Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία:
Κατανόηση του παρελθόντος και των επόμενων βημάτων
του καθηγητού της λειτουργικής στο Πανεπιστήμιο Valparaiso της Ιντιάνα των ΗΠΑ, Διακόνου Νικολάου Ντενισένκο (Nicholas Denysenko)
traslate Panorthodox Synod
Η πρόσφατη ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ότι θα χορηγήσει αυτοκεφαλία στην Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία, έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο. Πολλοί Ορθόδοξοι δεν γνωρίζουν πολλά για την Εκκλησία στην Ουκρανία. Κυκλοφόρησαν ειδήσεις για ένα σχίσμα που συνέβη το 1992 και για ύπαρξη δύο αποσχιστικών Εκκλησιών παράλληλα με την κανονική Εκκλησία.
Οι σχισματικές εκκλησίες είναι γνωστές ως η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία (UAOC) με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Μακάριο (Maletych), ένα μικρό σώμα γεωγραφικά συγκεντρωμένο στη Δυτική Ουκρανία, και το Πατριαρχείο Κιέβου (KP), ένα πολύ μεγαλύτερο σώμα με επικεφαλής τον Πατριάρχη Φιλάρετο (Denysenko), ο οποίος καταδικάστηκε από το Πατριαρχείο της Μόσχας το 1992 και αναθεματίστηκε το 1997. Αυτά τα σχισματικά σώματα χαρακτηρίστηκαν ως φασίστες, εθνικιστές επαναστάτες, που χρησιμοποιούν τους πολιτικούς για κρατική υποστήριξη με στόχο την ανατροπή της για πολλά χρόνια μαρτυρικής κανονικής Εκκλησίας, γνωστής ως Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας (UOC-MP). Η ανά τον κόσμο Ορθόδοξες Εκκλησίες γνωρίζουν μόνο αυτό το αφήγημα επειδή οι σχισματικές Εκκλησίες αποκλείονται από την επίσημη επικοινωνία. Κατά σηνέπεια, αποδέχονται ως απόλυτη αλήθεια το αφήγημα που δημιουργήθηκε από το ίδιο το Πατριαρχείο Μόσχας.
Η απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να ανατρέψει τις κανονικές κυρώσεις της Μόσχας στον Φιλάρετο και στον Μακάριο και να τους αποκαταστήσει μαζί με τους πιστούς τους στην Εκκλησία υποδηλώνει ότι το αφήγημα που παρουσίασε Πατριαρχείο Μόσχας (ΜΡ) απέκρυπτε την αλήθεια από τον υπόλοιπο Ορθόδοξο κόσμο. Η όλη αλήθεια είναι πολύπλοκη, έτσι αυτό το άρθρο παρουσιάζει πτυχές των βασικών γεγονότων στη σύγχρονη ιστορία της Ορθοδοξίας στην Ουκρανία για να δείξει πώς εξελίχθηκε η κρίση μέχρι αυτό το σημείο και τι να περιμένουμε μετά την επίσημη εγκαθίδρυση της κανονικής Αυτοκέφαλης Εκκλησίας στην Ουκρανία.
Ο αγώνας για την ουκρανική αυτοκέφαλη ξεκίνησε το 1917 όταν κατέρρευσε το τσαρικό καθεστώς. Οι πρωτοπόροι της Ουκρανικής αυτοκεφαλίας επιθυμούσαν έντονα να ανανεώσουν την αρχαία Μητρόπολη του Κιέβου ως αυτοκέφαλη εκκλησία, που θα ήταν εξοπλισμένη για να αντιμετωπίσει την νεωτερικότητα εισάγοντας την ουκρανική γλώσσα στη λατρεία. Όταν και η Σύνοδος της Μόσχας (1917-18) και η αμφιλεγόμενη Παν-ουκρανική Σύνοδος (1918) απέρριψαν τις προτάσεις για εισαγωγή της ουκρανικής γλώσσας στη λατρεία, ο αγώνας για αυτοκεφαλία έγινε αμείλικτος. Οι αρχιτέκτονες της αυτοκεφαλίας θεώρησαν την απαγόρευση της ουκρανικής στη λατρεία, ως ένα ακόμη δείγμα τσαρικής προσπάθειας να χρησιμοποιήσει εξαναγκασμό και να καθυποτάξει στη Ρωσία τους Ουκρανούς, και έτσι να αποκαταστήσει το μύθο της «ενιαίας Ρωσίας» με κέντρο τη Μόσχα.
Από την αρχή, οι Ουκρανοί δήλωναν δημοσίως, ότι η υπαγωγή της Μητρόπολης του Κιέβου στη Μόσχα το 1686 ήταν αντικανονική, και ζήτησαν από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως να παραχωρήσει αυτοκεφαλία στην Εκκλησία τους, στέλνοντας στην Κωνσταντινούπολη τον Αλέξανδρο Λοττόκκι το 1919-20 προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία δημιουργίας αυτοκέφαλης εκκλησίας στην Ουκρανία. Αν και η διαδικασία αυτή κατέρρευσε εξαιτίας των τρομακτικών συνθηκών στην Ουκρανία και της εμφάνισης μιας αντικανονικής Εκκλησίας στο Κίεβο, ο Τόμος αυτοκεφαλίας που παραχωρήθηκε στην Εκκλησία της Πολωνίας το 1924 βασίστηκε, εν μέρει, στην ανασύσταση της Μητρόπολης του Κιέβου στα υπό Πολωνική κυριαρχία τμήματα της Ουκρανίας.
Η κανονική αυτοκέφαλη Εκκλησία στην Πολωνία όχι μόνο επέτρεψε την Ουκρανική γλώσσα στη λατρεία, αλλά και ίδρυσε μια αυτοκέφαλη επισκοπή στην Ουκρανία κατά την γερμανική κατοχή το 1942, έχοντας κατά νουν ότι οι Γερμανοί εξάλειφαν την σοβιετική απειλή. Δυστυχώς για τους Ουκρανούς, οι καταστροφές του Β Παγκοσμίου Πολέμου έθεσαν τέλος στις ελπίδες τους για ανανέωση της παράδοσης της πατρίδας τους. Το ΜΡ ήταν η μόνη Ορθόδοξη Εκκλησία με κανονικό καθεστώς στην Ουκρανία από το 1946 ως το1989, όργανο που διευρύνθηκε από την καταναγκαστική εκκαθάριση της Ελληνόρυθμης Καθολικής Εκκλησίας στην ψευδοσύνοδο του L’viv το 1946.
Η κατάσταση της Ουκρανίας άλλαξε το 1989, όταν οι πολιτικές του Γκορμπατσώφ επέτρεψαν την επιστροφή τόσο της Ελληνόρυθμης Καθολικής Εκκλησίας όσο και της κανονικής UAOC στη σοβιετική Ουκρανία. Ο αγώνας για αυτοκεφαλία κέρδισε έδαφος και αναγεννήθηκε στη Δυτική Ουκρανία, και το 1990, η UAOC έκανε Σύνοδο που αυτοανακηρύχθηκε πατριαρχείο, εκλέγοντας ως Πατριάρχη τον Mstyslav(Skrypnyk) ως τον πρώτο Ουκρανό πατριάρχη. Εκείνη την περίοδο στην Ουκρανία το ΜΡ είχε Εξαρχία με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Φιλάρετο (Denysenko) - το ίδιο πρόσωπο που τώρα ηγείται του KP. Αντιστάθηκε στην UAOC και απέρριψε την αυτοκεφαλία, αλλά ζήτησε περισσότερη αυτονομία από το ΜΡ που απάντησε απονέμοντας στην Ουκρανία ευρύτερη αυτονομία και αυτοδιοίκηση το 1990.......
Η Συνέχεια ΕΔΩ
ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΦΙΛΑΡΕΤΟ Ο ΝΕΟΣ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου