Ο ορισμός του λαϊκισμού

Είναι ηλίθιοι, καθυστερημένοι και βλάκες όσοι τοποθετούνται εναντίον της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης και του συστήματος Soros; Είναι ανόητο το ακροατήριο τους; Αρνούνται να σκεφτούν οι Έλληνες, προτιμώντας τα εύηχα και σαχλά συνθήματα; Είναι αυτή η Ελλάδα;

«Πόσο σοβαρά μπορείς να συζητήσεις με κάποιον που δηλώνει από θέση αρχής εναντίον της παγκοσμιοποίησης και που ξέρεις ότι έχει έτοιμη την εκτόξευση εναντίον σου της κατηγορίας ότι είσαι «γκλομπαλιστής» και οπαδός του Soros; Εκεί βάζεις τα γέλια με τον ηλίθιο που έχεις απέναντι σου και πας παρακάτω, διακινδυνεύοντας όμως σοβαρά να δεις αυτόν τον βλάκα να περιφέρεται νικητής και τροπαιούχος στους ώμους του ακροατηρίου σας, που αρνείται να σκεφτεί και προτιμά τα εύηχα και σαχλά συνθήματα. Αυτή είναι η Ελλάδα, που έλεγε κάποτε κι ένας πρωθυπουργός» (Δ.Κ.).

Άποψη

Οι διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις στην Ελλάδα υποφέρουν από τους φανατικούς και δογματικούς οπαδούς τους – από αυτούς που συνήθως τα γνωρίζουν όλα, μη ανεχόμενοι ουσιαστικά καμία άλλη άποψη. Παράδειγμα το παραπάνω κείμενο, ο συγγραφέας του οποίου θεωρεί προφανώς την παγκοσμιοποίηση νομοτέλεια – πιστεύοντας επί πλέον πως δεν προωθείται από τους ιδιοτελείς υποστηρικτές της όπως είναι ο κ. Soros, μεταξύ άλλων με συμφωνίες για το μεταναστευτικό «τύπου» Μαρόκου. Ειδικά όσον αφορά την τελευταία, υπενθυμίζουμε τα εξής από το κείμενο της κυρίας Νομικού (πηγή):

«Η συμφωνία του Μαρόκου είναι το προϊόν μίας μακράς και έντονης διεργασίας των λόμπι των μεγάλων υπερεθνικών ομίλων που χρηματίζουν τους πολιτικούς για να στηρίξουν τα συμφέροντα τους. Πρόκειται για μία συμφωνία, με την οποία οι εργαζόμενοι της Δύσης θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον ανταγωνισμό των οικονομικών μεταναστών από τις φτωχές χώρες. Έτσι θα πάψουν να απαιτούν τις αυξήσεις των αμοιβών τους, διατηρώντας χαμηλό τον πληθωρισμό και υψηλά τα κέρδη των πολυεθνικών. Με απλά λόγια, θα εξαθλιωθούν.

Από την άλλη πλευρά, οι κοινωνίες τους θα μετατραπούν σε πολυπολιτισμικές, οπότε μη συνεκτικές και εύκολα ελεγχόμενες από τις ελίτ. Σε πολυφυλετικές καλύτερα, αφού ο πολιτισμός που μεταφέρουν μαζί τους οι μετανάστες δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιος, όσο καλή θέληση και αν έχει κανείς. Φαίνεται πάντως πως κανένας δεν έχει μάθει τίποτα από το σουηδικό πειραματόζωο και την κοινωνική κατάρρευση της χώρας, με τα δεκάδες εγκλήματα, με τους βιασμούς, με τις απαγορευμένες ζώνες κλπ.«

Χαρακτηρίζει λοιπόν ο παραπάνω κύριος ως ηλιθίους και βλάκες όσους εκφράζουν αυτές τις απόψεις, τοποθετούμενοι εναντίον της παγκοσμιοποίησης – αναλύοντας τα «υπέρ και κατά», προτού καταλήξουν στο συμπέρασμα τους, όπως άλλωστε είναι υποχρεωμένοι. Επίσης ηλίθιο θεωρεί συλλήβδην το «ακροατήριο» τους – εκείνους τους Έλληνες Πολίτες δηλαδή που συντάσσονται μαζί τους, έχοντας πεισθεί από τα επιχειρήματα τους.

Επί πλέον, ως συνεπής νεοφιλελεύθερος (έτσι τουλάχιστον όπως ο ίδιος ερμηνεύει το νεοφιλελευθερισμό), χαρακτηρίζει ηλίθια ολόκληρη την Ελλάδα, εκτός φυσικά από τον εαυτό του – όπως κάποιος από εκείνους τους πρωθυπουργούς που δεν μπορεί παρά να ανήκει σε αυτούς που την κατέστρεψαν. Πιστεύει δε πως οι Έλληνες αρνούνται να σκεφθούν, ενώ προτιμούν τα εύηχα και σαχλά συνθήματα – ενώ ο ίδιος είναι υπεράνω, γνωρίζοντας τη μία και μοναδική αλήθεια: τη δική του.    

Τέλος, μάλλον θα θεωρεί επίσης νομοτελειακά τα μνημόνια, χωρίς να κάνει τον κόπο να διαβάσει τις επιστημονικές αναλύσεις σχετικά με το τα πραγματικά τους αποτελέσματα(πηγή) – έχοντας αποδεχθεί την «αναγκαιότητα» τους, όπως ο κάθε συνεπής δογματικός που δεν ακούει παρά μόνο αυτά που θέλει και έτσι όπως τα θέλει. Εν τούτοις, δεν θα του κάνω τη χάρη να γράψω πως έτσι είναι η Ελλάδα, όπως συμπέρανε ο ίδιος – επειδή ασφαλώς δεν είναι έτσι η Ελλάδα, αλλά οι συγκεκριμένοι Έλληνες.

Κλείνοντας, η αιτία που αυτοί οι Έλληνες, συνήθως πολιτικοί ή δημοσιογράφοι, εκφέρουν δημόσια τέτοιες απόψεις, δεν είναι η ανοησία ή η βλακεία τους – αφού είναι ξεκάθαρο πως εξυπηρετούν ιδιοτελώς ξένα συμφέροντα ή κερδίζουν παρασιτικά «τα προς το ζην». Διαφορετικά δεν θα χαρακτήριζαν με αυτόν τον τρόπο εκείνους που έχουν διαφορετικές απόψεις, πόσο μάλλον όταν τις τεκμηριώνουν – κατανοώντας πως όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, ενώ κανένας δεν κατέχει τη μία και μοναδική αλήθεια, αφού δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Πρόκειται λοιπόν για τον πραγματικό ορισμό του λαϊκισμού, ο οποίος είναι η αιτία που μία από τις πλουσιότερες και πιο προικισμένες από το Θεό χώρες βυθίστηκε στη σημερινή πολιτική, οικονομική, κοινωνική και, κυρίως, πολιτισμική κρίση – από την οποία πολύ δύσκολα θα ξεφύγει, εάν δεν μεσολαβήσει κάποιο εντυπωσιακό γεγονός. Εκτός εάν είναι κανείς τόσο ανόητος, ώστε να πιστεύει πως εκείνα τα κόμματα που χρεοκόπησαν τη χώρα, έχοντας διαχειριστεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο τα οικονομικά της, είναι σε θέση να κάνουν αυτά που δεν μπόρεσαν να κάνουν ποτέ – συνεχίζοντας να σκύβουν δουλικά το κεφάλι στους ξένους, όπως έκαναν πάντοτε.

από Άρης Οικονόμου

analyst