Το άρθρο αποτελεί εκτενέστερη μορφή εισήγησης στο Διεθνές Συνέδριο της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας στην Αθήνας στις 12-13 Δεκεμβρίου 2014 με θέμα «Η μετάφραση της Βίβλου στην Εκκλησία και στην Εκπαίδευση».
1. Η γλώσσα και η ερμηνεία της Αγίας Γραφής: εκκλησιολογικές προϋποθέσεις της μετάφρασης
Η Αγία Γραφή είναι η αποκάλυψη του Θεού στην ιστορία μέσα από συγκεκριμένα γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις. Η αποκάλυψη αυτή γίνεται λόγος Θεού προσιτός στον άνθρωπο, γίνεται προσωπικός διάλογος Θεού και ανθρώπου, ο οποίος καταγράφεται σε κείμενα από αυτόπτες ή αυτήκοους μάρτυρες με τρόπο ποικίλο και ανάλογο με την ιστορική εποχή και το πολιτισμικό περιβάλλον. Οι μάρτυρες αυτοί έχουν την απόλυτη επίγνωση και την αδιάσειστη βεβαιότητα ότι καταγράφουν τη φανέρωση του Θεού στους ανθρώπους, έχοντας στόχο να την κάνουν προσιτή αλλά και οικεία. Μέσω αυτών των καταγραφών, η σχέση με τον Θεό γίνεται εμπράγματη και ιστορική, κάλεσμα και πρόκληση για τον αναγνώστη ή τον ακροατή. Η Βίβλος, λοιπόν, είναι η αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο και συνάμα η πρόσληψη του διαλόγου των ανθρώπινων πολιτισμών και η μετάπλασή τους σε θεανθρώπινο διάλογο και πολιτισμό, σε κοινωνία και σχέση, Θεού, κόσμου και ανθρώπου. Τα βιβλικά κείμενα όχι μόνο στο πρωτότυπό τους αλλά και σε κάθε γλώσσα στην οποία μεταφράζονται, σαρκώνουν εκ νέου αυτόν τον διάλογο των πολιτισμών, τον διάλογο Θεού και ανθρώπου. Τα βιβλικά κείμενα δεν είναι μονογραμμικά αλλά πολυσήμαντα και πληθυντικά ως προς την ερμηνευτική τους πρόσληψη «από την ποικιλία των κοινοτήτων που αλληλοερμηνεύονται ερμηνεύοντας το κείμενο»[1]. Είναι σαφές ότι η Αγία Γραφή δεν εγκαθιδρύει ένας είδος «βιβλιακής θρησκείας» με επίκεντρο το θεόπνευστο γράμμα των κειμένων της, ανεξάρτητα από το ιστορικό πλαίσιο της ανθρώπινης παρουσίας και δράσης, ανεξάρτητα από την ιστορική, προσωπική και έμπρακτη σχέση Θεού, κόσμου και ανθρώπου. Δίχως αναφορά και σχέση προς τον άνθρωπο, την ιστορία και τον πολιτισμό του, δίχως τη συνάντηση και τη συνεισφορά συγκεκριμένων λαών και παραδόσεων, η Αγία Γραφή θα παρέμενε το λιγότερο μια κλειστή και τετελεσμένη μυθολογική και κοσμολογική αφήγηση χωρίς ιστορική επενέργεια και διαρκή νοηματοδότηση της ζωής των ανθρώπων.
Εξάλλου, η Αγία Γραφή δεν είναι ένα ιερό ή λογοτεχνικό βιβλίο αναμνήσεων των χρόνων του Ιησού αλλά η ιστορική τεκμηρίωση μιας σειράς γεγονότων που αφορούν την ιστορία της σωτηρίας, όπως πραγματοποιήθηκε από τον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού και όπως την έζησε και την εξέφρασε μια συγκεκριμένη κοινότητα, η κοινότητα της Εκκλησίας. Το Ευαγγέλιο του Χριστού δεν είναι απλώς διδασκαλία αλλά αφήγηση μίας σειράς ιστορικών γεγονότων με θεολογικό νόημα και σκοπό τη σωτηρία του κόσμου και του ανθρώπου. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο… και εσκήνωσεν εν ημίν». Η ιστορία της σωτηρίας καθίσταται έκτοτε δυνατή για ολόκληρο τον κόσμο μέσα στο σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία. Η δε Εκκλησία είναι μια κοινότητα πίστης, λατρείας και ζωής, της οποίας η χριστοκεντρική εμπειρία παραδίδεται από γενιά σε γενιά. «Ο εωράκαμεν και ακηκόαμεν, απαγγέλλομεν υμίν, ίνα και υμείς κοινωνίαν έχητε μεθ’ ημών» (Α΄ Ιω. 1,3). Η ίδια η Αγία Γραφή γεννήθηκε και συντάχθηκε μέσα σε αυτή την εμπειρία και Παράδοση της Εκκλησίας και όχι το αντίστροφο. Ο Λόγος του Θεού ως Διαθήκη δεν απευθύνεται σε μεμονωμένα άτομα αλλά δόθηκε σε έναν λαό, δηλαδή σε μια κοινότητα ανθρώπων. Η Αγία Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού σύμφωνα με τη μαρτυρία της Εκκλησίας για ό,τι συνέβη εν Χριστώ σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.
Ο κανόνας της Αγίας Γραφής προσδιορίζεται και εγκρίνεται από την Εκκλησία, η οποία και αποτελεί το ζωντανό πλαίσιό της. Δίχως την Παράδοση και ζωή της Εκκλησίας, η Γραφή θα παρέμενε μονοσήμαντα προσανατολισμένη στο παρελθόν. Αντίθετα, η Αγία Γραφή από την Γένεση μέχρι την Αποκάλυψη αφηγείται το σώμα μιας ενιαίας ιστορίας, στην οποία υπάρχει αρχή, αδιάκοπη πορεία και εξέλιξη. Συνάμα τα πάντα τείνουν προς ένα τέλος, το οποίο είναι πάντοτε ανοικτό και στο οποίο καλείται ο κόσμος και ο άνθρωπος να ενσωματωθεί με τη δυναμική της βιβλικής αποκαλυπτικής προφητείας, με τη δυναμική των εσχάτων. Ο Θεός Λόγος «πολυμερώς και πολυτρόπως» (Εβρ. 1,1) μίλησε στην Παλαιά Διαθήκη και μολονότι ενανθρώπησε «ἐφάπαξ» (Εβρ. 7,27.9,12), έκτοτε διαρκώς αποκαλύπτεται στην ιστορία. Αυτό σημαίνει ότι η Γραφή για την Εκκλησία είναι ένα ανοικτό και όχι ένα κλειστό βιβλίο, με την έννοια ότι δεν περιγράφει αιώνιες ή μεταφυσικές αλήθειες αλλά καταγράφει και αφηγείται την «ιστορία» των σχέσεων Θεού και ανθρώπου, μέχρις ότου το γεγονός της ενανθρώπησης – «άχρις ου μορφωθή Χριστός» – να εισχωρήσει παντού στην κτίση και στην ιστορία, μέχρι ο Χριστός να γίνει «τα πάντα εν πάσι» (Α΄ Κορ. 15,28). Και αυτή η ιστορία, η οποία συνεχίζεται ακόμη στο σώμα της Εκκλησίας, δεν ιχνηλατεί απλώς τον συναρπαστικό διάλογο Θεού και ανθρώπου, αλλά αποκαλύπτει συνάμα και την έσχατη αλήθεια για την ύπαρξη του ανθρώπου και του κόσμου[2].
Ωστόσο, το ζήτημα της ερμηνείας και της ερμηνευτικής της Αγίας Γραφήςείναι καίριας σημασίας στη ζωή και πορεία της Εκκλησίας. Δίχως ερμηνεία και μετάφραση τα βιβλικά κείμενα απολιθώνονται και γίνονται αρχαιολογικά θρησκευτικά σύμβολα, τα οποία δεν συμ-βάλλουν στη βιωματική προσπέλαση και στην ενεργό συμμετοχή του ανθρώπου στην αλήθεια για τον Θεό, τον άνθρωπο και τον κόσμο σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Η Εκκλησία βιώνει διαρκώς την ερμηνευτική επέκταση της Αγίας Γραφής κατ’ εξοχήν στη λειτουργική της ζωή[3]. Η Θεία Ευχαριστία και η γενικότερη λατρεία της Εκκλησίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δραματοποιημένη βίωση της Αγίας Γραφής. Ωστόσο, η ερμηνεία της Αγίας Γραφής, η ερμηνευτική ανάδειξη των βιβλικών κειμένων στον σύγχρονο άνθρωπο, επιβάλλεται να κομίζει το έντονα σωτηριολογικό και υπαρξιακό μήνυμά τους. Παράλληλα, στην ποιμαντική ευθύνη της Εκκλησίας ανήκει η μαρτυρία και η προσφορά της Αγίας Γραφής και εκτός της λειτουργικής ζωής της. Η ερμηνεία και η μετάφραση της Αγίας Γραφής προϋποθέτει γνώση και κατανόηση του ιστορικού πλαισίου και της εν γένει πολιτισμικής πραγματικότητας, εντός της οποίας εμφανίστηκε η συγκεκριμένη αποτύπωση της πίστης, της ζωής και της διδασκαλίας της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Συνάμα, χρειάζεται καλή γνώση των προβλημάτων της εποχής της Παλαιάς Διαθήκης αλλά και της Εκκλησίας και των ποικίλων εκφάνσεων της ζωής της κατά τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Κάθε εποχή, κάθε γλώσσα, ανάλογα με τον πολιτισμό και την περιρρέουσα ατμόσφαιρά της, παρείχε στην Εκκλησία και το αντίστοιχο λεξιλόγιο, καθώς και τις ανάλογες προσλαμβάνουσες έννοιες που θα μπορούσαν να εκφράσουν αρτιότερα την ευαγγελική εμπειρία που ζούσε η αρχέγονη Εκκλησία και την οποία εξέφρασε στην Καινή Διαθήκη με την κοινή ελληνική γλώσσα της εποχής της.
NEOI ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ. ΔΙΔΑΚΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ. ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ.
2. Γλώσσα και εκπαίδευση: η ανθρωπιστική παιδεία και το γλωσσικό ζήτημα
2. Γλώσσα και εκπαίδευση: η ανθρωπιστική παιδεία και το γλωσσικό ζήτημα
Η συνέχεια τού κειμένου εδώ:auth.gr
ΣΧΟΛΙΟ: Γιαγκάζογλου, τό δεξί χέρι τού Ζηζιούλα, τό δεξί χέρι τού Βαρθολομαίου, τό αριστερό χέρι τού πάπα. Ο Γιαγκάζογλου είναι επίσης τό αριστερό χέρι τού Ιερώνυμου, δεξί χέρι τού οποίου είναι ο Θερμός. Νομίζουμε κάποιος προκύπτει κουλός. Καί κάποιος ετεροπροσδιοριζόμενος. Σύμφωνα καί μέ τό δόγμα τής ετερότητος.
Λές Γιαγκάζογλε ότι η Γραφή εξαρτάται: ''από το ιστορικό πλαίσιο της ανθρώπινης παρουσίας και δράσης, από την ιστορική, προσωπική και έμπρακτη σχέση Θεού, κόσμου και ανθρώπου.'' Δές μέ τά μεγάλα θεολογικά σου μάτια τό πλαίσιο, τό ιστορικό, άς τό δεχθούμε, πλαίσιο τής Γραφής. Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Σταματά στόν Ιωσήφ ο οποίος ουδεμία σχέση έχει μέ τήν Γέννηση τού Κυρίου. Ούτε ο Πρόδρομος αναφέρεται. Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΕ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ. Θυμήσου τόν Λόγο τού Κυρίου. ''Γύναι ιδού ο υιός σου''. Γι' αυτό λοιπόν οι νεο-ορθόδοξοι δέν δείχνουν ευχαριστημένοι μέ τό Αειπάρθενο τής Θεοτόκου;
Θέλουν νά καταργήσουν τήν Βασιλεία, στήν οποία οδηγεί η μετάνοια καί στήν θέση της νά βάλουν τήν ιστορία καί τό Πρόσωπο, πού τής δίνει κίνηση καί νόημα; Πέραν τού καλού καί τού κακού; Διότι καί ο Χίτλερ ανήκει στήν πρόοδο τής ιστορίας.
ΣΧΟΛΙΟ: Γιαγκάζογλου, τό δεξί χέρι τού Ζηζιούλα, τό δεξί χέρι τού Βαρθολομαίου, τό αριστερό χέρι τού πάπα. Ο Γιαγκάζογλου είναι επίσης τό αριστερό χέρι τού Ιερώνυμου, δεξί χέρι τού οποίου είναι ο Θερμός. Νομίζουμε κάποιος προκύπτει κουλός. Καί κάποιος ετεροπροσδιοριζόμενος. Σύμφωνα καί μέ τό δόγμα τής ετερότητος.
Λές Γιαγκάζογλε ότι η Γραφή εξαρτάται: ''από το ιστορικό πλαίσιο της ανθρώπινης παρουσίας και δράσης, από την ιστορική, προσωπική και έμπρακτη σχέση Θεού, κόσμου και ανθρώπου.'' Δές μέ τά μεγάλα θεολογικά σου μάτια τό πλαίσιο, τό ιστορικό, άς τό δεχθούμε, πλαίσιο τής Γραφής. Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Σταματά στόν Ιωσήφ ο οποίος ουδεμία σχέση έχει μέ τήν Γέννηση τού Κυρίου. Ούτε ο Πρόδρομος αναφέρεται. Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΕ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ. Θυμήσου τόν Λόγο τού Κυρίου. ''Γύναι ιδού ο υιός σου''. Γι' αυτό λοιπόν οι νεο-ορθόδοξοι δέν δείχνουν ευχαριστημένοι μέ τό Αειπάρθενο τής Θεοτόκου;
Θέλουν νά καταργήσουν τήν Βασιλεία, στήν οποία οδηγεί η μετάνοια καί στήν θέση της νά βάλουν τήν ιστορία καί τό Πρόσωπο, πού τής δίνει κίνηση καί νόημα; Πέραν τού καλού καί τού κακού; Διότι καί ο Χίτλερ ανήκει στήν πρόοδο τής ιστορίας.
''1 Βίβλος γενέσεως
᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ,
υἱοῦ ᾿Αβραάμ.
2 ᾿Αβραὰμ
ἐγέννησε τὸν ᾿Ισαάκ, ᾿Ισαὰκ
δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιακώβ,
᾿Ιακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν
᾿Ιούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς
αὐτοῦ,
3 ᾿Ιούδας δὲ
ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ
ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησε
τὸν ᾿Εσρώμ, ᾿Εσρὼμ δὲ ἐγέννησε
τὸν ᾿Αράμ,
4 ᾿Αρὰμ δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Αμιναδάβ, ᾿Αμιναδὰβ
δὲ ἐγέννησε τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ
ἐγέννησε τὸν Σαλμών,
5 Σαλμὼν δὲ
ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς Ραχάβ,
Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ωβὴδ ἐκ
τῆς Ρούθ, ᾿Ωβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν
᾿Ιεσσαί,
6 ᾿Ιεσσαὶ δὲ
ἐγέννησε τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα.
Δαυῒδ δὲ ὁ βασιλεὺς ἐγέννησε τὸν
Σολομῶντα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου,
7 Σολομὼν δὲ
ἐγέννησε τὸν Ροβοάμ, Ροβοὰμ δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Αβιά, ᾿Αβιὰ δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Ασά,
8 ᾿Ασὰ δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσαφάτ, ᾿Ιωσαφὰτ
δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωράμ,
᾿Ιωρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν
᾿Οζίαν,
9 ᾿Οζίας δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωάθαμ, ᾿Ιωάθαμ
δὲ ἐγέννησε τὸν ῎Αχαζ, ῎Αχαζ δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Εζεκίαν,
10 ᾿Εζεκίας δὲ
ἐγέννησε τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Αμών, ᾿Αμὼν δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσίαν,
11 ᾿Ιωσίας δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Ιεχονίαν καὶ τοὺς
ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς
μετοικεσίας Βαβυλῶνος.
12 Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν
Βαβυλῶνος ᾿Ιεχονίας ἐγέννησε τὸν
Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησε τὸν
Ζοροβάβελ,
13 Ζοροβάβελ δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Αβιούδ, ᾿Αβιοὺδ
δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ελιακείμ,
᾿Ελιακεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν
᾿Αζώρ,
14 ᾿Αζὼρ δὲ
ἐγέννησε τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Αχείμ, ᾿Αχεὶμ
δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ελιούδ,
15 ᾿Ελιοὺδ δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Ελεάζαρ, ᾿Ελεάζαρ
δὲ ἐγέννησε τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Ιακώβ,
16 ᾿Ιακὼβ δὲ
ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσὴφ τὸν ἄνδρα
Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη ᾿Ιησοῦς
ὁ λεγόμενος Χριστός.''
Αμέθυστος
48 σχόλια:
Τι θα γίνη με τις αδέσποτες επί Θήβα;’’Οι τρεις σωματοφύλακες’’.Ντάντε Αλιγκιέρι ‘σε αγαστή συνεργασία με τον Πετράρχη.Αν κάτι έχει αξία,εδώ,αυτό δεν είναι άλλο από τον εκτεταμένο…εγγερμανισμό του πνεύματος και φρονήματος των νεοελλήνων που,μωρότεροι του μωρού,πετούν ‘στον κάλαθο των αχρήστων τη φαιά ουσία,το θησαυρό της γνώσεως,συναντώντας τους Βαρβάρους και επιταχύνοντας την έκθεση ‘στους ανέμους μιας αδιόρατης(απειλής της)υποταγής(αντί αποταγής)’στο ‘θέλημα,την εξουσία,το λογισμό.
Υ.Γ.Τσόντες και χα’ι’μαλιά ‘θέλουμε για να συνέλθουμε;
Υ.Γ.2Τι είδους…πνευματική πρόοδο ζηλεύουμε όταν εμφανίζωνται φαινόμενα λοιδορίας ή και ευθείας,καταφανούς κατασυκοφαντήσεως,ακόμη-ακόμη,των Πατέρων με τους…χαύνους να καταχειροκροτούν,επευφημούν,επιδοκιμάζουν;Τι μορφής αντιστάσεις να υπάρχουν όταν δε συμμελετώνται οι Πατέρες,όταν η συνισταμένη περιορίζεται ‘σε αναμόχλευση δοξασιών κοινών του αρχαίου κόσμου ή,κυρίως,χρησιμοποίηση χωρίων και περικοπών των(αυτών των δοξασιών και αυτών των Θεοφόρων Πατέρων)απλώς προς αυτοεπιβεβαίωση και αυτοπροβολή;’Μπορεί να μας εξιστορήση κάποιος τις χρυσές δουλειές(αν και όπου όπως και…όποτε…ενίοτε…τυγχάνει να συμβαίνη..)που κάνουν οι διάφορες παραεκκλησιαστικές και,επί τούτοις,εν τούτοις,παραχριστιανικές ομάδες(-και-πίεσης)και οργανώσεις(και συγκρούσεις συμφερόντων)τύπου ‘Νεορθοδόξων’και…’αυτοσυγκροτήσεώς των’’στη ‘Νεορθοδοξία’,της ‘Νεορθοδοξίας’;Οι σέκτες;Οι κλίκες;Οι…συντεχνίες και φατρίες;Τι σημαίνει,σήμερα,αυτοκεφαλία για τους Χριστιανούς,τους πιστούς,τους πιστούς Χριστιανούς;Τίνι τρόπω προσδιορίζονται,ελέγχονται,αξιολογούνται αλλά και θεμελιώνονται οι κλήροι εκλογής των Επισκόπων(βλέπουμε κατά καιρούς και -τους λεγομένους- -και-…’Χωρεπισκόπους’εδώ..!)κατά τον Εικοστό Πρώτο;Υπάρχει…εικόνα,…πραγματισμόςΜήπως και…πολιτικός…ρεαλισμός;Δημοσίων λειτουργ(ι)ών;Υπερβολές ίσως;Αδίστακτοι έως τέλους με την αυτοαναφορά μόνιμη επωδό,το έσχατο κατάλοιπο της καταπτώσεως της ανθρώπινης συνθήκης…
αν μου επιτρεπεις Αρχαιε Χριστιανε, γινεται ολοενα και πιο ωραια η γραφη σου.
βασιλης
Βασίλη ναι. Το παρατηρήσαμε και μεις. Η χάλαση συνειρμού, περιορίζεται.
Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας :
»Αλλά η πανάμωμη Παρθένος,χωρίς να έχει για πόλη της τον ουρανό,χωρίς να έχει γεννηθεί από τα ουράνια σώματα,αλλά από τη γη -από αυτό το ξεπεσμένο γένος που ξέχασε την ίδια του την φύση- και κατά τον ίδιο με όλους τρόπο,μόνη αυτή από όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών αντιστάθηκε από την αρχή ως το τέλος σε κάθε κακία.
Απέδωκε έτσι στο Θεό αμόλυντη την ωραιότητα που χάρισε στη φύση μας και χρησιμοποίησε αυτή μόνη,όλα τα όπλα και όλη τη δύναμη που έβαλε μέσα μας.Με τον έρωτα που είχε για τον Θεό,με τη ρωμαλεότητα της σκέψεώς της,την ευθύτητα της θελήσεως και τη μεγαλειώδη σωφροσύνη της έτρεψε σε φυγή κάθε αμαρτία κι έστησε τρόπαιο νίκης τέτοιο,που δεν μπορεί με τίποτε να συγκριθεί.
Με όλα αυτά φανέρωσε τον άνθρωπο τέτοιον που αληθινά δημιουργήθηκε,φανέρωσε δε και το Θεό,την άφατη σοφία και την απέραντη φιλανθρωπία Του.Έτσι αυτόν που παρουσίασε έπειτα,αφού τον περιέβαλε με ανθρώπινο σώμα,αισθητά στα μάτια όλων,τον αποτύπωσε και τον εικόνισε προηγουμένως με τα έργα της επάνω στον εαυτό της.»
πηγή http://trelogiannis.blogspot.
KAI(https://aoratospolemostheblog.wordpress.com/2015/03/19
Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ είναι αδελφέ η διαφορά ορθοδοξίας καί αιρέσεως. Απολυτως καί γιά πάντα. Καί η διαφορά αυτή δυστυχώς μάς χωρίζει καί από τούς αποτειχισμένους, παλαιούς καί νέους. Είναι εύκολο νά διακρίνουμε τούς αιρετικούς. Ολη η ιστορία τής εκκλησίας τό φωνάζει.
Οι αιρετικοί διαστρέφουν την φύση του Κυρίου. Κατά συνέπεια δεν μπορούν να εννοήσουν την υποστατική ένωση με την Θεοτόκο. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι οι προτεστάντες δεν Τον λένε θεάνθρωπο, αλλά Θεό (δήθεν Τον εξυψώνουν σε σχέση με εμάς), επίσης δεν μιλούν για κατά χάριν θέωση, αλλά μόνο για σωτηρία από την κόλαση, και την Υπεραγία Θεοτόκο, την υποβιβάζουν τόσο πολύ, που φτάνουν σε βλασφημίες ότι έκανε και άλλα παιδιά, ότι ο Κύριος της είπε "τι είναι μεταξύ εμού και σου" δηλ. τι σχέση έχω εγώ με σένα και το ερμηνεύουν "εγώ είμαι Θεός ενώ εσύ είσαι άνθρωπος".Η ένωση δηλ. δεν υπάρχει (κατ' αυτούς).
Από αυτά καταλαβαίνουμε τη λύσσα του διαβόλου αφού "ανθρωποκτόνος ην απ' αρχής", την προσπάθειά του να μας καταστρέψει και να ακυρώσει την ένωσή μας με τον Κύριο. Όλα αυτά είναι κατανοητά.
Όμως αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως αυτά συσχετίζονται με τους αποτειχισμένους, αφού δογματικά είμαστε το ίδιο, και διαφέρουμε μόνο στο θέμα της μνημόνευσης επισκόπου και την σημασία που δίνει ο καθένας σ' αυτό.
Κηρύττουν υποχρεωτική αποτείχιση, εξουσιάζουν τήν Θ. Ευχαριστία,διότι όπως καί οι παλαιοημερολογίτες μάς θεωρούν μαγαρισμένους καί τήν Θ. Ευχαριστία εξαρτώμενη από τήν συνείδηση, όχι από τήν πίστη καί τό κυριότερο, ορισμένοι κύκλοι ξαναβαφτίζουν τούς ορθοδόξους ή άλλοι απαιτούν δημόσια ομολογία τής νέας πίστεως. Οι οικουμενιστές, η ρίζα τών σχισματικών ορθοδόξων, έχουν στήν θέση τής Θεοτόκου τήν μητέρα εκκλησία.
Στις Πράξεις των Αποστόλων, στις επιστολές τους, και στην Αποκάλυψη, βλέπουμε παντού την "εκκλησία" ως Σώμα Χριστού, ως Νύμφη, ως "γυνή του Αρνίου", ως Άνω Ιερουσαλήμ, και ως γυναίκα περιβεβλημένη τον ήλιον, που γεννάει "παιδίον άρρεν" και διώκεται από τον δράκοντα. Συμβολίζεται η Υπεραγία Θεοτόκος αλλά και το σύνολο των Πιστών που όπως λέει ο Κύριος "η γυνή όταν τίκτει έχει λύπη γιατί ήρθε η ώρα της, όταν όμως γεννήσει δεν θυμάται πια τη θλίψη από την χαρά ότι γεννήθηκε άνθρωπος στον κόσμο". Επίσης βλέπουμε τον Απ. Παύλο να λέει ότι "είμαι σε οδύνες (πόνοι γέννας) εωσού μορφωθεί μέσα σας ο Χριστός. Και στην Π. Διαθήκη ο Θεός λέει "Αγωνίζου και κοιλοπόνει θύγατερ Σιών". Εννοεί τον πνευματικό αγώνα για να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός.
Άρα το ένα δεν καταργεί το άλλο.Η Θεοτόκος είναι η Μητέρα μας αλλά και η εκκλησία με την έννοια που έχει στην Αγία Γραφή είναι επίσης η Μητέρα μας.
Μάλλον αυτό που έχει αλλάξει είναι η έννοια της εκκλησίας.
Σώμα Χριστού είναι οι Αγιοι, γνωστοί καί άγνωστοι.Σήμερα Μητέρα εκκλησία είναι τό πατριαρχείο καί ο κλήρος. Αλλαξε η πίστη. Πίστη θεωρείται η υποταγή στούς κανόνες, όχι η ταπείνωση καί η υπακοή. Ας δούμε καί τόν λόγο στήν θεοτόκο τού Καβάσιλα πόσο αγώνα ελευθερίας έκανε η Θεοτόκος γιά νά οδηγήσει τήν Σωτηρία μας. Σήμερα ο κλήρος πιστεύει γιά τόν εαυτό του τόν προορισμό τού Αυγουστίνου καί τήν άμωμη σύλληψη τής Παναγίας. Γιά νά εγκαθιδρύσει τήν αντιπροσώπευση.
Σώμα Χριστού είναι οι Αγιοι, γνωστοί καί άγνωστοι. Σωστά. Εμείς όμως που δεν είμαστε άγιοι, αλλά μετανοημένοι αμαρτωλοί που αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία, δεν ανήκουμε στο Σώμα του Χριστού;
Oλοι οι αγιοι μετανοημένοι αμαρτωλοί είναι, πού κλαίνε γιά τίς αμαρτίες τους, πού γνωρίζουν πολύ καλά τήν άβυσσο τής ανομίας καί τής ανταρσίας καί δέν βάζουν ποτέ ανάμεσα σ' αυτούς καί τά πράγματα τόν εαυτό τους γιά σχέσεις ακόμη καί μέ τόν Κύριο. Είναι δούλοι Χριστού καί ζούν στήν χαρμολύπη.
Ωραία, άρα λοιπόν μιλάμε για μια "εν δυνάμει" αγιότητα. Ο Κύριος λέει "Άγιοι γίνεσθε, γιατί εγώ είμαι Άγιος". Η λέξη γίνεσθε σημαίνει μια διαρκή διεργασία, που δεν σταματάει ποτέ.
Θέλω να διορθώσω την σημασία της λέξης "οδύνες" που είναι ψυχικός πόνος, ενώ οι πόνοι της γέννας όπως έγραψα, λέγονται "ωδίνες".
Επίσης θέλω να πω ότι οι μεταφράσεις αλλοιώνουν τα κείμενα. Συγκεκριμένα το σημείο που έγραψα σχετικά με τον γάμο της Κανά από την μετάφραση του Βάμβα, βγάζει το νόημα των αιρετικών, ενώ το πρωτότυπο τελείως διαφορετικό "τι εμοί και συ γύναι" δηλ. τι μας πειράζει εμάς που δεν έχουν κρασί.. "δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου". Το βλέπουμε και στο σημείο που ο Ιούδας πετάει τα 30 αργύρια στους αρχιερείς και του λένε "τι προς ημάς, συ όψει".
Παρόλο που βλέπουμε τον τελευταίο αιώνα την μετατροπή του επισκόπου σε δημόσιο υπάλληλο, όμως ξέρουμε ότι υπάρχουν οι υποκριτές αλλά και οι αληθινοί εργάτες του Κυρίου, άσχετα αν διορίζονται και πληρώνονται, (όμως δεν εκμεταλλεύονται τους πιστούς). Επίσης όλοι οι Άγιοι Παϊσιος και Πορφύριος σεβόταν απόλυτα και υπάκουαν στο πατριαρχείο και την Σύνοδο. Πως το κρίνουμε αυτό;
Ωραία η διευκρίνηση τού λόγου τού Κυρίου στόν Γάμο τής Κανά. Σήμερα επιβάλλουν νέες πιό σκοτεινές ερμηνείες διά τού Αγουρίδη, σύμφωνα μέ τίς οποίες ο Χριστός ήταν ένας κοινός άνθρωπος σάν εμάς πού δέχθηκε τό χρίσμα κατά τήν βάπτισή του, σάν εμάς, όπως λέει καί ο Θερμός, ο οποίος όμως δέν είναι σάν εμάς.
Ακόμη καί άν τούς διδάσκει ότι "έχω τήν ευθύνη τής σωτηρίας σας" τούς εκμεταλλεύεται. Ο Κύριος έδωσε ξεκάθαρη εντολή στόν Πέτρο. "Εφόσον μέ αγαπάς ποίμενε τά πρόβατά Μου".Οταν ένας γιατρός βρίσκεται αντιμέτωπος μέ πανδημεία δέν καταδικάζει καί δέν εγκαταλείπει τήν ιατρική. Αλλο τό πατριαρχείο άλλο ο εκάστοτε πατριάχης, ο οποίος είναι εικόνα τής πίστεως τών χριστιανών τών χρόνων του, γιά διόρθωση καί μετάνοια, δέν είναι η ενσάρκωση τής Αγιότητος τού Πατριαρχείου καί τής Συνόδου. Ας θυμηθούμε τήν Αποκάλυψη καί τόν προφητικό έλεγχο τής πίστεως. Δέν καταργεί τίς εκκλησίες πού ελέγχει, όπως οι παλαιοημερολογίτες καί οι αποτειχισμένοι!
Εν δυνάμει αγιότης είναι επικίνδυνος όρος, διότι η αγιότης δέν ανήκει στήν Φύση τού ανθρώπου. Είναι η διατήρηση καί η αύξηση τής Χάρης τού Βαπτίσματος διά τής τηρήσεως τών εντολών τού Κυρίου. Οχι τών κανόνων τής εκκλησίας. Τί λένε άς πούμε οι κανονάρχες γιά όσους έζησαν πρίν τήν έκδοση τών κανόνων; Πρέπει νά επιστρέψουν γιά νά τούς τηρήσουν;;
1.55 Ναι, σωστά. "Εν δυνάμει" είναι η δυνατότητα αγιότητας.Πάντως στις επιστολές όλοι χαρακτηρίζονται άγιοι παρά την σκληρή κριτική που τους κάνει όπως στην εκκλησία της Κορίνθου.Εννοεί μάλλον πιστούς που έχουν αποδεχτεί τη σταυρική θυσία του Κυρίου, και βρίσκονται στο δρόμο προς την αγιότητα.Η έννοια σήμερα είναι θέωση κατά χάριν, γι' αυτό και τους προσκυνάμε.
1.49 Ακριβώς αυτό συμβαίνει, είναι η εικόνα μας και ο καθρέφτης μας.Τώρα σχετικά με την ευθύνη της σωτηρίας είναι ένα μεγάλο θέμα.Ο Απ. Παύλος ένιωθε σαν ένας αληθινός πατέρας που αγωνιούσε μέρα νύχτα και έγινε μια ζωντανή θυσία για τις εκκλησίες που ίδρυσε. Μάλιστα τους έλεγε "αν και έχετε πολλούς δασκάλους, δεν έχετε όμως πολλούς πατέρες. Εγώ σας γέννησα στον Χριστό"..
Το να πάμε κάποιες φορές για εξομολόγηση δεν σημαίνει ότι θα φορτώσουμε την ευθύνη της ζωής μας στον ιερέα.Σαν άνθρωπος θα μας πει ορισμένα πράγματα, και συνήθως εμείς λέμε και αυτός ακούει.. Όλο το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς στην καθημερινότητά μας, και ποια είναι η σχέση μας με τον Κύριο.Και το βασικότερο αν είμαστε ειλικρινείς απέναντί Του και απέναντι στον εαυτό μας ή αν απλά θέλουμε να αυτοδικαιωνόμαστε όπως ο πρεσβύτερος υιος που τελικά δεν μπήκε στο σπίτι του Πατέρα.
ευχαριστω και 'γω για την διευκρινηση στον Λογο του Κυριου Στην Παναγια μας στον γαμο της Κανα, το 'χα απορια τι να σημαινει αν και δεν το 'ξερα.
ευχαριστω επισης Αμεθυστε για το οτι μας ειπες ουσιαστικα τι ειναι ο Πατριαρχης.
αν θελετε ομως Αμεθυστε μιληστε και αλλο για την φραση "για σχεσεις ακομη και με Τον Κυριο" που χρησιμοποιειτε οταν φανερωνετε οτι οι Αγιοι δεν βαζουν ποτε τον εαυτο τους αναμεσα σε αυτους και τα πραγματα.
βασιλης
Βάζω τόν εαυτό μου αναμεσα σέ όλα, ακόμη καί στόν λόγο μου, απέναντι από όλα, μάς τό δίδαξε ο Παίσιος. Είναι η σύγχρονη τέχνη τής προσωποποιήσεως. Η ουσία τής αρνήσεως. Ακούμε π.χ.κάποιον νά μιλά γιά τό πάθος τής κατανάλωσης καί αμέσως σχηματίζεται ο λογισμός: Eγώ όμως αγοράζω τά αναγκαία. Ακυρώνουμε έτσι κάθε ευκαρία αυτογνωσίας καί συναίσθησης. Δικαιώνουμε τόν εαυτό μας αδιαλείπτως.Στήν σχέση μας μέ τόν θεό φοράμε τά καλά μας ρούχα, τής Κυριακής. Κάνουμε ότι μπορούμε, τά πάντα. Μόνο πού ο Κύριος ζητά από μάς αυτό πού δέν μπορούμε. Καί μόνο μ' αυτό πού μπορούμε κάνουμε σχέση.
πολυ ωραιο, ευχαριστω.
βασιλης
Διόρθωση στο 1.12
τι εμοί και σοι γύναι (όχι συ, γιατί πάλι αλλάζει)..
Θα θέλαμε μια επεξήγηση αν γίνεται για τους κανόνες.Δεν τους έγραψαν οι Πατέρες της εκκλησίας; Δεν γράφτηκαν για να τηρηθούν και να προστατέψουν την εκκλησία από τις αιρέσεις; Και όταν λέμε κανόνες εννοούμε πάνω σε εκκλησιαστικά θέματα, ή άλλους κανόνες για την ζωή μας; Η επί του όρους ομιλία δεν έχει συγκεκριμένες εντολές του Κυρίου, που μπορεί κάποιος να τις χαρακτηρίσει ως γενικούς κανόνες ζωής; Που είναι τελικά η διαφορά;
Ο Άγιος Νικόδημος λέει ότι αν δεν προστατευτεί η επίγνωση της αληθινής μας κατάστασης από την συναίσθηση της παντοδυναμίας και προσωπικής αγάπης του Θεού για μας, θα χαθούμε μέσα στην απόγνωση. Γι αυτό παραχωρεί να βλέπουμε σιγά σιγά την πραγματική μας αμαρτωλή και πτωτική κατάσταση όσο προχωράμε πνευματικά, αφού πρώτα έχουμε κατανοήσει την δική Του αποδοχή και αγάπη. Πρώτα το έλαιον και μετά τον οίνον.
Ακόμα και αν δεχτούμε την έννοια των Προτεσταντών ότι ο Κύριος τόνισε την διαφορά που είχε από την Παναγία, αμέσως μετά βλέπουμε να αλλάζει την απόφασή του και να κάνει το θαύμα.
Πολύ ωραίος ο λόγος του Αγίου Ν. Καβάσιλα για την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου!Δεν τα χωράει το ανθρώπινο μυαλό αυτά τα νοήματα.. Πραγματικά δεν έχουμε κατανοήσει τίποτα όπως θα έπρεπε..
8:07 Πονεμένο τό θέμα τών κανόνων. Ο Μπούμης είχε γράψει στόν Ορθόδοξο Τύπο ότι οι κανόνες εξασφαλίζουν τήν ισότητα ανάμεσα στούς πιστούς. Διότι δέν είναι σωστό νά απολαμβάνουν τήν ίδια δωρεά ένας πού περιέπεσε μόνον στά συγγνωστά αμαρτήματα μέ έναν πού αντιμετώπισε βαρειά περιστατικά. Αυτή είναι η καρδιά τής αιρέσεως τού κληρικαλισμού. Μεταφέρει ανεπίγνωστα ίσως τήν κατάσταση τού καθαρτηρίου τής λατινικής κακοδοξίας πού εκλαίκευσε ο Δάντης. Αλλοι ισχυρίζονται ότι είναι τό σύνταγμα τής εκκλησίας, άλλοι πάλι ότι σώζουν.Ο λαός τούς ταυτίζει μέ τίς εντολές τού Κυρίου. ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Πού ορίζουν τήν νέα Γή τής Επαγγελίας τής Σωτηρίας. Πού ορίζουν τόν τόπο μεταξύ Γής καί Ουρανού όπου βρίσκεται καλά φυλαγμένη η πύλη τής Βασιλείας. Πού χωρίζουν τόν ού- τόπο τής εκκλησίας από τόν τόπο τής αιρέσεως.Στά σύνορα αυτά δέν χρειάζονται φύλακες, διότι μπορείς νά βγείς μόνον , δέν μπορείς νά μπείς. Μερικοί καλοθελητές λοιπόν τά μεταφέρουν στόν Πρόναο καί ζητούν διαβατήριο. Τότε δημιουργείται θέμα μέ τούς κανόνες. Διότι δέν μπορούμε νά μπούμε από τά σύνορα στήν εκκλησία, παρά μόνον άν γεννηθούμε εξ' ύδατος καί πνεύματος. Οι πιστοί δέν συναντούν συνήθως ποτέ μπροστά τους κανόνες διότι δέν υπάρχει κανονική πνευματική ζωή. Αυτοί οι φύλακες τών συνόρων απλά κρατούν τούς απερίσκεπτους σέ αναμονή μέχρι νεωτέρας. Σέ δουλειά νά βρίσκονται.
Τί είναι άυτά που λές βρέ ανόητε 23/3/15 2:00 μ.μ. ! Μέ τέτοιες ανοησίες θές νά κάνεις θεολογία ;
Λές οι κανόνες της εκκλησίας που είναι τά πορίσματα των οικουμενικών συνόδων να είναι κάτι άσχετο μέ το βίωμα της εκκλησίας τό οποίο προυπήρχε των οικουμενικών συνόδων; Τότε τό ίδιο ισχύει καί για τά δόγματα , νά καταργήσουμε καί τά δόγματα καί το σύμβολο της πίστεως γιατί η εμφάνισή τους έγινε από τον 4ο αιώνα ενώ η εκκλησία προυπήρχε Δέν τό καταλαβαίνεις οτι εχεις γίνει τό ίδιο πράγμα μέ τους οικουμενιστές καί μέ τον Άνθιμο Αλεξανδρουπόλεως ,οι οποίοι θέλουν οπωσδήποτε νά παρακάμψουν τους πατέρες καί την παράδοση ; Είσαι αιρετικός γιατί άν καί σου επισημαίνεται η κακοδοξία σου εσύ επιμένεις όπως όλοι οι αιρετικοί
Η αγιότητα δέν είναι στή φύση του ανθρώπου ; Από γεωγραφία σκίζεις καϋμένε μου !
Οι πατέρες της εκκλησίας έκαναν οικουμενικές συνόδους καί συγκροτούσαν κανόνες καί δόγματα ...! Σέ δουλειά νά βρίσκονται ....!
Εννοούσα εσένα, τούς αποτειχισμένους. Χρειάζεται προσοχή στό διάβασμα.
Μέ λίγο οινόπνευμα φεύγουν πιό εύκολα οι αφροί από τό στόμα.
Eίναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες στα πνευματικά θέματα.Λίγο αν υποτιμήσεις ή υπερεκτιμήσεις κάτι αλλάζει όλο το τελικό αποτέλεσμα. Πάνω απ' όλα χρειάζεται σοφία και διάκριση που σήμερα είναι σπάνια.Επίσης χρειάζεται αληθινή αγάπη. Αληθινή, την οποία έχουν ελάχιστοι. Όταν έρθει στην εξομολόγηση ένα ανθρώπινο κουρέλι, και θεωρούμε ότι πρέπει να εφαρμόσουμε επάνω του έναν αυστηρό κανόνα, τελείωσε το θέμα.. τον έχουμε σκοτώσει πνευματικά.. "Όπου επερρίσευσεν η αμαρτία υπερεπερρίσευσεν η χάρις". Όταν όμως είναι αλαζόνας και αμετανόητος εκεί χρειάζεται αυστηρός έλεγχος όπως έκανε ο Κύριος με τους Φαρισαίους.
Οι κανόνες πιθανόν γράφτηκαν για διαπαιδαγώγηση, για να κατανοήσουμε την σοβαρότητα των πραγμάτων, και για να εφαρμόζονται ανάλογα με την περίπτωση που συναντάς σύμφωνα και με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος.
Όλα σ' αυτή τη ζωή είναι τόσο πολύπλοκα.. Πολλές φορές μας φαίνεται ένα τεράστιο φορτίο η ελευθερία μας. Η ευθύνη των επιλογών μας.. Όμως όλο το ζητούμενο είναι το Πνεύμα του Θεού στον άνθρωπο, η ένωση με τον Κύριο. Όπου το Πνεύμα του Κυρίου εκεί ουκ έστι Νόμος.
Πολύ σωστά. Οι κανόνες αφορούν τήν εξουσία. Τά δικαιώματα. Ο αιρετικός ερμηνεύει τά τής πίστεως ώς εξουσίαν έχων. Υποκλέπτοντας τήν εξουσία τού Κυρίου, τήν μόνη υπαρκτή. Οι άνθρωποι κόβουν καί ράβουν τούς θεσμούς καί τούς ντύνουν μέ κανόνες. Ακόμη καί έναν αλαζόνα, ο οποίος τιμωρεί ήδη τόν εαυτό του πολύ σκληρά,πώς νά τόν τιμωρήσεις περισσότερο; Εκεί χρειάζεται περισσότερο η αλήθεια. Νά δούμε τήν κατάστασή μας. Η οδός τού Κυρίου είναι χαραγμένη μέ τήν δική μας μετάνοια. Μέ τίποτε άλλο.
Συνεχίζω από το 9.02.. Σχετικά με τα υπόλοιπα, βλέπουμε ότι η εκκλησία σε όλη την διαδρομή της πέρασε δια πυρός και σιδήρου. Οι Πατέρες πάλεψαν με θεούς και δαίμονες για να διατηρήσουν την ακρίβεια του δόγματος. Σήμερα για χάρη της καλής συνύπαρξης.. εν μέσω πολλής αγαπολογίας.. βλέπουμε να πέφτουν τα νοητά όρια, να μετατοπίζονται τα σύνορα.. Γι αυτό πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο Μόνος Σωτήρας είναι ο Χριστός, που Τον βρίσκουμε μέσα στον άγιο Λόγο Του, με την ερμηνεία όχι του καθενός, αλλά των αγίων Πατέρων.. Εκεί είμαστε ασφαλείς. Στην εκκλησία ζούμε αληθινή μυστηριακή ζωή, μόνο όταν έχουμε προσωπική σχέση με τον Κύριο. Διαφορετικά ζούμε ένα τυπικό υποκατάστατο.. για να καλυφθεί η ανάγκη για θρησκευτικότητα. Όσο περνάει ο καιρός πρέπει να είμαστε άγρυπνοι γιατί η πνευματική σύγχυση συνεχώς θα επιδεινώνεται..
Είναι προφητευμένο από τον Κύριο. Βλέπετε μην πλανηθείτε!
9.21 Τι να την κάνεις την τήρηση των κανόνων όταν δεν έχει αλλάξει η καρδιά σου.Ο πρεσβύτερος υιός είπε "Τόσα χρόνια σε δουλεύω.. ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην..". Τηρούσε επακριβώς τους κανόνες ενώ μέσα στην καρδιά του υπήρχε η αυτοδικαίωση, η σκληρότητα, η κατάκριση, η οίηση.Ήταν ένας Φαρισαίος.
Όμως πρέπει να δούμε και τον λόγο του Απ. Παύλου που λέει ότι έχουμε την εν Χριστώ ελευθερία, η οποία δεν πρέπει να είναι επικάλυμα της κακίας. Αυτό σημαίνει ότι τα πάντα μου επιτρέπονται αλλά δεν με συμφέρουν τα πάντα. Δεν θα πάω μέσω του φόβου ή μέσω της αντιμισθίας αλλά θα πάω στον Κύριο μέσω του τέλειου δρόμου της μετάνοιας και της αγάπης..
Τα θέματα αυτά είναι κατανοητά. Τα πιο δύσκολα είναι τα δογματικά θέματα πίστης και αιρέσεων.
Η αλήθεια τής πίστεώς μας βρίσκεται αποταμιευμένη στήν Καινή Διαθήκη. Ο Ζηζιούλας όμως έφτασε νά πεί μέ θράσος ότι ο Ευαγγελιστής Λουκάς δέν κατενόησε σωστά τούς Λόγους τού Κυρίου, όπως ο ίδιος. Πόσο δύσκολο είναι;;
1 Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν,
2 μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν·
3 καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν.
4 Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ Ἀαρών.
Θέλω να πω ότι σε αυτά τα θέματα πρέπει να έχουμε τα φώτα των Πατέρων της εκκλησίας, επειδή βλέπουμε σήμερα μια καινοφανή θεολογία και εκκλησιολογία, οικουμενιστικού και νεοεποχίτικου τύπου.. αγαπολογική και επιφανειακή. Αλλά και πάλι όπως βλέπουμε σε κάποιες περιπτώσεις δεν αποφεύγεται η σύγχυση γιατί καθένας δίνει άλλη ερμηνεία.. Π.χ. ο 15ος κανόνας που έχει γίνει ένα ατελείωτο θέμα, με αποτειχίσεις, με ημερίδες κτλ.. και άκρη δεν βγάζουν!
Στώμεν καλώς! Με το Λόγο του Κυρίου και το παράδειγμα των Αγίων παλιών και σύγχρονων. Ο άγιος γέρων Πορφύριος έλεγε ότι το μόνο ζητούμενο, η μόνη λύση στο ανθρώπινο δράμα, η μόνη απάντηση και διέξοδος στο σύγχρονο κόσμο, είναι η αγιότητα. Όχι η φαινομενική, με το κάλυμα των υποθετικών αρετών, όχι η ψεύτικη "τελειότητα", αλλά η συντετριμένη καρδιά.. η ταπεινή γνώση του εαυτού μας. Αν υπήρχε αυτό, δεν θα μπορούσε ο διάβολος να μας εμπαίζει με αυτόν τον τρόπο. Έχουμε γίνει άνω κάτω σαν εκκλησία και σαν κοινωνία.Ο Κύριος προείπε τα πάντα.Να Τον ικετεύσουμε εξ' όλης της ψυχής και εξ' όλης της καρδίας για την σωτηρία την ατομική και όλης της εκκλησίας Του σε όλο τον πλανήτη. Δοκιμάζεται η πίστη μας. Πρέπει να επιβλέψουμε σε Αυτόν, να γίνει ο αρχηγός και τελειωτής της πίστης μας.
ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Πού ορίζουν τήν νέα Γή τής Επαγγελίας τής Σωτηρίας. Πού ορίζουν τόν τόπο μεταξύ Γής καί Ουρανού όπου βρίσκεται καλά φυλαγμένη η πύλη τής Βασιλείας. Πού χωρίζουν τόν ού- τόπο τής εκκλησίας από τόν τόπο τής αιρέσεως.Στά σύνορα αυτά δέν χρειάζονται φύλακες, διότι μπορείς νά βγείς μόνον , δέν μπορείς νά μπείς. Μερικοί καλοθελητές λοιπόν τά μεταφέρουν στόν Πρόναο καί ζητούν διαβατήριο
AYTO EINAI XEIΡΟΜΟΜΒΙΔΑ!!!
ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Πού ορίζουν τήν νέα Γή τής Επαγγελίας τής Σωτηρίας.
Πού ορίζουν τόν τόπο μεταξύ Γής καί Ουρανού όπου βρίσκεται καλά φυλαγμένη η πύλη τής Βασιλείας.
Πού χωρίζουν τόν ού- τόπο τής εκκλησίας από τόν τόπο τής αιρέσεως.
Στά σύνορα αυτά δέν χρειάζονται φύλακες, διότι μπορείς νά βγείς μόνον , δέν μπορείς νά μπείς.
Μερικοί καλοθελητές λοιπόν τά μεταφέρουν στόν Πρόναο καί ζητούν διαβατήριο.
Τότε δημιουργείται θέμα μέ τούς κανόνες. Διότι δέν μπορούμε νά μπούμε από τά σύνορα στήν εκκλησία, παρά μόνον άν γεννηθούμε εξ' ύδατος καί πνεύματος.
Οι πιστοί δέν συναντούν συνήθως ποτέ μπροστά τους κανόνες διότι δέν υπάρχει κανονική πνευματική ζωή.
Αυτοί οι φύλακες τών συνόρων απλά κρατούν τούς απερίσκεπτους σέ αναμονή μέχρι νεωτέρας.
Σέ δουλειά νά βρίσκονται.
Καθε προταση θελει εκτενη εξηγηση, γιατι και πως...
ειναι πολυ συμπυκνωμενο σχολιο...λειπουν πολλες λεξεις αναμεσα για μας τους πολυασχολους α-θεολογιοτατους
Eρώτηση προς τον Αμέθυστο.Τι είναι χειρότερο η αίρεση ή η αθεϊα και η άγνοια του Θεού; Από ποιο μπορείς να ξεφύγεις πιο εύκολα; Ποιο είναι περισσότερο επικίνδυνο και καταστροφικό;
Η αίρεση, επειδή είναι συνειδητή άρνηση τής πίστεως πού μού προσφέρεται. Είναι αντίχριστη καί αντί-χριστη, στήν θέση τού Κυρίου. Σάν αντι-πρόσωπο(ς). Σήμερα είναι πλήρως ανεπτυγμένη καί η λαική εκδοχή τής αιρετικής αντιπροσωπεύσεως τού κληρικαλισμού. Ο Διαφωτισμός σκέφτηκε καλά τά πράγματα πού είχε μπροστά του καί είπε: Αφού τελικώς μόνον η χειροτονία σώζει άς χειροτονηθούμε όλοι μας νά σωθούμε. Καί επειδή οι χειροτονημένοι επιβάλλουν κανόνες χάριν τής ευταξίας, επέβαλλαν θεσμούς χάριν δικαιοσύνης. Καί η οδός τού δίκαίου αρχίζει μέ τό "σκέφτομαι άρα υπάρχω" συνεχίζει μέ τό "εγώ σκέφτομαι" τού Κάντ, τήν sola scriptura τού Αγουρίδη καί τού οικουμενισμού καί ολοκληρώνεται στό "εγώ χριστός", ΠΡΟΣΩΠΟ, τού Γιανναρά. Αναλόγως τών τριών βαθμών τής ιερωσύνης. Καί έτσι μέ αντιπροσωπευτική γνώση πορευόμεθα, χωρίς τήν ρατσιστική πίστη, πρός τά έσχατα. Η παληά αθεία μάλλον δέν υπάρχει πλέον καί η άγνοια είναι πλέον γνώση.
Υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, αντικατάσταση της ζωντανής πίστης από την τήρηση κάποιων τυπικών, και την ψευδαίσθηση της πληρότητας μόνο με αυτό. Κάπως έτσι είναι ο μέσος Ορθόδοξος σήμερα. Όμως τι είναι αυτό που έχει αλλοιώσει τον χριστιανισμό; Τι φταίει για την κακή πνευματική μας κατάσταση; Τι ρόλο παίζει ο θεσμός των κληρικών;
Καταρχήν, στις πράξεις των Αποστόλων βλέπουμε επισκόπους, ποιμένες, διδασκάλους κτλ. Σε όλη την εκκλησιαστική ιστορία υπάρχουν οι επίσκοποι.Στα νεώτερα χρόνια βλέπουμε κληρικούς που αγίασαν όπως ο Άγιος Νεκτάριος, ο π. Ν. Πλανάς, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Βλέπουμε σύγχρονους Αγίους όπως Πορφύριο, Παϊσιο, Σωφρόνιο, να αποδέχονται πλήρως τον θεσμό του κληρικού, τους βαθμούς ιεροσύνης, την εξομολόγηση σε πνευματικό, την υπακοή, τα μυστήρια, την Σύνοδο κτλ.. Ο γ. Πορφύριος όπως μας λένε οι βιογράφοι του ασκούσε υπακοή εως εσχάτων, από την παιδική του ηλικία. Επίσης όλοι οι μοναχοί στο Άγιο Όρος και αλλού, έχουν την ακτημοσύνη, παρθενία, υπακοή. Και μάλιστα η υπακοή ασκείται ακόμα και σε παράλογους ή σκληρούς πνευματικούς όπως βλέπουμε σε διάφορες περιγραφές, που μπορεί να είναι έτσι για να δοκιμάσουν τον υποτακτικό.
Μήπως τελικά αυτό που αλλοιώνει σήμερα την Ορθοδοξία, είναι η γενική αποστασία κλήρου και λαού, η εκκοσμίκευση, η γενική χαλάρωση και υλιστική νοοτροπία;
Θέλω να πω από δική μου πείρα, ότι πολλές φορές ο ιερέας, λαχταράει να μιλήσει περισσότερο, να αφυπνίσει τον κόσμο, και οι άνθρωποι δυσανασχετούν. Τον σχολιάζουν και τον κατηγορούν ότι αργεί να τελειώσει και έχουν δουλειές! Επίσης προσπαθεί για επιπλέον συναντήσεις, για δέσιμο μεταξύ των πιστών ώστε να υπάρχει η ενορία, να είναι ζωντανή με αλληλεγγύη, και πνευματική δύναμη, όμως ελάχιστοι ανταποκρίνονται. Οι κληρικοί είναι ο καθρέφτης μας. Πολλοί ξεκινούν με ζήλο σε νεαρή ηλικία, και συναναστρεφόμενοι με τον αντιπροσωπευτικό Έλληνα Ορθόδοξο της σημερινής εποχής που ξέρουμε όλοι πως είναι, καταλήγει μετά από λίγα χρόνια να γίνει έτσι όπως τον θέλει. Δηλ. να έχει μια τυποποιημένη "επαγγελματική" συμπεριφορά.
Τι σημαίνει κληρικαλισμός; Είναι τo κλασσικό "ιερατείο" που υπάρχει από την αρχαιότητα σε όλες τις θρησκείες, με εξουσιαστικότητα, ιδιοποίηση του θείου, και προσωπολατρεία; Είναι η έννοια του αντιπροσώπου του Θεού, αντί του εκπροσώπου των ανθρώπων απέναντι στον Θεό όπως διαβάζουμε στην επιστολή προς Εβραίους; Aν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα, τότε είναι γενικό σε όλη την σύγχρονη Ορθοδοξία, ή μήπως είναι μεμονωμένο και εξαρτάται από το πρόσωπο; Αν θεωρούμε ότι είναι κάτι γενικό, γιατί δεν επαναστάτησαν απέναντι σ' αυτό οι σύγχρονοι Άγιοι; Δεν έχω δει κανένα να αναφέρεται γενικά στον θεσμικό ρόλο του σύγχρονου κληρικού, παρά μόνο στα προσωπικά χαρακτηριστικά που οφείλει να έχει όπως ταπείνωση, αγάπη, ανιδιοτέλεια και πνεύμα θυσίας.Μήπως τελικά όλα έχουν σχέση με τον άνθρωπο και το πνευματικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται αυτός; Στην Αποκάλυψη βλέπουμε πολλούς τύπους επισκόπων, και πολλά πνευματικά επίπεδα εκκλησιών-πιστών.
Ο κλήρος ταυτίστηκε μέ τήν εκκλησία. Τά πήρε όλα πάνω του.Μόνον ο ιερεύς είναι πνευματικός στήν εκκλησία σήμερα. Δέν μπορεί κανείς άλλος νά μιλήσει,νά εξηγήσει, νά συμβουλέψει. Ο εξομολόγος δέν είναι απαραιτήτως πνευματικός. Κορ.Α, 12,4-7. Διαιρέσεις δέ χαρισμάτων εισί, τό δέ αυτό Πνεύμα,καί διαιρέσεις διακονιών εισί, ο δέ αυτός Κύριος,καί διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δέ αυτός εστί Θεός, ο ενεργών τά πάντα εν πάσιν.
Οι ιερείς είναι διάκονοι, διάδοχοι τής πίστεως τών αποστόλων, όχι τών χαρισμάτων τών αποστόλων, όπως ισχυρίζονται καί χωρίς τά χαρίσματα δέν οικοδομείται εκκλησία. Από τήν στιγμή πού υπάρχει αποστολικό χάρισμα, οι ισχυρισμοί τού κλήρου είναι ανώφελοι. Λόγω τής δικτατορίας αυτής τού κλήρου τό Αγιο Πνεύμα δέν κάνει πλέον διδασκάλους. Γιά νά μήν υποφέρουν μάταια, κανείς δέν θά τούς ακούσει. Αλλο είναι νά μιλά ο ιερεύς μέ τίς καλές του προθέσεις καί άλλο ο Αγιος Λουκάς πού έλαβε τό χάρισμα τού Λόγου.Οι Αγιοι δέν βιάζουν τά πράγματα.Εχουμε τούς πνευματικούς πού μάς αξίζουν, τούς οποίους επιλέγει ο κάθε Ιερώνυμος. Γιά νά βγάζουν εγκυκλίους. Εχουμε όμως καί τήν εν Χριστώ ελευθερία. Ας τήν εκμεταλευθούμε καί άς τόν καλέσουμε. Ερχου Κύριε καί καθάρισον καί σώσον.
Σήμερα οι ιερείς εξουσίάζουν τήν Θ. Ευχαριστία.Δέν ξέρουν τί άλλο νά κάνουν.
To ζητούμενο είναι η επιστροφή στον χριστιανισμό, όπως τον παρέδωσε ο Κύριος και τον βίωσαν οι Απόστολοι, και οι πρώτοι χριστιανοί τα 300 περίπου χρόνια των διωγμών. Όμως δεν έχουμε κατανοήσει την τραγική κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου που θέλει να λέγεται και χριστιανός! Αυτός αν ζούσε σε άλλη χώρα θα ήταν μουσουλμάνος ή βουδιστής. Η αποστασία είναι καθολική.Τα νέα παιδιά δεν ασχολούνται καν.Είμαστε σε πρωτόγνωρες εποχές, με ιλλιγιώδη μεταβολή δεδομένων από την μία δεκαετία στην άλλη, κάτι που δεν υπήρχε στις δύο χιλιετίες του χριστιανισμού. Ακολουθείται η ίδια πορεία που βλέπουμε σε όλα τα υπόλοιπα πράγματα από τεχνολογία, τρόπο ζωής, ηθική κτλ.. σε όλο τον πλανήτη. Που θα καταλήξει αυτό; O Κύριος μας τα προείπε όλα. Επίσης ο Απ. Παύλος στις επιστολές όπου αναφέρει τις έσχατες μέρες, και κυρίως στην Β Θεσσαλ. επιστολή.Αφού τα ξέρουμε αυτά, ξέρουμε και τι να περιμένουμε.
Βλέπω την αγωνία και το άγχος που υπάρχει για το μέλλον της εκκλησίας, της Ορθοδοξίας και γενικά του χριστιανικού κόσμου. Τι μπορούμε να κάνουμε; O Θεός επιτρέπει ή όχι να συμβαίνουν κάποια πράγματα, για κάποιους λόγους. Να το εμπεδωσουμε, και να μην τα χάνουμε ούτε να κάνουμε κινήσεις πανικού. Ας κάνει καθένας τον αγώνα του όσο μπορεί, ας μιλάει μεσα στον άθεο κόσμο όσο του επιτρέπουν, και από κει και πέρα όλο το έργο είναι του Θεού.
Θα ζήσουμε πιστεύω πολύ χειρότερες καταστάσεις στο μέλλον ακριβώς λόγω της καθολικής αποστασίας κυρίως των νέων παιδιών που μεγαλώνουν με F.B. και όλα τα αρνητικά φτιαχτά ευτελή πρότυπα της βιομηχανίας της μουσικής και της μόδας, χωρίς πνευματικές αντιστάσεις. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, και ψύχραιμοι. Και προσκολλημένοι στον Κύριο μήπως μπορέσουμε να σταθούμε μέσα στην γενική κατάπτωση και να βοηθήσουμε όσους μπορούμε, κυρίως με την προσευχή μας, αφού τα αυτιά είναι πλέον κλειστά. Αν ήταν ανοιχτά ο Θεός επειδή ΔΕΝ είναι άδικος, θα μας έστελνε πνευματικούς δασκάλους όπως είπες και μάλιστα πολλούς. Αλλά δεν το κάνει "για να μην υποφέρουν μάταια, κανείς δεν θα τους ακούσει" (σωστά το είπες).
΄΄To ζητούμενο είναι η επιστροφή στον χριστιανισμό, όπως τον παρέδωσε ο Κύριος και τον βίωσαν οι Απόστολοι, και οι πρώτοι χριστιανοί τα 300 περίπου χρόνια των διωγμών.΄΄
Δηλαδή τί πιστεύετε οι επόμενοι αιώνες που συνιστούν την παράδοση της εκκλησίας ενόθευσαν το πνεύμα της αρχαίας εκκλησίας ; Όπως πάτε εκεί ακούγοντας τον αμέθυστο θά γίνετε όλοι προτεστάντες χωρίς κλήρο , χωρίς κανόνες καί δόγματα ....
Υπάρχει μιά εξάρτηση από τόν χρόνο σ' αυτή τήν πρόταση, είναι γεγονός. Ο χριστιανός επιστρέφει διά τής Μετανοίας. Αλλά καί η δική σου προειδοποίηση εξαρτάται από τόν χρόνο, φίλε. Αυτό σημαίνει ορθοδοξία αντι-αιρετική. Η κυριαρχία τού χρόνου. Η Εκκλησία λέει " καιρός τού ποιήσαι τώ Κυρίω". Αυτός είναι ο χρόνος της. Δέν υπάρχει λόγος ανησυχίας όμως, φίλε. Ο Ζηζιούλας κρατάει στήν νέα εκκλησιολογία καί κλήρο καί κανόνες καί δόγμα.
2.20 Δεν αναφέρομαι φυσικά στα δογματικά θέματα αλλά στην πνευματική κατάσταση του κόσμου.Όταν σταμάτησαν οι διωγμοί είχαμε μια μαζική είσοδο στον χριστιανισμό για διάφορους λόγους. Αυτό δημιούργησε τους τυπικούς χριστιανούς. Το βλέπουμε και στους λόγους του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου. Αν διαβάσουμε τον λόγο του για τον εκκλησιασμό, βλέπουμε ότι πολλοί λεγόμενοι χριστιανοί πήγαιναν στους ναούς τυπικά, για επίδειξη ρούχων ή κοσμημάτων και έφευγαν πριν τελειώσει η λειτουργία.Επίσης η ζωή τους δεν έμοιαζε με αυτή των πρώτων χριστιανών. Ο Μέγας Βασίλειος στην Καππαδοκία μιλούσε συνεχώς με φλογερούς λόγους για να πείσει τους "νοικοκύρηδες" της εποχής και τους εμπόρους να ανοίξουν τα κελάρια τους και να ταϊσουν τα παιδιά που πέθαιναν από την πείνα. Όλοι αυτοί ήταν χριστιανοί αλλά δεν είχαν καμμία σχέση με την πρώτη εκκλησία.
Τους πρώτους αιώνες το να είσαι χριστιανός σήμαινε όχι απλά ένα μεγάλο κόστος αλλά ακόμα και τον θάνατο. Όσοι λοιπόν λεγόταν χριστιανοί, ΗΤΑΝ χριστιανοί.
Πιστεύω ότι η εκκοσμίκευση ήταν ένας βασικός λόγος για την εμφάνιση και ανάπτυξη του αναχωρητισμού. Τα 1000 περίπου χρόνια του Βυζαντίου υπήρχαν φυσικά οι αληθινοί χριστιανοί αλλά υπήρχαν και οι τυπικοί ή διάφοροι από άλλα μέρη που γινόταν χριστιανοί για να έχουν διάφορα προνόμια κτλ.. Στην τουρκοκρατία αλλάζουν τα δεδομένα. Έχουμε φρικτούς διωγμούς και χιλιάδες νεομάρτυρες.
Τον τελευταίο αιώνα βλέπουμε την εμφάνιση του οικουμενισμού, την μαζική εξάπλωση της αθεϊας , του υλισμού, ευδαιμονισμού, ηθικής κατάπτωσης κτλ.. Άρα το ζητούμενο είναι η γνησιότητα της πίστης μας με την έννοια της μετάνοιας και επιστροφής της καρδιάς στον Κύριο, αυτό δηλ. που γινόταν με τους πρώτους χριστιανούς, που ακόμα και το βάπτισμά τους ήταν συνειδητό.
Αν διαβάσουμε το βιβλίο "Αγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής", βλέπουμε ότι πολλοί έκαναν έκλυτο βίο, υπήρχαν οίκοι ανοχής, ομοφυλοφιλία κτλ.. περίπου όπως και σήμερα.. Ο ίδιος ο Άγιος είχε πέσει σε πολλές αμαρτίες.
Δημοσίευση σχολίου