Το θέμα της μετάφρασης των λειτουργικών κειμένων στο βιβλίο Θρησκευτικών της Α΄ Λυκείου

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ

Μεταφέρουμε απόσπασμα της 31ης διδακτικής ενότητας του βιβλίου Θρησκευτικών της Α΄ Λυκείου "Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία" που έχει γενικό τίτλο "Προβληματισμοί για τη λειτουργική γλώσσα και τη μουσική"

Η κατανόηση της λειτουργικής γλώσσας

και το θέμα της μετάφρασης των λειτουργικών κειμένων

Ο Θεός μίλησε στη γλώσσα μας, συγκαταβαίνοντας στην αδυναμία μας. Αυτό πρέπει να κάνει και η εκκλησιαστική λατρεία, όπως δείχνει ιδιαίτερα το γεγονός της Πεντηκοστής. Όλες οι φυλές της γης άκουγαν το κήρυγμα των αποστόλων στη γλώσσα τους (Πράξ. 2,11). Και αυτό μιμήθηκε η ιεραποστολή της Εκκλησίας, όπως λ.χ. οι άγιοι απόστολοι των Σλάβων Κύριλλος και Μεθόδιος («κυρίλλειο» αλφάβητο) τον 9ο αιώνα...

Ποτέ η Ορθοδοξία δε μίλησε για «ιερές γλώσσες». Σπουδαία ήταν η ενέργεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου (Εθναρχίας) το 16ο αιώνα, όταν η απόσταση της λαϊκής γλώσσας από τη γλώσσα της λατρείας μεγάλωσε πολύ. Η γλώσσα των ευχών και των ύμνων διατηρήθηκε, το κήρυγμα όμως άρχισε να γίνεται σε απλούστερη μορφή. Ήταν ένα ποιμαντικό μέτρο, που φανέρωνε το ενδιαφέρον της Εθναρχίας για το λαό. Αυτό ισχύει ως σήμερα, ως η καλύτερη λύση. Η νεότερη ελληνική (ομιλουμένη) δεν είναι διαφορετική γλώσσα από τη γλώσσα της λατρείας, όπως οι λατινογενείς γλώσσες στη Δύση σε σχέση με τη λατινική, αλλά η φυσική εξέλιξή της. Αρκεί, συνεπώς, η σχολική παιδεία για την κατανόησή της. Τα κείμενα, άλλωστε, της λατρείας μας επαναλαμβάνονται και, όταν η συμμετοχή μας στη λατρευτική ζωή είναι τακτική, εξοικειωνόμαστε με αυτά.

Στη «λατρευτική αγωγή» των πιστών, μεγάλη είναι η συμβολή των μεταφράσεων. Ήδη υπάρχουν μεταφράσεις για πολλές ακολουθίες. Για πολλούς η ορθή λύση είναι: διατήρηση της γλωσσικής μορφής της λατρείας μας, που για μας τους Έλληνες έχει και εθνική σημασία, και βοηθητική χρήση μεταφράσεων. Οι νέοι όμως ύμνοι και ευχές μπορούν να γράφονται στη σημερινή γλωσσική μορφή.

Αναρτήθηκε από ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Σχόλιο: Η λειτουργική γλώσσα είναι θεόσδοτη, δέν είναι Ιερή, όπως ισχυρίζονται και οι κληρικοί για τους κανόνες της Εκκλησίας, δηλαδή έχουν γραφεί απο ανθρώπους οι οποίοι γνώρισαν τον Κύριο της πίστεως μας, τα συμβάντα της οικονομίας του, επειδή ο ίδιος τους τα αποκάλυψε. Και με αυτή την έννοια είναι θεόσδοτη γλώσσα. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ. ΔΙΟΤΙ ΚΑΘΕ ΘΕΟΣΔΟΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ.

Η σημερινή νεοελληνική γλώσσα και ο σημερινός πιστός, δέν αγωνίζονται για την ένωση τους με τον Κύριο. Και γι'αυτό διαθέτουμε μιά Εκκλησία με πιστούς οι οποίοι είναι και λίγο άθεοι. Γι'αυτό και δέν είναι δυνατόν να μεταφερθούν οι ύμνοι στη Νεοελληνική γλώσσα. Δέν διαθέτει την κατάλληλη υποδοχή. Έτσι λοιπόν οι οπαδοί του Ζηζιούλα π.χ. ξέχασαν να υπολογίσουν ότι ο λόγος του Πέτρου στην Πεντηκοστή έγινε κατανοητός απο όλες τις γλώσσες λόγω του Αγίου Πνεύματος, το οποίο δέν έκανε μετάφραση ακριβώς, όπως το φαντάζεται ο Γιαγκάζογλου. Νομίζουμε ότι είμαστε εντελώς ανυπεράσπιστοι λόγω άγνοιας.  

Αμέθυστος