Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Ἡ ἀκηδία, ἡ λύπη καί ἡ ἀπόγνωση. Ἡ γνώση τοῦ εἶναι. Τί εἶναι ἁμαρτία



Γέροντας Σωφρόνιος του έσσεξ 

Η ακηδία, η λύπη, η καταπόνηση οπωσδήποτε θα σε επισκέπτονται, όπως και κάθε άνθρωπο. Το κυριότερο θέμα είναι πώς εμείς τις αντιλαμβανόμαστε. Σου έγραψα ήδη, μου φαίνεται, ότι αν ζούμε τις καταστάσεις μας ως “ατομικές” μας μόνο, τότε η ψυχή στο τέλος όλων πτωχεύει και γίνεται άκαρπη, ενώ η ζωή χάνει το νόημά της και γίνεται αφόρητα οχληρή. Ο σκοπός μας, τον οποίο έχει θέσει μπροστά μας το Ευαγγέλιο, είναι να γίνουμε παγκόσμιες υποστάσεις, να φέρουμε μέσα μας όλο τον κόσμο, να ζήσουμε όλο το βάθος της ιστορίας του κόσμου, και επάνω απ’ όλα του Ανθρώπου. Όλη δηλαδή η ανθρωπότητα είναι αυτό το «Εγώ», και όλη η ιστορία είναι η ζωή μου.
Κάθε οδύνη, κάθε χαρά, κάθε άλλο βίωμα αγάπης, δυσαρέσκειας, χαράς, λύπης, ελπίδας, απογνώσεως, κάθε εμπειρία πλούτου, φτώχιας, πείνας, κορεσμού, φόβου, εξουσίας, εκβιασμού, ταπεινώσεως, πάλης, μη αντιστάσεως…και όλων των λοιπών είναι για μας αποκάλυψη αυτού που διαδραματίζεται στον Ανθρώπινο Κόσμο. Μέσα λοιπόν από την προσωπική μας πείρα, που φαίνεται τόσο μικρή και εφήμερη, θα γνωρίσουμε το Είναι στο πλήρωμα του, όσο μας είναι εφικτό. Ακολουθώντας τον δρόμο αυτό, αντιδρώντας με τον τρόπο αυτό, ετοιμαζόμαστε για την πρόσληψη του Πνεύματος του Χριστού, ο οποίος μας φανέρωσε την εικόνα της τελειότητας των υιών του Θεού. Και όταν γινόμαστε οι ίδιοι «κατ’ εικόνα Του», νικούμε τον κόσμο, γινόμαστε υπερκόσμιοι, παγκόσμιοι και εξωκόσμιοι κατά το μέτρο της εξομοιώσεως μας προς τον Χριστό.

Δεν είμαστε σε θέση να επιζητούμε πόνο, παθήματα. Είναι φυσικό για κάθε ζωντανό ον να επιθυμεί τη χαρά, την αγάπη, το φως. Έχοντας όμως διδαχθεί από τον Θεό, δεν δειλιάζουμε μπροστά στα παθήματα, γιατί με αυτά και εμείς πλουτίζουμε με τη γνώση της αιωνιότητας, κερδίζουμε τη ζωή που αγκαλιάζει τα πάντα. Με τον ίδιο λοιπόν τρόπο ετοιμαζόμαστε και για την εμπειρία του θανάτου, για να γίνουμε ικανοί να προσλάβουμε την «κρείτ­τονα ανάστασιν» (Εβρ. 11, 35). Βέβαια στο κέντρο όλων βρίσκεται για μας ο Χριστός, Θεός και Άνθρωπος. Χωρίς Αυτόν παραμένουμε στο σκοτάδι. Χωρίς Αυτόν είμαστε ανίκανοι να διακρίνουμε πού εμφανίζεται η «αμαρτία», δηλαδή η έκπτωση από τη Θεία Αγάπη του Πατρός. Ήδη προ πολλού πρέπει να έχουμε εγκαταλείψει την αφελή αντίληψη της αμαρτίας. Η αμαρτία είναι ρήξη της σχέσεώς μας με τον Θεό, ο οποίος είναι το απόλυτο Φως, η απόλυτη Γνώση, η απόλυτη Αγάπη. Με Αυτόν δεν μπορεί να συνδεθεί τίποτε αταίριαστο. Αν θέλουμε να είμαστε μαζί του και εν Αυτώ, πιστά τέκνα Του, τότε πρέπει και εμείς να είμαστε Άγιοι, όπως και Αυτός είναι Άγιος. Αν εμείς δεν είμαστε τέτοιοι, τότε λυπούμαστε για τον ίδιο τον εαυτό μας, στεκόμαστε στα όρια της απογνώσεως, με τον φόβο μήπως χάσουμε για πάντα την υιοθεσία και τη διαμονή στο απέραντο Φως. Εμείς όμως δεν πηγαίνουμε πέρα από το όριο αυτό. Απορρίπτουμε την πλήρη απόγνωση. Έτσι, η ζωή του Θεού, αν και όχι στο πλήρωμά της, διαφυλάσσεται μέσα μας, και εμείς με τον ένα ή τον άλλον τρόπο θα φτάσουμε στην τέλεια νίκη. Η αγάπη προς τον Χριστό είναι η πιο αξιόπιστη βεβαίωση της Αναστάσεώς μας. Και εσύ Τον αγαπάς, και δεν υπάρχει για σένα οδός ακηδίας. Τα τελευταία λόγια τα είπε κατά κάποιο τρόπο ο όσιος Σεραφείμ πριν από ενάμιση αιώνα…
  πηγή (Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμ. Σωφρονίου, «Γράμματα στη Ρωσία», εκδ. Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, σ. 150-152)
 
 

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλέ μου γέροντα Σωφρόνιε, δεν προλαβαίνω τώρα να διαβάσω το κείμενο, αλλά μόνο που είδα τα μάτια σου, τα αγιασμένα από τα πολλά δάκρυα και τη θέα του άκτιστου φωτός, ευλογήθηκα...Να προσεύχεσαι για μας από εκεί που βρίσκεσαι...

M. είπε...

Den mporo na katalavo to skeptiko tou agiou Sofroniou tou Rosou,na ftiaxi mia mikti moni stin Aglia paraviazontas tous Ierous Kanones!Mipos fovithike oti tha katigorithoun i monaxi-es gia omofilofilia?Pantos o p.Euthimios T. lei oti itan lathos tou.Edose o idios mia apantisi se autous pou ton katigorisan??

amethystos είπε...

Δέν είναι ούτε τό πρώτο ούτε τό τελευταίο πού δέν καταλαβαίνεις. Ποιά μέσα ακριβώς διαθέτεις γιά νά καταλάβεις;

Ανώνυμος είπε...

Ο γ. Σωφρόνιος έφυγε το 1958 από το Άγιο όρος και πήγε στο Παρίσι για να εκδόσει το βίο του Αγίου Σιλουανού. Εκεί έμενε σε ένα ρώσικο γηροκομείο και βοηθούσε τον ιερέα.Επίσης εκεί υπήρχαν 2 άνδρες που ήθελαν να γίνουν μοναχοί.
Εκαναν αδιάλειπτη προσευχή με την ευχή του Ιησού, λόγω έλλειψης λειτουργικών βιβλίων, τρώγοντας ελάχιστα (ότι περίσσευε).Υπήρχαν και μερικές μοναχές που διακονούσαν στο γηροκομείο.
Προσκολλήθηκαν λοιπόν όλοι αυτοί στον γ. Σωφρόνιο, ο οποίος κουβαλούσε τη "βαριά κληρονομιά" του ασκητισμού και της μαθητείας, δίπλα στον Άγιο Σιλουανό, και έγιναν η συνοδεία του.
Το μοναστήρι έγινε το 1959 με την ευλογία του Πατριαρχείου Μόσχας και ήταν μικτό για καθαρά πρακτικούς λόγους, επειδή ο γ. Σωφρόνιος δεν ήταν σε θέση να επιβλέπει 2 ξεχωριστές αδελφότητες.Εννοείται ότι τα κελλιά γυναικεία και ανδρικά, βρισκόταν σε διαφορετικό χώρο.
Ο γέροντας ήθελε να είναι σίγουρος ότι θα εφαρμοστεί ο ασκητισμός που είχε βιώσει και ο ίδιος, και έτσι το τυπικό του μοναστηριού έγινε με βάση την πολύχρονη εμπειρία του στο Άγιο όρος. Μ.

amethystos είπε...

Ο Αγιος Νεκτάριος ποιά απάντηση έδωσε; Καί σέ ποιούς, στούς σκοληκιασμένους;; Κάί τόν Κύριο δέν τόν κατηγόρησαν ότι συναναστρεφόταν πόρνες;Σήμερα δέν ομιλούν γιά Γάμους τού Χριστού;; Η Καινή διαθήκη δέν είναι μιά πρώτη γραφή τού Ρωμαίου καί τής Ιουλιέττας!
Αλλά μιλάς πάντοτε γιά τό σκοτεινό αντικείμενο τού πόθου, καί μάς λές πάντοτε τό ίδιο. Οτι άν ήσουν εσύ στήν θέση του θάκανες όργια! Σάν Αλβανός μέ τίς γριές. Μήπως έχεις καιρό νά επισκευθείς τήν χήρα μέ τά ορφανά;;

Ανώνυμος είπε...

Προς Κορ. Α΄: "Μη ουκ έχομεν εξουσίαν φαγείν και πιείν; μη ουκ έχομεν εξουσίαν αδελφήν γυναίκαν περιάγειν, ως και οι λοιποί απόστολοι και οι αδελφοί του Κυρίου και Κηφάς;.." M.

Ανώνυμος είπε...

"O σκοπός μας είναι να γίνουμε παγκόσμιες υποστάσεις, να ζήσουμε όλο το βάθος της ιστορίας του κόσμου και του ανθρώπου,να φέρουμε μέσα μας όλο τον κόσμο..όλη η ανθρωπότητα είναι αυτό το "Εγώ" και όλη η ιστορία είναι η ζωή μου.."
Με βάση αυτά που λέει ο γέροντας μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί όλοι οι Άγιοι, δηλ. όχι μόνο οι πρώην αμαρτωλοί, αλλά και οι ενάρετοι βίωναν τόσο έντονα την Μετάνοια.
Οι πρώην αμαρτωλοί όπως η οσία Μαρία η Αιγυπτία λόγω των πολλών αμαρτιών τους, αλλά και οι ενάρετοι λόγω της "εν δυνάμει" αμαρτίας της ανθρώπινης φύσης.
Ο μεγαλύτερος "των γεννηθέντων εκ γυναικών" Ιωάννης ο Πρόδρομος, έλεγε "δεν είμαι άξιος να λύσω το λωρίον των υποδημάτων Του" αλλά ακόμα και η Παναγία μας λέει τον Θεό "Σωτήρα μου"..."Επαιρναν επάνω τους τις αμαρτίες του κόσμου" κατά μίμηση του Κυρίου...
Ο Ιδιος ο Κύριος στους ψαλμούς του Δαβίδ βλέπουμε προφητικά να μιλάειγια την ανομία ΜΟΥ και την δικαιοσύνη ΣΟΥ.
"..ουκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις μου από προσώπου των αμαρτιών ΜΟΥ.."
"..και θέλουσιν ιδείν την δικαιοσύνην ΣΟΥ και πάντες οι βασιλείς την δόξαν ΣΟΥ.."
Πήρε επάνω Του την ανομία μας και μας έδωσε τη δικαιοσύνη Του.. Μ.