Joseph Ratzinger «Εισαγωγή στον Χριστιανισμό» (αποσπάσματα) (4)

Συνέχεια απο : Δευτέρα 2 Μαίου 2011
ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Σ’αυτή τήν πρόοδο τελικώς οφείλονται οι ανατροπές όλων τών αξιών, οι οποίε ς μεταμορφώνουν τήν επόμενή τους ιστορία (τή δική μας), σέ μιά πραγματικώς «νέα» εποχή σέ σχέση μέ τήν προηγούμενη. Αυτό πού πρίν είχε θεωρηθεί ανάξιο καί έξω-επιστημονικό, δηλ. η ιστορία, επιβιώνει τώρα σάν μοναδική αληθινή επιστήμη δίπλα στά μαθηματικά.

Αυτό πού πρίν εθεωρείτο τό μοναδικό άξιο πράγμα τού ελευθέρου πνεύματος, δηλ. ο στοχασμός πάνω στό νόημα τού είναι, φαντάζει σάν μιά ανούσια προσπάθεια, χωρίς κανένα διέξοδο, στήν οποία δέν αντιστοιχεί πλέον καμιά αυθεντική επιστήμη. ‘Ετσι λοιπόν τά μαθηματικά καί η ιστορία γίνονται οι κυρίαρχες επιστήμες. Μάλιστα δέ, η ιστορία  απορροφά σχεδόν ολόκληρο τόν κόσμο τών επιστημών, μεταμορφώνοντάς τες από τίς ρίζες τους. Μέ τό έργο τού Hegel καί μέ ένα διαφορετικό τρόπο μέ τό έργο τού Comte,  η φιλοσοφία μεταλλάσσεται σέ ένα πρόβλημα τής ιστορίας, στό οποίο τό ίδιο τό είναι γίνεται αντιληπτό σάν ιστορική πρόοδος. Στήν σκέψη δέ τού F. Chr. Baur ακόμη καί η θεολογία καταλήγει ιστορία, καί ο δρόμος της μιά έρευνα αποκλειστικώς ιστορική, η οποία ερευνά πάνω στά γεγονότα τά οποία έχουν συμβεί κάποτε, ελπίζοντας μ’ άυτόν τόν τρόπο νά φθάσει στό θεμέλιο τών πραγμάτων.

Με το έργο του Μάρξ στη συνέχεια, η εθνική οικονομία δέχεται έναν ιστορικό αναστοχασμό και ακόμη και οι φυσικές επιστήμες εμπλέκονται πολύ γρήγορα σε αυτή την γενική τάση πρός την ιστορία: στον Δαρβίνο το σύστημα των ζωντανών οργανισμών γίνεται αντιληπτό σαν μία ιστορία της ζωής. Στην θέση της σταθερότητος η οποία αντιπροσωπεύεται από ό,τι παραμένει σταθερό ακριβώς όπως δημιουργήθηκε, υπεισέρχεται μια αλυσίδα καταγωγών, στην οποία όλα τα πράγματα προέρχονται το ένα απο το άλλο και ξαναγυρίζουν το ένα στο άλλο.

Με αυτόν τον τρόπο όμως, ο κόσμος καταλήγει να μήν φαίνεται πλέον σαν η σταθερή θέση τού είναι, αλλά αντιθέτως σαν μία πρόοδος της οποίας η ατελείωτη επέκταση αποτελεί την κίνηση αυτού του ιδίου του Είναι.

Οι συνέπειες όμως; Ο κόσμος θεωρείται γνωστός μόνον εφόσον είναι κατασκευασμένος από τον άνθρωπο.

Τελικώς όμως ο άνθρωπος δέν είναι πλέον ικανός να κοιτάξει πάνω από τον εαυτό του.

Διότι αυτό θα ήτο τελικώς υπεράνω του επιπέδου του Factum, στο οποίο είμαστε υποχρεωμένοι  να αναγνωρισθούμε απλώς σαν ένα τυχαίο αιτιατό γεγονός αρχέγονων εξελίξεων. Και με αυτόν τον τρόπο σχηματίζεται μια ιδιαιτέρως χαρακτηριστική κατάσταση.

Την ίδια στιγμή που καταφάσκεται ένας ριζικός ανθρωποκεντρισμός, ο άνθρωπος πρέπει να περιοριστεί και να αναγνωρίσει μόνο το δικό του έργο, αναγκασμένος ταυτοχρόνως να θεωρείται ένα προιόν μιας τυχαίας εξελίξεως, ένα οποιοδήποτε Factum.

Και τώρα λοιπόν του αφαιρείται βίαια ο ουρανός, απο τον οποίο φαινόταν να προέρχεται και του αφήνεται στο χέρι μόνον η γή των πράξεων: μέσα στην οποία τώρα είναι υποχρεωμένος να ερευνά και να αποκωδικοποιεί την κουραστική πορεία του μέλλοντος του.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος