Puer aeternus-Τρίτο μέρος(45)

Συνέχεια από: Τετάρτη, 22 Ιουλίου 2015 
Puer aeternus

«Το βασίλειο άνευ χώρου»  (Bruno Goetz)

Μέρος Τρίτο
6 Τα αγόρια γ

Το τρίτο κεφάλαιο φέρει τον τίτλο «Fo»-το όνομα του μυστηριώδους αγοριού. Στον δρόμο προς το σπίτι ο Μελχιόρ αισθανόταν ανάλαφρος. Ακόμα και τα σπίτια τού φαίνονταν σαν να είναι κατασκευασμένα από αέρα. Ανοίγονταν μπροστά του σαν κουρτίνα, και έκλειναν πίσω του σαν ομίχλη. Όλα είχαν μεταμορφωθεί. Μπροστά του αναδύονταν μυστηριώδη κτήρια μιας μακρινής, πολύχρωμης πατρίδας. Δεν βρισκόταν πια στην ίδια πόλη. «Και οι άνθρωποι είχαν μεταμορφωθεί. Έπιανε πότε πότε βιαστικές ματιές, και πίστευε πως έβλεπε τα δικά του μάτια στον καθρέφτη. Κάποιο χαμόγελο, μια κίνηση χεριού, του φαίνονταν σαν ένας χαιρετισμός, σαν σημάδι μυστικής συμφωνίας».  Στην πλατεία του σιδηροδρομικού σταθμού αγόρασε από γριά μήλα, και προς έκπληξη της, της χάιδεψε τα μάγουλα. «Ναι, ναι», της είπε όλος λάμψη, «γνωριζόμαστε, είμαστε ανέκαθεν παλιοί φίλοι. Βλέπετε το δακτυλίδι πάνω στο χέρι μου; Δεν το έχετε δει μέχρι τώρα, έτσι δεν είναι;  Δεν πρέπει να το δει άλλος εκτός από εσάς. Το δακτυλίδι σημαίνει πως τώρα φεύγω, πολύ μακριά...»Η γυναίκα δεν καταλαβαίνει τίποτα, και τον κοιτάζει τρομαγμένη. Ταράσσεται ακόμα περισσότερο όταν της λέει πως τον γνωρίζει από τότε που ήταν παιδί, και η γυναίκα του λέει πως δεν πρέπει να κοροϊδεύει μια γριά γυναίκα. «Δεν με γνωρίζετε;» αποκρίνεται ο Μελχιόρ. «Γιατί ξαφνικά δεν θέλετε να με γνωρίζετε; Βρισκόσαστε πάντα σε μια γωνιά. Σας έβλεπα κάθε φορά όταν πήγαινα ή ερχόμουν...» Σε εκατόν πόλεις την είχε συναντήσει, και πάντα αγόραζε μερικά μήλα από αυτήν. Η γριά το αρνήθηκε με καχυποψία. Ο Μελχιόρ της λέει στο τέλος, με πνιγμένη φωνή: «Καταλαβαίνω. Είστε προσεκτική. Ο ξένος εδώ είναι ο εχθρός μας. Ήταν λάθος που σας μίλησα. Μπορεί να μας παρακολουθούν...»

Την στιγμή εκείνη βλέπει ένα αγόρι που περνούσε από εκεί, το οποίο τον κοίταξε αυστηρά, και έβαλε ένα δάκτυλο πάνω στο στόμα του, σαν να τον προειδοποιούσε. Το αγόρι έστριψε αστραπιαία. Το πρόσωπο του ήταν λιγότερο στενό και τολμηρό από το πρόσωπο του αγοριού που είχε εξαφανιστεί, μόνο τα γκρίζα, ακίνητα μάτια ήταν ίδια. Ο Μελχιόρ απομακρύνεται και είναι σκεπτικός. Ανησυχεί για τον εαυτό του, για τις φαντασιώσεις του-σε κάθε σιδηροδρομικό σταθμό κάθονται γυναίκες που πουλούν την πραμάτεια τους, και όμως... «Σε ποιον κύκλο μπήκα; Τι είναι αυτό που με περιβάλλει και με κρατάει δεμένο;» Καθώς πλησιάζει κατά το σούρουπο το σπίτι του, παρατηρεί μια ομάδα αγοριών, που όταν τον βλέπουν διασκορπίζονται, κρύβονται και τον παρακολουθούν πίσω από τις γωνιές των σπιτιών. Από το καλά φωτισμένο σπίτι του ακούγονται γέλια, συνομιλίες, μουσική. Μέσα στις πολλές φωνές που ακούει πιστεύει πως ξεχωρίζει την καθαρή φωνή του κυρίου von Spät. Για να μην τον δουν μπαίνει στο σπίτι από την πίσω πόρτα και πηγαίνει κατευθείαν στο γραφείο του. Εκεί είναι σκοτάδι και κρύο. Ανάβει το φως και κάθεται με το βρεγμένο του παλτό στον καναπέ, και το δακτυλίδι, που ήταν χαλαρό πάνω στο δάκτυλο του, έπεσε κάτω. Ο Μελχιόρ τρόμαξε. Δίπλα του στέκεται το εξαφανισμένο αγόρι και τον κοιτάζει χαμογελώντας. Ενώ το αγόρι ανάβει την σόμπα, πετάει το κολάρο και την κάπα, και λέει στον Μελχιόρ: «Ήξερα ότι θα σε έβρισκα Μελχιόρ. Είδα στα μάτια σου ότι θα με βοηθούσες. Ανήκεις σε μας, αν και δεν ξέρεις ακόμα ποιοι είμαστε. Σε ευχαριστώ. Όλοι μας σε ευχαριστούμε». Ο Μελχιόρ τον ρωτάει πως ξέρει το όνομα του. Το αγόρι του λέει πως το γνωρίζει από καιρό, και συστήνεται με το όνομα Φο. Το αληθινό του όνομα δεν μπορεί να του το πει. Ποιοι είναι θα το μάθει όταν πάει να ζήσει μαζί τους. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο Μελχιόρ είναι  να φωνάξει: «Θέλω να φύγω», και αυτοί θα έρθουν να τον πάρουν. Πρέπει όμως να προφυλαχθεί από τον ξένο, τον εχθρό τους. Αυτός κατέχει ένα μυστικό που του δίνει δύναμη.  Ο Φο βρέθηκε μια φορά κάτω από την εξουσία του και απελευθερώθηκε με μεγάλη απάτη. Τώρα όμως πρέπει να πάει στους άλλους που τον περιμένουν. Ο Μελχιόρ ακούει ένα θρόισμα, και βλέπει πολλά πρόσωπα που στριμώχνονται τα πρόσωπα τους στο παράθυρο. Ο Μελχιόρ δε θέλει να αφήσει τον Φο να φύγει μέχρι να του τα πει όλα. Πως μπορεί να τον ακολουθήσει αν δεν του πει ποιοι είναι; Πως μπορεί να αντισταθεί στον ξένο αν δεν ξέρει ποιο είναι το μυστικό του; «Το ποιοι είμαστε μπορεί μόνο να το ζήσει κανείς, δεν λέγεται. Θα μας ακολουθήσεις αν η καρδιά σου σε ωθεί. Είμαστε πάντα έτοιμοι όταν μας καλέσουν. Το μυστικό του ξένου δεν το ξέρουμε, αλλιώς δε θα είχε καμιά δύναμη πάνω μας. Σου απάντησα. Τώρα άφησε με να φύγω!» «Θες να μου ξεφύγεις!» είπε ο Μελχιόρ, «αλλά ξέρω πως να σε σταματήσω. Θα πιάσω το χέρι σου και θα σε μετατρέψω πάλι σε δακτυλίδι!»  «Το δακτυλίδι σου είναι άχρηστο Μελχιόρ», γέλασε το αγόρι, «απλώς θα διαλύσει την ζωή σου στα μυστικά και την σύγχυση. Όλα στρέφονται προς εσένα, αλλά εσύ δεν μετακινείσαι...Τίποτα δε θα ξεκλειδώσεις, θα κάνεις τους φίλους σου εχθρούς και τους εχθρούς σου φίλους. Γιατί δεν είσαι σε θέση να ερμηνεύσεις τα σημάδια που σου αποκαλύπτονται. Έλα μαζί μας και θα είσαι ελεύθερος...» Ο Μελχιόρ διστάζει, σηκώνεται σιωπηλός και ανοίγει το παράθυρο, το αγόρι πηδάει έξω. Έξω τον περικυκλώνει η ομάδα, πιάνονται από τα χέρια, από την μέση της ομάδας ξεπηδά μια φλόγα, ρίχνει παντού σπίθες και όλα εξαφανίζονται.

Η ιστορία αυτή είναι πολύ υποβλητική. Μοιάζει πολύ με τα διηγήματα του Edgar Allan Poe, και θα μπορούσε να είχε επηρεαστεί από το μυθιστόρημα του Alfred Kubin  «Η άλλη πλευρά», ή από τα διηγήματα του E.T.A Hoffmann. Είναι εκείνο το είδος μυθιστορήματος, όπου η καθημερινή πραγματικότητα γίνεται ξαφνικά μυστηριώδες γεγονός της άλλης πλευράς, και τότε-ψυχολογικά μιλώντας-το ασυνείδητο εισέρχεται στον συνειδητό κόσμο και διαλύει τον συνειδητό κόσμο. Από αυτή την στιγμή  όλα μπορούν να συμβούν.

Το όνομα της πόλης Schimmelberg (το όρος του άσπρου αλόγου) έχει μεγάλη σημασία, καθώς το άσπρο άλογο είναι ένα γνωστό χαρακτηριστικό, μερικές φορές και η προσωποποίηση του αρχαίου θεού Βόταν. Ο Βόταν είτε εμφανίζεται να ιππεύει το οκτάποδο άσπρο άλογο του, τον Sleipnir, είτε το μαγικό αυτό ζώο τον αντιπροσωπεύει. Όποιος διάβασε το βιβλίο «Η άλλη πλευρά», ξέρει πως εκεί ένα τρελό άσπρο άλογο τρέχει μέσα στον κατεστραμμένο κόσμο, και  παίζει ένα παρόμοιο ρόλο. Ο Βόταν αποτραβήχτηκε στα βουνά, και στο τέλος του χρόνου θα εμφανιστεί πάλι, για να επανιδρύσει το αιώνιο και ευτυχισμένο βασίλειό του. Αλλά και το επώνυμο του ήρωα, van Lindenhuis (Linde: η φλαμουριά), αναφέρεται σε ένα αρχαίο γερμανικό σύμβολο. Παλιά, στην μέση των μικρών τότε πόλεων και χωριών, βρισκόταν μια φλαμουριά. Ως θηλυκό σύμβολο ανήκε στις θεές της φύσεως όπως Perchta, Hulda και Frau Holle (και όλα τα άλλα ονόματα τους). Πίστευαν τότε πως οι ψυχές των αγέννητων παιδιών ζούσαν κάτω από τα φύλλα της φλαμουριάς. Γύρω από αυτό τό μυστηριώδες δέντρο στην πλατεία του χωριού συγκεντρωνόταν η ζωή του χωριού. Όπως ο πάσσαλος παίζει κεντρικό ρόλο στις τελετουργίες των Ινδιάνων.

Το εισαγωγικό ποίημα αναφέρεται σε ένα θαλασσοπόρο λαό, που είναι μια παραπομπή στο ακόμα ζωντανό πνεύμα των Βίκινγκς, που είναι προσωποποίηση του ανήσυχου πνεύματος των γερμανικών λαών, και της υπερβατικής, αιώνιας επιθυμίας τους. Τις λεπτομέρειες θα είμαστε σε θέση να τις ερμηνεύσουμε αργότερα, καθώς δεν έχουμε ακόμα κανένα κλειδί για την σημασία του σταυρού από ελεφαντοστό και του ακάνθινου στεφάνου. Η σημασία τους αποκαλύπτεται στα μεταγενέστερα κεφάλαια.

Συνεχίζεται