Στέλιος Ράμφος - Stelios Ramfos

Το τρίπτυχο της επιτροπής " Ελλάδα 2021" "Γιορτάζουμε οραματιζόμαστε συμμετέχουμε" αναδεικνύει ανάγλυφα και ασυνείδητα το Ελληνικό πρόβλημα όπως διατυπώθηκε από τον Πλάτωνα. "Έλληνες αεί παίδες εισίν".

Γιορτάζουμε Διονυσιακά, οραματιζόμαστε φαντασιωσικά χωρίς αναφορά στη πραγματικότητα, και συμμετέχουμε ομαδικά και ανεύθυνα χωρίς ταυτότητα, καθώς για να συμμετέχω, να έχω δηλαδή σχέση με κάτι, πρέπει να είμαι κάτι και εγώ, αλλιώς δεν υπάρχει συμμετοχή, υπάρχει μόνο μαζοποίηση.

Ποιο ήταν το καινούργιο που έφερνε ο Πλάτων και που το πλήρωσε ο Δάσκαλος του ο Σωκράτης με τη ζωή του.

Το καινούργιο που έφερνε ό Σωκράτης και ο Πλάτων ήταν ότι στον κόσμο που μας περιβάλει εκτός από τα φαινόμενα που κατανοούμε με τις αισθήσεις μας υπάρχουν και τα νοούμενα τα οποία αντιλαμβανόμεθα μεθεκτικά με τον νου μας.

Εκτός δηλαδή από την βιολογική οριζόντια φυσική χρονικότητα της κυκλικής εποχικής εναλλαγής του χρόνου της φθοράς, υπάρχει και μια άλλη πνευματική και βιωματική χρονικότητα η οποία ως δημιουργία μας αποκαλύπτεται σε ένα ανώτερο αξιακό επίπεδο.

Το σχήμα του σταυρού που ακολουθεί αιώνες μετά την αναφορά του Παύλου το 50 μ.Χ. στον Λόγο του προς τους Αθηναίους σχετικά με "τον άγνωστο Θεό" συμβολίζει ακριβώς αυτό τον συνδυασμό του οριζοντίου βιολογικού χρόνου της φθοράς, και του καθέτου βιωματικού χρόνου στο αξιακό επίπεδο, ως ανθρωπίνης δυνατότητος δημιουργίας καινούργιου χρόνου με τη μορφή νέου νοήματος και τρόπου ζωής.

Σε μια τέτοια προοπτική δεν θα πρέπει κανείς να σκέπτεται ένα «επέκεινα» εκτός ζωής, αλλά ένα «επέκεινα» μέσα στη ζωή. Καθώς εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι να μην έχουμε "επέκεινα" να μην έχουμε δηλαδη απόλυτη ποιότητα, αλλά να έχουμε ποιότητα στη φθορά.

Οι λαοί που δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τις ανθρωπολογικές εξελίξεις από την φυσικότητα στην πνευματικότητα αποτελούν σήμερα τους προνεωτερικούς λαούς της Ανατολής συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας.

Οι λαοί αυτοί επειδή δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη μερικότητα του συμφέροντος της φυλετικής σχέσης αίματος εντοπιότητος και συγγενείας, δεν μπορούν να προχωρήσουν στην πνευματική εικόνα του κράτους, ως εγγυητού της πολιτικής και κοινωνικής συνοχής, με σκοπό το κοινό καλό, ολοκλήρου της κοινωνίας.

Όταν το μερικό τοπικό φυλετικό οικογενειακό συγγενικό συμφέρον υπερισχύει του γενικού κοινωνικού, τότε η κοινωνία δεν μπορεί να ενωθεί στο σύνολο της και διαλύεται. Το ελληνικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η οικογένεια πέρα από τη ζεστασιά και τη θαλπωρή η οποία βοήθησε στην επιβίωση της φυλής μας, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να είναι κάτω από το κράτος, και όχι πάνω από αυτό, γιατί η οικογένεια έχει σαν στόχο τη μερικότητα του συμφέροντος των παιδιών της, ενώ το κράτος έχει σαν στόχο την καθολικότητα του συμφέροντος ολόκληρης της κοινωνίας με στόχο το κοινό καλό.

Είναι ο λόγος που ο Μαυρομιχαλαίοι σκότωσαν τον Καποδίστρια. Η μερικότης του οικογενειακού τοπικού συμφέροντος των Μαυρομιχαλαίων δεν τους επέτρεπε να διανοηθούν ότι θα πλήρωναν φόρους για να κτιστεί και ένα σχολείο στη Θράκη για να πηγαίνει και το παιδί του Θρακιώτη εκεί να μαθαίνει γράμματα. Και ενώ από τη μια πλευρά είχαν αποδεχθεί και είχαν υπογράψει το Σύνταγμα που όριζε τη λειτουργία του φορολογικού συστήματος του κράτους, από την άλλη ήθελαν τα χρήματα από το τελωνείο της Καλαμάτας να μένουν στην οικογένεια.

Η κάτι πιο πρόσφατο με το μεταναστευτικό. Όσο τα νησιά έπαιρναν κονδύλια από τη Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, μάλιστα, ξεκινούσαν και διαδικασίες διεκδίκησης βραβείου Νόμπελ. Τώρα που το θέμα ξέφυγε από τον έλεγχο και κόπηκαν και τα κονδύλια, ζητούν την άμεση απέλαση των μεταναστών από τα νησιά "τους".

Έρχεται η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει αυτή την έκτακτη κατάσταση με επίταξη για τρία χρόνια εκτάσεων τις οποίες θα ενοικιάσει για να κατασκευάσει κλειστού τύπου δομές, και επαναστατούν και πάλι.

Ο λόγος βρίσκεται πολύ βαθιά στην ιστορία γύρω στον 7ο αιώνα μ.Χ όπου στο Βυζάντιο οι άνθρωποι ξεκληρίστηκαν κυριολεκτικά από αρρώστιες επιδημίες και πολέμους.
Με την καταστροφή των δημοσίων κτιρίων και των καθεδρικών ναών χάθηκε η αίσθηση του δημόσιου χώρου.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια ψυχική κλεισούρα των ανθρώπων συνοδευόμενη από ένα αίσθημα ανασφαλείας και καχυποψίας το οποίο γέννησε τον ανθρωπότυπο του ιδιώτη.

Αναφέρομαι στον όρο ιδιωτεία γιατί είναι ωφέλιμο να τον διακρίνουμε από τη ατομικότητα και τον ατομισμό, καθώς στο Βυζάντιο και την τουρκοκρατία η ιδιώτευση αυτή δημιούργησε συνεκράτησε και διαιώνισε τον τύπο του ανθρώπου της γης, τον αγρότη ας πούμε, τον απομονωμένο στον οικισμό του χωριού, με περιορισμένη κινητικότητα, τον καχύποπτο στον αγροτικό του αποκλεισμό, με πεδίο εμπιστοσύνης, το αίμα, τον τόπο, και την συντεχνία, όπου αυτή υπήρχε.

Κατά ένα παράξενο τρόπο σήμερα, το αντίστοιχο εκείνου του ανθρώπου, του άλλοτε αγρότη, είναι ο άνθρωπος του δημοσίου γραφείου, ο άνθρωπος ο στοιβαγμένος σε διαμέρισμα κοτέτσι, της σημερινής ας πούμε πολυκατοικίας, η ο κλεισμένος στο ΙΧ του, και περιπλανώμενος μαζί του, όπου βεβαίως φροντίζει και να έχει και τις πολιτικές προστατευτικές διασυνδέσεις, που του εξασφαλίζουνε προνόμια, τα οποία θα τον εξυπηρετούσαν.

Και ενώ κάποια στιγμή γύρω στον 12 αιώνα όλη η Ευρώπη έμπαινε στην εξατομίκευση δημιουργούνταν δηλαδή προϋποθέσεις για αυτονομία και για θεσμούς συνολικώς, στο Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος αυτό δεν επετεύχθη.

Εκεί στη Δύση επέτυχε το άτομο, εδώ η αιτία της παρακμής της καταρρεύσεως και αυτού του ιστορικού ερείσματος επι αιώνες οφείλεται στο ότι δεν παίξαμε στο παιχνίδι της ατομικότητος του ανθρώπου με πρωτοβουλία κινητικότητα κλπ.

Το ερώτημα είναι τι έμεινε στη θέση αυτού του αδημιούργητου πράγματος. Στη θέση αυτού του αδημιούργητου πράγματος έμεινε η εικόνα ας πούμε ενός ιδιαιτέρου τύπου ανθρώπου τον οποίο λέμε ιδιώτη, και ο οποίος γεννιέται με την κατάρρευση του πολιτικού πεδίου και του όποιου τα χαρακτηριστικά είναι η ακινησία η καχυποψία η στενότητα και η ιδιοτέλεια όσον αφορά τους θεσμούς.

Εάν δεν καταλάβουμε, σε τι άνθρωπο αντιστοιχούν οι προνεωτερικές κοινωνίες, σαν τη δική μας, (διότι το φαινόμενο που περιγράφουμε δεν είναι αποκλειστικώς ελληνικό, αλλά υπάρχει στην Ελλάδα, και σε όλες τις προνεωτερικές κοινωνίες που δεν πέρασαν τις βάσεις της εξατομικεύσεως, δηλαδή της δημιουργίας υποκειμένου ικανού να συγκρατήσει και να υποστηρίξει συλλογικούς θεσμούς, γιαυτό είναι φυλετικά), σε τι συναισθήματα και αντιδράσεις, θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ να καταλάβουμε, για ποιο λόγο ωρισμένες κοινωνίες που έκαναν αυτό το άλμα προς τον 12ο αιώνα και αργότερα, έχουν το προνόμιο της ιστορικής κυριαρχίας σήμερα.

Το άτομο μπορεί να είναι δυνατό κι αρπακτικό αλλά σέβεται θεσμούς εξ ου και οι μεγάλες χώρες λειτουργούν έτσι.

Ο ιδιώτης δεν μπορεί αυτο το πράγμα να το κάνει και δεν θέλει.

Ο ιδιώτης θέλει να καρπούται ιδιωτικά τη χρήση των θεσμών εξ ου και η κομματοκρατία στην Ελλάδα εξ ου και οι πελατειακές σχέσεις.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα το Ελληνικό, που δεν είναι άλλο, από μια κοινωνία που θέλει να τρώει με δανεικά, η που θέλει να καταλαμβάνει τους κρατικούς θεσμούς και να απολαμβάνει.

Εάν δεν προχωρήσουμε στο υποκείμενο το οποίο αναπαράγει και τροφοδοτεί αυτό το σύστημα, θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ για το παρακάτω.

Το πρόβλημα έγκειται στο να κατανοήσουμε και να μελετήσουμε αυτό το παρά φύσιν βλάστημα που λέγεται "ιδιωτικότης", ως στοιχείο του Ελληνισμού και της γενικής παθολογίας, και η οποία θα πρέπει να μετατραπεί σιγά-σιγά σε ατομικότητα, με την έννοια δηλαδή του υποκειμένου του ικανού για το σύνολο.

Γιατί μόνο το υποκείμενο μπορεί να φέρει στην πλάτη του την καθολικότητα, ο ιδιώτης ζει με τη μερικότητα, και την διαίρεση.

Εάν αυτό το πράγμα κατανοηθεί πολιτικά, προχωράμε τρέχοντας.

Αυτός ο ανθρωπότυπος ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΈΝΟΥ χρειάζεται για να υποστηρίξει το έργο του Πιερρακάκη και να αντιπαλέψει την πολεμική των συγχρόνων Λουδιτών του λαϊκισμού κατά της ψηφιοποίησης του κράτους.

Εμείς λοιπόν ως προνεωτερικοί μείναμε στα φαινόμενα, και στο μοντέλο του ομαδικού ανεύθυνου ανθρώπου "ιδιώτη" του πίστευε και μη ερεύνα, που πιστεύει πως ότι φαντασιώνεται η ότι του τάζει κάποιος άλλος, θα γίνει αυτόματα πραγματικότης ως εκ θαύματος χωρίς ο ίδιος η ο άλλος να κάνουν τίποτε.

Στους προνεωτερικούς λαούς η ανθρώπινη εσωτερικότης και η εξωτερική πραγματικότης ταυτίζονται.

Γιατί δεν μπορούν να πάρουν απόσταση από τα εξωτερικά πράγματα και να τα ενδοβάλουν, όπως έκαναν οι Δυτικοί με την ανακάλυψη της προοπτικής που για να την συνειδητοποιήσουν την μετέτρεψαν σε εσωτερικό βάθος, το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποίησαν ως πεδίο αναστοχασμού, δηλαδή χωρικού πεδίου ανάλυσης της σκέψης τους, που τους βοηθάει να αλλάζουν μετατρέποντας κάθε φορά τη δεδομένη αλήθεια, σε καινούργια δημιουργία και πραγματικότητα.

Αντίθετα στην Ανατολή αυτή η μετατροπή τιμωρείται με θάνατο δια αποκεφαλισμού η λιθοβολισμού, καθώς η αλήθεια στην Ανατολή είναι γρανιτένια, και δεδομένη, ως μοναδικός, αληθινός, και κοινός τρόπος ζωής, ίδιος και απαράλλαχτος, για όλους.

Με τον τρόπο αυτό η Ανατολή παραμένει αιώνια στο "λειτουργικό" της, στη κυριολεξία, dos, ενώ η Δύση βρίσκεται στα windows και προχωράει.
Οι Δυτικοί κατάφεραν σπάζοντας τα θρησκευτικά δόγματα με τις κατηγορίες της Λογικής του Αριστοτέλους ( περι χρόνου, ποιότητος, ποσότητος, κλπ.) να περάσουν στα νοούμενα δημιουργώντας το ανθρώπινο υποκείμενο της συνείδησης και της ανάληψης της ευθύνης της πράξης του, μέσα από τον αναστοχασμό του.

Αν λοιπόν θέλουμε πραγματικά να συμβάλουμε στη εξέλιξη μας, στο πέρασμα δηλαδή από τον ανεύθυνο ομαδικό άνθρωπο "Ιδιώτη" στον υπεύθυνο άνθρωπο "Υποκείμενο", καλό είναι να συγκριθούμε με αυτούς που προχώρησαν με όπλο τον δικό μας πολιτισμό, και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε, πως εμείς που ανακαλύψαμε τη λογική, μείναμε αγκυλωμένοι σ αυτή τη φράση του Πλάτωνα η οποία παραπέμπει σε αντιδράσεις ενηλίκων, με καθηλώσεις, σε βρεφικό προγλωσσικό στάδιο.

" Έλληνες αεί παίδες εισίν ",

ΣΧΟΛΙΟ: Αριστούργημα!!! Μέ λίγες λέξεις έχουμε μπροστά μας τίς προβληματικές λύσεις τών Δυτικών πού ιεροποίησαν τόν άνθρωπο καί τίς προβληματικές λύσεις τών Ελλήνων οι οποίοι αποιερωποίησαν τόν άνθρωπο. Οι Δυτικοί κατήργησαν τό άκτιστο μειώνοντάς το καί ταυτίζοντάς το μέ τό νοητό. Καί οι νεοέλληνες, οργανωσιακοί καί νεοορθόδοξοι κατήργησαν τό νοητό καί στήν θέση του έβαλαν τό άκτιστο.
Αμέθυστος