Πρίν ἀπό μερικές δεκαετίες ὁ μετέπειτα διάσημος γαλλορουμάνος θεατρικός συγγραφέας Εὐγένιος Ἰονέσκο ἐπισκέφθηκε γιά πρώτη φορά τό Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ συνέβη τό ἑξῆς περιστατικό, ὅπως ὁ ἴδιος τό διηγήθηκε σέ συνέντευξή του στό περιοδικό Paris match πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια:
«Εἶχα γεννηθεῖ σέ ὀρθόδοξη οἰκογένεια καί ζοῦσα στό Παρίσι. Εἴκοσι πέντε χρονῶν, γνήσιος νέος τῆς κοσμικῆς ἐποχῆς τοῦ τότε Παρισιοῦ. Μοῦ ἦρθε ἡ ἰδέα νά ἐπισκεφθῶ τό Ἅγιον Ὄρος λόγω τῆς θέσης πού εἶχε -καί ἔχει βέβαια- ὡς τόπος ἀσκήσεως στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Καί ἐκεῖ, μοῦ ἦρθε ἀκόμη μία σκέψη στό μυαλό: νά ἐξομολογηθῶ. Ἐπῆγα λοιπόν καί βρῆκα ἕνα ἱερομόναχο -πνευματικό. Τί τοῦ εἶπα; Τά συνηθισμένα ἁμαρτήματα ἑνός κοσμικοῦ νέου πού ζεῖ χωρίς γνώση Θεοῦ. Ὁ Ἱερομόναχος, ἀφοῦ μέ ἄκουσε, μοῦ εἶπε:
-Στόν Χριστό πιστεύεις, παιδί μου;
-Ναί, ναί, λέει ὁ Ἰονέσκο. Πιστεύω, πάτερ. Ἄλλωστε εἶμαι βαπτισμένος χριστιανός ὀρθόδοξος.
-Βρέ παιδάκι μου, τοῦ λέει ἐκεῖνος ὁ διακριτικός πνευματικός, πιστεύεις, τό ἀποδέχεσαι πλήρως, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός καί δημιουργός τοῦ κόσμου καί δικός μας;
Τά ἔχασα, λέει ὁ συγγραφέας. Γιατί πρώτη φορά μέ ἔβαζε ἕνας ἄνθρωπος μπροστά σ’ αὐτό τό ἐρώτημα, στό ὁποῖο ἔπρεπε νά ἀπαντήσω μέ εἰλικρίνεια καί νά πάρω θέση. Ὄχι ἁπλῶς ἄν πιστεύω ὅτι κάποιος ἔφτιαξε τόν κόσμο. Ἀλλά ὅτι αὐτός ὁ Θεός, ὁ δημιουργός τοῦ κόσμου, ἔχει νά κάνει μέ ’μένα. Καί ἐγώ ἔχω προσωπική σχέση μαζί του! Τοῦ ἀπάντησα:
-Πιστεύω, πάτερ, ἀλλά βοηθῆστε με νά τό καταλάβω καλά αὐτό τό γεγονός.
-Ἄν πραγματικά πιστεύεις, τότε ὅλα διορθώνονται».
Τό περιστατικό αὐτό ὑπῆρξε ἡ αἰτία τῆς μεταστροφῆς τοῦ Ἰονέσκο, ὁ ὁποῖος μέχρι τά βαθειά του γεράματα, ὄντας διάσημος καί περιβόητος, ἔζησε ὡς εὐλαβής καί βαθειά πιστός ὀρθόδοξος χριστιανός.
Τά λόγια τοῦ ἁγιορείτη γέροντα «ἄν πραγματικά πιστεύεις, τότε ὅλα διορθώνονται» σημαίνουν ὅτι: ἡ πίστη στό Χριστό δέν εἶναι μία ἀφηρημένη θεωρία οὔτε «λόγια του ἀέρα».
-Πίστη στό Χριστό σημαίνει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καί ὑπακοή σέ ἕνα συγκεκριμένο Πρόσωπο, πού εἶναι ὁ Δημιουργός καί ὁ Σωτήρας μου!
Εἶναι ἔργα συνειδητῆς μετανοίας καί συνεχοῦς ἐπιστροφῆς στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του.
[Ἀρχιμ. Νίκωνα Κουτσίδη «Μαρτυρίες φωτός»]
Δεν είναι η απάντηση που μας διαφωτίζει, αλλά η ερώτηση...
έχει πει ο ίδιος.
Από Ζωή Χαρισάμενη
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2020/02/blog-post_10.html#ixzz6DYb0F5sn
2 σχόλια:
Μια που το άρθρο για τον Ιονέσκο σκέφτηκα τον δικό μας συγγραφέα Παπαδιαμάντη .Τον μόνο Έλληνα λογοτέχνη που από τον καιρό του Όθωνα και δώθε έγραψε καθαρά και ξαστερα ότι πιστεύει στον Χριστό ως Θεό και Σωτήρα .Και όπως όλοι ξέρουμε πέρασε εξαιτίας αυτής της επιλογής του ζωή μαρτυρικης φτώχειας και περιθωριοποίησης .Υπήρξαν συγγραφείς όπως αυτοί της γενιάς του 30 που γράψαμε τόνους μελάνι για ορθοδοξία Ρωμιοσύνη ευλαβείς γιαγιάδες λαϊκούς παπάδες και δεν συμμαζευεται αλλά ταυτόχρονα κλείνανε και το μάτι στους ομοτεχνους τους ότι δεν χαφτουν τα λεγόμενα περί Ανάστασης κλπ .Έτσι είχαν ταυτόχρονα την εύνοια Εκκλησίας και Αριστεράς .Ο Παπαδιαμάντης βρήκε τον διάολο του και από Εκκλησία μόνο ο παπαΠλανας τον πήγαινε και από ομοτεχνους .Ακόμη και ο Κόντογλου όταν ο Καζαντζάκης έγραψε το βλάσφημο έργο Τελευταίος πειρασμός δεν είχε τα κακαλα να πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ του Αρχηγού της Πίστης του Χριστού .Έτσι και η Εκκλησία αλλά και η Αριστερά δεν τον βγάλανε στην απέξω .Πες ότι μαλακίες θες υπέρ των τροπαρίων των λαδοξυδων κατά του Οικουμενισμού είσαι ΟΚ .Αν τολμήσει λογοτέχνης και πει ότι πιστεύει ότι ο Χριστός αναστήθηκε και θα μας αναστήσει μαύρο φίδι που τον έφαγε .ΑΜ
Πάνω σ' αυτό τό μαύρο φίδι πού κρατάει τήν πίστη μας μακρυά από τόν Χριστό κοιμόμαστε καί ονειρευόμαστε φωτισμούς καί θεώσεις καί δέν συμμαζεύεται. Φτάσαμε στό σημείο νά παρακαλάμε τόν ένα άγιο νά μάς σώσει καί νά συκοφαντούμε τόν άλλο.Ζούμε ανάμεσα σέ άλλους ανθρώπους.
Δημοσίευση σχολίου