Ο Αντίχριστος του ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΣΟΛΟΒΙΕΦ (2)

Συνέχεια από : Κυριακή, 20 Μαρτίου 2011

Σ(τρατηγός) -Βεβαίως - Ο διάβολος δεν θα ήταν ο διάβολος εάν έπαιζε με ανοιχτά χαρτιά!

Π(ολιτικός): Φοβούμαι όμως παρ’όλα αυτά πως δεν είναι όλοι οι Χριστιανοί απατεώνες και επομένως σύμφωνα μέ την άποψή σας, αντίχριστοι. Ίσως εξαιρούνται μόνον οι ασυνείδητες λαϊκές μάζες, εάν υπάρχουν ακόμη στον χριστιανικό κόσμο. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να εγγράψουμε ανάμεσα στους αντιχρίστους εκείνα τα πρόσωπα, και στην Γαλλία και σε μας, τα οποία τα δίνουν όλα για τον Χριστιανισμό, οι οποίοι αναδεικνύουν τον Χριστιανισμό σε ένα ιδιαίτερο επάγγελμα και καταλήγουν να κάνουν το Χριστιανικό όνομα ένα δικό τους μονοπώλιο η μια δική τους τιμή. Αυτά τα πρόσωπα ανήκουν σήμερα σε ένα από τα δύο στρατόπεδα τα οποία είναι εξίσου ξένα πρός το πνεύμα του Χριστού, όπως ελπίζω. Είναι εκείνοι οι Φανατικοί οι οποίοι θα ήθελαν να ξαναζωντανέψουν την Ιερή Εξέταση και να οργανώσουν σφαγές για θρησκευτικούς λόγους, όπως επίσης και οι ήρεμοι και άξιοι καθολικοί αξιωματούχοι οι οποίοι κάθε τόσο εκφράζουν τα καλύτερα τους συναισθήματα με την ευκαιρία κάθε αποθεώσεως μεγάλων εγκληματίων, ή επίσης εκείνοι οι καινούργιοι ασκητές που νηστεύουν και μένουν άγαμοι και οι οποίοι μοιάζουν να έχουν ανακαλύψει την αρετή και την συνείδηση σαν ένα είδος Αμερικής, χάνοντας ταυτόχρονα την εσωτερική τους δικαιοσύνη, το εσωτερικό τους μέτρο και κάθε κοινό αίσθημα. Οι πρώτοι προκαλούν ηθική ναυτία και οι δεύτεροι ακόμη και την φυσική αποστροφή.

Σ(τρατηγός)- Ναι. Στο παρελθόν ο Χριστιανισμός υπήρξε για μερικούς ακατανόητος και σε άλλους ζηλευτός. Μόνον τώρα όμως κατορθώσαμε να τον κάνουμε απωθητικό και θανάσιμα βαρετό. Φαντάζομαι πως τρίβει τα χέρια του από χαρά ο διάβολος και κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια του με τόση επιτυχία που βλέπει. Απίστευτο.

Κ(υρία) – Αυτός είναι ο αντίχριστος λοιπόν γιά σάς;

Κύριος Ζ.- Όχι, όχι. Απλώς έχουμε εδώ μερικές νύξεις οι οποίες εξηγούν τήν ουσία του, αλλά αυτός ο ίδιος μένει ακόμη νά έλθει.

Κ.- Εξηγηθείτε λοιπόν μέ τον πιό απλό τρόπο.

Κύριος Ζ. – Δέν μπορώ νά σάς υποσχεθώ απλότητα. Δέν είναι εύκολο νά κεντράρουμε μέ τή μία τήν αληθινή ουσία καί δέν υπάρχει τίποτε χειρότερο από τήν φαινομενική, τήν τεχνητή, τήν ψεύτικη. Ένας φίλος μου επαναλάμβανε : η υπερβολική απλότης κάνει ζημιά.

Κ.- Ούτε καί αυτό είναι τόσο απλό.

Σ.- Πολύ πιθανόν νά σημαίνει τό ίδιο μέ τήν λαϊκή παροιμία: Μιά κάποια απλότης είναι χειρότερη από τήν κλεψιά.

Κύριος Ζ. – Πράγματι, έτσι είναι ακριβώς.

Κ.- Τώρα καταλαβαίνω και εγώ.

Κύριος Ζ.- Κρίμα που δέν μπορούν αν εξηγήσουν όλον τον αντίχριστο όλες οι παροιμίες

Κ.- Οπότε εξηγηθείτε όπως μπορείτε.

Κύριος Ζ.- Πρώτα από όλα πέστε μου αν δέχεστε την ύπαρξη του κακού στον κόσμο.

Κ.- Θα ήθελα να μήν το δεχθώ αλλά πρέπει να το κάνω με βαριά καρδιά. Κάτι το οποίο δέν σημαίνει μόνον τον θάνατο: απο αυτό το κακό δέν υπάρχει σωτηρία. Πιστεύω πώς «ο τελευταίος εχθρός που θα διαλυθεί είναι ο θάνατος» (1 Κορ. 15,26) αλλά μέχρι τότε είναι ξεκάθαρο πώς το κακό δέν είναι μόνο δυνατό αλλά και πιό δυνατό του καλού.

Κύριος Ζ.- (στρεφόμενος πρός τον στρατηγό)- Εσείς τί σκέπτεστε;

Στρατηγός.- Εγώ δέν φοβήθηκα απέναντι στις σφαίρες ούτε απέναντι στις βόμβες και δέν θα κάνω πίσω ούτε απέναντι απο προβλήματα ακόμη πιό λεπτά! Είναι σίγουρο πώς το κακό υπάρχει στην πραγματικότητα όσο και το καλό. Υπάρχει ο Θεός και υπάρχει και ο διάβολος, φυσικά για όσο ο Θεός του το επιτρέψει.

Π.- Για την ώρα δέν θέλω να δώσω καμμία απάντηση. Η γνώμη μου δέν πάει μέχρι την ρίζα των πραγμάτων και όσων αφορά την πλευρά εκείνη του θέματος που βλέπω καθαρά, σας την είπα χτές. Είμαι όμως περίεργος να γνωρίσω τις γνώμες σας. Ο τρόπος σκέψεως του πρίγκιπος μου είναι ολότελα κατανοητός, καταλαβαίνω δηλαδή πως εκεί δέν υπάρχει αυθεντική σκέψη αλλά απλώς μια γυμνή απαίτηση. Φυσικά η θετική θρησκευτική άποψη είναι πιό πλούσια σε περιεχόμενο και με ενδιαφέρει περισσότερο. Μέχρι τώρα όμως τη γνώρισα μόνο στην επίσημη εκδοχή της, την γραφειοκρατική, η οποία δέν με ικανοποιεί. Θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω επιτέλους ένα κανονικό ανθρώπινο λόγο και όχι αφηρημένους σχολαστικισμούς πάνω στο θέμα.

Κύριος Ζ- Ανάμεσα σε όλα τα άστρα που υψώνονται στον διανοητικό ορίζοντα ενός ανθρώπου που διαβάζει με προσοχή τα ιερά μας βιβλία, νομίζω πώς δέν υπάρχει κάτι πιό εκπληκτικό και φωτεινό απο εκείνο που λάμπει μέσα στον εξής ευαγγελικό λόγο «πιστεύετε πώς ήρθα να φέρω την ειρήνη πάνω στη γή; όχι, σας λέω, αλλά χωρισμό»! (Λουκ. 12,51). Ήρθε για να φέρει πάνω στη γή την αλήθεια και αυτή,όπως και το καλό, πάνω απο όλα χωρίζει.

Κυρία.- Είναι κάτι που πρέπει να εξηγηθεί και γιατί τότε ο Χριστός ονομάσθηκε ο πριγκιπας της ειρήνης; Γιατί αυτός ο ίδιος είπε πώς οι εργαζόμενοι την ειρήνη θα ονομασθούν Υιοί Θεού;

Κύριος Ζ.- Και εσείς είστε τόσο καλή ώστε επιθυμείτε και εγώ να αξίζω αυτή την υπέρτατη αξιομισθία ενώνοντας τα χωρία που αντιφάσκουν;

Κ - Ακριβώς.

Κύριος Ζ- Τότε πρέπει να έχετε κατα νού πως μπορούν να συμφιλιωθούν μόνο εάν χωρίσουμε την ειρήνη την αγαθή και την αληθινή απο την κακή ειρήνη ή την ψεύτικη. Αυτή η διάκριση εκφράστηκε άμεσα απο Εκείνον τον ίδιο, ο οποίος έφερε στον κόσμο την αληθινή ειρήνη και την αγαθή εχθρότητα : «σας αφήνω την ειρήνη, σας δίνω την ειρήνην τη δική μου, δέν σας τη δίνω όπως τη δίνει ο κόσμος» (Ιωάνν. 14,27).

Υπάρχει λοιπόν καλή ειρήνη, του Χριστού, βασισμένη στον χωρισμό που έφερε ο Χριστός πάνω στη γή, στο χωρισμό ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στην αλήθεια και στο λάθος, καθώς υπάρχει και μιά άλλη ειρήνη, η κοσμική ειρήνη, βασισμένη στο μπέρδεμα ή στην εξωτερική ένωση αυτού που εσωτερικά πολεμάται αλληλοδιαδοχικά!

Κ.- Πώς αποδεικνύετε τήν διαφορά ανάμεσα στήν καλή καί στήν κακή ειρήνη;

Κύριος Ζ.-Στήν πνευματική διαμάχη όπως καί στήν πολιτική, καλή ειρήνη είναι εκείνη η οποία συντελείται όταν ο σκοπός τού πολέμου έχει κερδηθεί.

Κ.-Αλλά σέ τελική ανάλυση, γιατί τό καλό καί τό κακό μάχονται μεταξύ τους; Υπάρχει κάποια ανάγκη γιά νά κάνουν πόλεμο; Κι έπειτα είναι δυνατός ανάμεσά τους ένας αληθινός πόλεμος, σώμα μέ σώμα; Στούς συνηθισμένους πολέμους, όταν η μία πλευρά αρχίζει νά υπερέχει, η άλλη προσπαθεί νά ενισχυθεί καί η διαμάχη κρίνεται μέ αληθινές μάχες, μέ σφαίρες καί βόμβες. Αυτό όμως δέν μπορεί νά συμβεί στή μάχη ανάμεσα στό καλό καί στό κακό : διότι όταν τό καλό μέρος δυναμώνει, τό κακό αμέσως αδυνατίζει κι έτσι δέν μπορούμε νά φτάσουμε σέ μιά αληθινή διαμάχη μεταξύ των, έτσι ώστε όλο το πράγμα νά καταλήγει σάν μιά εικόνα. Γιαυτό καί τό μόνο πού μπορεί νά μάς ενδιαφέρει είναι η αύξηση τού καλού στούς ανθρώπους, έτσι ώστε αυτομάτως τό κακό νά ελαττούται.

Κύριος Ζ.- Δηλ. κατά τήν γνώμη σας αρκεί οι καλοί νά γίνουν ακόμη πιό καλοί γιά νά χάσουν οι κακοί την δύναμή τους ώστε στό τέλος νά γίνουν καλοί μέ τήν σειρά τους; Έτσι δέν είναι;

Κ.- Ναί, έτσι νομίζω.

(Συνεχίζεται)

Aμέθυστος