Πολιτισμικός Απολογισμός. Σχόλιο Γιώργου Θαλασσινού (02 01 2017).

 Με αφορμή το τέλος του 2016 μοιράζομαι μαζί σας σκέψεις μου σχετικά με τις πολιτισμικές μας αγκυλώσεις.

Δεν έχουμε κράτος γιατί η οικογένεια είναι πάνω από αυτό.

Η δολοφονία του Καποδίστρια είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για την κατανόηση των πολιτισμικών μας αγκυλώσεων ως προνεωτερικής κοινωνίας, κοινωνίας δηλαδή, που δεν κατάφερε να βιώσει την Αναγέννησή της και ζει στη σερνάμενη παρακμή του Μεσαίωνά της.

Τι θέλω να πω: Ο συνεκτικός ιστός των προνεωτερικών κοινωνιών είναι οι δεσμοί αίματος και ο τόπος, δηλαδή η οικογένεια, ο κουμπάρος, η παρέα, ο συντοπίτης, το χωριό κτλ.

Ο άνθρωπος δηλαδή «εν σχέση», με τους συγγενείς και τον τόπο αλλά στην υλικότητα τους (Κυριολεκτικά ο ένας μέσα στον άλλον). Αυτή η περιχώρηση στον τόπο και στο αίμα που δημιουργεί αρχικά μια αίσθηση ζεστασιάς και δεξιώσεως, αποτελεί συγχρόνως όριο αποκλεισμού.

Όποιος δεν είναι συγγενής μου η συντοπίτης μου, όποιος δηλαδή δεν ανήκει στην κλειστή ομάδα αίματος και τόπου που ανήκω εγώ, μου είναι παγερά αδιάφορος έως και εχθρός μου. (Όλοι θυμόμαστε τα τραγελαφικά μεταξύ των χωριών που σημειώθηκαν με την εφαρμογή του Καλλικράτη).

Όταν παίρνω ταυτότητα από τη σχέση μου με τον τόπο και έρχεται το κράτος να μου κάνει το Δήμο, Κοινότητα, τότε καταρρέω, χάνω την ταυτότητά μου, την κοινωνική μου συνοχή, τον τρόπο που καθρεπτίζομαι στα μάτια των άλλων.

Ο Άνθρωπος των Νεωτέρων χρόνων της Δύσης έχει μεταφέρει την κοινωνική συνείδηση από την ομάδα στον εσωτερικό του εαυτό, καθιστώντας τον άτομο με εσωτερικότητα, μακριά από τον αγελαίο ρόλο της ομάδος με την ποινή της ντροπής, του τι θα πει ο κόσμος, στην εσωτερική συνείδηση ως χωρητικότητα, με ατομική ευθύνη απέναντι στον άγνωστο και στην προσωπική πλέον ενοχή, η οποία του εξασφαλίζει εξατομικευμένη πρόοδο υπό την έννοια ότι τον φέρνει αντιμέτωπο προσωπικά με τα λάθη του και τον αναγκάζει να τα διορθώσει και να εξελιχθεί.

Στις Νεωτερικές κοινωνίες της Δύσης η κοινωνική συνοχή μεταφέρεται με τον τρόπο αυτό ως νοητή εικόνα, από την υλικότητα του αίματος και του τόπου, στην πνευματική κατασκευή της εννοίας του κράτους, το οποίο αναλαμβάνει τον ρόλο του πολιτικού εγγυητή της κοινωνικής συνοχής, μέσα από ένα σύστημα θεσμών, το οποίο διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή και ευημερία, με στόχο το γενικό καλό.

Η έννοια του κράτους δεν είναι η εξουσία, όπως πιστεύουν στα απολυταρχικά καθεστώτα, που δίνει το δικαίωμα στον κάθε δικτάτορα να κάνει ότι του καπνίσει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα, αλλά είναι η μορφή εξουσίας, η οποία αναγνωρίζει δικαιώματα στην μειοψηφία.

Στις Προνεωτερικές κοινότητες στον τόπο όπου διαβιούσαν οι ανθρωποι έπρεπε να είναι όλοι ίδιοι.

Στις Νεωτερικές κοινωνίες κρατών όχι μόνο είναι αποδεκτή η διαφορετικότητα των κατοίκων αλλά τους αναγνωρίζονται και πολιτικά δικαιώματα ως μειοψηφίες.

Αυτή η επαναστατική έννοια του κράτους που άρχισε τον 14ο αιώνα στη Αγγλία όταν οι Βαρόνοι ανάγκασαν τον Βασιλέα να λαμβάνει υπ όψιν του τις αποφάσεις τους, άνοιξαν το δρόμο στα κοινοβούλια με την επανάσταση στη Γαλλία, και πολύ αργότερα τον 17ο-18ο αιώνα με το Γερμανικό κράτος επι Μπίσμαρκ.

Αυτή η ανακάλυψη της έννοιας του κράτους είναι που αποτρέπει την αλληλοσφαγή των κλειστών ομάδων που διαβιούν εντός του ιδίου χώρου, χωρίς να είναι ίδιοι, καθώς δεξιώνεται την διαφορετικότητα παρέχοντας δικαιώματα παράλληλα με υποχρεώσεις.

Αυτή την έννοια του κράτους εξέφραζε το Σύνταγμα του Καποδίστρια.

Αυτό όμως που δεν είχε καταλάβει ο Καποδίστριας και που τελικά του στοίχισε τη ζωή, ήταν η δύναμη των πολιτισμικών αγκυλώσεων της μερικότητος ως νοοτροπίας.

Το Σύνταγμα στην πράξη ορίζει μία κεντρική κρατική εξουσία η οποία μέσω ενός θεσμικά κατοχυρωμένου φορολογικού συστήματος φορολογεί τους πολίτες για να δημιουργήσει τις υποδομές του γενικού συμφέροντος, νοσοκομεία, σχολεία, κτλ, ανά την επικράτεια.

Οι στενοί δεσμοί όμως της μερικότητος του αίματος και της εντοπιότητος στην Καλαμάτα, δεν άφηναν περιθώριο κατανόησης στην οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων μιας άλλης μορφής εξουσίας, όπως οριζόταν στο Σύνταγμα που είχαν ήδη ψηφίσει, πάνω από τη οικογένεια, και την εντοπιότητα, η οποία έπρεπε να εισπράττει τους φόρους από το τελωνείο της Καλαμάτας για να φτιαχτεί και ένα σχολείο στην Θράκη και να πηγαίνει και το παιδί του Θρακιώτη να μαθαίνει γράμματα.

Οτιδήποτε πέρα από την μερικότητα της οικογένεια τους και τον τόπο τους, τους άφηνε παγερά αδιάφορους σε βαθμό που τους έφθασε μέχρι την δολοφονία του Καποδίστρια για να μπορούν τους φόρους από το Τελωνείο της Καλαμάτας να τους παίρνουν αυτοί.

Η ίδια αυτή νοοτροπία τηρουμένων των αναλογιών είναι το αίτιο της σημερινής μας κρίσης.

Η νοοτροπία του κλειστού οικογενειακού δεσμού, ο οποιος καταλύει κάθε προσπάθεια δημιουργίας κράτους καθώς θεωρεί το κράτος τροφό του μερικού του συμφέροντος, και όχι του γενικού όπως ορίζει το Σύνταγμα.

«Εγεννήθη άρρεν φυλάξατε θέσιν».

Αυτή η ίδια νοοτροπία έχει χωρίσει τους Έλληνες σε Δημοσίους υπαλλήλους και σε ιδιωτικούς, με τους πρώτους να έχουν δικαιώματα και τους δεύτερους όχι.

Αυτή η νοοτροπία είναι που δεν μας επιτρέπει να αναλάβουμε ευθύνες απέναντι στον άγνωστο, αναγνωρίζοντας μόνο τον συγγενή τον συντοπίτη και τον κουμπάρο.

Αυτή η νοοτροπία ως αγκύλωση είναι που μας κάνει να πιστεύουμε ότι για την κακοδαιμονία μας φταίνε πάντα οι άλλοι.

Αυτή η νοοτροπία είναι που μας σέρνει στο ένα μνημόνιο πίσω από το άλλο μη επιτρέποντας τις μεταρρυθμίσεις.

Γιατί τι είναι οι μεταρρυθμίσεις; η επαναφορά στην κανονικότητα, δηλαδή το κράτος ως εγγυητής της κοινωνικής συνοχής, θεσμικά πάνω από την οικογένεια, μ άλλα λόγια το γενικό συμφέρον πάνω από το μερικό.

Τι είναι η άρνηση των μεταρρυθμίσεων;

Η διατήρηση της στρέβλωσης του μερικού να κυβερνάει το γενικό, η οικογένεια με τους δεσμούς αίματος και εντοπιότητος ως συνδικάτα, πάνω από το κράτος, όπως ορίζεται από το Σύνταγμα που όλοι ψηφίσαμε για το γενικό καλό.

Οι Δημόσιοι υπάλληλοι μόνιμοι οι ιδιωτικοί μη μόνιμοι.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Οι ιδιωτικοί να υπόκεινται σε αξιολόγηση και σε απόλυση οι του Δημοσίου όχι.

Υπό την έννοα αυτή η πραγματική διαφθορά δεν είναι η ποσοτικοποίηση των «κλεμμένων» ένθεν και ένθεν, αλλά η θεσμική εκτροπή με σκοπό την κατάλυση της εννοίας του κράτους (έλεγχος ΜΜΕ, έλεγχος Δικαιοσύνης) ως εγγυητού της κοινωνικής συνοχής και η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος, κράτους-φέουδου της οικογενειοκρατίας-κομματοκρατίας, η οποία θα το λυμαίνεται με τη μορφή της «Άμεσης Δημοκρατίας» χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αλλά Μαδούρο, Κιμ Γιογκ Ούν, Κάστρο και Σια.

«Εμείς ποτέ δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε τη δομή και τη συναισθηματική αξία που έχει η οικογένεια, η εντοπιότητα και η συντεχνία, αυτά είναι τα θεμέλια της συλλογικής μας υπάρξεως. Για να δημιουργηθεί κράτος πρέπει οι ηθικοί δεσμοί που μας συνδέουν με την οικογένεια να περάσουν στο κράτος. Στην Ελλάδα κυβερνά το κόμμα. Κάθε φορά που έχουμε κυβερνητική αλλαγή, το πρώτο που αλλάζουμε είναι οι Γενικοί Γραμματείς υπουργείων. Γιατί; Γιατί αυτοί είναι η μπότα του κράτους στη διοίκηση. Χρησιμοποιήσαμε το δημόσιο για λόγους πελατειακούς και τινάξαμε την μπάνκα στον αέρα». (Στέλιος Ράμφος)

steliosramfosgr.

ΣΧΟΛΙΟ: " Για να δημιουργηθεί κράτος πρέπει οι ηθικοί δεσμοί που μας συνδέουν με την οικογένεια να περάσουν στο κράτος." Αυτό τό πέρασμα εξασφαλίζει τήν μόρφωση καί τήν παιδεία. Διά τού παιδαγωγού.  Μπορούν νά περάσουν στό κράτος, όπως στή Δύση, αλλά κοστίζει ήδη τήν μόρφωση καί τήν παιδεία.

Αμέθυστος