Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (3)

Συνεχίζεται απο : Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018 

Βλαδίμηρου Λόσκι.

ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

8^ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

Οι Θεολόγοι επέμεναν πάντοτε στην διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αιώνια πρόοδο των προσώπων [ούτε ο αιών ανήκει στην Αγία Τριάδα, ούτε η πρόοδος. Ανήκουν στον Ακινάτη και μόνον], η οποία πρόοδος είναι έργο της Φύσεως [ταυτίζει αθεολόγητα την Φύση με την ουσία] και σύμφωνα με τον Ιωάννη Δαμασκηνό είναι το ίδιο το Είναι της Τριάδος [αμφιβαλλόμενο. Δεν υπάρχει ένδειξη χωρίου] και η χρονική αποστολή τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος στον κόσμο, έργο τής κοινής θελήσεως στις τρείς υποστάσεις [πόσο πρόχειρος ο άνθρωπος. Ο κόσμος δεν κινείται σύμφωνα με τον Χρόνο του οποίου ο χρόνος είναι κυκλικός. Οι Εβραίοι κατενόησαν τον χρόνο σαν ευθύγραμμη οριζόντια κίνηση προς τον Μεσσία, προς τα έσχατα και οι Άγιοι μας δίδαξαν τον χρόνο σαν σπείρα, την οποία κεντρώνει η Σωτηρία, ο Σταυρός του Κυρίου. Η Θέληση του Θεού φυσικά δεν ανήκει στον χρόνο. Αλλά ούτε και η θέληση του ανθρώπου, όταν υπάρχει,ανήκει στον καιρό. Στον χρόνο ανήκει μόνον η Επιθυμία. Η ενανθρώπιση τού Κυρίου κατάστη δυνατή διά τής συνέργειας τής Θεοτόκου]. Όσον αφορά το Αγιο Πνεύμα, οι Έλληνες Πατέρες [Λές και υπάρχουν και άλλοι. Οι σχολαστικοί είναι θετοί γονείς των ορφανών Χριστιανών, όπως είναι οι Ρώσοι της διασποράς και οι νεοορθόδοξοι ], χρησιμοποιούν συνήθως το ρήμα εκπορεύομαι [συνήθως, σαν αλατοπίπερο] για να δείξουν την αιώνια πρόοδο του, ενώ τα ρήματα προΐημι, προχέομαι δείχνουν την αποστολή του στον κόσμο. Στο επίπεδο της αιωνιότητος [στο οποίο υπάρχει μόνον ο νόητός κόσμος του ΕΝΟΣ και των ΠΟΛΛΩΝ], τα πρόσωπα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος προοδεύουν από τον Πατέρα [είναι καλά παιδιά και τελειώνουν με άριστα το σχολείο], μοναδική πηγή τής Θεότητος. Στο επίπεδο τής αποστολής στον χρόνο, έργο τής θελήσεως που ανήκει στην ουσία τής Τριάδος [ακόμη και για τους αρχαίους η Ουσία ήταν επέκεινα της ουσίας. Εάν η θέληση είναι η ουσία της Θεότητος, τότε είναι φανερό ότι υποβαθμίζεται έναντι τής Φύσεως και οι υποστάσεις δεν υποστασιάζουν πλέον την ουσία, κατά το : δεν υπάρχει ουσία ανυπόστατος και υπόσταση ανούσιος, και μοναδικό τους περιεχόμενο είναι πλέον το Άγιο Πνεύμα. Όλη η Θεολογία του κληρικαλισμού. Αυτός είναι ο λόγος ταυτίσεως στην Αιώνιο Τριάδα, όπως λένε Φύσεως και Ουσίας, για να τις διακρίνουν στην Οικονομία, μειώνοντας τοιουτοτρόπως την Ουσία. Νομίζουν έτσι ότι γλιτώνουν από την ουσιοκρατία τού Αυγουστίνου, ο οποίος στην θέση τής Μονάδος βάζει την ενότητα, στην θέση του Ενός τον Πατέρα και κατανοεί τα πρόσωπα τής Αγίας Τριάδος σαν σχέσεις. Σήμερα όλοι οι αντίπαλοι του Αυγουστίνου, μιλούν για σχέσεις και για ενότητα, ακόμη και οι αντιοικουμενιστές. Ο οικουμενισμός καταργεί τους κανόνες κάνοντας το θέλημα τού Θεού που είναι οι σχέσεις και οι αντιοικουμενιστές καταργούν τον Σωτήρα Χριστό, βάζοντας στην θέση του την ενότητα τής πίστεως. Την ουσία του ανθρώπου], ο Υιός αποστέλλεται από τον Πατέρα και ενσαρκώνεται [πού άραγε; Έτσι στο βρόντο! Ενσαρκώνεται! Η έρμη η συνέργεια που πήγε;], μέσω του Αγίου Πνεύματος. Θα μπορούσαμε να πούμε επίσης πώς Αυτός αποστέλλεται από τον Εαυτό του, καθότι πραγματοποιεί την θέλησή τού αποστελλόμενου, χωρίς να διαθέτει δική του θέληση. [πάλι αχνοφαίνεται ένας ύπουλος μονοφυσιτισμός και μονοθελητισμός: Αλλά κυρίως είναι οι φαιδρές συνέπειες τής καταργήσεως τής υποστάσεως υπέρ του προσώπου. Πατέρας αυτής της καταργήσεως, το επαναλαμβάνουμε, είναι ο Αυγουστίνος. Λόγω του ύπουλου μονοθελητισμού, οι νεοορθόδοξοι ρίχνουν στάχτη στα μάτια, κατηγορώντας τον Αυγουστίνο και εκθειάζοντας τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή (π.χ. Γιανναράς), διότι γνωρίζουν τις κακοδοξίες τους, διότι η προαίρεσή τους είναι χαλασμένη. Ο αιρετικός είναι πάντοτε προαιρετικός. Έχει κακή προαίρεση]. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για την αποστολή τού Αγίου Πνεύματος στον κόσμο [δεν έγινε ποτέ, δέν ενανθρώπησε μέ τήν σειρά της η Υπόσταση τού Αγίου Πνεύματος. Την περιμένουν μόνον ακόμη οι Οικουμενιστές, όπως οι Εβραίοι τον Μεσσία, τον αναμενόμενο, που έντυσαν οι Προτεστάντες με τό Χριστιανικό ένδυμα του Αγίου Πνεύματος. Πρώτος διδάξας ξανά ο Αυγουστίνος και ο Ακινάτης, οι οποίοι δίδαξαν πώς το Άγιο Πνεύμα είναι βοηθός της νοήσεως τού ανθρώπου. Το οποίο είναι ο εσωτερικός δάσκαλος. Καταργώντας τήν παράδοση και την πνευματική πατρότητα, την εμπειρία στον Αόρατο Πόλεμο. Γεννώντας το υποκείμενο, το οποίο σήμερα υποστασιάζεται στο ΕΓΩ και στην ψυχολογία, όπως η φιλοσοφία υποστασιάζεται στην κοινωνιολογία, στην ιδεολογία, αναλαμβάνοντας την σωτηρία του κόσμου και της ιστορίας. Το Άγιο Πνεύμα και ο Κύριος και η Εκκλησία δεν μας σώζουν πλέον, μάς χρίζουν σωτήρες. Η σύγχρονη προτεσταντική εκδοχή του ψευδοπροφήτου. Σήμερα το φαινόμενο ανθεί και στην Ελληνική Ορθοδοξία. Έχουμε Σωτήρες σαν τον Γιανναρά, τον Ζηζιούλα, τον Ζήση, τον Σαράντο, τον Τρικαμηνά και άλλους, για να μείνουμε στους πιο γνωστούς, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέχρι θανάτου]. Αυτός, το Άγιο Πνεύμα ολοκληρώνει την κοινή θέληση στους τρείς, καθώς απεστάλη από τον Πατέρα και αναγγέλθηκε από τον Υιό (το Ορθόδοξο Φιλιόκβε) [Αυτή είναι η σύγχρονη παιδαριώδης ερμηνεία τού «και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος»].

Σύμφωνα με τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο: «λέγομεν πώς πέμπεται ή δίδεται το πνεύμα το Άγιον, όχι διά να φανερώσωμεν πώς εκείνο δεν θέλει, αλλά διά να φανερώσωμεν πώς το πνεύμα το Άγιον διά του Υιού, του ενός προσώπου της Αγίας Τριάδος, τελειώνει ως ειδικά του θελήματα, εκείνα που φαίνονται αρεστά στον Πατέρα. Διότι η Αγία Τριάς είναι αμέριστος κατά την Φύσιν και ουσίαν και θέλησιν, κατά δε τας υποστάσεις ονομάζεται προσωπικώς, Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα και αυτά τα τρία είναι ένας Θεός». Ζαγοραίος ομιλία 62 Τρίτος Θεολογικός δ4,19!

Έτσι επίσης, ακόμη και όταν ο Υιός κατέρχεται πάνω στη γή, και εκπληρώνει το έργο του μέσω του πνεύματος, το πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος έρχεται στον κόσμο διότι απεστάλθη από τον Υιό : «Όταν δε έλθη ο Παράκλητος όν εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το πνεύμα της αληθείας ό παρά του πατρός εκπορεύεται, εκείνος μαρτυρήσει περί εμού και υμείς δε μαρτυρείται ότι απ’αρχής μετ’εμού έστε» (Ιωάν 15, 26). Παρότι όμως είναι εσωτερικά συνδεδεμένα στο κοινό έργο στη Γή, ο Υιός και το πνεύμα το Άγιο παραμένουν σ’αυτό το ίδιο το έργο, δύο ανεξάρτητα πρόσωπα το ένα από το άλλο όσον αφορά το υποστατικό τους Είναι. Το προσωπικό γεγονός του Αγίου Πνεύματος δεν θα’χει τον χαρακτήρα μίας υποταγμένης ενέργειας, λειτουργικής κατά κάποιο τρόπο σχετιζόμενης με το έργο του Υιού. [Όπως ο Ωριγένης κήρυξε την υποταγή του Υιού στον Πατέρα στην αΐδιο Τριάδα, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό από την Εκκλησία, έτσι το Φιλιόκβε υποτάσσει το Άγιο Πνεύμα στον Υιό και οι Ρώσοι, στηριζόμενοι στην αίρεση του Ιωακείμ ντα Φιόρε, ο οποίος ήθελε απλώς να στηρίξει τον παπισμό και τον κληρικαλισμό του, βάλθηκαν να απελευθερώσουν το Άγιο Πνεύμα από την κυριαρχία του Υιού. Ούτε οι φεμινίστριες δεν έχουν φθάσει σε τέτοιο αίσχος]. Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ. Η συνέπεια, το επόμενο βήμα. Η κτίση ετοιμάστηκε να δεχθεί το Άγιο Πνεύμα και Αυτός κατέρχεται στον κόσμο, πληρώνει με την παρουσία Του την Εκκλησία, που απελευθερώθη με την θυσία τού Χριστού, που ξεπλύθηκε και καθαρίστηκε με το αίμα τού Κυρίου. Θα μπορούσαμε να πούμε κατά κάποιο τρόπο πώς το έργο του Χριστού προετοίμαζε εκείνο του Αγίου Πνεύματος. «πύρ ήλθον βαλείν επί την γήν, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη;» (Κατά Λουκάν 12, 49). Η πεντηκοστή φαίνεται λοιπόν σαν τον σκοπό, τον τελευταίο σκοπό της Θείας Οικονομίας στην Γή. Ο Χριστός επιστρέφει προς τον Πατέρα ώστε να κατέλθει το πνεύμα. [Άσαρκος ο Κύριος] «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. Εάν γάρ μη απέλθω, ο παράκλητος ούκ ελεύσεται προς υμάς» (Ιωάν 16,7).

[Ντύνεται σιγά-σιγά με Ορθόδοξο ένδυμα η κακοδοξία του Αββά ντα Φιόρε. Τα ίδια όμως διδάσκουν και οι Έλληνες κληρικαλιστές, οι Οργανωσιακοί που τά διδάχθηκαν από τον Τρεμπέλα, όπως ο Ζήσης. Εάν διαβάσουμε την συνέχεια των δύο αποσπασμάτων, του Λουκά και του Ιωάννη, θα κατανοήσουμε αμέσως ότι η αίρεση γεννιέται από την σκύλευση αποσπασμάτων από το σύνολο της Γραφής. Που ρίχνονται στην Χάρυβδη]

  

"ἀλλ᾿ ἐγὼ τὴν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν· συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς·

Ιω. 16,7                     Εγώ όμως σας λέγω την αλήθειαν και προσέξατέ την· είναι συμφέρον σας να φύγω εγώ, δια του σταυρικού θανάτου, από τον κόσμον αυτόν. Διότι εάν εγώ δεν φύγω, ο Παράκλητος δεν θα έλθη εις σας. Εάν όμως προσφέρω την μεγάλην θυσίαν και πορευθώ προς τον Πατέρα, θα στείλω τον Παράκλητον εις σας.

Ιω. 16,8             καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως.

Ιω. 16,8                     Και όταν έλθη εκείνος θα ελέγξη τον αμαρτωλόν και αμετανόητον κόσμον περί μιας μεγάλης αμαρτίας, την οποίαν ο κόσμος διαπράττει τώρα και περί δικαιοσύνης, την οποίαν καταπατούν αυτοί που ετοιμάζουν την σταύρωσίν μου και περί κατακρίσεως και καταδίκης του διαβόλου.

Ιω. 16,9             περὶ ἁμαρτίας μέν, ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ·

Ιω. 16,9                     Περί αμαρτίας μεν θα καταδικάση τους ανθρώπους του κόσμου, διότι μολονότι τόσα είδον και ήκουσαν δεν πιστεύουν εις εμέ.

Ιω. 16,10           περὶ δικαιοσύνης δέ, ὅτι πρὸς τὸν πατέρα μου ὑπάγω καὶ οὐκέτι θεωρεῖτέ με·

Ιω. 16,10                   Περί δικαιοσύνης δε, διότι αντίθετα προς όσα εναντίον εμού, ως εάν ήμουν εγκληματίας, αποφασίζουν και πράττουν οι σταυρωταί μου, θα αποδώση δικαιοσύνην ο Παράκλητος και θα αποδείξη ότι είμαι δίκαιος και ότι πηγαίνω προς τον Πατέρα μου, διότι ετήρησα κατά πάντα το θέλημά του και έτσι σεις δεν θα με βλέπετε πλέον με τα μάτια του σώματός σας.

Ιω. 16,11           περὶ δὲ κρίσεως, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται.

Ιω. 16,11                    Περί δε της κρίσεως θα αποδείξη ο Παράκλητος ότι ο άρχων του κόσμου τούτου έχει κριθή, καταδικασθή και χάσει πλέον την εξουσίαν του επάνω εις την ανθρωπότητα.

Ιω. 16,12           Ἔτι πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ᾿ οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι.

Ιω. 16,12                   Εχω πολλά ακόμη να σας είπω, αλλά δεν ημπορείτε τώρα να τα κρατήσετε και να τα εννοήσετε.

Ιω. 16,13           ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ᾿ ἑαυτοῦ, ἀλλ᾿ ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν.

Ιω. 16,13                   Οταν όμως έλθη εκείνος, δηλαδή το Πνεύμα της αληθείας, θα σας οδηγήση εις κάθε αλήθειαν, που αναφέρεται στο έργον της σωτηρίας. Διότι δεν θα ομιλήση και εκείνος από τον ευατόν του, άσχετα από τον Πατέρα και εμέ, αλλά θα είπη όσα ακούσει από τον Πατέρα και θα σας αναγγείλη όσα πρόκειται να συμβούν.

Ιω. 16,14           ἐκεῖνος ἐμὲ δοξάσει, ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν.

Ιω. 16,14                   Εκείνος θα δοξάση εμέ, διότι από τον ιδικόν μου απεριόριστον πλούτον θα λάβη και θα τα αναγγείλη εις σας.

Ιω. 16,15           πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμά ἐστι· διὰ τοῦτο εἶπον ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν.

Ιω. 16,15                   Ολα δε όσα έχει ο Πατήρ είναι ιδικά μου, δια τούτο και σας είπα ότι ο Παράκλητος θα λάβη από τους ιδικούς μου θησαυρούς της σοφίας, οι οποίοι είναι και του Πατρός και θα αναγγείλη αυτά εις σας.

Ιω. 16,16           μικρὸν καὶ οὐ θεωρεῖτέ με, καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με, ὅτι ἐγὼ ὑπάγω πρὸς τὸν πατέρα.

Ιω. 16,16                   Ακόμη ολίγον χρόνον και δε θα με βλέπετε πλέον με τα μάτια του σώματος· αλλά και πάλιν έπειτα από μικρόν χρόνον θα με ίδετε, αμέσως δηλαδή μετά την ανάστασίν μου, και θα με ίδετε επί πλέον με τα μάτια της ψυχής σας, διότι εγώ πηγαίνω προς τον Πατέρα, τον οποίον και θα παρακαλέσω να σας στείλη το Πνεύμα το Αγιον”.

Ιω. 16,17           Εἶπον οὖν ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ πρὸς ἀλλήλους· τί ἐστι τοῦτο ὃ λέγει ἡμῖν, μικρὸν καὶ οὐ θεωρεῖτέ με, καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με, καὶ ὅτι ἐγὼ ὑπάγω πρὸς τὸν πατέρα;

Ιω. 16,17                   Είπαν τότε μερικοί από τους μαθητάς του μεταξύ των· τι σημαίνει αυτό που μας λέγει, ολίγον χρόνον και δεν θα με βλέπετε, και πάλιν έπειτα από ολίγο θα με ίδετε και ότι εγώ πηγαίνω προς τον Πατέρα;”

Ιω. 16,18           ἔλεγον οὖν· τοῦτο τί ἐστιν ὃ λέγει τὸ μικρόν; οὐκ οἴδαμεν τί λαλεῖ.

Ιω. 16,18                   Ελεγαν λοιπόν· “τι σημαίνει αυτό το, μικρόν, που λέγει; Δεν εννοούμεν τι λέγει”.

Ιω. 16,19           ἔγνω οὖν ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἤθελον αὐτὸν ἐρωτᾶν, καὶ εἶπεν αὐτοῖς· περὶ τούτου ζητεῖτε μετ᾿ ἀλλήλων ὅτι εἶπον, μικρὸν καὶ οὐ θεωρεῖτέ με, καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με;

Ιω. 16,19                   Ο Ιησούς με την θείαν αυτού γνώσιν αντελήφθη ότι ήθελαν οι μαθηταί να τον ερωτήσουν και τους είπε· “συζητείτε μεταξύ σας περί αυτού που σας είπα, ότι δηλαδή ολίγον χρόνον και δεν θα με βλέπετε με τα μάτια του σώματος, και πάλιν ολίγον χρόνον και θα με ίδετε;

Ιω. 16,20           ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται·

Ιω. 16,20                  Σας πληροφορώ και σας διαβεβαιώνω, ότι σεις θα κλάψετε και θα θρηνήσετε δια τον σταυρικόν μου θάνατον, ο δε αμαρτωλός και αμετανόητος κόσμος θα χαρή. Σεις θα ληπηθήτε βέβαια, αλλά πολύ σύντομα η λύπη σας θα γίνη χαρά.

Ιω. 16,21           ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον.

Ιω. 16,21                   Η γυναίκα όταν γεννά, έχει πόνους και λύπην, διότι ήλθε η ώρα της. Οταν όμως γεννήση το παιδί, τότε δεν ενθυμείται πλέον την θλίψιν και τους πόνους, ένεκα της χαράς που δοκιμάζει, διότι εγεννήθη άνθρωπος στον κόσμον.

Ιω. 16,22           καὶ ὑμεῖς οὖν λύπην μὲν νῦν ἔχετε· πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν.

Ιω. 16,22                  Και σεις, λοιπόν, τώρα μεν έχετε λύπην, πάλιν όμως θα σας ίδω μετά την ανάστασίν μου και θα γεμίση η καρδιά σας από χαράν, και την χαράν σας αυτήν κανείς δεν ημπορεί να σας την αφαιρέση.

Ιω. 16,23           καὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἐμὲ οὐκ ἐρωτήσετε οὐδέν· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δώσει ὑμῖν.

Ιω. 16,23                   Κατά την ημέραν εκείνην που θα κατέλθη εις σας το Πνεύμα το Αγιον, δεν θα με ερωτήσετε τίποτε, διότι θα σας έχη φωτίσει Εκείνο. Αληθώς σας λέγω, ότι όσα ζητήσετε από τον Πατέρα μου εν τω ονόματί μου, θα σας τα δώση.

Ιω. 16,24           ἕως ἄρτι οὐκ ᾐτήσατε οὐδὲν ἐν τῷ ὀνόματί μου· αἰτεῖτε καὶ λήψεσθε, ἵνα ἡ χαρὰ ὑμῶν ᾖ πεπληρωμένη.

Ιω. 16,24                  Εως τώρα δεν έχετε ζητήσει τίποτε, επικαλούμενοι το όνομα εμού, που είμαι ο αιώνιος αρχιερεύς και μεσίτης ιδικός σας πλησίον του Πατρός. Από εδώ όμως και πέρα να ζητήτε πάντοτε και θα λαμβάνετε, δια να είναι έτσι πλήρης και τελεία η χαρά σας εκ του γεγονότος ότι ο Πατήρ θα ακούη τας προσευχάς σας.

Ιω. 16,25           Ταῦτα ἐν παροιμίαις λελάληκα ὑμῖν· ἀλλ᾿ ἔρχεται ὥρα ὅτε οὐκέτι ἐν παροιμίαις λαλήσω ὑμῖν, ἀλλὰ παῤῥησίᾳ περὶ τοῦ πατρὸς ἀναγγελῶ ὑμῖν.

Ιω. 16,25                   Αυτά σας τα είπα με παραβολάς και αλληγορίας, κάπως συνεσκιασμένα και ασαφή, επειδή όσον καθαρά και αν σας τα είπω, δεν είσθε ακόμη εις θέσιν να τα εννοήσετε. Ερχεται όμως ώρα, οπότε δεν θα σας ομιλήσω πλέον με παραβολές και αλληγορίες, αλλά θα σας αναγγείλω καθαρά και ξάστερα τα περί του Πατρός και τα οποία με τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος θα τα εννοήσετε εντελώς.

Ιω. 16,26           ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἐν τῷ ὀνόματί μου αἰτήσεσθε· καὶ οὐ λέγω ὑμῖν ὅτι ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα περὶ ὑμῶν·

Ιω. 16,26                  Κατά τον καιρόν εκείνον θα ζητήσετε, εν τω ονόματί μου, ότι θέλετε από τον Πατέρα. Και τότε δεν σας λέγω ότι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα για σας.

Ιω. 16,27           αὐτὸς γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε, καὶ πεπιστεύκατε ὅτι ἐγὼ παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθον.

Ιω. 16,27                   Και τούτο διότι αυτός ο ίδιος ο Πατήρ μου σας αγαπά, επειδή και σεις έχετε αγαπήσει εμέ και έχετε πιστεύσει ότι εγώ εγεννήθην από τον Θεόν και από αυτόν έχω σταλή στον κόσμον.

Ιω. 16,28           ἐξῆλθον παρὰ τοῦ πατρὸς καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον· πάλιν ἀφίημι τὸν κόσμον καὶ πορεύομαι πρὸς τὸν πατέρα.

Ιω. 16,28                  Μονογενής εγώ Υιός του Πατρός, εβγήκα από τον Πατέρα με την ενανθρώπησίν μου και ήλθα στον κόσμον. Παλιν αφίνω τον κόσμον και πηγαίνω προς τον Πατέρα”.

Ιω. 16,29           Λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· ἴδε νῦν παῤῥησίᾳ λαλεῖς, καὶ παροιμίαν οὐδεμίαν λέγεις.

Ιω. 16,29                  Λεγουν προς αυτόν οι μαθηταί του· “ιδού τώρα ομιλείς καθαρά, και δεν λέγεις καμμίαν δυσκολονόητον παραβολήν.

Ιω. 16,30           νῦν οἴδαμεν ὅτι οἶδας πάντα καὶ οὐ χρείαν ἔχεις ἵνα τίς σε ἐρωτᾷ. ἐν τούτῳ πιστεύομεν ὅτι ἀπὸ Θεοῦ ἐξῆλθες.

Ιω. 16,30                   Τωρα, που χωρίς να σου είπωμεν τίποτε είδες τας απορίας μας, επείσθημεν ότι γνωρίζεις τα πάντα και δεν έχεις ανάγκην να σου διατυπώση κανείς την ερώτησίν του, δια να γνωρίσης τι σκέπτεται. Ακριβώς λόγω της παγγνωσίας σου αυτής πιστεύομεν ότι κατάγεσαι από τον Θεόν και από αυτόν έχεις σταλή στον κόσμον”.

Ιω. 16,31           ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἄρτι πιστεύετε·

Ιω. 16,31                   Απήντησεν εις αυτούς ο Ιησούς· “τώρα πιστεύετε, και όμως θα κλονισθή η πίστις σας.

Ιω. 16,32           ἰδοὺ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐλήλυθεν, ἵνα σκορπισθῆτε ἕκαστος εἰς τὰ ἴδια καὶ ἐμὲ μόνον ἀφῆτε· καὶ οὐκ εἰμὶ μόνος, ὅτι ὁ πατὴρ μετ᾿ ἐμοῦ ἐστι.

Ιω. 16,32                   Ιδού έρχεται ώρα, και έχει έλθει τώρα η ώρα, να διασκορπισθήτε και να γυρίσετε ο καθένας εις τα σπίτια σας και να με αφήσετε μόνον. Και όμως εγώ δεν είμαι μόνος· διότι ο Πατήρ είναι μαζή μου.

Ιω. 16,33           ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε. ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον.

Ιω. 16,33                   Αυτά σας τα είπα, δια να έχετε ειρήνην, καρπόν της πνευματικής επικοινωνίας και ενώσεώς σας με εμέ. Εις τον κόσμον τούτον θα έχετε θλίψιν, αλλά να έχετε θάρρος. Εγώ έχω νικήσει τον κόσμον. Και σεις με την ιδικήν μου δύναμιν θα νικήσετε τον κόσμον και θα αναδειχθήτε ένδοξοι θριαβευταί”."

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.