H ΡΩΜΗΟΣYΝΗ καὶ Ο ΦΡΑΓΚΟΛΕΒΑΝΤΙΝΙΣΜΟΣ (Δ. Νατσιός)

Καποδίστριας καὶ Κοραῆς:
Ἡ Ρωμηοσύνη καὶ ὁ φραγκολεβαντινισμός
[Α´]

Τοῦ Δημ. Νατσιοῦ
Δασκάλου

ἀπὸ τὴν «ΑΦΥΠΝΙΣΗ»,
περιοδικὴ ἔκδοση Ἱ. Κοινοβίου Ὁσ. Νικοδήμου
(Πεντάλοφος Παιονίας)
ἀρ. τ. 20, Αὔγουστος 2014

Ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης
( Ἰωάννης Καποδίστριας)

.                     27 Σεπτεμβρίου 1831, ἡμέρα Κυριακή, ὥρα 6.35΄ τό πρωί. Ἔξω ἀπό τόν ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στό Ναύπλιο, πέφτει νεκρός, ἀπό χέρια ἑλληνικά, ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας. Συνήθιζε ὁ Κυβερνήτης νά λειτουργιέται νωρίς, «ὄρθρου βαθέος», ἀπό την «πρώτη καμπάνα», ὅπως λέει ὁ λαός. Ὁ θάνατός του θεωρήθηκε «συμφορά διά τήν Ἑλλάδα». «Ὁ κακοῦργος ὅστις ἐδολοφόνησε τόν Καποδίστριαν, ἐδολοφόνησε τήν πατρίδα του» θά πεῖ θρηνώντας ὁ φίλος του καί μεγάλος εὐεργέτης τῆς πατρίδας μας, Ἐλβετός Φιλέλληνας Ἐϋνάρδος. Διηγεῖται καί ὁ Κολοκοτρώνης στήν «Διήγησιν Συμβάντων» γιά τήν ἀντίδραση τοῦ λαοῦ στό φρικτό νέο: «Τήν αὐγήν ὅπου τό ἔμαθαν οἱ πολῖται τῆς Τριπολιτσᾶς ἔμειναν νεκροί, ἄφησαν τά ἐργαστήριά των, τές δουλειές τους καί ἐπερπατοῦσαν εἰς τούς δρόμους ὡσάν τρελλοί» («Ἅπαντα περί Κολοκοτρωναίων», ἔκδ.«ΟΕΔΒ», σ. 239). Ὁ ἁπλός λαός «ἔχασε τά λογικά του» ἀπό τήν ὀδύνη. Κάποιοι ὅμως… πανηγύριζαν! Ὁ εὑρισκόμενος στήν παρισινή θαλπωρή, Ἀδαμάντιος Κοραῆς, εἶχε τήν κακόγουστη ἰδέα νά κατηγορήσει τούς δολοφόνους ὅτι ἔσωσαν τόν Καποδίστρια ἀπό τήν τύχη πού τοῦ ἄξιζε περισσότερο: νά τόν διώξουν ἀπό τήν Ἑλλάδα!
.                     Ἔχω ἕνα μικρό, ὀλιγοσέλιδο βιβλίο, ἔκδοση τοῦ 1976. Περιέχει κείμενα, ἐπιστολές τοῦ Καποδίστρια. Εἶναι τοῦ πρό ὀλίγων ἐτῶν καταργηθέντος «Ὀργανισμοῦ Ἐκδόσεως Διδακτικῶν Βιβλίων», τοῦ γνωστοῦ ΟΕΔΒ (ἀρκτικόλεξο), πού μαζί μέ τό σύμβολό του,τήν κουκουβάγια, τό πουλί τῆς γνώσεως, κοσμοῦσε τά ὀπισθόφυλλα τῶν σχολικῶν βιβλίων. Ὁ ἐν λόγῳ «Ὀργανισμός» τολμοῦσε νά ἐκδίδει καί νά μοιράζει στά σχολεῖα, βιβλία ἐθνικοῦ περιεχομένου, γιά νά συμβάλλει στήν ἱστορική παιδαγωγία μαθητῶν καί δασκάλων. Μέ τήν κατάργησή του, τήν εἰσβολή ἰδιωτικῶν ἐκδοτικῶν οἴκων καί τήν ἅλωση τῆς Ἐκπαίδευσης ἀπό τούς ποικιλώνυμους «Γραικύλους τῆς σήμερον», παρεισδύουν στά σχολεῖα κουρελουργήματα τύπου «Ρεπούση» ἤ βιβλία «Γλώσσας», πού μορφώνουν τά Ἑλληνόπουλα μέ συνταγές μαγειρικῆς! Ἐρανίζομαι ἀπό τό θαυμάσιο τευχίδιο κάποια κείμενα τοῦ Κυβερνήτη _ὁ μοναδικός πού ἔμεινε στήν Ἱστορία μ’ αὐτόν τόν περιούσιο τίτλο_ τά ὁποῖα ἐπιβεβαιώνουν τό γιατί ὑπῆρξε συμφορά γιά τό Γένος ἡ ἀπώλειά του.
.                     Εἶχε συλλάβει ἐναργέστατα ὁ Κυβερνήτης τήν ἰδέα ὅτι, γιά νά ἀνορθωθεῖ ὁ λαός χρειάζεται σωστή Παιδεία _«ἡ ροδόχρους ἐλπίδα τοῦ Ἔθνους» ὅπως τήν ἀποκαλεῖ. Τί σχολεῖο ὀνειρεύεται; «Τά σχολεῖα δέν εἶναι ἁπλῶς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, ἀλλά κυρίως φροντιστήρια ἠθικῆς, χριστιανικῆς καί ἐθνικῆς ἀγωγῆς». Δέν διαφεύγει ἀπό τόν ἀνύστακτο ζῆλο του γιά τήν Παιδεία, τό ποιόν τῶν δασκάλων. Γράφει: «…ἄν ἡ παροῦσα γενεά δέν ἐνδυναμωθεῖ ἀπό ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλῇ διδασκαλίᾳ καί μάλιστα πρός τόν κανόνα τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως καί τῶν ἠθῶν μας, θά εἶναι δυσοίωνο τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος καί ἡ διακυβέρνησίς της ἀδύνατη».
.                     Ἡ παροῦσα κρίση πού μᾶς «τηγανίζει» εἶναι σύν τοῖς ἄλλοις καί ἀπόρροια μιᾶς Παιδείας, ἡ ὁποία πράττει τά ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού μᾶς κανοναρχοῦσε ὁ Καποδίστριας! Πρῶτα «αἰχμαλώτισε» τίς παιδαγωγικές σχολές, τοποθετώντας «ξιπασμένους ὀψίπλουτους» τῆς μάθησης, καθηγητές χωρίς ἰθαγένεια, γιά νά ὑπονομεύσει τό ποιόν τῶν δασκάλων καί στή συνέχεια ἀνέλαβε νά καταστήσει τά σχολεῖα τόπους προσκτήσεως πληροφοριῶν. Σχολεῖα χωρίς «ψυχή καί Χριστό», σχολεῖα…«εὐρωπαϊκά», φραγκολεβαντίνικα! Ἐλάχιστη ὑπόληψη ἔτρεφε ὁ Κυβερνήτης γιά τήν Εὐρώπη: «Καί ἐγώ ἀναγκαιότατον κρίνω νά συλλέξωμεν καί ἐπαναγάγωμεν εἰς τήν Ἑλλάδα τούς νέους Ἕλληνας, ὅσοι ἐπί προφάσει μαθήσεως διαφθείρωνται ἐν Εὐρώπῃ».
.                     Αὐτό ὅμως πού γιά τόν Κυβερνήτη εἶναι ἑστία διαφθορᾶς -ἡ Εὐρώπη καί οἱ ἀντίχριστες θεωρίες της – γιά τόν ὑπερτιμημένο Ἀδαμάντιο Κοραῆ εἶναι «τόπος ἐπαγγελίας»!
.                   Δυστυχῶς γιά τήν πατρίδα μας δέν εἰσηκούσθη ὁ Καποδίστριας, ἀλλά οἱ ἐκ Παρισίων ἁπανταχοῦσες τοῦ Κοραῆ, πού ἐπεῖχαν θέση βασιλικοῦ διατάγματος τήν ἐποχή τῶν πρώτων βημάτων τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους. Ὁ Κοραῆς, ἄγευστος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῶν χριστοειδῶν ἠθῶν της, προκρίνει τήν «μετακένωσιν» τῶν φώτων. Νά μιμηθοῦμε τήν Εὐρώπη, τά «πεφωτισμένα ἔθνη τῆς Ἑσπερίας» γιά νά συγκαταριθμηθῶμεν μεταξύ τῶν «πολιτισμένων» ἐθνῶν.      

«Ὅ,τι δέν πέτυχαν οἱ ἐχθροί τοῦ Γένους, ὅταν ὁ μεγαλομάρτυς λαός μας βίωνε τά “ἀγαθά” τοῦ Ἰσλάμ –πού κάποιοι σήμερα τό τιμοῦν μέ τζαμιά καί τμήματα σπουδῶν στό ΑΠΘ(!)– τό πέτυχαν ὁ Κοραῆς καί τά ἔκγονά του στούς χρόνους τῆς Ἐλευθερίας, ὑπό τήν Βαυαροκρατία καί τούς συνεχιστές της!!»

[Β´]

Ἐκεῖνος πού ἤρχισε τόν πόλεµον κατά τῆς Ρωµηοσύνης ἦτο ὁ Ἀδαµάντιος Κοραῆς», γράφει ὁ π.Ἰωάννης Ρωμανίδης («Κωστῆς Παλαμᾶς καί Ρωμηοσύνη», ἐκδ. «Ρωμηοσύνη», Ἀθῆναι 1976, σ. 12) καί παραπέμπει στήν γνωστή φράση τοῦ Κοραῆ ὅτι «Ἐπρόκρινα τό ὄνομα Γραικός, ἐπειδή οὕτω μᾶς ὀνομάζουσι καί ὅλα τά φωτισμένα ἔθνη τῆς Εὐρώπης». Ζώντας στό Παρίσι ὁ Κοραῆς, βιώνοντας καί υἱοθετώντας τόν ἀντικληρικαλισμό τοῦ λεγομένου Διαφωτισμοῦ καί τό μένος του κατά τῆς Ρωμηοσύνης (Βυζάντιο), ἀποκόπτει μέ τό κῦρος του σύρριζα τήν ἀδιάσπαστη συνέχεια τοῦ Γένους καί τό στρέφει στήν στεῖρα ἀρχαιολατρία. (Ἀπό τήν ἀρχαιολατρία ἀνέκυψε καί ἡ καθαρεύουσα, γλῶσσα ἄγνωστη στόν λαό. Φόρτωσαν στόν ἀγράμματο λαό μιά γλῶσσα ὅλο στόμφο καί ἐπιτήδευση, τίς «ἑλληνικοῦρες» καί ἀποσιωπήθηκε ὁ ζωντανός, πηγαῖος, «βουνίσιος» λαϊκός λόγος, ἡ γλῶσσα τοῦ Μακρυγιάννη, πράγμα πού εἶχε τραγικές συνέπειες γιά τήν πνευματική ἀναγέννηση τῆς πατρίδας μας). Ὁ Κοραῆς εἶναι ἐν πολλοῖς ὑπεύθυνος γιά τήν ὑποτίμηση τοῦ «Βυζαντίου», γιά τό στήσιμο «ἀερογέφυρας» –ὅπως εὐφυῶς εἰπώθηκε–μεταξύ τῶν Νεοελλήνων καί τῶν ἀρχαίων. Εἴμαστε παιδιά τοῦ παπποῦ μας καί ὄχι τοῦ πατέρα μας, τοῦ Ρωμηοῦ τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης!
.                   «Οὐαί, οὐαί!» γράφει «τέκνα μου ἀγαπητά, δυστυχεῖς ἀπόγονοι τῶν Ἑλλήνων. Ἐσυντρίβη τέλος πάντων καί ὁ ρωμαϊκός ζυγός καί οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες ἐκρημνίσθησαν ἀπό τοῦ Βυζαντίου θρόνου» (Ἀδ. Κοραῆς, «Ἅπαντα», ἐκδ. Μπίρη, Ἀθῆναι 1970, σ. 30).
.                   Καί ἀλλοῦ: «Ἡ κατάρατος αὕτη φιλαρχία ἐγέννησε τήν διχόνοιαν, διήγειρε τάς πόλεις καί τούς πολίτας κατ’ ἀλλήλων, ἄναψε τῶν ἐμφυλίων πολέμων τήν πυρκαϊάν καί ὑπέταξε τούς Ἕλληνας πρῶτον εἰς τούς Μακεδόνας, ἔπειτα εἰς ξένον ἔθνος, τούς Ρωμαίους, καί τελευταῖον εἰς τό βαρβαρώτερον καί ἀγριώτατον ὅλων τῶν ἐθνῶν τοῦ κόσμου, τούς Τούρκους» (αὐτόθι, σ.173). ( Ἡ ὑποταγή «εἰς τούς Μακεδόνας» ὀλίγον ἀπέχει τῆς προδοσίας!). Ἀλλοῦ εἰρωνεύεται τούς Ὀρθοδόξους, τούς ἁπλοϊκούς κυρίως μοναχούς, αὐτούς τούς χυδαίους ὅπως λέγει «οἱ ὁποῖοι δι’ ἄλλο δέν ἐπιθυμοῦν τήν καταστροφήν τῶν Τούρκων, παρά διά νά ἀκούσωσιν τήν λειτουργίαν εἰς τόν ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας» (αὐτόθι, σ.100). Προτείνει τήν κατάργηση τοῦ μοναχισμοῦ, τῆς ἀγαμίας τῶν Ἐπισκόπων, τῆς νηστείας. (Ἐξαιρετικές γιά τά θέματα αὐτά εἶναι οἱ μελέτες καί τά ἔργα τῶν δύο πολιῶν καί σεβαστῶν ὁμοτίμων θεολόγων καθηγητῶν καί πρωτοπρεσβυτέρων, τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση καί τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ).
.                   Ὁ Κοραῆς «πέθανε καί ἐτάφη» ζώντας μέχρι τά βαθιά γεράματα στό Παρίσι, στίς 6 Ἀπριλίου 1833. Ὁ Καποδίστριας, πού ἔδωσε τά πάντα γιά τήν «ματοκυλισμένη» του πατρίδα, δολοφονήθηκε ἀνάνδρως καί πότισε μέ τό αἷμα του τήν γῆ μας. Ἔγινε ὅμως τό μεγάλο κακό!! Ὅ,τι δέν πέτυχαν οἱ ἐχθροί τοῦ Γένους, ὅταν ὁ μεγαλομάρτυς λαός μας βίωνε τά «ἀγαθά» τοῦ Ἰσλάμ –πού κάποιοι σήμερα τό τιμοῦν μέ τζαμιά καί τμήματα σπουδῶν στό ΑΠΘ(!)– τό πέτυχαν ὁ Κοραῆς καί τά ἔκγονά του στούς χρόνους τῆς Ἐλευθερίας, ὑπό τήν Βαυαροκρατία καί τούς συνεχιστές της!! Περιφρονήσαμε τήν μάνα μας, τήν «Πονεμένη Ρωμηοσύνη», καί σπεύσαμε στίς «ἀλώπεκες τοῦ σκότους», (Εὐγ. Βούλγαρης), στίς φραγκομητριές, πού μᾶς ἄφησαν χωρίς πίστη, χωρίς πατρίδα, «ἀρετή καί τιμιότη»!! (Δυστυχῶς καί στά σχολικά βιβλία κυριαρχεῖ ἡ ἴδια νοοτροπία. Στό βιβλίο «Ἱστορία Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» Α´, Β´, καί Γ´ Γυμνασίου, ὁ Κοραῆς τιμᾶται μέ τρισέλιδη, ἐπαινετικότατη παραπομπή ἐνῶ ὁ πολύαθλος «ἅγιος» τῆς πολιτικῆς, Ἰωάννης Καποδίστριας, διαπομπεύεται γιά πρώτη φορά στήν ἑλληνική ἐκπαίδευση_ μέσῳ ἑνός σατυρικοῦ ποιήματος τοῦ Ἀλεξάνδρου Σούτσου. Βλέπε «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας», Γ´ Γυμνασίου, σ. 72-73). Στό ἀνάξιο λόγου αὐτό ποιηματίδιο τοῦ μετριοτάτου ποιητῆ Σούτσου ἀφήνονται αἰχμές γιά ἄνομο χρηματισμό καί γιά ἠθικές ἀκόμη ἐκτροπές τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια. Διαβάζω:

«Ἡ αὐτοῦ Πανεξοχότης μ’ ἀγκαλιάζει κάθε μέρα.
Μά ρημάζω τό Ταμεῖον; Ἀλλοῦ βλέπει, βρέχει πέρα…»

Καί στήν 6η στροφή:

«Μέ κολνοῦνε οἱ γυναῖκες καί γλυκές ματιές μέ ρίχνουν·
μ’ ὅλες μου τές ἄσπρες τρίχες πώς μ’ ὀρέγουνται μέ δείχνουν…».

.                   Πεζοδρομιακές ἀθλιότητες γιά τόν ἄνθρωπο πού, ὅταν ὁ γιατρός του τοῦ συνιστοῦσε νά αὐξήσει τήν τροφή του γιά λόγους ὑγείας, ἀπαντοῦσε: «Οὐδέποτε θά ἐπιτρέψω εἰς τόν ἑαυτόν μου νά βελτιώσω τήν τροφήν μου, ἀλλά μόνον τότε, ὅταν θά εἶμαι βέβαιος, ὅτι δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνα Ἑλληνόπουλον πού νά πεινᾶ…». Μιά σύγκριση μέ τούς τωρινούς νάνους καί ἀρλεκίνους τοῦ κομματισμοῦ ἄγει σέ κατάθλιψη. (Κατά τόν Στοβαῖο: «Δεῖ τόν ἀγαθόν ἄρχοντα παυόμενον τῆς ἀρχῆς μή πλουσιώτερον ἀλλ’ ἐνδοξότερον γεγονέναι»). Σκοπός ὅμως τῶν ἐρεβομανῶν ἐπιτροπῶν καί παραεπιτροπῶν τοῦ ὑπουργείου ἀνθελληνικῆς παιδείας πού θέτουν τέτοια κείμενα στά βιβλία εἶναι νά ἀμαυρώσουν καί νά σπιλώσουν προσωπικότητες, πού ἀποτελοῦν «τύπο καί ὑπογραμμό» καί ὁδοδείκτες τοῦ βίου! Προβάλλονται, μέσῳ τῆς τηλοψίας, οἱ παντοειδεῖς τζιτζιφιόγκοι καί ἡδονοδιψεῖς τοῦ πλάνου κόσμου καί ἀποκρύπτονται ἤ συκοφαντοῦνται οἱ τρανοί Ρωμηοί πού κοσμοῦν τό Συναξάρι τοῦ Γένους!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

christianvivliografia