ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ (24)

Συνέχεια από Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Η ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ όπως αναπτύχθηκε από τον C.G.Jung.

Της Barbara Hannah
Κεφάλαιο 7^ο (συνέχεια)

ANNA MARJULA : Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΕΠΊΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΣΕ ΜΙΑΝ ΕΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΕΥΡΩΣΗΣ

{S.O. S. Το κεφάλαιο πού ακολουθεί περιέχει ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της γυναικείας ψυχής και ταυτόχρονα και τη μεγαλύτερη ασθένειά της.} 

Όσο για την ταπείνωση και τον θάνατο του εγώ, η Μεγάλη Μητέρα λέει τα εξής:

Όγδοη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Μεγάλη Μητέρα: Η σκιά, ακόμη και όταν είναι ματαιόδοξη, είναι χρήσιμη και απαραίτητη για σένα, επειδή υπάρχουν μέσα της κρυμμένα σπέρματα που θα μπορούσαν, και θα έπρεπε να εξελιχθούν στην ταπείνωση. Μην αισθάνεσαι ότι είσαι πάρα πολύ καλή σε σχέση με τα τραύματα που έχεις δεχθή στην ζωή σου. Να είσαι αρκετά ταπεινή ώστε να αισθάνεσαι υπεύθυνη για αυτά.

Ασθενής: Πώς μπορώ να αποκτήσω την ταπείνωση, την ταπείνωση της Μαρίας που την έκανε να γίνη η διαλεγμένη Μητέρα του Θεού;

Μ.Μ.: Δεν μπορείς να την αποκτήσης. Η Μαρία είναι μια θεά· εσύ δεν είσαι. Μπορείς μόνο να προσπαθής συνεχώς να βλέπης πόσο πολύ σού λείπει η ταπείνωση. Έχε συνείδηση πάντοτε της ματαιόδοξης σκιάς σου. Μην προσπαθής να πας πιο πάνω από αυτήν· δεν μπορείς. Προσπάθησε να αποδεχθής τη σκιά σου και ζήσε υπομένοντάς την, αλλά συνειδητά!

Ένατη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Ασθενής: Αισθάνομαι πολύ άρρωστη. Αισθάνομαι ότι ο θάνατος μπορεί να πλησιάζη. Είμαι φοβισμένη και τρομοκρατημένη, σαν να πηγαίνω για εκτέλεση.

Μεγάλη Μητέρα: Στην περίπτωση που είναι πραγματικά μια θανατική καταδίκη, θα αισθανόσουνα ένοχη ή αθώα σε σχέση με το έγκλημα για το οποίο έχεις καταδικασθή;

Α: Μου είπες να αισθάνομαι όσο μπορώ πιο ένοχη για το κύριο αμάρτημά μου, δηλαδή τις παραλείψεις μου απέναντι στη γυναικεία μου φύση. Είναι η εκδίκηση της μοίρας που τώρα είναι προορισμένο να υποφέρω;

Μ.Μ.: Υποφέρεις την εκδίκηση της μοίρας με τη μορφή της νεύρωσης.

Α: Και έχω καταδικασθή σε θάνατο από το Ταυτό;

Μ.Μ.: Ναι, εάν «θάνατος» σημαίνει θυσία του εγώ!

Α: Και τί έχεις να πης για τον φόβο μου για τον σωματικό θάνατο;

Μ.Μ.: Δεν θα σου αναγγείλω την ώρα του σωματικού σου θανάτου. Ανήκει στην ανθρώπινη φύση το ιδίωμα να μην τη γνωρίζη. Αλλά σού αναγγέλλω ότι απαιτείται από εσένα η θυσία του εγώ, μια ολοκληρωτική θυσία. Και μπορείς να σώσης την ζωή σου, την σωματική ζωή, μόνον κάνοντας αυτήν τη θυσία.

Α: Εάν σε καταλαβαίνω σωστά, αυτό που εννοείς είναι ότι υποφέρω σωματικό πόνο αντί για τα βάσανα των ανθρώπων της ώριμης ηλικίας, και εάν δεν μπορέσω να επιτύχω τον θάνατο του εγώ, τότε θα μπορούσε να έρθη ο σωματικός θάνατος αντί γι’ αυτόν, σαν ένα είδος συμβόλου.

Μ.Μ.: Ναι, αλλά ο σωματικός θάνατος δεν είναι πάντα σύμβολο για τον θάνατο του εγώ. Εάν θέλης τώρα να επιτύχης τον θάνατο του εγώ απλώς για να σώσης την ζωή σου, αυτό δεν είναι καθόλου θάνατος του εγώ. Θα πρέπη να δεχθής τον θάνατο και τον πόνο και όλα όσα μπορεί να τα συνοδεύουν. Αυτό θα σε έφερνε πιο κοντά στον θάνατο του εγώ. Πάρα πολλοί άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν τον θάνατο του εγώ μόνο με τη μορφή του σωματικού θανάτου. Ίσως είσαι ένας από αυτούς. Βάλε στην άκρη τη φιλοδοξία να επιτύχης τον θάνατο του εγώ. Να ευχαριστής που ο ταπεινός θάνατος του σώματος μπορεί να αναπληρώση πολλούς θανάτους του εγώ που δεν επιτεύχθηκαν. Φοβάσαι τόσο τον θάνατο επειδή στηρίζεσαι μόνο στον εαυτό σου, και μάλιστα στη λογική σου. Αλλά δεν μπορείς να κατευθύνης την ζωή ή τον θάνατο με το μυαλό. Προσπάθησε να βασισθής σε εμένα, για παράδειγμα. Δώσε τον φόβο σου στα χέρια μου. Αυτό θα ήταν θυσία του εγώ στο σημερινό σου επίπεδο. Ίσως η φύση, που την πρόσβαλες με τις ελλείψεις σου στον τομέα της σεξουαλικότητας, ικανοποιηθή με αυτήν την τιμωρία. Και όχι μόνον η φύση, αλλά και η σκιά σου. Ποτέ δεν της δόθηκε αυτό που φυσιολογικά της ανήκε. Εκπλήρωσε τη θυσία του εγώ για να ικανοποιήσης τη σκιά σου. Και δες την ικανοποίηση που θα νοιώσης στην πράξη· εννοώ την εμπειρία του Θεού που θα μπορούσε να συνοδεύση τον θάνατο του εγώ.

IV. Βαθειές καταδύσεις στο ασυνείδητο.

Φθάνουμε τώρα σ' αυτό που η ασθενής ονόμασε «βαθειές καταδύσεις στο ασυνείδητο». Μέχρι τώρα, η Μεγάλη Μητέρα εκπαίδευε τη μαθήτριά της στο προσωπικό επίπεδο της τελευταίας (με μια ή δύο εξαιρέσεις, που ήταν στην ουσία προαγγελίες). Από τώρα η απόχρωση αλλάζει σχεδόν αδιόρατα, και οι συζητήσεις παίρνουν τον χαρακτήρα αληθινών αποκαλύψεων από έναν μεγάλο δάσκαλο στον μαθητή του.

Η πρώτη μεγάλη βουτιά έπρεπε να γίνη κυρίως μέσα στο προσωπικό ασυνείδητο· δηλαδή, μέσα στις πολύ προσωπικές απωθήσεις οδυνηρών γεγονότων και καταστάσεων. Αλλά η κύρια συναισθηματική της αξία δεν βρισκόταν απλώς στο να αποκτήση πάλι συνείδηση των καταπιεσμένων συμβάντων. Πολύ περισσότερο πολύτιμες για την ανάπτυξη της ασθενούς ήταν οι νεοαποκτημένες αρετές της υπακοής και της υποταγής στη Μεγάλη Μητέρα και στον πόνο και τη λύπη που αυτή η μεγάλη μορφή του συλλογικού ασυνειδήτου επρόκειτο τώρα να της επιβάλη. Στα μάτια της ασθενούς η βουτιά της είχε καθοδική διεύθυνση. Αλλά η Μεγάλη Μητέρα τη δίδαξε να την κοιτάξη από τη δική της οπτική γωνία. Και όσο πιο βαθειά κατέβαινε η μαθήτρια μέσα στην ζωώδη πλευρά τής ανθρώπινης φύσης, τόσο πιο υψηλό γινόταν το πνευματικό επίπεδο από το οποίο την έκανε να κοιτάζη η Μεγάλη Μητέρα τα πράγματα. Φαινόταν σχεδόν σαν η ασθενής να έκανε ανάλυση με τηνΜεγάλη Μητέρα. (Σημ.: Δεν φαινόταν μόνον. Πραγματικά έτσι ήταν. B. H.). Αλλά στην εξωτερική πραγματικότητα έκανε επίσης ανάλυση με μια γιουγκιανή αναλύτρια, και είναι σίγουρο ότι η ασθενής δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτύχη τις βαθειές της καταδύσεις χωρίς τη σταθερή υποστήριξη και την ζεστή συμπάθεια αυτής της γυναίκας. Εδώ ο ρόλος που έπαιξε η αναλύτρια στην εξέλιξη παραλείπεται για πρακτικούς λόγους, επειδή αυτό το σύγγραμμα πρέπει να θεωρηθή σαν μια προσπάθεια να δειχθή, πάνω απ’ όλα, ο ρόλος της Μεγάλης Μητέρας. Αλλά έχετε παρακαλώ στο μυαλό ότι η αναλύτρια βρισκόταν πάντοτε από πίσω με την ακούραστη υπομονή της και την προθυμία της να βοηθήση. Έδινε γενναιόδωρα από την ψυχολογική σοφία που είχε η ίδια αποκτήσει, ίσως μετά από συνεχή και έντονη εσωτερική και μόνον προσπάθεια.

Μια αγάπη χωρίς ανταπόκριση

Πριν προχωρήσουμε στις επόμενες συζητήσεις, που ήταν η αρχή της πραγματικής καθόδου της ασθενούς στο σκοτάδι της ψυχής της, πρέπει να επιστρέψουμε σε εκείνο το μέρος της ιστορίας της, όπου, σε ηλικία εικοσιτεσσάρων χρόνων, άρχισε Φροϋδιανή ανάλυση με έναν αναλυτή, που θα τον ονομάσουμε κ. Χ. Η ασθενής πείσθηκε ότι έπρεπε να το αντιμετωπίση, και σε μια γραπτή φαντασία της έκανε μια τίμια προσπάθεια να το πράξη. Κατά τη διάρκεια αυτής της φαντασίας είδε τον εαυτό της μέσα σε κάποιου είδους υπόγειο ή φυλακή. Σ' αυτό το υπόγειο ζούσε η δυστυχία της. Όλα εκεί ήταν σκοτεινά, θαμπά και συγκεχυμένα. Ήταν μια κατάσταση γεμάτη αβεβαιότητα. Αλλά εκεί, η Μεγάλη Μητέρα ήρθε κοντά της, της έφερε κάτι και της το έδωσε στα χέρια. Έπειτα, τη στιγμή που νόμισε ότι έπρεπε να αγγίξη τη δυστυχία της, τα πράγματα άλλαξαν εντελώς. Δεν ήταν η δυστυχία της αυτό που άγγιξε. Ήταν η ικανότητά της να αγαπάη, που της την έφερε πάλι η Μεγάλη Μητέρα.

Εδώ, η ενεργητική φαντασία εξελίχθηκε σε παθητική. Σ' αυτήν την παθητική φαντασία αυτή ήταν παντρεμένη με τον κ. Χ. Την αγαπούσε και ήταν τρυφερός μαζί της. Αυτή αισθανόταν ευγνωμοσύνη και ευτυχία. Ήθελαν ο ένας τον άλλον και ικανοποιούσαν την επιθυμία τους. Αλλά το πάθος της δεν περιοριζόταν σ' αυτό που του έδινε. Ήταν παντρεμένοι και αγαπούσαν ο ένας τον άλλον θερμά και αληθινά. Κάθε ένα συναίσθημα ήταν γνήσιο και δυνατό. Ήταν σαν το κοριτσίστικο όνειρό της να είχε εκπληρωθή. Αισθανόταν έκπληξη που η αγάπη της δεν συντριβόταν, δεν γινόταν κομμάτια. Άνθιζε σαν ένα παρθενικό λουλούδι! Αλλά ήταν μια πολύ νεαρή αγάπη, που δεν είχε ωριμάσει περνώντας μέσα από τη γυναίκα. Και ήταν εξαγνισμένη, πιο αγνή στην πραγματικότητα από ό,τι ήταν όταν ο κ. Χ. την κατέστρεψε στην εξωτερική πραγματικότητα. Δεν είχε πάρει αυτό το δώρο από τα χέρια της Μεγάλης Μητέρας μόνον, αλλά κι απ' τα  δ ι κ ά  τ ο υ  μάλλον χέρια επίσης. Έμαθε μ' αυτόν τον τρόπο ότι στην πραγματικότητα δεν τον είχε ποτέ μισήσει. Ήταν σαν να ήταν παντρεμένοι όλα αυτά τα χρόνια, αλλά σε έναν άλλον κόσμο, όχι σ' αυτόν εδώ. Σε έναν γήινο γάμο, δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν επιτύχει μιαν τέτοιου είδους ένωση.

Τρείς ημέρες αργότερα η ασθενής είχε την ακόλουθη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα:

Δέκατη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Ασθενής.: Αυτό που μου έφερες σ' αυτό το υπόγειο είναι υπέροχο, φυσικά. Όπως συνήθως, ο animus προσπάθησε να μου το πάρη, αλλά δεν τον άφησα να το κάνη. Μόνο που νομίζω πως συμφωνώ μαζί του σε ένα σημείο· στο ότι δεν θέλω δηλαδή μια κοριτσίστικη στάση, όσο αγνή κι αν είναι αυτή. Προτιμώ ακόμη και τη λύπη μου. Η λύπη μου με συνόδεψε μέσα στην ζωή, και αισθάνομαι πιο ώριμη μέσα στη λύπη μου και επίσης πιο αξιοπρεπής μέσα σ’ αυτήν απ' ό,τι στην παρθενικότητα ενός μικρού κοριτσιού.

Μεγάλη Μητέρα.: Τότε, αυτό που σου έδωσε σε βοήθησε να δης την αξία της λύπης σου. Αυτό σημαίνει αποδοχή της, και ακόμη αφομοίωσή της. Δεν υπάρχει καταπιεσμένη απελπισία μέσα σου τώρα, επειδή βλέπεις την αξία της γυναίκας που έχει ωριμάσει μέσα από τη λύπη. Αισθάνεσαι ακόμη ότι αυτό σημαίνει περισσότερα απ' ό,τι η ανέγγιχτη ευτυχία που λαχταρούσες. Αυτό είναι αποδοχή της μοίρας, δεν είναι;

Μ' αυτά τα λόγια, η Μεγάλη Μητέρα άφησε τη μαθήτριά της στις δικές της σκέψεις και σε ό,τι θα είχε να προσθέση η αναλύτρια σ' αυτές. Έπειτα από μερικές ερμηνείες ονείρων, είπε η αναλύτρια: «Πρέπει να κρατήσης και τα δύο. Δεν πρέπει να πετάξης το σύμβολο, ούτε τη λύπη. Είναι ένα και το αυτό πράγμα σε διαφορετικές όψεις, και θα πρέπη να έχης συνείδηση και των δύο όψεων».

Μια προσπάθεια του animus για διακοπή εμποδίσθηκε στην επόμενη συνομιλία:

Ενδέκατη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Ασθενής: Όταν έχω την τάση να υποκύψω στον animus…

Μεγάλη Μητέρα (τη διακόπτει): Έχεις τα θηλυκά σου ένστικτα, που σου λένε ότι θα έκανες καλύτερα να δείχνης υποταγή σε πραγματικούς άνδρες. Άσε τους να έχουν όλη την τάση σου για υποταγή, έστω και εάν παίζης και εσύ έναν ρόλο. Αυτό θα σε βοηθήση να ελευθερωθής από τον animus. Και η σκιά θα ευχαριστηθή επίσης.

Α.: Αλλά είμαι ντροπαλή μπροστά στους άνδρες.

Μ.Μ.: Αυτή είναι μια ανάποδη τάση υποταγής, και μια τρομερή κατοχή από τον animus, που καταπίνει την persona σου και τότε, στην κατάσταση της ντροπαλότητάς σου, μιλάει αυτός για σένα. Κι εσύ τον προβάλλεις σε αληθινούς άνδρες, ξέροντας ακριβώς πώς σκέφτονται και πόσο πολύ σε αντιπαθούν, ακόμη και σε περιφρονούν.

Α.: Το ξέρω.

Μ.Μ.: Αλλά αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι αυτοί οι μεγάλοι και δυνατοί άνδρες δεν θα περιφρονούσαν τη μικρή σου κωμωδία της υποταγής καθόλου. Θα τους ξεγελούσε, και η ματαιοδοξία τους θα κολακευόταν. Κι αν δεν ξεγελιώνταν, θα εκτιμούσαν και πάλι τη θηλυκή σου εξυπνάδα στο να τους καλοπιάνης έτσι, και θα αντιδρούσαν σαν να ήταν ευχαριστημένοι. Persona προς persona είναι η περίπτωση που και οι δύο και παίζονται και διευθύνονται σωστά. Αυτό θα ήταν πολύ καλύτερο από την ξεροκέφαλη ντροπή σου και την ενόχληση που τους προκαλεί. Αρκετά για σήμερα.

Μ' αυτόν τον τρόπο η Μεγάλη Μητέρα κορόιδεψε την αδεξιότητα της ασθενούς και συγχρόνως γέλασε με την ίδια της την ανυπομονησία. Αλλά στον ακόλουθο διάλογο, τα λόγια της ακούγονται και πάλι πολύ σοβαρά.

Δωδέκατη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Μεγάλη Μητέρα.: Πίστεψέ με, βασίσου σε μένα, όταν λέω ότι δεν είσαι μια γυναίκα που δεν αγαπήθηκε· πραγματικά πλησίασες τον κ. Χ., αλλά ούτε εσύ ούτε αυτός καταλάβατε τί συνέβαινε. Το όλον πράγμα φαινόταν αρνητικό, αλλά δεν ήταν. Το αίσθημά σου ήταν τόσο γνήσιο, τόσο πολύ αληθινό, που ανήκει στα πράγματα που δεν μπορούν να χαθούν. Αλλά κανένας από τους δυο σας δεν βρισκόταν στο ύψος αυτού του αισθήματος, κι έτσι ήταν ανάγκη να βιωθή σαν πόνος, πολύ αρνητικά, και να παρεξηγηθή επίσης. Ο κύριος Χ. ένοιωσε πραγματικά την αγάπη σου, αλλά καταπίεσε αυτό το συναίσθημα, προτιμώντας να μην το κάνη συνειδητό. Κι αυτός επίσης αναγκάσθηκε να υποφέρη, ακριβώς όσο κι εσύ.

Δέκατη τρίτη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Ασθενής.: Φοβάμαι αυτό που ονομάζω «ενέσεις μεγαλωσύνης» από σένα! Φοβάμαι μια διόγκωση! Δεν θα ήταν καλύτερο να ακολουθήσω τη συμβουλή του animus και να δω την αγάπη μου για τον κ. Χ. σαν κάτι ανώριμο;

Μεγάλη Μητέρα.: Τί είναι ανώριμο σ' αυτήν;

Α.: Δεν μπορούσα να δω τη δική του άποψη καθόλου. Στηριζόμουνα στα δικά μου αισθήματα, και ποτέ δεν εξέτασα τα δικά του.

Μ.Μ.: Ο κ. Χ., στον ρόλο του Φροϋδιανού ψυχαναλυτή, δεν σου έδωσε την παραμικρή ευκαιρία γι’ αυτό. Η κατάσταση ήταν περίεργη. Αυτός δεν βρισκόταν στο ύψος της. Η δική σου αγάπη ήταν εντάξει, αλλά δεν μπορούσε να αναπτυχθή. Δεν μπορούσε να αναπτυχθή ούτε μέσα σου, ούτε μέσα του. Αυτός τη δολοφόνησε, ας πούμε. Τότε έκανες ένα λάθος: τον άφησες να σε βασανιζή ψυχικά, επειδή το βάσανο ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσες να πάρης απ’ αυτόν. Να υποφέρης θεληματικά αυτό το βάσανο σήμαινε σεξουαλική ένωση για σένα. Έτσι σε έμπλεξε σε μια διαστροφή, που ήταν περισσότερο δική του παρά δική σου. Και γι’ αυτό εγώ κράτησα την αγάπη σου καθαρή για σένα. Τώρα θέλω να την πάρης μέσα σου και να την αφομοιώσης. Η αιτία που προκάλεσες όλα αυτά τα προβλήματα σχετικά μ' αυτό, προβλήματα ακόμη ανάμεσα σε εσένα και εμένα, είναι ότι παίρνεις τα λάθη σου επάνω σου, κι αυτό πάλι από σκέτη αγάπη. Δεν μπορείς να τον δης σαν σκοτάδι. Αυτό είναι παιδικό και ανώριμο. Προσπάθησε να αναγνωρίσης ότι είχε μιαν καταστρεπτική πλευρά στη συμπεριφορά του απέναντί σου.

Α.: Ήμουν τυφλή;

Μεγάλη Μητέρα.: Ναι, αλλά ήσουν αναγκασμένη να είσαι. Αυτό δεν πείραξε. Αυτό που πραγματικά πείραξε είναι ότι πρόβαλες τις ιδιότητες της δικής σου αγάπης σ' αυτόν, και όταν αυτό δεν φάνηκε να λειτουργή σωστά, εκθρόνισες την αγάπη σου αντί να εκθρονίσης το αντικείμενό της.

Α.: Δεν άξιζε ο Χ. την αγάπη μου;

Μ.Μ.: Την άξιζε. Αλλά ήταν άρρωστος ο ίδιος και κατεστραμμένος από την ζωή, ακόμη μακρύτερα από το φυσιολογικό απ’ όσο ήσουν εσύ. Και εσύ δεν ήσουν σε θέση να τον βοηθήσης, κυρίως επειδή αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε. Τίποτε δεν βρισκόταν πιο μακριά από τις σκέψεις του.

Για την ώρα, η ασθενής είχε τώρα σπουδαίο υλικό για να διαλογισθή επάνω σ’ αυτό και να το αφομοιώση, αν μπορούσε. Το να κοιτάζη τη φτωχή, περιφρονημένη της αγάπη μέσα από τα μάτια της Μεγάλης Μητέρας ήταν σαν βάλσαμο σε μια πληγή. Μπορούσε τώρα να αρχίση μια καινούργια επαφή με σημαντικές αξίες στα βαθύτερα μέρη της ψυχής της και να αισθανθή λίγο πιο ριζωμένη σε σχέση με την περασμένη της ζωή και τη θηλυκότητά της. Όλα αυτά ήταν εξαιρετικά θετικά. Αλλά η περίπτωση της νεύρωσής της ήταν πολύπλοκη, και θα έπρεπε να έχουμε πολλή υπομονή σχετικά μ' αυτό το θέμα, ιδιαιτέρως εξαιτίας του animus. Αυτό το σπουδαίο πρόσωπο ήταν σαν ένα παιδικό παιχνίδι – κούκλα με ελατήρια μέσα σ' ένα κουτί – που πηδούσε επάνω σε ανύποπτες στιγμές. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ποτέ αρκετά για την πειραχτική ευχαρίστηση που έβρισκε πολεμώντας την αντίπαλό του, τη Μεγάλη Μητέρα, με το να προσπαθή να μειώση την αξία των λόγων της με τον έξυπνο, πειστικό του τρόπο. Και πάντα διαβεβαίωνε, φυσικά, ότι μιλούσε με καλές προθέσεις, και μόνον επειδή ήθελε να βοηθήση την ασθενή! Αυτή πάλεψε μαζί του, αλλά ήξερε τώρα πια ότι η δύναμή του επάνω της μπορούσε να διαλυθή μόνον εάν συνειδητοποιούσε τη σκιά της όσο πιο ολοκληρωτικά τής ήταν δυνατόν. Προσπάθησε να αποκτήση τη συνήθεια να ενισχύεται με τη γνώση καινούργιων κάθε φορά περιοχών της σκιάς όταν ήταν έτοιμη να επιχειρήση κάποια κατάδυση στο ασυνείδητο. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν η ακόλουθη συζήτηση:

Δέκατη τέταρτη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Ασθενής: Έχω προσπαθήσει να κάνω πιο συνειδητό αυτό το κομμάτι μου που ονομάζω «η γυναίκα που δεν αγαπήθηκε». Είναι μια εξαιρετικά αξιολύπητη γυναικούλα, και την ίδια στιγμή θρασύτατη! Έχει συνέχεια  υστερικές κρίσεις, κλαίει και θρηνεί. Βασανίζεται από την έλλειψη της αγάπης. Αλλά ούτε η ίδια η αγάπη του Χριστού δεν θα μπορούσε να την ικανοποιήση. Οι επιθυμίες της είναι πολύ πιο πρωτόγονες. Η μόνη πειστική αγάπη στα μάτια της είναι – αν μου επιτρέπης να χρησιμοποιήσω τη δική της δραστική γλώσσα – ένα πέος να τη διαπερνάη. Και το ότι έτσι έχουν τα πράγματα , είναι το βάσανό μου. Αυτό το μικρό ζώο ζη μέσα μου· ζη, φυσικά, μέσα σε κάθε γυναίκα. Και υποθέτω ότι και ένας άνδρας, με τη σειρά του, δεν μπορεί να πεισθή για το ότι μια γυναίκα τον αγαπάει πραγματικά, όσο δεν του δίνει το σώμα της. Θα πρέπη να βασανίζεται τόσο από το σύμπλεγμα του γυναικείου κόλπου όσο οι γυναίκες από την επιθυμία του πέους, υποθέτω. Τώρα που κοιτάζω αυτήν την ζωώδη πλευρά της ανθρώπινης φύσης στο πρόσωπο, αισθάνομαι οίκτο και αγάπη και κατανόηση για όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, όχι βλέποντάς τα από ψηλά, αλλά με το αίσθημα ότι είμαι απλώς ένα από αυτά.

Μεγάλη Μητέρα: Στην περίπτωσή σου, αυτή η γυναίκα που δεν αγαπήθηκε, όπως την ονομάζεις, έπρεπε να μείνη ανέραστη, για να μπορέσης εσύ να φθάσης στη συνειδητοποίησή της, Αλλά δεν θα έπρεπε να γενικεύης: η απογοήτευση ήταν ο δικός σου δρόμος για συνειδητοποίηση, ενώ για άλλους, αυτός ο δρόμος μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικός.

Τέτοιες πράξεις αφομοίωσης των σεξουαλικών περιοχών της σκιάς ήταν απολύτως απαραίτητες για την ασθενή σαν προετοιμασία για την επόμενη μεγάλη βουτιά μέσα στο ασυνείδητο. Αυτό που επρόκειτο να ψαρέψη αυτήν τη φορά το ονόμαζε αργότερα «οι οικογενειακοί τρόμοι». Η Μεγάλη Μητέρα ήξερε ίσως ήδη γι’ αυτούς τους τρόμους, και ήξερε επίσης ότι η μαθήτριά της θα έπρεπε να περάση από την κόλαση για να τους φέρη στην επιφάνεια. Επομένως, η προετοιμασία της βασιζόταν κυρίως στο να βεβαιωθή ότι ο δεσμός που συνέδεε αυτήν και τη μαθήτριά της ήταν αρκετά σίγουρος για να αντέξη τις αναπόφευκτες δυσκολίες.

Εδώ προκύπτει το ερώτημα εάν δεν θα ήταν καλύτερα η ασθενής να είχε πάει σε έναν άνδρα αναλυτή, προκειμένου να θεραπεύση την κατεστραμμένη της σεξουαλικότητα. Αλλά αυτό ήταν ακριβώς που δεν μπορούσε να κάνη, επειδή η επαφή με το ανδρικό στοιχείο γενικά, και με την ανδρική σεξουαλικότητα ειδικά, ήταν ακόμη μπλοκαρισμένη μέσα στο ασυνείδητο. Τώρα που επρόκειτο να προσπαθήση να κάνη συνειδητές τις αιτίες που στα πρώτα νεανικά της χρόνια προκάλεσαν αυτό το σταμάτημα, η ασθενής ήθελε ένα ψυχικό στήριγμα, έναν δυνατό ψυχικό δεσμό, επάνω στον οποίον να δέση την εξασθενημένη της θηλυκότητα. Αυτό θα τη βοηθούσε να αποφύγη τον κίνδυνο να καταβροχθισθή από το ασυνείδητο, κάτι που ήταν πιθανό να συμβή μόλις ο αρχικός της φόβος, αυτός που την είχε καταπιή ολοκληρωτικά, ερχόταν πάλι στην επιφάνεια.

Για έναν εξωστρεφή άνθρωπο, μια ομαλή ανθρώπινη επαφή με το άλλο φύλο θα πρόσφερε διέξοδο σ' αυτήν τη δυσκολία. Αλλά η εξαιρετικά εσωστρεφής ασθενής μας έπρεπε να περάση από έναν εσωστρεφή δρόμο εάν ήθελε ποτέ να επιτύχη στα βάθη της ψυχής της το γνήσιο και αληθινά πειστικό συναίσθημα, χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσε να τολμήση ούτε ένα βήμα στον εξωτερικό κόσμο. Ο βαθμός στον οποίον μια εξωστρεφής λύση ήταν αδύνατη γι’ αυτήν φαίνεται από το γεγονός ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να υπερνικήση τον σεξουαλικό πανικό της είχε πάντοτε αποτύχει. Δύο φορές στην ζωή της είχε φθάσει πολύ κοντά στο να έχη αυτό που λέμε «δεσμό», αλλά και στις δύο περιπτώσεις συνέβη το ίδιο πράγμα. Τη στιγμή που θα μπορούσε να είχε ξεπεράσει τον πανικό της, ο σύντροφος αισθανόταν το ταμπού, δεν μπορούσε να το αντιμετωπίση, και την άφηνε. Αυτή η συμπεριφορά περισσοτέρων του ενός, κατά τα άλλα φυσιολογικών συντρόφων, έδειχνε να σημαίνη κάτι. Έκανε απαραίτητη μια δεύτερη βουτιά στο ασυνείδητο προς χάριν της απόκτησης μιας καλύτερης ενόρασης αυτού του ταμπού.

(συνεχίζεται)

Aμέθυστος