ΣυνΕχεια απΟ: ΚυριακΗ, 29 ΙανουαρΙου 2012
ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΗΣ ΚΕΝΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΒΟΛΟΥ
Το έργο της Ακαδημίας Βόλου στο οποίο αναφερόμαστε, κυκλοφόρησε σε δύο τόμους, από τις εκδόσεις Ίνδικτος, και ο πρώτος τόμος του είναι γραμμένος σαν προλεγόμενα από τον ίδιο τον κ.Καλαϊτζίδη.
ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΗΣ ΚΕΝΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΒΟΛΟΥ
Το έργο της Ακαδημίας Βόλου στο οποίο αναφερόμαστε, κυκλοφόρησε σε δύο τόμους, από τις εκδόσεις Ίνδικτος, και ο πρώτος τόμος του είναι γραμμένος σαν προλεγόμενα από τον ίδιο τον κ.Καλαϊτζίδη.
Εκείνο που ξεχωρίζει αμέσως από τον πρόλογο, είναι πως ο Καλαϊτζίδης, όταν αναφέρεται στην Ορθοδοξία, εννοεί τον κληρικαλισμό. Την πλήρη απουσία Ορθοδοξίας. Ένα καρκίνωμα στο εσωτερικό της Εκκλησίας του Κυρίου.
Θα πρέπει να ευχηθούμε από την αρχή να μην είναι τόσο άκαιρη και η αναφορά του στην νεωτερικότητα! Η προκατάληψη με την οποία εισέρχεται στην έρευνα είναι επίσης ξεκάθαρη: «Έχει αποδεχτεί η Ορθοδοξία το κεκτημένο της νεωτερικότητας και τις συνέπειες του; Είναι συμβατά τα δικαιώματα του ανθρώπου με το Ορθόδοξο ήθος, και σε ποιό βαθμό η ανάδυση του υποκειμένου παραπέμπει υποχρεωτικά στην ατομοκρατία, και την ακύρωση των σχέσεων κοινωνίας;». Η προβληματική του δηλαδή αναφέρεται, απορρέει και επιστρέφει στον πολιτισμό που τρέχει την πρόοδο του Δυτικού τρόπου ζωής! Μάλλον αγνοεί και την Ορθοδοξία και την νεωτερικότητα, θα το δούμε!
Η μέθοδος την οποία χρησιμοποιεί η σκέψη του είναι ο Ιστορικισμός. Δηλαδή μία επιφανειακή ιστορική, φαινομενολογική αναφορά των πραγμάτων, η οποία δεν επιτρέπει μεν καμμία ανάλυσή τους, αλλά το κυριότερο, δεν αναφέρεται σε ανθρώπους, αλλά σε υποτιθέμενες ιδέες. Για την ακρίβεια σε έννοιες, καθότι ο Ιστορικισμός γεννήθηκε από τον Γερμανικό ιδεαλισμό και η μέθοδος εργασίας ονομάζεται συνήθως Ιστορία των Ιδεών! Έτσι για να εξηγούμαστε η Εκκλησία δεν αποτελείται από ανθρώπους, οι οποίοι έζησαν στην νεωτερικότητα και αποσπάστηκαν από αυτή, προκειμένου να εισέλθουν στην Εκκλησία, δηλαδή να ξεκινήσουν τον αγώνα για την κατάκτηση της Βασιλείας. Με τον ίδιο τρόπο η νεωτερικότης δεν αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι εκφράζουν την δημιουργικότητά τους μέσα στα δεδομένα πλαίσια του πολιτισμικού μοντέλλου που λέγεται νεωτερικότης! Συνέπεια της απουσίας αυτής (ανθρώπων), και της υποδούλωσης των σκέψεων σε μερικές ιδέες που λειτουργούν σαν ιδεολογίες, είναι ένας λόγος Γενικός, Θεωρητικός, Πολιτικός, χωρίς την ανάγκη πραγματοποιήσεως, παραπλήσιος της αρχαίας γνώμης, που αρέσκεται σήμερα να ονομάζεται άποψη!
Θα πρέπει να ευχηθούμε από την αρχή να μην είναι τόσο άκαιρη και η αναφορά του στην νεωτερικότητα! Η προκατάληψη με την οποία εισέρχεται στην έρευνα είναι επίσης ξεκάθαρη: «Έχει αποδεχτεί η Ορθοδοξία το κεκτημένο της νεωτερικότητας και τις συνέπειες του; Είναι συμβατά τα δικαιώματα του ανθρώπου με το Ορθόδοξο ήθος, και σε ποιό βαθμό η ανάδυση του υποκειμένου παραπέμπει υποχρεωτικά στην ατομοκρατία, και την ακύρωση των σχέσεων κοινωνίας;». Η προβληματική του δηλαδή αναφέρεται, απορρέει και επιστρέφει στον πολιτισμό που τρέχει την πρόοδο του Δυτικού τρόπου ζωής! Μάλλον αγνοεί και την Ορθοδοξία και την νεωτερικότητα, θα το δούμε!
Η μέθοδος την οποία χρησιμοποιεί η σκέψη του είναι ο Ιστορικισμός. Δηλαδή μία επιφανειακή ιστορική, φαινομενολογική αναφορά των πραγμάτων, η οποία δεν επιτρέπει μεν καμμία ανάλυσή τους, αλλά το κυριότερο, δεν αναφέρεται σε ανθρώπους, αλλά σε υποτιθέμενες ιδέες. Για την ακρίβεια σε έννοιες, καθότι ο Ιστορικισμός γεννήθηκε από τον Γερμανικό ιδεαλισμό και η μέθοδος εργασίας ονομάζεται συνήθως Ιστορία των Ιδεών! Έτσι για να εξηγούμαστε η Εκκλησία δεν αποτελείται από ανθρώπους, οι οποίοι έζησαν στην νεωτερικότητα και αποσπάστηκαν από αυτή, προκειμένου να εισέλθουν στην Εκκλησία, δηλαδή να ξεκινήσουν τον αγώνα για την κατάκτηση της Βασιλείας. Με τον ίδιο τρόπο η νεωτερικότης δεν αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι εκφράζουν την δημιουργικότητά τους μέσα στα δεδομένα πλαίσια του πολιτισμικού μοντέλλου που λέγεται νεωτερικότης! Συνέπεια της απουσίας αυτής (ανθρώπων), και της υποδούλωσης των σκέψεων σε μερικές ιδέες που λειτουργούν σαν ιδεολογίες, είναι ένας λόγος Γενικός, Θεωρητικός, Πολιτικός, χωρίς την ανάγκη πραγματοποιήσεως, παραπλήσιος της αρχαίας γνώμης, που αρέσκεται σήμερα να ονομάζεται άποψη!
Δεν απαντά σε καμμία ερώτηση. Όλα είναι δεδομένα και λυμένα. Δεν περιέχει απαντήσεις, αλλά συμπεράσματα. Όπως ακριβώς και ο λόγος του κληρικαλισμού από τον οποίο προέρχεται, περιέχει μόνον κατάκριση και καταδίκη. Αποτελούν τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος όπως προαναφέραμε, αλλά επίσης δύο όψεις οι οποίες δεν πρόκειται ποτέ να συναντηθούν πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά είναι καταδικασμένες, όπως και στην κόλαση, της οποίας είναι προθάλαμος, να σχετίζονται μόνο πλάτη με πλάτη! Προσπαθώντας να αγνοήσει ο ένας τον άλλον. Όπως οι σύγχρονοι γονείς και τα παιδιά τους. Ο Καθένας τους βλέπει την σκιά του άλλου! Ζεί μέσα στη σκιά του άλλου. Δύο αρχές αλληλοκατηγορούνται: η Δημιουργικότης και η Στατικότης. Η κίνηση και η ακινησία. Χωρίς καμμία πιθανότητα ενότητος, όπως την κατόρθωσε η αρχαία φιλοσοφία, με το κινητό ακίνητο ή με το ΕΝΑ και τον Νού, που είναι το ίδιο.
Μερικοί αγράμματοι προσπαθούν να υποδυθούν τους δανδήδες και από το άλλο μέρος μερικοί χωριάτες, υποδύονται τους Αγίους.
Ο ιστορικισμός αποτυπώνεται και εκφράζεται ως εξής: «Εάν σύμφωνα με την εσχατολογική προοπτική, το πλήρωμα και η ταυτότητα της Εκκλησίας, δεν βρίσκονται τόσο στο παρελθόν όσο κυρίως στο μέλλον, στον ανακαινισμένο (στον καινό λέει ο Κύριος) κόσμο της Βασιλείας του Θεού, εάν δεν ταυτίζεται με κανένα ιστορικό σχήμα του παρελθόντος (με κανένα ιστορικό σχήμα λέει το Ευαγγέλιο) και εάν ο πυρήνας της αλήθειας της δεν δεσμεύεται και δεν εξαντλείται από τα προγενέστερα παραδείγματα σχέσης κόσμου και Εκκλησίας, Χριστιανισμού και πολιτισμού (Ένας είναι ο πολιτισμός, ο οποίος ολοκληρώθηκε απο την φιλοσοφία. Σήμερα η Δύση παλεύει με ένα κακέκτυπο πολιτισμού που στηρίζεται στο έμμεσο, στο εικονικό, αντίθετο της πραγματικότητος που διαμορφώνει η αμεσότης του μόνου ολοκληρωμένου πολιτισμού που υφίσταται, και που βρίσκεται όπως και αυτός πέραν της ιστορίας και γι’αυτό δέν συλλαμβάνεται από ένα ιστορικό μάτι. Υπάρχουν όμως πάρα πολλές κουλτούρες, παραδόσεις επιβιώσεως, οι οποίες δεν έχουν βεβαίως καμμία σχέση με τον πολιτισμό. Σωστά ο κληρικαλισμός καταχωρείται στις κουλτούρες, διότι διέπεται από Ομαδικό πνεύμα), τότε είναι καιρός να ανοίξουμε διάλογο μαζί της». Από αυτή την αρχή προκύπτει και ο διάλογος των Εκκλησιών, Ρώσικης εμπνεύσεως. Συνεχίζει δε προειδοποιώντας : είναι ψευδαίσθηση να νομίζουμε πως μπορούμε να μετάσχουμε στην μετανεωτερικότητα, χωρίς να έχουμε αποδεχθεί την νεωτερικότητα!
Η νεωτερικότης υπήρξε ο πολιτισμός του πρωτείου. Στηρίχτηκε στον αβυσσαλέο αγώνα για πρωτείο, που διεξήγαγαν οι Φυσικοί επιστήμονες με τις ανακαλύψεις τους! Η μετα-νεωτερικότης είναι το μοίρασμα του πρωτείου σε ειδικότητες. Έτσι ώστε να συμμετέχουν οι πολλοί, καί να εξασφαλίζεται έτσι στην Φαντασίωση των νέων φιλοσόφων, ο νόμος του ΕΝΟΣ και των πολλών. Αυτό το μοίρασμα, η αναγνώριση, λέγεται κοινωνία. Το πρόσωπο, δηλ. η κυριαρχία του ΕΝΟΣ στους πολλούς, όπως του Γιανναρά, του Ζηζιούλα, λέγεται αγάπη.
Μετά την σύντομη εισαγωγή, ας προχωρήσουμε στους δύο στύλους που στηρίζουν το οικοδόμημα! Στο υποκείμενο και στο πρόσωπο. Και οι οποίοι στηρίζονται όπως είπαμε στον λίθο που προτίμησαν όλοι οι οικοδομούντες. Στο πρωτείο. Κτίζοντας την εωσφορική κοινωνία της προχειρότητος και ανευθυνότητος που γνωρίζουμε και βλέπουμε να διαλύεται σήμερα, σαν χάρτινος πύργος. Το κείμενο του Καλαϊτζίδη θυμίζει δυστυχώς, τόμο ή παράρτημα, βιβλιογραφία, όπως και τα κείμενα του Λουδοβίκου, φτιαγμένο για επίδειξη, παρά αληθινή πραγματεία. Είναι μία έκθεση συμπερασμάτων. Σαν την παλιά έκθεση ιδεών που διδαχθήκαμε στα σχολεία.
«Μία απο τις σημαντικότερες ανατροπές που έφερε η νεωτερικότητα ήταν η ανάδυση του υποκειμένου και του ατόμου». Θα μπορούσε σ’ αυτό το σημείο να μας εξηγήσει την σύσταση και την γέννηση του υποκειμένου και όχι την ανάδυση, αν δεν στηριζόταν αποκλειστικώς στα έτοιμα. Το υποκείμενο στηρίζεται στην επανάσταση, τον πυρήνα της Αναγεννήσεως τής ειδωλολατρείας, και στην Χριστιανική έννοια της Δημιουργίας εκ του μηδενός. Στηρίζεται στον νόμο του Ενός και των πολλών, εγκατελειμένο όμως στην άγρια θάλασσα του πολιτισμού, μακρυά από την Μεταφυσική Αρχή που τον γέννησε και χωρίς καμμία...
«Συνέπεια αυτής της αναδύσεως της ροδαυγής του υποκειμένου, είναι η εμφάνιση της άθρησκης κοινωνίας του άθρησκου κράτους».
«Η θρησκεία μεταβαίνει στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, εγκαταλείπει το κέντρο των κοινωνικών ζυμώσεων και καταντά πια ιδιωτική υπόθεση, χρήσιμη στο άτομο». Δηλαδή ένας σταθμός επαναφορτίσεως της μπαταρίας.
Πριν φτάσουμε όμως στον Αυγουστίνο και στα παραμύθια που κυκλοφορούν γύρω από την εξομολόγησή του, την πρώτη αυτοβιογραφία, ας ακούσουμε μερικές αερολογίες του Φλωρόφσκυ, στη σ.50! «Από την αρχή ο Χριστιανισμός υπήρξε ως μία πραγματικότητα "σωματειακή", ως μία κοινότητα (εβραϊκή;). Κανείς δεν μπορούσε να είναι Χριστιανός από μόνος του, ως χωριστό άτομο, αλλά μόνον μαζί με τους "αδελφούς", με αλληλεγγύη και σύνδεσμο μαζί τους. Η Χριστιανική ύπαρξη προϋποθέτει και συνεπάγεται ενσωμάτωση, συμμετοχή στην κοινότητα των αποστόλων». Κάτι απολύτως αντίθετο από την εμπειρία του αποστόλου Παύλου. Αυτές οι αερολογίες είναι αναπόφευκτες όταν μιλούμε απ’έξω. Η Χριστιανική ύπαρξη προϋποθέτει το απροϋπόθετο, Φλωρόφσκυ, τον Κύριο.
Ο Αυγουστίνος, έζησε μία τραγική ζωή, βούτηξε μέχρι θανάτου, μέχρις εξαρτήσεως, στην πορνεία και ονόμασε Χριστιανική μεταστροφή την απελευθέρωσή του από αυτό τό πάθος, την λύτρωσή του από την πορνεία, όπως και ο Βούδας. Η Εκκλησιαστική του ζωή είναι η δυτική εκδοχή του Νιρβάνα. Αυτή την ησυχία που βρήκε με την λύτρωσή του, ονόμασε αγάπη! Έζησε τις μεταφυσικές εμπειρίες του Ενός, όπως και ο Πλωτίνος και ο δάσκαλός του Πορφύριος και διέλυσε την Χριστιανική ζωή!
Μία μοιραία φιγούρα για την ιστορία της ανθρωπότητος, ένα μυθικό πρόσωπο για την Ελλάδα,ο πρώτος θεμελιωτής της ψυχολογίας του βάθους. Έζησε στενά δεμένος με την μητέρα του, και πίστεψε πως η μεταστροφή του οφειλόταν στις προσευχές της. Έγινε Χριστιανός μετά τον θάνατό της, όπως ο Μπόρχες συγγραφέας, μετά τον θάνατο της μητέρας του. Ο Οιδίπους τύραννος, ίσως να αποτελεί την αληθινή δομή του μύθου του!
Η εσωτερικότης λοιπόν που ανακαλύπτει, είναι το καταφύγιό του από την πραγματικότητα, η κατάκτηση μίας ησυχίας, μετά από μία εξόχως ταραχώδη και αβέβαιη ζωή! Το πρόβλημα του Αυγουστίνου, που υιοθετήθηκε από σύνολη τη Δύση, ήταν η Αμφιβολία. Που έγινε διάσημη στην συνέχεια από τον Καρτέσιο. Δεν υπήρξε πάντως ο πρώτος που έφτασε να δογματίσει την παρουσία της συνειδήσεως στον εαυτό της. Ο Πλάτων κατηγόρησε τους Σοφιστές ότι ήξεραν πολύ καλά να αμφιβάλουν. Στον Αριστοτέλη η νόηση ονομάστηκε «σκέψη της σκέψης», ο δε Πλωτίνος ερεύνησε, τελευταίος, με προσοχή την προϋπόθεση της γνώσεως του εαυτού μας στην γνώση των άλλων πραγμάτων. Ο Αυγουστίνος, σαν πρόδρομος σχεδόν του Καρτεσίου, είπε: Εάν σκέπτομαι εγώ, έχω και ένα σώμα, επομένως υπάρχω. Και η αλήθεια είναι γι’αυτόν μία προϋποθεση για να δώση βεβαιότητα στο ψάξιμο της Ευτυχίας. Ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι το πλέον σίγουρο πράγμα ούτε το κυρίως στήριγμα της σκέψης. Το υποκείμενο που γέννησε η μεγαλοφυΐα του, διέλυσε όπως είπαμε την Εκκλησία και δημιούργησε τον Χριστιαν-ισμό. Στηρίζεται σε μία και μοναδική αρχή: φτιάνω μόνος μου, φτιάχνω εγώ ο ίδιος τα κριτήρια που θα με κρίνουν στο μέλλον. Σάν νέος θεός!
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
Μερικοί αγράμματοι προσπαθούν να υποδυθούν τους δανδήδες και από το άλλο μέρος μερικοί χωριάτες, υποδύονται τους Αγίους.
Ο ιστορικισμός αποτυπώνεται και εκφράζεται ως εξής: «Εάν σύμφωνα με την εσχατολογική προοπτική, το πλήρωμα και η ταυτότητα της Εκκλησίας, δεν βρίσκονται τόσο στο παρελθόν όσο κυρίως στο μέλλον, στον ανακαινισμένο (στον καινό λέει ο Κύριος) κόσμο της Βασιλείας του Θεού, εάν δεν ταυτίζεται με κανένα ιστορικό σχήμα του παρελθόντος (με κανένα ιστορικό σχήμα λέει το Ευαγγέλιο) και εάν ο πυρήνας της αλήθειας της δεν δεσμεύεται και δεν εξαντλείται από τα προγενέστερα παραδείγματα σχέσης κόσμου και Εκκλησίας, Χριστιανισμού και πολιτισμού (Ένας είναι ο πολιτισμός, ο οποίος ολοκληρώθηκε απο την φιλοσοφία. Σήμερα η Δύση παλεύει με ένα κακέκτυπο πολιτισμού που στηρίζεται στο έμμεσο, στο εικονικό, αντίθετο της πραγματικότητος που διαμορφώνει η αμεσότης του μόνου ολοκληρωμένου πολιτισμού που υφίσταται, και που βρίσκεται όπως και αυτός πέραν της ιστορίας και γι’αυτό δέν συλλαμβάνεται από ένα ιστορικό μάτι. Υπάρχουν όμως πάρα πολλές κουλτούρες, παραδόσεις επιβιώσεως, οι οποίες δεν έχουν βεβαίως καμμία σχέση με τον πολιτισμό. Σωστά ο κληρικαλισμός καταχωρείται στις κουλτούρες, διότι διέπεται από Ομαδικό πνεύμα), τότε είναι καιρός να ανοίξουμε διάλογο μαζί της». Από αυτή την αρχή προκύπτει και ο διάλογος των Εκκλησιών, Ρώσικης εμπνεύσεως. Συνεχίζει δε προειδοποιώντας : είναι ψευδαίσθηση να νομίζουμε πως μπορούμε να μετάσχουμε στην μετανεωτερικότητα, χωρίς να έχουμε αποδεχθεί την νεωτερικότητα!
Η νεωτερικότης υπήρξε ο πολιτισμός του πρωτείου. Στηρίχτηκε στον αβυσσαλέο αγώνα για πρωτείο, που διεξήγαγαν οι Φυσικοί επιστήμονες με τις ανακαλύψεις τους! Η μετα-νεωτερικότης είναι το μοίρασμα του πρωτείου σε ειδικότητες. Έτσι ώστε να συμμετέχουν οι πολλοί, καί να εξασφαλίζεται έτσι στην Φαντασίωση των νέων φιλοσόφων, ο νόμος του ΕΝΟΣ και των πολλών. Αυτό το μοίρασμα, η αναγνώριση, λέγεται κοινωνία. Το πρόσωπο, δηλ. η κυριαρχία του ΕΝΟΣ στους πολλούς, όπως του Γιανναρά, του Ζηζιούλα, λέγεται αγάπη.
Μετά την σύντομη εισαγωγή, ας προχωρήσουμε στους δύο στύλους που στηρίζουν το οικοδόμημα! Στο υποκείμενο και στο πρόσωπο. Και οι οποίοι στηρίζονται όπως είπαμε στον λίθο που προτίμησαν όλοι οι οικοδομούντες. Στο πρωτείο. Κτίζοντας την εωσφορική κοινωνία της προχειρότητος και ανευθυνότητος που γνωρίζουμε και βλέπουμε να διαλύεται σήμερα, σαν χάρτινος πύργος. Το κείμενο του Καλαϊτζίδη θυμίζει δυστυχώς, τόμο ή παράρτημα, βιβλιογραφία, όπως και τα κείμενα του Λουδοβίκου, φτιαγμένο για επίδειξη, παρά αληθινή πραγματεία. Είναι μία έκθεση συμπερασμάτων. Σαν την παλιά έκθεση ιδεών που διδαχθήκαμε στα σχολεία.
«Μία απο τις σημαντικότερες ανατροπές που έφερε η νεωτερικότητα ήταν η ανάδυση του υποκειμένου και του ατόμου». Θα μπορούσε σ’ αυτό το σημείο να μας εξηγήσει την σύσταση και την γέννηση του υποκειμένου και όχι την ανάδυση, αν δεν στηριζόταν αποκλειστικώς στα έτοιμα. Το υποκείμενο στηρίζεται στην επανάσταση, τον πυρήνα της Αναγεννήσεως τής ειδωλολατρείας, και στην Χριστιανική έννοια της Δημιουργίας εκ του μηδενός. Στηρίζεται στον νόμο του Ενός και των πολλών, εγκατελειμένο όμως στην άγρια θάλασσα του πολιτισμού, μακρυά από την Μεταφυσική Αρχή που τον γέννησε και χωρίς καμμία...
«Συνέπεια αυτής της αναδύσεως της ροδαυγής του υποκειμένου, είναι η εμφάνιση της άθρησκης κοινωνίας του άθρησκου κράτους».
«Η θρησκεία μεταβαίνει στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, εγκαταλείπει το κέντρο των κοινωνικών ζυμώσεων και καταντά πια ιδιωτική υπόθεση, χρήσιμη στο άτομο». Δηλαδή ένας σταθμός επαναφορτίσεως της μπαταρίας.
Πριν φτάσουμε όμως στον Αυγουστίνο και στα παραμύθια που κυκλοφορούν γύρω από την εξομολόγησή του, την πρώτη αυτοβιογραφία, ας ακούσουμε μερικές αερολογίες του Φλωρόφσκυ, στη σ.50! «Από την αρχή ο Χριστιανισμός υπήρξε ως μία πραγματικότητα "σωματειακή", ως μία κοινότητα (εβραϊκή;). Κανείς δεν μπορούσε να είναι Χριστιανός από μόνος του, ως χωριστό άτομο, αλλά μόνον μαζί με τους "αδελφούς", με αλληλεγγύη και σύνδεσμο μαζί τους. Η Χριστιανική ύπαρξη προϋποθέτει και συνεπάγεται ενσωμάτωση, συμμετοχή στην κοινότητα των αποστόλων». Κάτι απολύτως αντίθετο από την εμπειρία του αποστόλου Παύλου. Αυτές οι αερολογίες είναι αναπόφευκτες όταν μιλούμε απ’έξω. Η Χριστιανική ύπαρξη προϋποθέτει το απροϋπόθετο, Φλωρόφσκυ, τον Κύριο.
Ο Αυγουστίνος, έζησε μία τραγική ζωή, βούτηξε μέχρι θανάτου, μέχρις εξαρτήσεως, στην πορνεία και ονόμασε Χριστιανική μεταστροφή την απελευθέρωσή του από αυτό τό πάθος, την λύτρωσή του από την πορνεία, όπως και ο Βούδας. Η Εκκλησιαστική του ζωή είναι η δυτική εκδοχή του Νιρβάνα. Αυτή την ησυχία που βρήκε με την λύτρωσή του, ονόμασε αγάπη! Έζησε τις μεταφυσικές εμπειρίες του Ενός, όπως και ο Πλωτίνος και ο δάσκαλός του Πορφύριος και διέλυσε την Χριστιανική ζωή!
Μία μοιραία φιγούρα για την ιστορία της ανθρωπότητος, ένα μυθικό πρόσωπο για την Ελλάδα,ο πρώτος θεμελιωτής της ψυχολογίας του βάθους. Έζησε στενά δεμένος με την μητέρα του, και πίστεψε πως η μεταστροφή του οφειλόταν στις προσευχές της. Έγινε Χριστιανός μετά τον θάνατό της, όπως ο Μπόρχες συγγραφέας, μετά τον θάνατο της μητέρας του. Ο Οιδίπους τύραννος, ίσως να αποτελεί την αληθινή δομή του μύθου του!
Η εσωτερικότης λοιπόν που ανακαλύπτει, είναι το καταφύγιό του από την πραγματικότητα, η κατάκτηση μίας ησυχίας, μετά από μία εξόχως ταραχώδη και αβέβαιη ζωή! Το πρόβλημα του Αυγουστίνου, που υιοθετήθηκε από σύνολη τη Δύση, ήταν η Αμφιβολία. Που έγινε διάσημη στην συνέχεια από τον Καρτέσιο. Δεν υπήρξε πάντως ο πρώτος που έφτασε να δογματίσει την παρουσία της συνειδήσεως στον εαυτό της. Ο Πλάτων κατηγόρησε τους Σοφιστές ότι ήξεραν πολύ καλά να αμφιβάλουν. Στον Αριστοτέλη η νόηση ονομάστηκε «σκέψη της σκέψης», ο δε Πλωτίνος ερεύνησε, τελευταίος, με προσοχή την προϋπόθεση της γνώσεως του εαυτού μας στην γνώση των άλλων πραγμάτων. Ο Αυγουστίνος, σαν πρόδρομος σχεδόν του Καρτεσίου, είπε: Εάν σκέπτομαι εγώ, έχω και ένα σώμα, επομένως υπάρχω. Και η αλήθεια είναι γι’αυτόν μία προϋποθεση για να δώση βεβαιότητα στο ψάξιμο της Ευτυχίας. Ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι το πλέον σίγουρο πράγμα ούτε το κυρίως στήριγμα της σκέψης. Το υποκείμενο που γέννησε η μεγαλοφυΐα του, διέλυσε όπως είπαμε την Εκκλησία και δημιούργησε τον Χριστιαν-ισμό. Στηρίζεται σε μία και μοναδική αρχή: φτιάνω μόνος μου, φτιάχνω εγώ ο ίδιος τα κριτήρια που θα με κρίνουν στο μέλλον. Σάν νέος θεός!
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
1 σχόλιο:
δοξα τω Θεω. Ατρανταχτες φωνες, πεντακαθαρες. Ο Κυριος ευφραινεται. Ο Θεος να σου δινει χρονια Αμεθυστε.
Δημοσίευση σχολίου