ΑΓ. ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ - π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

ΑΓ. ΠΑΪΣΙΟΣ  Ο  ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

Δόξα, τιμή, αἶνο καί εὐγνωμοσύνη ὀφείλουμε  στόν Τριαδικό Θεό, διότι ἡ Χάρη Του

ἀνέδειξε στήν ἐποχή μας τόν Ὅσιο καί θεοφόρο Πατέρα Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη.

Μέ ἀφορμή τόν πρῶτο πανηγυρικό ἑορτασμό τῆς μνήμης Του στό Παρεκκλήσιό Του στήν ἐνορία τοῦ Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν, μέ αὐτό τό φυλλάδιο θέλουμε νά τονίσουμε ἰδιαίτερα μία διάσταση τῆς προσωπικότητας τοῦ Ὁσίου, τήν ὁποία συχνά στίς μέρες μας παραβλέπουμε.

Ἔτσι ἐμφανίζουμε τόν Ὅσιο, μόνο ὡς συνεπή ἀσκητή καί παρηγορητή τοῦ ἀνθρώπινου πόνου, πού μέ τά ἔκτακτα χαρίσματά του (προορατικό καί διορατικό) βοήθησε πολλούς ἀνθρώπους. Ναί!  ὅλα αὐτά ἦταν ὁ  Ἅγιος Παΐσιος ^.  ἀλλά παράλληλα

ὁ  Ὅσιος Παΐσιος ἦταν καί ἀσυμβίβαστος Ὁμολογητής τῆς Πίστεώς μας

καί πολέμιος τῶν κάθε λογῆς διαστρεβλώσεων τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας,

εἴτε αὐτή  συντελεῖτο στίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ,

ἤ καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μας (Οἰκουμενισμός, ἄκριτος Ζηλωτισμός).

Στό σύντομο αὐτό φυλλάδιο, μέ ἀφορμή ἐπιστολή τοῦ ἰδίου τοῦ Ἁγ. Παϊσίου, θέτουμε πολύ ἐπιγραμματικά κάποια κρίσιμα ζητήματα πρός εὑρύτερο πνευματικό προβληματισμό γιά τήν οἰκουμενιστική λαίλαπα, πού ἒχει ἐνσκήψει στήν Ἐκκλησία μας καί θλίβει καί ταλαιπωρεῖκαί σκανδαλίζει πολλές ψυχές ἀδελφῶν μας.

Στήν ἐποχή μας, ἐποχή συγχύσεως καί πνευματικῆς ἀφασίας, ἡ ζωή τῶν Ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων εἴθε νά ἀποτελέσει ὁδοδείκτη τῆς δικῆς μας ἐν Χριστῷ πολιτείας.

Ταῖς τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός Παϊσίου πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός,

ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.  Ἀμήν.

Πάτρα 12  Ἰουλίου  2015

Πρωτοπρεσβύτερος

Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

τηλ. 6945-377621 - agotsopo@gmail.com

Ἅγιος Παΐσιος:  «ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι»

«Οὐδέν ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων δε διεφθαρμένων» (Ἰ.  Χρυσόστομος)

Σέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ οἱ Μοναχοί, παράλληλα μέ τόν προσωπικό τους ἀγῶνα ἐναντίον τῶν παθῶν, ἐνδιαφέρονταν ἰδιαίτερα γιά τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Μάλιστα, ὅταν στήν Ἐκκλησία παρουσιαζόταν κίνδυνος ἀλλοιώσεώς της μέ τήν ἐμφάνιση κάποιας αἱρέσεως, ἄφηναν τήν ἡσυχία τῆς ἐρήμου (Μ. Ἀντώνιος) ἤ τοῦ κελιοῦ τους καί πρωτοστατοῦσαν στόν ἀγώνα γιά τή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως (βλ. Οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἅγ. Ὂρους, 2003).

Στίς ἀρχές τοῦ 20^ου αἰ. στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐνέσκηψε δειλά-δειλά ἡ πολύ ἐπικίνδυνη καί ὕπουλη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ Οἰκουμενική Κίνηση, μασoνικῆς καί θεοσοφικῆς ἐμπνεύσεως, ἐμφανίστηκε ἀρχικά στόν προτεσταντικό χῶρο (19^ος αἰ.), μέ προτεσταντικές ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις καί στοχεύσεις καί βέβαια μέ πρωτοπόρους τούς Προτεστάντες. Μέ τήν ἀνάρρηση ὅμως στό Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ “μεγάλου” – κατά κόσμον^[1] – Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ Οἰκουμενισμός ἔλαβε καί θεσμική κάλυψη στόν Ὀρθόδοξο χῶρο μέ πρωτοφανῆ ἀνατροπή τῆς μέχρι τότε ἐκκλησιαστικῆς καί κανονικῆς τάξεως. Ὁ Ἀθηναγόρας «μέ μία σειρά ἀπό πρωτόγνωρες ἀποφάσεις καί ἐνέργειες ἀνέτρεψε  μέ συνοπτικές διαδικασίες κάθε δεδομένο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀνέτρεψε ἱερούς κανόνες, συνοδικότητα, ἁγιοπατερική παράδοση, δογματική καί ἐκκλησιαστική συνείδηση» καί οὐσιαστικά ἀμνήστευσε τίς πλάνες καί τά ἐναντίον τῆς εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας ἐγκλήματα τοῦ Παπισμοῦ ἐξισώνοντας τήν αἵρεση μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν πλάνη μέ τήν ὀρθή Πίστη, τό δαιμονικό ψεῦδος μέ τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τόν Παπισμό μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἔτσι, μπροστά σέ αὐτό τό ξεθεμελίωμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ὁ ἁγιορειτικός μοναχισμός (Μονές, Σκῆτες καί Κελιά) ἀκολουθώντας τή μακραίωνη ἐκκλησιαστική καί κανονική παράδοση^[2] ἔπαψαν νά ἀναγνωρίζουν τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο Πατριάρχη καί διέκοψαν τή μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπό τό 1970 μέχρι τό θάνατό του (7.7.1972) σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιά τήν οἰκουμενιστική του πολιτική. «Ἡ διακοπή τοῦ Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καί πράξιν ἀντιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου», τόνιζε προφητικά ἡ Ἱ. Κοινότητα σέ ἔγγραφό της.

Σέ αὐτούς πού πρωτοστάτησαν στήν τολμηρή καί ὁμολογιακή αὐτή ἐνέργεια ἐναντίον τοῦ Ἀθηναγόρα ἀνῆκε καί ὁ Ἃγ. Παΐσιος ὁ ὁποῖος μοναχός, τότε, στήν Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα συνήργησε τά μέγιστα, μαζί μέ τόν Καθηγούμενο ἀρχιμ. Βασίλειο Γοντικάκη, ὥστε καί ἡ Μονή του νά διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ  Πατριάρχη. Μάλιστα ὁ Ἅγ. Παΐσιος, ὁ ἡγούμενος π. Βασίλειος Γοντικάκης καί ὁ ἱερομ. Γρηγόριος στήν ἀπό 21.11.1968 κοινή ἐπιστολή τους, χαρακτήρισαν τά λεχθέντα καί πραχθέντα ὑπό τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καί δυστυχῶς βλάσφημα διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καί σημείωσαν: «ἡ ἂρνησι πρός τόν Πατριάρχη δέν εἶναι ἂρνησι πρός τήν ἀγάπην οὒτε πρός τήν ἑνότητα. Εἶναι “ὂχι” πρός τό ψεῦδος καί “ναί” πρός τήν Ἀλήθεια» («Ὀρθόδοξος Τύπος», τ. 98/1.3.1969, σ. 4 καί  τ. 1680/9.3.2007, σ. 5)!

Ἁπλές σκέψεις πάνω στήν ἐπιστολή τοῦ Ὁσίου Παϊσίου (Α΄)

Ὁ Ἃγ. Παΐσιος παρακολουθώντας μέ «βαθύ πόνο» καί ἀνησυχία τήν ἀντορθόδοξη καί ἀντιπατερική ἐκκλησιαστική πολιτική τοῦ πρωτεργάτου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, “ἐξέρχεται” τῆς μοναχικῆς σιωπῆς καί τοῦ «ἐρημητηρίου» του καί  ἀπευθύνει τήν ἀπό 23.1.1969 ἐπιστολή του πρός τόν π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, μέ τήν παράκληση νά δημοσιευθεῖ στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο». Ἂν καί παρῆλθαν 35 χρόνια ἀπό τή σύνταξή της, ἡ ἐπιστολή, δυστυχῶς, παραμένει και σήμερα τραγικά ἐπίκαιρη… Τό πλῆρες κείμενο τῆς ἐπιστολῆς δημοσιεύεται στίς διπλανές σελίδες. Ἀξίζει ὅμως νά  προσέξουμε ἰδιαίτερα ὁρισμένα σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου:

1. Ὁ πόνος τοῦ Ἁγίου : Συγκινητικά εἶναι τά λόγια τοῦ Ἁγ. Παϊσίου : «ἐπειδή ἔφθασαν μέχρι τό ἐρημητήριό μου θλιβερές εἰδήσεις διά τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας, ἐπόνεσα πολύ καί ἐθεώρησα καλό νά γράψω αὐτά πού ἒνοιωθα». Πονάει πολύ ὁ Ἅγιος, τόσο γιά τό κατάντημα τοῦ Πατριάρχη («διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην, δυστυχῶς, τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα»), ὅσο καί γιά τό συνακόλουθο σκανδαλισμό πού προξενεῖ στίς ψυχές τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν - «τόν μεγάλον σάλον πού γίνεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας … νά κατασκανδαλίσῃ, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ», ὅπως χαρακτηριστικά σημειώνει. Εἴθε τό ἔμπονο ἐνδιαφέρον τοῦ ἁπλοῦ μοναχοῦ Ἁγ. Παϊσίου νά τό ἀποκτήσουν οἱ τά πρῶτα φέροντες ποιμένες τῆς Ὀρθοδοξίας μας! Δυστυχῶς, ὃμως, σέ ἀντίθεση μέ τόν Ἃγιό μας, πολλοί ἐξ αὐτῶν οὔτε κἂν νοιάζονται γιά τό βαρύ σκανδαλισμό πού προκαλοῦν ^. διαφορά ἐκκλησιαστικοῦ ἢθους καί ποιμαντικοῦ ἐνδιαφέροντος μέ τόν Ὃσιό μας!

2. Οἰκουμενισμός = Πνευματική μοιχεία: Ποιό εἶναι τό κατάντημα τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα κατά τόν Ἃγ. Παΐσιο; Μέ «βαθύ πόνο», λεπτότητα, ἀλλά καί ἐξαιρετική παρρησία ἐγκαλεῖ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη γιά πνευματική μοιχεία: «ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή». Ἡ συγκλονιστική αὐτή φράση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου μᾶς θυμίζει παλαιοδιαθηκικό προφητικό λόγο τῶν μεγάλων Προφητῶν Ἱερεμία, Ἰεζεκιήλ, Ὠσηέ^[3], οἱ ὁποῖοι ἐγκαλοῦσαν τήν πνευματική ἡγεσία τοῦ Ἰσραήλ γιά «πνευματική μοιχεία», ὅταν ἐγκατέλειπε τήν Πίστη τῶν Πατέρων του καί ἀκολουθοῦσε τά εἴδωλα. Γιά τόν Ἃγ. Παΐσιο τόσο φοβερή εἶναι ἡ πτώση τοῦ Πατριάρχη στόν Οἰκουμενισμό! 

3. Οἰκουμενισμός = «συνεταιρισμός ἁμαρτωλῶν» = πρόκληση στή «μέλλουσα ὀργή τοῦ Θεοῦ»!

Μέ περιεκτικό λόγο ὁ Ἅγιος ἀναφέρεται στίς τραγικές ποιμαντικές συνέπειες τῆς οἰκουμενιστικῆς πολιτικῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τίς ὁποῖες ὑφίσταται ἡ Ἐκκλησία μας μέχρι καί σήμερα. Γράφει χαρακτηριστικά: «Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύσῃ μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμον καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίσῃ, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ». Δυστυχῶς καί σήμερα παραμένει τραγικά ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου μας…

Θά παρακαλούσαμε τούς πνευματικούς ἐπιγόνους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη νά ἀναλογιστοῦν τή σαφῆ ἐπισήμανση τοῦ προορατικοῦ Ἁγίου μας : «Ἄς γνωρίζωμεν ὅτι δέν ὑπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, ἀλλά καί πνευματικοί. Ἑπομένως ἡ μέλλουσα ὀργή τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπισθῇ μέ συνεταιρισμόν ἁμαρτωλῶν (διότι διπλήν ὀργήν θά λάβωμεν), ἀλλά μέ μετάνοιαν καί τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου». Ἐπιπλέον, ὃσοι θεωροῦν ὃτι μέ τόν Οἰκουμενισμό θά προστατευθεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀπό τήν Τουρκική μανία, ἂς διερωτηθοῦν, τί ἔχει κερδίσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, περιφρονώντας τήν πατερική παράδοση καί ἐναγκαλιζομένη τόν Οἰκουμενισμό, τόν τελευταῖο αἰῶνα; Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι λειτουργοῦν οἱ «πνευματικοί νόμοι» καί ἔτσι στόν αἰῶνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ ζημιά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ρωμιοσύνης εἶναι πολύ μεγαλύτερη ἀπό ὅση στά 500 χρόνια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας (ἀπώλεια ἐθναρχίας, ξεριζωμός τοῦ Ἑλληνισμοῦ, συρρίκνωση τοῦ ποιμνίου κοκ) ^[4] !  

Ἁπλές σκέψεις πάνω στήν ἐπιστολή τοῦ Ὁσίου Παϊσίου  (Β΄)

4. Οἰκουμενισμός καί Ἁγιότητα: Ἰδιαίτερα τραγική εἶναι ἡ διαπίστωση τοῦ Ἁγίου, ὅτι «Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει… ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δέν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις, πού παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καί Ποιμένων μέ πατερικές ἀρχές». Φοβερός λόγος, μέ τόν πιό ἀπόλυτο καί κατηγορηματικό τρόπο δοσμένος, ἀπό ἕνα διορατικό Ὅσιο, ὁ ὁποῖος πρέπει νά ὁδηγήσει ὅλη τήν Ὀρθοδοξία σέ αὐστηρή αὐτοκριτική, ἐν ὄψει μάλιστα καί τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τοῦ 2016…

Ἡ φράση αὐτή τοῦ διορατικοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἐξηγεῖ καί μία ἄλλη κοινή διαπίστωση ὁλοκλήρου τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν: παρά τό ὅτι συμπλήρωσε ἕναν αἰῶνα ἔντονης δράσης, ἡ Οἰκουμενική Κίνηση δέν ἔχει ἀναδείξει οὔτε ἕναν Ἅγιο ! Ποτέ στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας ἕνα τόσο δραστήριο πνευματικό κίνημα δέν ἀποδείχθηκε παντελῶς στεγνό ἀπό τήν ἁγιαστική Χάρη τοῦ Θεοῦ. Οἱ πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μόνο ὡς Ἅγιοι δέν ἀναγνωρίζονται ἀπό τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση! Ἀπόλυτα ἐκκοσμικευμένοι, δίκαια μποροῦν νά καυχηθοῦν μέ κοσμικά κριτήρια ὡς “μεγάλοι”, “σπουδαίοι”, ἀκαδημαϊκοί καί καθηγητές, δραστήριοι καί πολυτάλαντοι θρησκευτικοί “μάνατζερ”, εὔκολα ἀναγνωρίσιμοι στά πρωτοσέλιδα τῶν κοσμικῶν περιοδικῶν, μέ ὑψηλές διασυνδέσεις στήν παγκόσμια πολιτική, θρησκευτική καί οἰκονομική ἐλίτ!  

Ἔρχεται ὅμως ὁ – κατά κόσμον – “ἀγράμματος” καί κονιορτοποιεῖ τήν κοσμική καί θεσμική τους ἔπαρση: «δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό … ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει»!

Ἀντιθέτως, ὁ χῶρος πού πονᾶ γιά τήν ἔκπτωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἀσκεῖ κριτική, εἶναι γνήσια ἐκκλησιαστικός: παράλληλα μέ τίς ἀνθρώπινες ἐλλείψεις καί ἀδυναμίες πού ἀσφαλῶς ὑπάρχουν – καί τίς ἐπισημαίνει εὔστοχα ὁ Ἅγιός μας – εἶναι ἔντονη ἡ Ἁγιαστική Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού συνεχίζει νά σκηνώνει στά ἀγωνιζόμενα γιά τήν Ἀλήθεια Παιδιά Του, στά πικραμένα ἀπό τήν οἰκουμενιστική ἐπιδημία: Ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Ἅγ. Παΐσιος, Ἅγ. Ἰω. Μαξίμοβιτς, Ἅγ. Πορφύριος, Ἅγ. Νεομάρτυρας Ἰλαρίων (Τροΰτσκυ), Ἅγ. Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς), Ἅγ. Φιλόθεος Ζερβᾶκος, Ἅγ. Κλεόπα (Ἰλίε), Ἰωσήφ Ἠσυχαστής, τί ἄλλο ἀποδεικνύουν παρά τό ὅτι ἡ Ἁγιαστική Θ. Χάρις πλουσιοπάροχα χορηγεῖται σέ ὅσους ἀγωνίζονται μαζί μέ τόν κατά τῶν παθῶν ἀγῶνα καί τόν ἀγῶνα τῆς ἐν Χριστῷ Ὁμολογίας.  

5. Ἡ πρόταση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου: Μέ ἀφοπλιστική ἁπλότητα καί σαφήνεια προτείνει ὁ Ἅγιος Παΐσιος τήν σωστή ἐκκλησιαστική καί πατερική στάση ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, παπικῶν καί προτεσταντῶν : «Ἄς εὐχηθοῦμε νά δώσῃ ὁ Θεός τόν φωτισμόν Του σέ ὅλους μας καί εἰς τόν Πατριάρχην μας κ. Ἀθηναγόραν, …  νά πραγματοποιηθῇ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στό σκανδαλισμένο ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καί κατόπιν ἄς γίνῃ σκέψις διά τήν ἕνωσιν μετά τῶν ἄλλων «Ὁμολογιῶν», ἐάν καί ἐφ' ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νά ἀσπασθοῦν τό Ὀρθόδοξον δόγμα». Ἄς προσέξουμε, ὁ Ἅγιος Παΐσιος δέν χαρακτηρίζει τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό ὡς “Ἐκκλησίες”, ἀλλά «Ὁμολογίες» καί θεωρεῖ ὡς μοναδικό ἀποδεκτό τρόπο ἑνώσεως τήν εἰλικρινῆ ἀποδοχή τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐκ μέρους τους!  Καί πρός ὅλους ἐμᾶς λέει ὁ Ἅγιoς:

«κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωσι ὁ καθένας                  ν' ἀγωνίζεται  μέ τόν τρόπον του … ὁ καθένας μας ἄς βοηθήσῃ μέ τόν τρόπον του                                                 διά τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας μας».

Ὁ Ἃγιός μας εἶναι σαφέστατος:  Ὂχι ἐφησυχασμός,  ὂχι ἀδιαφορία,

ἀλλά ἀγῶνας ἐνάντια στήν αἳρεση

«κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία… διά τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας μας».

Ὁμολογιακή ἐπιστολή τοῦ Ὁσίου Παϊσίου

κατά τῶν οἰκουμενιστικῶν  καί φιλενωτικῶν κινήσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 23^ῃ Ἰανουαρίου 1969

Σεβαστέ πάτερ Χαράλαμπες,

Ἐπειδή βλέπω τόν μεγάλον σάλον, πού γίνεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενωτικῶν κινήσεων καί τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου μετά τοῦ Πάπα, ἐπόνεσα καί ἐγώ σάν τέκνον Της καί ἐθεώρησα καλόν, ἐκτός ἀπό τίς προσευχές μου, νά στείλω καί ἕνα μικρό κομματάκι κλωστή (πού ἔχω σάν φτωχός μοναχός), διά νά χρησιμοποιηθῇ καί αὐτό, ἔστω καί γιά μιά βελονιά, διά τό πολυκομματιασμένο φόρεμα τῆς Μητέρας μας. Πιστεύω ὅτι θά κάμετε ἀγάπην καί θά τό χρησιμοποιήσετε διά μέσου του θρησκευτικοῦ σας φύλλου. Σᾶς εὐχαριστῶ.

Θά ἤθελα νά ζητήσω συγγνώμην ἐν πρώτοις ἀπ' ὅλους, πού τολμῶ νά γράψω κάτι, ἐνῶ δέν εἶμαι οὔτε ἅγιος οὔτε θεολόγος. Φαντάζομαι ὅτι θά μέ καταλάβουν ὅλοι, ὅτι τά γραφόμενά μου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας βαθύς μου πόνος διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή. Αὐτή ἡ ἀγάπη, πού ἀκούσθηκε ἀπό τήν Πόλι, βρῆκε ἀπήχησι σέ πολλά παιδιά του, πού τήν ζοῦν εἰς τάς πόλεις. Ἄλλωστε αὐτό εἶναι καί τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας: ἡ οἰκογένεια νά χάσῃ τό ἱερό νόημά της ἀπό τέτοιου εἴδους ἀγάπες, πού ὡς σκοπόν ἔχουν τήν διάλυσιν καί ὄχι τήν ἕνωσιν…

Μέ μία τέτοια περίπου κοσμική ἀγάπη καί ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στή Ρώμη. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά δείξῃ ἀγάπη πρῶτα σέ μᾶς τά παιδιά του καί στή Μητέρα μας Ἐκκλησία, αὐτός, δυστυχῶς, ἔστειλε τήν ἀγάπη του πολύ μακριά. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύσῃ μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμον καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίσῃ, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ.

Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει.

Θά ἤθελα νά παρακαλέσω θερμά ὅλους τους φιλενωτικούς ἀδελφούς μας: Ἐπειδή τό θέμα τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι κάτι τό πνευματικόν καί ἀνάγκην ἔχουμε πνευματικῆς ἀγάπης, ἄς τό ἀφήσουμε σέ αὐτούς πού ἀγαπήσανε πολύ τόν Θεόν καί εἶναι θεολόγοι, σάν τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, καί ὄχι νομολόγοι, πού προσφέρανε καί προσφέρουν ὁλόκληρο τόν ἑαυτόν τούς εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας (ἀντί μεγάλης λαμπάδας), τούς ὁποίους ἄναψε τό πῦρ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ ἀναπτήρας τοῦ νεωκόρου. Ἄς γνωρίζωμεν ὅτι δέν ὑπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, ἀλλά καί πνευματικοί. Ἑπομένως ἡ μέλλουσα ὀργή τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπισθῇ μέ συνεταιρισμόν ἁμαρτωλῶν (διότι διπλήν ὀργήν θά λάβωμεν), ἀλλά μέ μετάνοιαν καί τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου.

Ἐπίσης ἄς γνωρίσωμεν καλά ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δέν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις, πού παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καί Ποιμένων μέ πατερικές ἀρχές. Εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί ^. ὅμως, δέν εἶναι ἀνησυχητικόν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί Αὐτός τήν κυβερνάει. Δέν εἶναι Ναός, πού κτίζεται ἀπό πέτρες, ἄμμο καί ἀσβέστη ἀπό εὐσεβεῖς καί καταστρέφεται μέ φωτιά βαρβάρων, ἀλλά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός «καί ὁ πεσών ἐπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται, ἐφ' ὃν δ' ἄν πέσῃ λικμήσει αὐτόν» (Ματθ. κα΄44-45). Ὁ Κύριος, ὅταν θά πρέπῃ, θά παρουσιάσῃ τούς Μάρκους τούς Εὐγενικούς καί τούς Γρηγορίους Παλαμᾶδες, διά νά συγκεντρώσουν ὅλα τά κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, διά νά ὁμολογήσουν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, νά στερεώσουν τήν Παράδοσιν καί νά δώσουν χαράν μεγάλην εἰς τήν Μητέρα μας.

Εἰς τούς καιρούς μας βλέπομεν ὅτι πολλά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, Μοναχοί καί λαϊκοί, ἔχουν δυστυχῶς ἀποσχισθῆ ἀπό αὐτήν ἐξ αἰτίας τῶν φιλενωτικῶν. Ἔχω τήν γνώμην ὅτι δέν εἶναι καθόλου καλόν νά ἀποχωριζώμεθα ἀπό τήν Ἐκκλησίαν κάθε φοράν  πού θά πταίῃ ὁ Πατριάρχης ^. ἀλλά ἀπό μέσα, κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωσι ὁ καθένας ν' ἀγωνίζεται μέ τόν τρόπον του. Τό νά διακόψῃ τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νά ἀποσχισθῇ καί νά δημιουργήσῃ ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καί νά ἐξακολουθῇ νά ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τόν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον.

Ἐάν διά τήν α ἤ τήν β λοξοδρόμησι τῶν κατά καιρούς Πατριαρχῶν χωριζώμεθα καί κάνωμε δικές μας Ἐκκλησίες - Θεός φυλάξοι! - θά ξεπεράσωμε καί τούς Προτεστάντες ἀκόμη. Εὔκολα χωρίζει κανείς καί δύσκολα ἐπιστρέφει. Δυστυχῶς, ἔχουμε πολλές «Ἐκκλησίες» στήν ἐποχή μας. Δημιουργήθηκαν εἴτε ἀπό μεγάλες ὁμάδες ἢ καί ἀπό ἕνα ἄτομο ἀκόμη. Ἐπειδή συνέβη στό Καλύβι των (ὁμιλῶ διά τά ἐν Ἁγίῳ Ὄρει συμβαίνοντα) νά ὑπάρχῃ καί Ναός, ἐνόμισαν ὅτι μποροῦν νά κάνουν καί δική τους ἀνεξάρτητη Ἐκκλησία. Ἐάν οἱ φιλενωτικοί δίνουν τό πρῶτο πλῆγμα στήν Ἐκκλησία, αὐτοί, οἱ ἀνωτέρω, δίνουν τό δεύτερο. Ἄς εὐχηθοῦμε νά δώσῃ ὁ Θεός τόν φωτισμόν Του σέ ὅλους μας καί εἰς τόν Πατριάρχην μας κ. Ἀθηναγόραν, διά νά γίνῃ πρῶτον ἡ ἕνωσις αὐτῶν τῶν «ἐκκλησιῶν», νά πραγματοποιηθῇ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στό σκανδαλισμένο Ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καί κατόπιν ἄς γίνῃ σκέψις διά τήν ἕνωσιν μετά τῶν ἄλλων «Ὁμολογιῶν», ἐάν καί ἐφ' ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νά ἀσπασθοῦν τό Ὀρθόδοξον Δόγμα.

Θά ἤθελα ἀκόμη νά εἰπῶ ὅτι ὑπάρχει καί μία τρίτη μερίδα μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας. Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἀδελφοί, πού παραμένουν μέν πιστά τέκνα Αὐτῆς, δέν ἔχουν ὅμως συμφωνίαν πνευματικήν ἀναμεταξύ τους. Ἀσχολοῦνται μέ τήν κριτικήν ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου καί ὄχι διά τό γενικώτερον καλόν τοῦ ἀγῶνος. Παρακολουθεῖ δέ ὁ ἕνας τόν ἄλλον (περισσότερον ἀπό τόν ἑαυτόν του) εἰς τό τί θά εἰπῇ ἢ τί θά γράψῃ, διά νά τόν κτυπήσῃ κατόπιν ἀλύπητα. Ἐνῶ ὁ ἴδιος, ἄν ἔλεγε ἡ ἔγραφε τό ἴδιο πρᾶγμα, θά τό ὑπεστήριζε καί μέ πολλές μάλιστα μαρτυρίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων. Τό κακό, πού γίνεται εἶναι μεγάλο, διότι ἀφ' ἑνός μέν ἀδικεῖ τόν πλησίον του, ἀφ' ἑτέρου δέ καί τόν γκρεμίζει μπροστά στά μάτια τῶν ἄλλων πιστῶν. Πολλές φορές σπέρνει καί τήν ἀπιστία στίς ψυχές τῶν ἀδυνάτων, διότι τούς σκανδαλίζει. Δυστυχῶς, μερικοί ἀπό ἐμᾶς ἔχουμε παράλογες ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους. Θέλουμε οἱ ἄλλοι νά ἔχουν τόν ἴδιο μέ ἐμᾶς πνευματικόν χαρακτήρα. Ὅταν κάποιος ἄλλος δέν συμφωνῇ μέ τόν χαρακτήρα μας, δηλαδή ἢ εἶναι ὀλίγον ἐπιεικής ἢ ὀλίγον ὀξύς, ἀμέσως βγάζομε τό συμπέρασμα ὅτι δέν εἶναι πνευματικός ἄνθρωπος. Ὅλοι χρειάζονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ὅλοι οἱ Πατέρες προσέφεραν τάς ὑπηρεσίας των εἰς Αὐτήν. Καί οἱ ἤπιοι χαρακτῆρες καί οἱ αὐστηροί. Ὅπως διά τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπαραίτητα καί τά γλυκά καί τά ξινά, καί τά πικρά ἀκόμη ραδίκια (τό καθένα ἔχει τίς δικές του οὐσίες καί βιταμίνες), ἔτσι καί διά τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλοι εἶναι ἀπαραίτητοι. Ὁ ἕνας συμπληρώνει τόν πνευματικόν χαρακτῆρα τοῦ ἄλλου καί ὅλοι εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά ἀνεχώμεθα ὄχι μόνον τόν πνευματικόν του χαρακτῆρα, ἀλλά ἀκόμη καί τίς ἀδυναμίες, πού ἔχει σάν ἄνθρωπος.

Καί πάλιν ἔρχομαι νά ζητήσω εἰλικρινῶς συγγνώμην ἀπό ὅλους, διότι ἐτόλμησα νά γράψω. Ἐγώ εἶμαι ἕνας ἁπλός Μοναχός καί τό ἔργον μου εἶναι νά προσπαθῶ, ὅσο μπορῶ, νά ἀπεκδύωμαι τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί νά βοηθῶ τούς ἄλλους καί τήν Ἐκκλησίαν, μέσῳ τοῦ Θεοῦ διά τῆς προσευχῆς. Ἀλλ' ἐπειδή ἔφθασαν μέχρι τό ἐρημητήριό μου θλιβερές εἰδήσεις διά τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας, ἐπόνεσα πολύ καί ἐθεώρησα καλό νά γράψω αὐτά πού ἒνοιωθα.

Ἄς εὐχηθοῦμε ὅλοι νά δώσῃ ὁ Θεός τήν χάριν Του καί ὁ καθένας μας ἄς βοηθήσῃ μέ τόν τρόπον του διά τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας μας.

Μέ πολύν σεβασμόν πρός ὅλους

Ἕνας Μοναχός Ἐρημίτης  [Γέρων Παΐσιος]

Τά ἔντονα γράμματα (bold) ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν ἐκδότη τοῦ φυλλαδίου.

Ἡ ἀνωτέρω σοφή καί διακριτική ἐπιστολή τοῦ Ὁσίου Παϊσίου ἐστάλη στό Διευθυντή τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ», ἀρχιμ. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, τό 1969. Δημοσιεύθηκε μέ τίτλο «“Ἄγνωστη” ἐπιστολή πόνου κατά οἰκουμενιστῶν καί φιλενωτικῶν», στό Ὀρθόδοξος Τύπος, τ. 1680, 1681/9,16-3-2007, σ. 1, 5 και τ. 2054/23.1.2015 σ. 1, 7  (http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/2054.pdf).

Ὅταν ὁ Ἃγ. Παΐσιος διδάσκει  …

Ὄχι  συμπροσευχές, 

ἀλλά “καλή ἀνησυχία” στούς αἱρετικούς

1. Ὁ Ἅγ. Παΐσιος ἦταν κατηγορηματικά ἀντίθετος ἀκόμα καί στήν ἁπλή συμπροσευχή μέ τούς παπικούς. Διηγήθηκε ὁ Ἅγιος : «Ἦρθαν μία φορά στό Καλύβι δύο Καθολικοί ^. ὁ ἕνας ἦταν δημοσιογράφος καί ὁ ἄλλος γραμματέας στό Βατικανό. “Πρῶτα νά ποῦμε τό “Πάτερ ἡμῶν”, μοῦ εἶπαν. “Γιά νά ποῦμε τό “Πάτερ ἡμῶν”, τούς λέω, πρέπει νά συμφωνοῦμε καί στό δόγμα, ἀλλά μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστί”… Πολλοί πού μιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεό, γιατί δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει οὔτε ἔχουν ἀγάπη ἀληθινή. Ἀγάπη ἀληθινή ἔχει ἐκεῖνος πού ἔχει ὀρθή πίστη, ζῆ κοντά στόν Θεό, καί τότε ὁ Θεός ζωγραφίζεται στό πρόσωπό του καί οἱ ἄλλοι βλέπουν στό πρόσωπό του τόν Θεό.  Εὔχομαι ὁ Θεός νά φωτίσῃ ὅλους τούς ἀνθρώπους, μέ τούς ὁποίους εἴμαστε κατά σάρκα ἀδέλφια – ἀπό τόν Ἀδάμ καί τήν Εὒα – νά ἔρθουν “εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας”, γιά νά γίνουν καί πνευματικά μας ἀδέλφια» (Γ. Παϊσίου, Λόγοι, τ. Ε΄, Σουρωτή 2006, σ. 285-286).  Ὁ Ἃγιος ἀρνήθηκε νά πεῖ τό «Πάτερ ἡμῶν» μέ ἓναν ἁπλό παπικό ^. στό Φανάρι ὅμως ἒβαλαν τόν ἲδιο τόν πάπα νά τό πεῖ καί ὁ Πατριάρχης μας ἀντάλλαξε μαζί του καί λειτουργικό ἀσπασμό, σάν νά ἦταν ὁ  πάπας Ὀρθόδοξος κληρικός συλλειτουργός του!

2. Τί ὀφείλουμε ὡς Ὀρθόδοξοι νά προσφέρουμε στούς ἑτεροδόξους ; Ὁ Ἅγιος εἶναι σαφέστατος: «Αὐτό πού ἐπιβάλλεται σέ κάθε Ὀρθόδοξο εἶναι νά βάζῃ τήν καλή ἀνησυχία καί στούς ἑτεροδόξους, νά καταλάβουν δηλαδή ὅτι βρίσκονται σέ πλάνη, γιά νά μήν ἀναπαύουν ψεύτικα τόν λογισμό τους καί στερηθοῦν καί σ’ αὐτήν τήν ζωή τίς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καί στήν ἄλλη ζωή στερηθοῦν τίς περισσότερες καί αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ» (Γ. Παϊσίου, Ἐπιστολές, Σουρωτή 1994, σ. 161). Γιά τόν Ἃγ. Παΐσιο, οἱ Οἰκουμενιστές πού μέ τή στάση τους «ἀναπαύουν ψεύτικα τόν λογισμό» τῶν ἑτεροδόξων, ὃτι, τάχα, βρίσκονται στήν ἀλήθεια, τούς ἀδικοῦν καί  εἶναι συνυπεύθυνοι γιά τήν ἀπώλειά τους.

3. Ὁ Ὃσιος μέ τά πνευματικά του αἰσθητήρια διέκρινε ὅτι ὁ διαχριστιανικός Οἰκουμενισμός ὁδηγεῖ τελικά καί στό διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό καί τήν Πανθρησκεία. Σημειώνει : «Σήμερα, δυστυχῶς, μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκή εὐγένεια καί πᾶνε νά δείξουν τόν καλό. Θέλουν νά δείξουν ἀνωτερότητα καί τελικά πᾶνε νά προσκυνήσουν τόν διάβολο μέ τά δύο κέρατα. “Μία θρησκεία, σοῦ λένε, νά ὑπάρχῃ” καί τά ἰσοπεδώνουν ὅλα. Ἦρθαν καί σ’ ἐμένα μερικοί καί μοῦ εἶπαν: “Ὅσοι πιστεύουμε στόν Χριστό νά κάνουμε μία θρησκεία”. “Τώρα εἶναι σάν νά μοῦ λέτε, τούς εἶπα, χρυσό καί μπακίρι (χαλκό) νά τά κάνουμε ἕνα ... Ἔγινε τόσος ἀγῶνας γιά νά λαμπικάρῃ τό δόγμα”. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καί ἀπαγόρευσαν τίς σχέσεις μέ αἱρετικό. Σήμερα λένε: “Ὄχι μόνο μέ αἱρετικό, ἀλλά καί μέ Βουδδιστή καί μέ πυρολάτρη καί μέ δαιμονολάτρη νά συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νά βρίσκονται στίς συμπροσευχές τους καί στά συνέδρια καί οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία”. Τί παρουσία; Τά λύνουν ὅλα μέ τήν λογική καί δικαιολογοῦν τά ἀδικαιολόγητα. Τό εὐρωπαϊκό πνεῦμα νομίζει ὅτι καί τά πνευματικά θέματα μποροῦν νά μποῦν στήν Κοινή Ἀγορά...» (Γ. Παϊσίου, Λόγοι τ. Α΄, Σουρωτή 2006, σ. 347).  

Δυστυχῶς, ἐπιβεβαιώνονται ἢδη τά λόγια τοῦ Ἁγίου: Ὀρθοδόξοι Πατριάρχες  προσφέρουν ὡς δῶρο τό… «Ἃγιο Κοράνιο», ὃπως ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ χαρακτήρισαν τό ἀπόσταγμα τῆς “πνευματικότητας” τοῦ Μωάμεθ! Πατριαρχικά χείλη παρέχουν τό “θεολογικό” ὑπόβαθρο τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκριτιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, μέ τήν ἀναφορά σέ «ἀββραμιαῖες» μονοθεϊστικές θρησκεῖες (στήν ἲδια θρησκευτική “οἰκογένεια” Ὀρθοδοξία, Ἰουδαϊσμός καί Ἰσλάμ)! Συμπροσευχές μέ ὃλες τίς θρησκεῖες στήν Ἀσίζη, στή Γροιλανδία κοκ στή διακονία τοῦ πρακτικοῦ-λαϊκοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ, γιά νά συνηθίζει σιγά-σιγά ὁ λαός μας!

Οἰκουμενισμός:  Ἡ “παναίρεση” τῆς ἐποχῆς μας,

στήν ὑπηρεσία τοῦ τεκτονισμοῦ καί  τῆς θεοσοφίας

Οἱ οἰκουμενιστές ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἐμπνέεται ἀπό τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου γιά ἑνότητα ὅλων τῶν πιστῶν Του καί γεννήθηκε μέ τίς Πατριαρχικές Ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902, 1904 καί 1920. Δυστυχῶς, ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι διαφορετική καί πολύ τραγική: ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ μελέτη ἀπορρήτων μασoνικῶν κειμένων, ἡ ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, ὅπως σχεδιάστηκε καί προωθεῖται ἀπό τό διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό (μέ παπικούς καί προτεστάντες), ἐντάσσεται στά εὑρύτερα πλαίσια τοῦ διαθρησκευτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἀποβλέπει στήν ἑνοποίηση  ὅλων τῶν θρησκειῶν^[5]!

Οἱ μασόνοι εἶναι ἀπολύτως σαφεῖς : «Ὁ Τεκτονισμός … προώρισται αὐτός νά ὑποδείξῃ  βραδύτερον τήν βάσιν, ἐπί τῆς ὁποίας  θά ἑδρασθῇ ἡ παγκόσμιος θρησκεία τοῦ μέλλοντος, ἥτις θά περισυναγάγῃ τήν Οἰκουμένην ἅπασαν εἰς μίαν ποίμνην ὑπό ἕνα ποιμένα»^[6]. Τό ἔργο αὐτό τό ἔχουν ἀναλάβει τά ἀνώτατα κλιμάκια τῆς μασονίας :«Ἡ ἕκτη τάξις [30^oς-33^ος μασωνικοί βαθμοί] καθιερώθη διά τήν ἵδρυσιν θρησκείας παγκοσμίου»^[7]. Ἀσφαλῶς στό ἔργο τοῦ τέκτονα ἐντάσσεται ἡ κατάργηση τῶν θρησκειῶν μέ τή σημερινή τους μορφή: «Ὁ τέκτων ὃτε μεν εἶναι δημοτικός [δημοκρατικός], ὃτε μεν ἀριστοκρατικός, καί ἄλλοτε καταρρίπτει τούς βωμούς τῶν ναῶν, ἄλλοτε κατακρημνίζει τούς θρόνους τῶν βασιλέων»^[8]. Μέσῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τά χριστιανικά δόγματα, ἀρχικά, καί στή συνέχεια ὅλες οἱ θρησκεῖες θά παραμερίσουν καί θά διαγράψουν τίς διδασκαλίες πού τίς διαφοροποιοῦν καί θά κρατήσουν μόνο τά στοιχεῖα πού τίς ἑνώνουν!  Αὐτό εἶναι τό «Βασιλικό Μυστικό» ^[9] τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὅπως ἐκτίθεται στήν τελετή μυήσεως τοῦ «Ὑπερτάτου Πρίγκηπος τοῦ Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» (32^ος μασωνικός βαθμός) : «Νά ἐλευθερωθοῦν οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου, παραμερίζοντας πολλά πράγματα ἐξ ἐκείνων τά ὁποία τιμοῦν ἤ κηρύσσουν εἰς τάς ἰνδικάς παγόδας, τούς βουδιστικούς ναούς, τά μωαμεθανικά τεμένη καί τάς χριστιανικάς ἐκκλησίας, νά ἀναζητήσουν κάτι τό ἁγνότερον, καί νά προχωρήσουν πρός μίαν αἰωνίαν ἀλήθειαν, ἔτσι ὥστε νά προκύψῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ μέλλοντος, ὁ νέος ναός τόν ὁποῖον θέλομεν νά οἰκοδομήσωμεν μίας πράγματι καθολικῆς θρησκείας, τότε θά ἀρχίσῃ νά ἀναφαίνεται τό ἀληθές Βασίλειον τῆς Ἐλευθερίας, δεδομένου ὅτι οἱ διδασκαλίες τῶν διαφόρων θρησκειῶν ἔχουν ἀξιοσημείωτον σύμπτωσιν καί συμφωνίαν … αὐτοί εἶναι οἱ Ἅγιοι Τόποι τούς ὁποίους θέλομεν νά κατακτήσωμεν, αὐτός εἶναι ὁ Ναός τόν ὁποῖον θέλομεν νά οἰκοδομήσωμεν, εἰς αὐτό συνίσταται τό Βασιλικόν Μυστικόν». Ἡ σοβαρότητα τοῦ «Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» καταδεικνύεται ἀπό τό ὅτι σέ αὐτό μυοῦνται μόνο οἱ «Ὑπέρτατοι Πρίγκηπες», οἱ ἡγέτες τῆς μασονίας (32^ος βαθμός) καί δίνουν ὅρκο νά μήν ἀποκαλύψουν σέ κανένα τό «ἀπόρρητο ἔργο» γιά τήν πραγμάτωσή του: «ὁρκίζομαι ὅτι δέν θά ἀποκαλύψω εἰς οἱονδήποτε, μή δικαιούμενον νά μάθῃ τοῦτο, οἱονδήποτε τμῆμα τοῦ ἀπορρήτου ἔργου τοῦ βαθμοῦ τούτου (τοῦ 32^ου μασονικοῦ βαθμοῦ)»^[10].

Ἐπί πλέον δέ, οἱ ἲδιοι οἱ μασόνοι ὁμολογοῦν κυνικά: «Τό εἰρηνοπολιτικόν σωτήριον κήρυγμα τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπέκρυπτε τήν καθαίρεσιν τῆς Ὀρθοδοξίας» (μασονικό περιοδικό «Πυθαγόρας», ἔτος 1930, τ. 1, σ. 17)!

Εἶναι λοιπόν σαφές ὅτι ἡ Οἰκουμενική Κίνηση, ὃπως τήν ζοῦμε, εἶναι πνευματικός καρπός τοῦ τεκτονισμοῦ καί τῆς θεοσοφίας καί αὐτῶν τά ἄνομα καί ἀνήθικα σχέδια καλεῖται νά ὑλοποιήσει. Ἄρχισε νά ἐφαρμόζεται, τόν 19^ο αἰ, ἀρχικά στόν προτεσταντικό χῶρο^[11] μέ καθαρά προτεσταντικές ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις (θεωρία κλάδων-ἀναδενδράδων) καί στοχεύσεις (ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας τοῦ κατακερμα-τισμένου προτεσταντισμοῦ) καί μέ πρωτοπόρους Προτεστάντες. Ἀργότερα, στίς ἀρχές τοῦ 20^ου αἰ., στήν Οἰκουμενική Κίνηση προσχώρησε τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως (δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι, σύμφωνα μέ μασονικά περιοδικά, οἱ πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες ΚΠόλεως Ἰωακείμ Γ΄, Μελέτιος Μεταξάκης καί Ἀθηναγόρας ἦσαν μασόνοι!). Ὁ παπισμός, ἀρχικά ἦταν ἀντίθετος στόν Οἰκουμενισμό, στή συνέχεια, ὃταν “συμφιλιώθηκε” μέ τή Μασονία^[12] μέ τή Β΄ Βατικανή Σύνοδο (1962-65) παρέσχε στόν Οἰκουμενισμό τή “θεολογική” κάλυψη (βαπτισματική θεολογία, ὅρια Ἐκκλησίας) καί πρότεινε συγκεκριμένες πρακτικές γιά τήν ὑλοποίησή του, τίς ὁποῖες ἔκτοτε ἀκολουθεῖ κατά γράμμα ἡ Οἰκουμενική Κίνηση. Ὡς Ὀρθόδοξοι θλιβόμαστε ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι οἱ Ἐκκλησιαστικοί μας Ταγοί πορεύονται καί ἐνεργοῦν στά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βάσει τῆς θεολογίας καί τῶν ἀποφάσεων καί πρακτικῶν ἐπιταγῶν τῆς παπικῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου μέ τελική στόχευση τούς σκοπούς τῆς μασονίας γιά ἑνοποίηση καί συγχώνευση ὅλων τῶν θρησκειῶν !

Εἶναι προφανές ὅτι μία τέτοια προσπάθεια μέ τίς προϋποθέσεις τῆς προτεσταντικῆς καί παπικῆς ἐκκλησιολογίας καί κατά βάθος τῆς θεοσοφίας καί τοῦ τεκτονισμοῦ, εἶναι ἐντελῶς ξένη στήν ἐκκλησιαστική καί πατερική παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.  Γι’ αὐτό καί ὁ Καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί σύγχρονος Ἅγιος, ὁ Ὃσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, χαρακτήρισε τόν Οἰκουμενισμό ὡς  «Παναίρεση», ἐνῶ

ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ  ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ  ΣΤΟΝ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ  ΟΛΟΙ  ΟΙ  ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ  ΑΓΙΟΙ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΜΑΣ.

---

[1] Τά ἐπίσημα μασονικά περιοδικά κατ’ ἐπανάληψη ἔχουν δημοσιεύσει ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν Μασόνος [τόν χαρακτηρίζουν: «μέγα» (Πυθαγόρας 1977, τ. 5, σ. 5),  «ἐνσυνείδητο μασόνο» (Πυθαγόρας, 1977, τ. 58-59, σ. 49), «τοῦ Ὑπάτου 33^ου βαθμοῦ…μεγάλο ὁραματιστή τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» (Ἰλισσός, 1973, τ. 97, σ. 41)]. Μάλιστα στίς 12.10.1972 τοῦ ἒκαναν καί μασονικό «μνημόσυνο» στήν Ἀθηναϊκή Μασονική Στοά «Ἁρμονία» (Τεκτονικό Δελτίο, 1972, τ. 104, σ. 232 κἑξ)!  Δυστυχῶς γιά τή μνήμη τοῦ Πατριάρχου, δέν ἔχει ὑπάρξει κάποια διάψευση, οὔτε κἄν ἁπλή διαμαρτυρία πρός τό Τεκτονικό Ἵδρυμα ἀπό τούς πνευματικούς «ἐπιγόνους»  του…

[2] Ἐξαιρετικά στοιχεῖα-ντοκουμέντα γιά  τή στάση τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει ἡ ἔκδοση Ἁγιορειτῶν Πατέρων «Ἅγιον Ὂρος, Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πίστεως», Ἃγ. Ὅρος  2014².

[3] βλ. Ἱερεμ. 13, 27,  Ἰεζεκ. 23, 43-45,  Ὠσηέ, 2, 4-7.  4, 10.  Παρόμοια λέει καί ὁ Ἃγ. Ἀναστάσιος Σιναΐτης,  PG 89, 765B.

[4]  Ἀναλυτικότερα βλ. π. Λάμπρου Φωτοπούλου, Ἕνας αἰῶνας Οἰκουμενισμοῦ, Ἐλεγεῖο στό νέο Ἰσραήλ, Ἀθήνα 2005, σ. 55.

[5]  Τά στοιχεῖα τῆς παραγράφου αὐτῆς μᾶς τά παρέσχε ἡ πολυετής καί μοναδική  ἐρευνητική ἐργασία τοῦ Μοναχοῦ  Ἀβερκίου, τόν ὁποῖο καί θερμῶς εὐχαριστοῦμε. Μικρό μέρος τῆς ἐργασίας αὐτῆς δημοσιεύθηκε στά πέντε ἀποκαλυπτικά ἄρθρα τοῦ  Μοναχοῦ  Ἀβερκίου, «Παγκόσμια θρησκεία και Τεκτονισμός» Α΄-Ε΄, στό Ὀρθόδοξος Τύπος  τ. 2077/10.7.15 έως τ. 2081/7.8.15 (www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/2077.pdf). Βλ. καί  Μοναχοῦ Σεραφείμ, «Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», στό www.impantokratoros.gr/741CE610.el.aspx

[6]  (Μασονικό περιοδικό) «Ἀθηνᾶ», ἔτος 1894, τευχ. 3, σ. 55-56  και τευχ. 2, σ. 26-27.

[7]  (Μασονικό) «Τυπικόν τοῦ Mυστικοῦ Συνεδρίου [30^ου βαθμοῦ] τῶν Μεγάλων Ἐκλεκτῶν Ἱπποτῶν Καδός [“Ἁγίων”]», 1905, σ. 27.

[8]  (Μασονικό περιοδικό) Πυθαγόρας, ἔτος 1882, τ. 10,  σ. 291.

[9]  Ἀναλυτικότερα στά ἄρθρα τοῦ Μοναχοῦ  Ἀβερκίου, «Παγκόσμια θρησκεία και Τεκτονισμός» Α΄-Ε΄, βλ. ὑποσημ. 1.

[10]  Ὕπατον Συμβούλιον τοῦ 33^ο τῆς Ἑλλάδος, ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ τοῦ 32^ου βαθμοῦ τοῦ ἀρχαίου καί ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου, ἐν Ἀθήναις, 1975.

[11]  Ἀναλυτικά  βλ. π. Π. Heers, «Οἱ ἱεραποστολικές καταβολές τοῦ συγχρόνου οἰκουμενισμοῦ, Ὁρόσημα στήν πρό τοῦ 1920 πορεία του», στό http://www.impantokratoros.gr/1FD9FFD7.print.el.aspx

[12] (Μασονικό περιοδικό) Ὁ Κλειδόλιθος, ἔτος 1983, τ. 15, σ. 36. 

anastasiosk.