«Ο άνθρωπος αρχίζει πραγματικά να υπάρχει από τη στιγμή που συνειδητοποιεί τον εαυτό του ως υιό του αιωνίου Πατρός και προφέρει την προσευχή «Πάτερ ημών» με τη συνείδηση αυτή».
”Ο πατήρ Σωφρόνιος, έμενε την περίοδο εκείνη λίγο πιο κάτω από την Καλύβη μας. Είχα την μεγάλη ευλογία και την ιδιαίτερη τιμή να τον κάνω και Πνευματικό μου, με την άδεια του Γέροντός μου, όταν ο Πνευματικός της συνοδίας μας π. Χριστοφόρος, μετώκησε από τα Καρούλια στην Βατοπεδινή Σκήτη.
Κοντά στον π. Σωφρόνιο γνώρισα πόσο πράγματι πλουτίζει τις ψυχές η ζωή της ησυχίας και της προσευχής. Απήλαυσα τις γνώσεις του, την πείρα του και την αγιότητά του. Με είχε αιχμαλωτίσει το μεγαλείο της ψυχής αυτής και ποτέ δεν θα ήθελα να φύγω από τα Καρούλια, αν και υπήρχαν τόσες δυσκολίες για μένα, σαν νέος και αρχάριος που ήμουν.
Ο π. Σωφρόνιος είχε τεραστία μόρφωση, γνώριζε πολλές γλώσσες, αλλά περισσότερο την ελληνική και μάλιστα την αρχαία. Δεν ήταν όμως η μόρφωσις εκείνη που με σαγήνευε. Περισσότερο με είλκυε η αρετή, η πνευματική ακτινοβολία του και η καλλιέργεια της προσευχής.
Μου περιέγραψε πολλούς τρόπους προσευχής των ερημιτών στα Καρούλια. Ένας τρόπος που χρησιμοποιούσε ο ίδιος, ήταν η επανάληψη της Κυριακής προσευχής, του «Πάτερ ημών», με ανύψωση των χειρών προς τον ουρανό.
Η επανάληψι αυτή γινόταν με αργό ρυθμό, συλλαβιστά, ώστε νούς και καρδιά να συλλαμβάνουν και να κάνουν κτήμα τους το περιεχόμενο της κάθε λέξεως της θεοδιδάκτου προσευχής εισδύοντας στο βαθύτερο νόημά της. Άρχιζε την προσευχή αποβραδίς και τελείωνε με την ανατολή του ηλίου. Ασφαλώς ο π. Σωφρόνιος θα εξασκούσε και την νοερά, την καρδιακή προσευχή του Ιησού. Μου γνωστοποίησε όμως και τον προηγούμενο τρόπο με το «Πάτερ ημών», σαν ένα προστάδιο ίσως και μία προγύμναση, για την τελεία, την πνευματική, την νοερά προσευχή.”
Από το βιβλίο Χερουβείμ αρχιμ., Νοσταλγικές αναμνήσεις από το Περιβόλι της Παναγίας, Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1981.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου