Αποχαιρετισμός στον Νίκο Νησιώτη

Τη Δευτέρα 25 Αυγούστου του 1986 στον κατάμεστο από κόσμο Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών τελέστηκε η εξόδοις ακολουθία του διακεκριμένου Φιλόσοφου, Θεολόγου και αθλητή Νίκου Νησιώτη. Ανάμεσα στους επικήδειους που εκφωνήθηκαν ήταν και του Αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Στυλιανού Νεγρεπόντη τον οποίο και παραθέτουμε.

Του Στυλιανού Νεγρεπόντη, Αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών

«Αγαπητέ μας φίλε και συνάδελφε Νίκο, Η στιγμή να φύγεις από την ζωή ήρθε πρόωρα και απροσδόκητα και διέκοψε σκληρά την τόσο πολύτιμη προσφορά σου στην Επιστήμη και στα ευγενέστερα ιδεώδη, στον τόπο μας και στην ανθρωπότητα. Διακρίθηκες και διέπρεψες στην μελέτη που ήταν για εσένα και τρόπος ζωής και στην εμβάθυνση της Φιλοσοφίας της Θεολογίας, προσεγγίζοντας το θέμα με μια μοναδική ευρύτητα προοπτικής, που σου έδωσαν αρχικά οι σπουδές σου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μετά η θητεία σου κοντά σε μερικούς από τους πιο διάσημους και βαθείς διανοητές τον θεολόγο Κάρλ Μπάρτ, τον φιλόσοφο Κάρλ Γιάσπερ, τον ψυχολόγο Κάρλ Γκούσταβ Γιούγκ, αργότερα η Διεύθυνση του Οικουμενικού Ινστιτούτου του Bossey και του Μεταπτυχιακού Τμήματος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Γενεύης, τέλος δε η θητεία σου ως πανεπιστημιακός δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σε αυτή τη μελέτη ζωής διατήρησες πάντα ένα πνεύμα ακραιφνώς ορθόδοξο αναδεικνύοντας τη μοναδικότητα της Ελληνικής Ορθοδοξίας, βασισμένη στην ένδοξη ελληνική πατερική παράδοση και στην ορθόδοξη θεολογική διανόηση, αέναα φωτισμένη και προοδευτική, εμπλουτισμένη τόσο με το μυστήριο όσο και με το ανυπέρβλητο λόγο, τον αρχέοθεν ανέσπερο Ελληνικό λόγο. Συχνά μπόρεσες να φτάσεις σε έξοχα συμπυκνωμένες διατυπώσεις εννοιών και ευρύτερων καθορισμών, όπως όταν γράφεις: « Η Ορθοδοξία έχει ως ύψιστο καθήκον σήμερον, ιδιαιτέρως προκειμένου περί της γνώσεως του Θεού, να υπενθυμίζει συνεχώς ότι η εν Χριστό Σωτηρίας είναι μεν πλήρης και εφ’ άπαξ, ενεργείται αλλάλητοις εν Αγίω Πνεύματι». Ακριβώς επειδή γνωρίζεις με εγκυρότητα και βάθος τόσο την ευρύτερη παγκόσμια φιλοσοφικό-θεολογικό θεωρητική εικόνα όσο και τα ρεύματα της Οικουμενικής και διεκκλησιαστικής κίνησης στην πράξη, γι αυτό έχεις την δυνατότητα να αναδεικνύεις, να διδάσκεις και να καθιστάς σεβαστή στους ξένους την μοναδικότητα της Ελληνικής Ορθοδοξίας με τρόπο αντίστοιχο προς το αντικειμενικό κύρος και τις αξεπέραστες παραδόσεις της.

 Με αυτά τα εφόδια οραματιζόσουν και συνέβαλες ώστε η Ελληνική Ορθοδοξία να έχει έναν προεξάρχοντα και ενεργητικό, ακόμα και τολμηρό και πρωτοπόρο, ρόλο στον οικουμενικό διάλογο και όχι παθητικό ή ξενόφοβο ή εσωστρεφή. Μοναδικός υπήρξε ο συνδυασμός, η ενσάρκωση στο πρόσωπο του, των ιδεωδών της Ελληνικής Ορθοδοξίας και των ευγενέστερων ιδεωδών του Αρχαίου Ελληνισμού της ευγενούς άμιλλας, της εκεχειρίας στο ιερό τέμενος της Ολυμπίας, όπου συντηρούσε άσβηστη και απαραβίαστη την λατρεία στους Θεούς των Ελλήνων. Και η ένθερμη και πολύτιμη συνηγορία σου στα ανώτατα διεθνή αρμόδια όργανα, στην Επιτροπή Ολυμπιακών αγώνων για την επιστροφή των Ολυμπιακών αγώνων στην κοιτίδα τους συνδυάζοντας απαραίτητα και με την επιστροφή του ίδιου Αθλητισμού στις ιερές και αγνές αρχές του γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση θα επρόκειτο απλώς για βεβήλωση του ιερού χώρου. Στις αρχές αυτές πίστευες θεωρητικά, αλλά και έμπρακτα όταν σαν ερασιτέχνης μαζί με ερασιτέχνες, εραστές όλοι εσείς του Αθλητισμού, δημιουργήσατε τη θαυμαστή εκείνη ομάδα του Πανελληνίου και της Εθνικής μπάσκετ που ακόμα θυμόμαστε με συγκίνηση από την πρώτη νεότητα μας. Όπως, ήσουν υπερήφανος για την ιδιότητα του θεολόγου γιατί με αυτήν και με την πίστη στο καλό μπορούσες να συμβάλεις στην λύση των προβλημάτων της ανθρωπότητας έτσι και το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι υπερήφανο, για εσένα γιατί είχε την τύχη να σε έχει διαλεχτό και διαπρεπές μέλος της κοινότητας του, και είναι τώρα ευγνώμων γιατί ανάλωσες τη ζωή σου υπέρ των ευγενέστερων σκοπών και ως υπόδειγμα πρότυπο πανεπιστημιακού δασκάλου. Δεν θα αναφερθώ αυτή τη στιγμή στις πολλές τιμές και διακρίσεις που δίκαια είχες στη ζωή σου. Όμως, θέλω να αναφερθώ ότι ποτέ δεν αρνήθηκες να προσφέρεις τις υπηρεσίες σου όταν σου ζητήθηκε ούτε τις θέσεις μάχης όταν αυτές χρειάστηκαν. Με νοσταλγία αναπολώ-αν μου επιτραπεί μια σύντομη υποσημείωση- την κοινή μας συμμετοχή ως ιδρυτικά μέλη στον Πανεπιστημιακό Όμιλο πριν 10 περίπου χρόνια. Και την ανταπόκριση σου, παρόλες τις τόσες άλλες ασχολίες, να υπηρετήσεις με μεγάλη προσφορά, σε κρίσιμες και μεταβατικές για το Πανεπιστήμιο εποχές, ως Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής και ως Πρόεδρος του Ποιμαντικού Τμήματος. Καθώς η γλυκεία και ανάλαφρη αττική γη ετοιμάζεται τώρα να σε δεχτεί, πρέπει να ξέρεις ότι θα μας λείψει πολύ η ευγενής και ωραία και σεμνή παρουσία σου, η ελληνοπρεπής λιτότητα της μορφής σου, η αρμονία και το βάθος της σκέψης σου. Σε τιμούμε ως άσπιλο και ακέραιο ανιδιοτελή και διαπρεπή άνθρωπο όλης της γης, σε αγαπούμε όμως, ιδιαιτέρως γιατί ξέρουμε ότι οι σκέψεις σου και οι ενέργειες σου ήταν πάντα Ελληνικές, το μάτι σου σταθερά στραμμένο στο συμφέρον του Ελληνισμού στην ενιαία και αδιάσπαστη πληρότητα του, σε όλες τις τιμιότατες εκφάνσεις του μεγαλείου του. Αιωνία σου η μνήμη.»

Επιμέλεια : Κώστας Ζουρδός

ΣΧΟΛΙΟ:  Μέ αυτά τά εφόδια! Μέ τό άνθος τής Δυτικής κενολογίας αντιπροσώπευσε τήν ορθοδοξία; Χωρίς ορθόδοξο εφόδιο! Διότι γεννήθηκε στήν Ελλάδα! Αυτόν τόν δρόμο ακολούθησαν καί οι επόμενοι πρωτοπόροι τής εθελουσίας υποδούλωσής μας στόν παπισμό καί στήν πηγή του, τόν Αυγουστίνο, ο Γιανναράς, ο Ζηζιούλας καί οι αμέτρητοι σήμερα πλέον οπαδοί τους. Οπως καί οι φιλο-φιλόσοφοι τύπου Ράμφου καί Λουδοβίκου.

Σήμερα δέν έχει απομείνει στά χέρια μας κανένα ορθόδοξο εφόδιο, καθώς ακόμη καί οι εκλεκτοί συντρίβονται στό προτεσταντικό  τείχος τής sola scriptura  καί τής  sola fidei. Ενα άπαρτο τείχος πού εκμηδενίζει όλες τίς ορθόδοξες επιθέσεις εναντίον του γιά τήν αποκατάσταση τής σωτηρίας. Παραδοθήκαμε στήν λάμψη τής παγκόσμιας αρχής τής εκκοσμικεύσεως τού παπισμού. Γιατί νά τό κρύψωμεν; Είμαστε πλέον οι εκλεκτοί ορθόδοξοι παπόδουλοι, οι πραιτωριανοί τού οικουμενισμού, οι πιστοί διάδοχοι τής Ρωσικής θεολογίας η οποία κέντρωσε στήν Ελληνική ορθοδοξία τόν Γερμανικό ιδεαλισμό καί τήν μετάλλαξε σέ ένα νέο είδος αγριελαίου τό οποίο τροφοδοτεί μέ θαυμαστή επάρκεια τήν εικονική πραγματικότητα στήν οποία ζούμε φυλακισμένοι. Ενα είδος Μανιχαιστικού αγριελαίου, τό οποίο περιέχει τό αυτονομημένο καί αύταρκες σύγχρονο κακό, τήν απόλυτη υπέρβαση τής έλλειψης τού αγαθού.

Αμέθυστος