ΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΑΘΕΟΥΣ (4)

Συνέχεια απο : Πέμπτη, 27 Ιουνίου 2013

Η ΑΙΩΝΙΑ, ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.
 ΤΟΥ Franco Ferrarotti.
Μετα-Χριστιανικοί στοχασμοί.
 Η ΑΙΩΝΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ 

Η τεχνολογία σαν εφαρμοσμένη επιστήμη που βιάζει την Φύση. 

Απο αυτή την οπτική γωνία, οι καταστροφικές πεποιθήσεις του Oswald Spengler γύρω απο την επιστήμη και την εφαρμογή της, δηλαδή την τεχνολογία, σαν διαβολική μηχανή, διατηρούν πάντοτε την γοητεία τους, αλλά είναι ήδη ξεπερασμένες. «Η εικόνα του μοντέρνου μάγου, ένα κάδρο με διακόπτες και μοχλούς, που επιτρέπουν να παραχθούν, μόνο με την πίεση ενός δακτύλου, εκπληκτικά φαινόμενα, των οποίων όμως αγνοεί την Φύση, αντιπροσωπεύει το σύμβολο της ανθρώπινης τεχνολογίας γενικώς. Το πλαίσιο ενός φωτισμένου κόσμου, όπως ακριβώς τον επεξεργαζόμαστε κριτικά και αναλυτικά με θεωρητικούς όρους, σαν ένα κάδρο ακριβώς, δέν είναι τίποτε παραπάνω απο ένα κάδρο με διακόπτες όπου είναι γραμμένες μερικές οδηγίες για τα αποτελέσματα που μπορούν να δημιουργηθούν με μία επαφή τους. Το μυστήριο όμως δέν παύει να είναι, με όλα αυτά, λιγότερο αγχώδες. Χάριν αυτής της τεχνικής όμως αυτό το άγουρο, ξυπνημένο όν μπορεί να επέμβει στον κόσμο της πραγματικότητος. Η ζωή χρησιμοποιεί την σκέψη σαν ένα μαγικό κλειδί και στο απώγειό της, στις μητροπόλεις, έρχεται ήδη η στιγμή στην οποία η κριτική τεχνική κουρασμένη να υπηρετεί την ζωή εγκαθίσταται σαν δεσπότης της. Και στις μέρες μας, ο Δυτικός πολιτισμός ζεί ένα όργιο αυτής της εξεγερμένης σκέψεως, σε ένα πραγματικά τραγικό και αυτοκαταστροφικό μέτρο».

Και ο Spengler πολύ σωστά φανερώνει πόσο διαφορετική ήταν η τεχνική της κλασσικής εποχής. Δέν βίαζε την Φύση, δέν πίεζε τους ρυθμούς της και ιδιαιτέρως δέν μιμόταν τις διαδικασίες της. Η μοντέρνα τεχνολογία αντιθέτως, δηλαδή η τεχνική του Φάουστ, κατακτά την Φύση, εφορμά για να την υποδουλώσει. «Ο αρχαίος στοχαστής θεωρεί, όπως ο Θεός του Αριστοτέλη. Εκείνος των αράβων ψάχνει, καθότι αλχημιστής την μαγική ουσία, την φιλοσοφική πέτρα, μέσω της οποίας μπορούν να αποκτηθούν τα κοιτάσματα της Φύσεως χωρίς κόπο [και τελικώς πέτυχαν, βρήκαν πετρέλαιο και το μαύρο έγινε άσπρο, χρυσός. Παρότι είναι προϊόν σήψης]. Ο Δυτικός Θεός σκοπεύει να διευθύνει τον κόσμο, σύμφωνα με τα σχέδιά του».

Αυτή η δίψα της εξουσίας, με μία δόση ετερογένεσης των σκοπών [που αποτελεί τον μόνο πραγματικό νόμο της ιστορίας, η ετερογονία των σκοπών, όπως λέγεται] ή μίας ιστορικής νέμεσης, την οποία δέν μπορούσε να προβλέψει ο Spengler στις σμερινές της διαστάσεις, αντεστράφη διαλεκτικά σε μία αβάσταχτη δουλεία. Η Φύση, απογυμνωμένη και βιασμένη, εκδικείται με τις οικολογικές καταστροφές οι οποίες θέτουν σε αμφιβολία ακόμη και τις πρακτικές πιθανότητες επιβιώσεως του ανθρωπίνου γένους. Μία ζωή η οποία χάρη στις κατακτήσεις τής τεχνικής, έπρεπε να είναι ευρύτερη και πλουσιότερη, αλλά αποκαλύπτεται τελικώς στην κοινή μας εμπειρία πιό περιορισμένη και μονότονη. Έτσι απο ένα όν εν δυνάμει πολυδιάστατο, ο άνθρωπος αποδεικνύεται μειωμένος σ’ένα μονοδιάστατο όν, ισοπεδωμένο στον ρόλο ενός μικρού άνευ ιδιαίτερης σημασίας τροχού ενός απέραντου μηχανισμού του οποίου η λογική, οι τρόποι και οι αιτίες τής λειτουργίας του τού διαφεύγουν. 

Τελικώς όλη η “libido” και όχι μόνον η σφαίρα της σεξουαλικότητος, πέφτει κάτω απο σκληρό έλεγχο, για να μήν πούμε εξοντωτικό, του οποίου ο απρόσωπος χαρακτήρας δέν κάνει τίποτε άλλο απο το να τελειοποιεί το ερμητικό κλείσιμο, τον πλήρη αποκλεισμό αυτού του ατόμου, απο την ζωή.

Δέν πρόκειται μόνον για τις δύο Φροϋδικές αρχές της πραγματικότητος και της ηδονής. Η απωθημένη ευχαρίστηση υπάρχει επίσης και σαν αναβολή της χαράς και σαν τέτοια είναι απλά ένα ανθρώπινο πρόγραμμα, μία libido σε χειμερία νάρκη έτοιμη να επιστρέψει, παρούσα πάντοτε, αντιστεκόμενη, σε αναμονή ικανοποιήσεως-ένα τέλος που δίνει νόημα στις θυσίες του σήμερα, μία υπόσχεση που στέκεται στην κορυφή, στο υψηλότερο σημείο των «πυραμίδων του πόνου», που τοποθετείται σαν εγγύηση του γεγονότος πώς η αναμονή δέν είναι άσκοπη, δέν είναι μία μάταιη στέρηση. Η σημερινή απελευθέρωση της Libidoμε τους όρους που γνωρίζουμε, εξισούται απλά με την επαναπρόσληψη της ανθρωπότητος μας, του νοήματος της συμβιώσεως και της γιορτής, της υπαρξιακής εμπειρίας, πέρα απο την θεωρητική πεποίθηση πώς οι ανθρώπινοι χρόνοι δέν αντιστοιχούν ούτε συμπίπτουν ακριβώς με τους χρόνους παραγωγής, διότι για να «παράγει» ένας άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα, χρειάζονται πάντα εννιά μήνες.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.