, θέλουμε να πούμε, κατά τον Hegel, πως αυτός είναι μια διαφοροποίηση και η υπέρβαση αυτής της διαφοράς, ένα παιχνίδι του διαφορετικού χωρίς καμμία σοβαρότητα, καθώς η διαφορά έχει υπερβαθεί σαν απλή αιώνια Ιδέα.

Ο Hegel τώρα πια είναι ευτυχισμένος. Στην σκέψη του το πνεύμα έδωσε μαρτυρία στο πνεύμα. Έδειξε πως η φιλοσοφία του είναι θεολογία και πως σαν τέτοια, είναι μια αληθινή υπηρεσία στον θεό. Ο θεός φανερώθηκε στον Hegel όπως ακριβώς είναι, στην αλήθεια του, διότι ο φιλόσοφος στην έννοιά του τον σκέφτηκε σαν ενότητα και τριαδικότητα προσώπων. Ο Hegel αναγνωρίζει σαν πρόδρομό του τον Böhme. Βεβαίως ο τρόπος έκφρασης του Böhme ήταν φανταστικός και πρωτόγονος, διότι δεν κατόρθωσε να εξυψωθεί στην καθαρή μορφή της σκέψης, αλλά η βάση που κυριάρχησε στην προσπάθειά του, ήταν η πλήρης αναγνώριση της Τριάδος. Αντιθέτως ο Hegel συνέλαβε την “έννοια” του θεού στον θεό, έτσι ώστε κατόρθωσε να αναγνωρίσει πως ο θεός φανερώθηκε σ' αυτόν σαν σε έναν σκεπτόμενο άνθρωπο, ο οποίος κρατά στην σιωπή, παραμερίζει τον εαυτό του εις εαυτόν. Επιστρέφει εις εαυτόν. Σ' αυτό που οι αρχαίοι είχαν ονομάσει ενθουσιασμό και που είναι η καθαρή αφηρημένη μεσότης, η πιο υψηλή ησυχία της σκέψης, αλλά και η πιο υψηλή δραστηριότης ταυτοχρόνως, ικανή για να συλληφθεί η πιο καθαρή ιδέα του θεού και να έλθει εις συνειδητοποίησιν αυτής. Έτσι στο δόγμα του περί του θεού, και πάνω απ' όλα του θεού σαν Τριάδα, το αληθινό κατορθώθηκε να είναι ένας Βακχικός θρίαμβος καθώς κανένα μέλος δεν λείπει από το ενθουσιώδες παιχνίδι· και καθώς επιπλέον κάθε μέλος, ενώ απομονώνεται ταυτόχρονα διανοίγει με τέτοιον τρόπο ώστε θα μπορούσαμε επίσης να πούμε πως είναι η απλή και διαφανής ησυχία!

Αμέθυστος

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είδα ότι δεν έχεις μέηλ και σου το γράφω δημόσια. Έχεις υπ' όψιν σου μήπως κάποιες πηγές που να αναφέρονται σε θαυμαστές επεμβάσεις του αγίου Δημητρίου κατά την διάρκεια των απελευθερωτικών αγώνων της Μακεδονίας και δη της Θεσσαλονίκης;

ένας συνάδελφός σου θεολόγος

amethystos είπε...

Αδελφέ έλειπα σε ταξίδι και δεν μπόρεσα να βοηθήσω. Αν και είναι δύσκολο αυτό που ψάχνεις.

Ανώνυμος είπε...

Το ξέρω. Ήλπιζα στην...εκδοτική γνώση!
Να επισημάνω μόνο σαν σχόλιο στη σελίδα σου σχετικά με τις πηγές:

Η προφορική παράδοση, όπως και η ιερά παρόαδοση, μαζί με τη γνώση μεταδίδει την ίδια την πίστη και είναι φορέας πίστης.
Τό γεγονός της προσωπικής μου αναζητήσεως των πηγών, μαρτυρά, τουλάχιστον για μένα, την έλλειψη πίστης.
Τί συνέβη και καταχωνιάστηκε το όμορφο συναίσθημα της εμπιστοσύνης στα θεία και ιερά, στον πλησίον, στις αυθεντίες που διδάσκουν και στους ανθρώπους που είχαν πριν από εμάς εμπειρία του Θεού και του πνευματικού αγώνα;
Ένας μητροπολίτης κάποτε σε ένα κύρηγμά του έδωσε την απλή απάντηση, ότι η τυρρανία της εποχής μας λέγεται πολυτέλεια. Ονομάζεται χλιδή και ευκολία.
Μακάριοι όσοι μπορούν ακόμα να ζουν σε ένδεια υλική, ώστε είναι σε θέση να κρατούν ακόμα τους πνευματικούς δεσμούς με την θριαμβεύουσα Εκκλησία.

Είναι ύπουλη η αρρώστια της εποχής μας. Θέλει δυνατή σχέση με τον αποκαλυφθέντα Χριστό και περισσή ισχύ πνευματική για υποστήριξη του πλησίον.

Αδελφέ, επίτρεψέ μου και την εξής παρατήρηση.
Βλέπω ότι κάνεις αγώνα για την πάταξη της οικουμενιστικής λαίλαπας. Οι γνώσεις σου σού επιτρέπουν άλλωστε μέχρι και ευθεία αντιμετώπιση της αντίπαλης ιδεολογίας.
Μπορείς όμως σε παρακαλώ να μου πείς, ποιόν ακριβώς εχθρό αντιπαλεύεις;
Είναι ορατός, αόρατος, κτίσμα σαν κι εσένα και μένα, ή μήπως είναι αλλότριας ουσίας που εκτοπίζεται μόνον με τη δύναμη της προσευχής αλλά και της συμπροσευχής μετά των ομοδόξων και ομοφρόνων;

amethystos είπε...

Αδελφέ, μας ρωτάς να μάθεις ποιος είναι ακριβώς ο εχθρός μας. Δεν ξέρουμε όμως αν γνωρίζεις πως έχουμε μια μεγάλη ανθρωπολογική διαφορά από την εποχή των Πατέρων. Εμείς σήμερα διαθέτουμε εγώ. Το οποίο εγώ με την επεξεργασία που δέχτηκε μέσα στους αιώνες της γερμανικής σκέψης έχει αναβαθμιστεί σε πρόσωπο. Αυτός είναι ο εχθρός μας. Διότι το πρόσωπο ποιεί σεαυτόν είδωλον και πιστεύει σε διαφορετικό θεό από τον Θεό των Πατέρων. Γι' αυτό οι Χριστιανοί δεν έχουν πίστη πλέον. Έχουν προσωπικότητα.

Ανώνυμος είπε...

Ακούγεται ότι ο αντίχριστός δεν θα είναι φυσικό πρόσωπο.

amethystos είπε...

Αγαπητέ φίλε, ο αντίχριστος θα είναι η ενσάρκωση του εωσφόρου και θα είναι βεβαίως άνθρωπος. Όπως και οι πρόδρομοι του αντίχριστου είναι άνθρωποι. Από τον Νέρωνα μέχρι σήμερα. Με τον ψευδοπροφήτη και το θηρίο θα αποτελούν την δαιμονική τριάδα η οποία θα οδηγήσει την κτίση στο τέλος της. Ο αντίχριστος είναι η ενσάρκωση της νοητικής πρόσληψης του αρνητικού σαν θετικό.

Ανώνυμος είπε...

"Αγαπητέ φίλε, ο αντίχριστος θα είναι η ενσάρκωση του εωσφόρου και θα είναι βεβαίως άνθρωπος."

Οι άγγελοι και οι δαίμονες έχουν δικαίωμα να καταλάβουν ένα ανθρώπινο σώμα, δεν μπορούν όμως, επειδή είναι ΑΣΩΜΑΤΟΙ, να κάνουν ολική κατοχή.

Ακόμα και σ' έναν δαιμονισμένο ο Θεός δεν αφήνει να διαλυθεί η ψυχή του λόγω της δαιμονικής εξουσίας και οικονομεί χαριν της δόξας Του να μαρτυρά το πλάσμα Του, χωρίς όμως ουδέποτε να αφανίζεται.

Μπορείτε να μου αποδείξετε το περί ενσαρκώσεως;
Ποιανού ανθρώπου την ψυχή θα καταλάβει δηλ. και θα έρθει στον κόσμο;

Ανώνυμος είπε...

Η ενσάρκωση που λέτε, προϋποθέτει την κατάληψη μιας ψυχής ή και την εξουδετέρωσή της, ώστε να κινείται το σώμα κατά την ξένη βούληση.

Η μόνη ψυχή που δεν μπορεί να φέρει αντίσταση είναι αυτή ενός νεογέννητου.

Είναι δυνατόν ποτέ ο Θεός να αφήσει να γίνει τέτοια αδικία σε ανθρώπινη ψυχή;

Ακόμα και του ίδιου του πάπα να είναι το παιδί που λέει ο λόγος, είναι δίκαιο να δοθεί χωρίς κρίση η ψυχή του μικρού στον αντίθεο για να σκηνώσει;

Τότε, προς τί το "ο μη θέλων τον θάνατον του αμαρτωλού, έως του επιστρέψαι αυτόν και μετανοήσαι";;;

amethystos είπε...

Αγαπητέ φίλε, επειδή βρίσκουμε μεγάλο ενδιαφέρον στον τρόπο με τον οποίο διαπραγματεύεσαι τα πράγματα, πριν συνεχίσουμε στον διάλογό μας, μήπως θα μπορούσες να ρίξεις μια ματιά στο κείμενο ΟΜΗΡΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ (θα το βρεις στα Προτεινόμενα).

Ανώνυμος είπε...

Δεν μου είναι άγνωστα τα όσα μου προτείνετε.
Κατά εσάς δηλ. ο εωσφόρος που θα εμφανιστεί θα είναι ένας δαιμονισμένος;

amethystos είπε...

Σ' αυτό το σημείο αγαπητέ φίλε είναι πάρα πολύ χρήσιμο να θυμηθούμε ότι πριν την βάπτιση κάνουμε εξορκισμό. Επίσης πρέπει να έχουμε υπόψιν πως ένα από τα μυστικά του αντιχρίστου είναι ότι θα έρθει αντί του Χριστού, αντ' Αυτού, Αντιπρόσωπος. Και με τη βοήθεια δε του εωσφόρου και του προφήτου θα κάνει σημεία και τέρατα.

Ο σύγχρονος δαιμονισμός καταλαμβάνει τον εγκέφαλο, τη διάνοια του ανθρώπου. Συνεχίζοντας να είναι ριζωμένος στην καρδιά του ανθρώπου. Καταλαμβάνοντας όμως τη διάνοια ο δαίμων αναγκάζει τον άνθρωπο να πει Εγώ στη δαιμονική δύναμη. Ο σύγχρονος λοιπόν δαιμονισμός είναι πολύ διαφορετικός από τον παλαιό.

Ανώνυμος είπε...

"Επίσης πρέπει να έχουμε υπόψιν πως ένα από τα μυστικά του αντιχρίστου είναι ότι θα έρθει αντί του Χριστού, αντ' Αυτού, Αντιπρόσωπος. Και με τη βοήθεια δε του εωσφόρου και του προφήτου θα κάνει σημεία και τέρατα."


Δεν είστε σαφής σχετικά με το ερώτημά μου. Τελικά, ο αντίχριστος κατά την άποψή σας θα καταλάβει το πνεύμα ενός ΕΝΗΛΙΚΑ που με τη θέλησή του θα υποταγεί σ' αυτόν, ή, το πνεύμα ενός νεογέννητου ανθρώπου;
Θα εν-ανθρωπήσει σαν τον Χριστό, ή, τί θα κάνει;
Στην αποκάλυψη δεν λέει ότι θα γεννηθεί μέσω μίας πόρνης;

Δώστε μου μια σαφέστερη απάντηση. Θεωρώ ότι συνομιλώ με θεολόγο. Εκτός και αν σας ενοχλούν οι ερωτήσεις μου.

amethystos είπε...

Αγαπητέ, ο εωσφόρος δεν μπορεί να ενσαρκωθεί όπως ο Κύριος. Αυτό μας έλειπε! Θα είναι κατάληψη. Αλλά όμως δεν θα χρειαστεί ούτε να καταλάβει ένα μικρό παιδί διότι θα εκπαιδευτεί αρκούντως δαιμονικά στον πολιτισμό που θα ζει.

Εμείς προσωπικώς δεν γνωρίζουμε τίποτε παραπάνω και δεν θα επιδιώξουμε να γνωρίσουμε τίποτε παραπάνω διότι δεν νομίζουμε ότι θα έχουμε οποιαδήποτε ωφέλεια απ' αυτό το θέμα.

Μόνο ο Πατήρ γνωρίζει.

Αδελφικά

Αμέθυστος

Ανώνυμος είπε...

"Εμείς προσωπικώς δεν γνωρίζουμε τίποτε παραπάνω και δεν θα επιδιώξουμε να γνωρίσουμε τίποτε παραπάνω διότι δεν νομίζουμε ότι θα έχουμε οποιαδήποτε ωφέλεια απ' αυτό το θέμα."



Λυπάμαι, όμως δεν μου απαντήσατε τελικώς. Δέχομαι την παραπάνω δήλωση σαν δήλωση παραδοχής της άγνοιά σας.
Δηλώνω και τη δική μου άγνοια, και να προσθέσω ότι δεν συμφωνώ με τον αποκλεισμό από την γνώση που μου προτείνετε.

Ο ίδιος ο Χριστός μας προέτρεψε να ερευνούμε τις Γραφές και κατά τη δική μου εμπειρία, ένας που γνωρίζει τελικά, -γιατί όχι, και περισσότερα ίσως πράγματα απ' όσο του επιτρέπουν τα 'πρέπει' και τα 'μη' του φόβου της κοινωνίας του-, αυτός είναι που τελικώς θα ξεπεράσει τις προκαταλήψεις, τις μεμψιμοιρίες, τις μοιρολατρίες, τις εμπάθειες αλλά και τα ίδια του τα πάθη και θα ελευθερωθεί και θα λυτρωθεί, όπως ακριβώς το υποσχέθηκε Εκείνος.


Να είστε και σεις καλά και επιτρέψτε μου να σας θυμήσω και πάλι τον αντίπαλό σας: δεν είναι ο οποιοσδήποτε πλησίον σας, όσο πλανεμένος και αν είναι!

amethystos είπε...

Αδελφέ, πρόσεχε πολύ τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές υποστήκαμε αυτή τη δοκιμασία από έξυπνους σαν και σένα. Ίσως δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να φανταστείς ότι ξέραμε όλοι μας από την πρώτη στιγμή ακόμη και τα λόγια με τα οποία θα κατέληγες στα κείμενά σου. Πρόσεχε τον εαυτό σου.

Ανώνυμος είπε...

Άσε την προσφώνηση "αδελφέ" αφού δεν την εννοείς! Και κοίταξε σε παρακαλώ να μου απαντήσεις πρώτα σε όσα σε ρώτησα.
Αν δεν μπορείς, μην βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα.
Εντάξει;
Εξάλου, το γεγονός ότι δεν περιμένεις να ολοκληρωθεί ένα νόημα από την διαδικτυακή κουβέντα μας και ανεβάζεις ξανά και ξανά διαφορετικό ποστ και δημοσίευση, δείχνει ότι βρίσκεσαι σε αμηχανία.

Αν συνεχίσεις το αγενές ύφος σου, σε καλώ να με γνωρίσεις μαζί με τον πνευματικό μου.
Αν θες, ορίζουμε ημερομηνία συνάντησης.
Θα χαρώ πολύ να δεις και συ από κοντά πόσο "αιρετικός" είμαι:)

amethystos είπε...

Αδελφέ όταν λέμε πρόσεχε τον εαυτό σου δεν εννοούμε ότι είσαι αιρετικός. Ίσως είναι δικός σου φόβος. Μην ξεχνάς ποτέ ότι η αποκάλυψη είναι αποκάλυψις Ιησού Χριστού και όχι αντιχρίστου. Οι αποστάσεις είναι μεγάλες για να μπορέσω να πραγματοποιήσω αυτό που πρότεινες. Και ο πνευματικός σου πρέπει να προσέχει τον εαυτό του.