Το ερώτημα δεν είναι πώς θα προστατέψουν τους πολίτες οι πολιτικοί, αλλά πώς θα προστατευτούν οι πολίτες από τους πολιτικούς
Από τονΑλκιβιάδη Κ. Κεφαλά*
Προσφάτως η κ. Μπακογιάννη αποκάλυψε ότι το 2015 η Ν.Δ. ήταν έτοιμη να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας ότι «όταν το 2015 ήρθε η μεγάλη κρίση και αρχηγός του κόμματος ήταν ο κ. Μεϊμαράκης, το σύνολο του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, γνωρίζοντας το πολιτικό κόστος, πήρε την απόφαση να ψηφίσει το τρίτο Μνημόνιο, το οποίο είμαστε απολύτως σίγουροι ότι ήταν αχρείαστο, διότι προέκυψε μετά τη Βαρουφακειάδα. Τότε ο κ. Μεϊμαράκης είχε πει στον κ. Τσίπρα ξεκάθαρα ότι στηρίζουμε και, αν θέλετε να περπατήσουμε μαζί, να βγάλουμε την Ελλάδα από την κρίση, θα το κάνουμε».
Είχε προηγηθεί η συγκυβέρνηση της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ, που επιτάχυνε τη διάλυση της μεσαίας τάξης στην Ελλάδα, μέσω των φόρων επί των ακινήτων. Η ληστρική φορολογία της περιουσίας εφαρμόστηκε στην Ελλάδα πρώτη φορά το 1997 από την κυβέρνηση του κ. Σημίτη, όταν τέθηκε σε εφαρμογή ο Φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, που διατηρήθηκε έως το 2008, εποχή που η Ν.Δ. ανακοίνωσε την εφαρμογή του Ενιαίου Τέλους Ακινήτων (ΕΤΑΚ). Το 2009 τη θέση του πήρε ο Φόρος Ακίνητης Περιουσίας (ΦΑΠ), ενώ το φθινόπωρο του 2011, εν μέσω κρίσης στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου θεσμοθετήθηκε το Εκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ), γνωστό και ως χαράτσι, επειδή επιβλήθηκε μέσα από τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτό μετονομάστηκε σε Εκτακτο Ειδικό Τέλος Ακινήτων το 2013 για να δώσει τελικά τη θέση του στον ΕΝΦΙΑ. Ετσι σήμερα, μέσα σε 22 χρόνια, έχουν πλέον αποτυπωθεί καθαρά η δυσλειτουργία και η αποτυχία του πολιτικού συστήματος, επειδή τα πολιτικά κόμματα δεν υπηρετούν και δεν προστατεύουν τα συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων οι οποίες τα φέρνουν στην εξουσία.
Είχε προηγηθεί η συγκυβέρνηση της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ, που επιτάχυνε τη διάλυση της μεσαίας τάξης στην Ελλάδα, μέσω των φόρων επί των ακινήτων. Η ληστρική φορολογία της περιουσίας εφαρμόστηκε στην Ελλάδα πρώτη φορά το 1997 από την κυβέρνηση του κ. Σημίτη, όταν τέθηκε σε εφαρμογή ο Φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, που διατηρήθηκε έως το 2008, εποχή που η Ν.Δ. ανακοίνωσε την εφαρμογή του Ενιαίου Τέλους Ακινήτων (ΕΤΑΚ). Το 2009 τη θέση του πήρε ο Φόρος Ακίνητης Περιουσίας (ΦΑΠ), ενώ το φθινόπωρο του 2011, εν μέσω κρίσης στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου θεσμοθετήθηκε το Εκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ), γνωστό και ως χαράτσι, επειδή επιβλήθηκε μέσα από τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτό μετονομάστηκε σε Εκτακτο Ειδικό Τέλος Ακινήτων το 2013 για να δώσει τελικά τη θέση του στον ΕΝΦΙΑ. Ετσι σήμερα, μέσα σε 22 χρόνια, έχουν πλέον αποτυπωθεί καθαρά η δυσλειτουργία και η αποτυχία του πολιτικού συστήματος, επειδή τα πολιτικά κόμματα δεν υπηρετούν και δεν προστατεύουν τα συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων οι οποίες τα φέρνουν στην εξουσία.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. διαχρονικά τοποθετούνται κατά των συμφερόντων της αστικής τάξης, που υποτίθεται ότι υπηρετούν, επιβεβαιώνοντας έτσι τη λειτουργία τους ως «αυτόνομες εταιρίες διαχείρισης εξουσίας», με σκοπό να μεταφέρουν τον πλούτο και την περιουσία των αστών στις τσέπες των ολιγάριθμων οικονομικών ελίτ, μέσω της θεσμοθετημένης δήμευσης της περιουσίας και της ληστρικής φορολογίας της εργασίας και της επιχειρηματικότητας, όπως εύστοχα επισημαίνουν οι καθηγητές του πανεπιστημίου του Harvard, Robinson και Acemoglu, μέσα από το βιβλίο τους «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη».
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η απελληνοποίηση και η παράδοση της Ιστορίας και των συμβόλων της χώρας στους ξένους ήταν συμβατές με τις προεκλογικές του δηλώσεις, η συμμαχία με τους υποτιθέμενους ιδεολογικούς και ταξικούς του αντιπάλους της Ακροδεξιάς και η εξυπηρέτηση των γερμανικών οικονομικών συμφερόντων συνετέλεσαν στην ταχύτατη αποκάλυψη της διαδικασίας εξαπάτησης των κοινωνικών τάξεων, που ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι υπηρετούσε, υλοποιούμενη μόλις εντός ολίγων μηνών. Η πρόθεση συγκυβέρνησης Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε τη δομική λειτουργία του αυτόνομου πολιτικού συστήματος εξουσίας, επιβεβαιώνοντας έτσι ακόμη μία φορά τις πολιτικές θέσεις των Robinson και Acemoglou και τη ρήση του Jules Michelet, ότι «η πολιτική είναι η τέχνη της αρπάγης των χρημάτων των πλουσίων και της ψήφου των φτωχών, με το πρόσχημα της προστασίας των μεν από τους δε».
Ολα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα παρουσιάζουν τις ίδιες ιδεολογικές θέσεις, χωρίς πολιτικές αποχρώσεις. Στο σύνολό τους, καθώς και η πληθώρα των πρωτοεμφανιζόμενων μικρών κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας και τα… χρήματά μας είναι φιλοευρωπαϊκά, διεθνιστικά και νεοφιλελεύθερα, επειδή υπηρετούν το αφήγημα της παγκοσμιοποίησης, της καταστροφής της μεσαίας τάξης και την επάνοδο της κοινωνίας σε νέες φεουδαρχικές δομές, μέσω της μεταφοράς της περιουσίας και του πλούτου του λαού στις ολιγάριθμες οικονομικές ελίτ.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η απελληνοποίηση και η παράδοση της Ιστορίας και των συμβόλων της χώρας στους ξένους ήταν συμβατές με τις προεκλογικές του δηλώσεις, η συμμαχία με τους υποτιθέμενους ιδεολογικούς και ταξικούς του αντιπάλους της Ακροδεξιάς και η εξυπηρέτηση των γερμανικών οικονομικών συμφερόντων συνετέλεσαν στην ταχύτατη αποκάλυψη της διαδικασίας εξαπάτησης των κοινωνικών τάξεων, που ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι υπηρετούσε, υλοποιούμενη μόλις εντός ολίγων μηνών. Η πρόθεση συγκυβέρνησης Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε τη δομική λειτουργία του αυτόνομου πολιτικού συστήματος εξουσίας, επιβεβαιώνοντας έτσι ακόμη μία φορά τις πολιτικές θέσεις των Robinson και Acemoglou και τη ρήση του Jules Michelet, ότι «η πολιτική είναι η τέχνη της αρπάγης των χρημάτων των πλουσίων και της ψήφου των φτωχών, με το πρόσχημα της προστασίας των μεν από τους δε».
Ολα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα παρουσιάζουν τις ίδιες ιδεολογικές θέσεις, χωρίς πολιτικές αποχρώσεις. Στο σύνολό τους, καθώς και η πληθώρα των πρωτοεμφανιζόμενων μικρών κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας και τα… χρήματά μας είναι φιλοευρωπαϊκά, διεθνιστικά και νεοφιλελεύθερα, επειδή υπηρετούν το αφήγημα της παγκοσμιοποίησης, της καταστροφής της μεσαίας τάξης και την επάνοδο της κοινωνίας σε νέες φεουδαρχικές δομές, μέσω της μεταφοράς της περιουσίας και του πλούτου του λαού στις ολιγάριθμες οικονομικές ελίτ.
Ο δημόσιος πολιτικός διάλογος στην Ελλάδα εξαντλείται αποκλειστικά και μόνο στις διαπιστώσεις, στη σκανδαλολογία, στη συνθηματολογία, στη μικροδιαχείριση ασήμαντων γεγονότων, καθώς και την κοινωνική ανθρωποφαγία, ενώ απουσιάζουν προκλητικά οι προτάσεις εξόδου από το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό τέλμα. Είναι προφανές ότι αυτοί που ώθησαν τη χώρα και τον λαό της στη δίνη του θανάτου δεν μπορούν να προτείνουν λύσεις, ενώ η πολιτική ανεντιμότητά τους και η ιδεοληψία τους είναι προϊόντα πολιτικής αδυναμίας και απουσίας οργανωμένης σκέψης και φαντασίας. Η ποιότητα, τα έργα και τα δρώμενα της πλειοψηφίας των υποψηφίων που προτείνουν τα πολιτικά κόμματα για τις ευρωεκλογές και την Τοπική Αυτοδιοίκηση αποδεικνύουν ακόμη μία φορά ότι σήμερα οι πολιτικοί στην Ελλάδα είναι οι φορείς του τέλους της πολιτικής.
Το εύλογο ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται σήμερα στη χώρα μας δεν είναι εάν και πώς θα προστατέψουν οι πολιτικοί τους πολίτες, αλλά πώς οι πολίτες θα προστατευτούν από τους πολιτικούς.
Το εύλογο ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται σήμερα στη χώρα μας δεν είναι εάν και πώς θα προστατέψουν οι πολιτικοί τους πολίτες, αλλά πώς οι πολίτες θα προστατευτούν από τους πολιτικούς.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου