Το νέο κοινωνικό μεσαιωνικό τοπίο που προέκυψε μέσω της συμμαχίας της Αριστεράς και των οικονομικών ελίτ
Από τονΑλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Υστερα από 18 χρόνια σπουδών και εργασίας ανακοινώθηκε στη Μαρία η λήξη της σύμβασης εργασίας που είχε με πανεπιστήμιο της Αμερικής, επειδή η ηλικία των 35 ετών είναι το όριο παραμονής στον ακαδημαϊκό εργασιακό χώρο χωρίς μόνιμη εργασιακή σχέση.
Με τον ίδιο τρόπο θα είχε εκδιωχθεί κάποιος από τον χώρο των επιχειρήσεων εάν δεν είχε καταφέρει μέσα σε μια δεκαετία από το τέλος των σπουδών του να αναρριχηθεί στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας των εταιρικών στελεχών. Η Μαρία λοιπόν, έπειτα από 18 χρόνια διαμονής σε άθλια σπίτια που μοιραζόταν μαζί με άλλους, μάζεψε τα κομμάτια της και επέστρεψε πίσω στο πατρικό σπίτι στη μνημονιακή Ελλάδα.
Με τον ίδιο τρόπο θα είχε εκδιωχθεί κάποιος από τον χώρο των επιχειρήσεων εάν δεν είχε καταφέρει μέσα σε μια δεκαετία από το τέλος των σπουδών του να αναρριχηθεί στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας των εταιρικών στελεχών. Η Μαρία λοιπόν, έπειτα από 18 χρόνια διαμονής σε άθλια σπίτια που μοιραζόταν μαζί με άλλους, μάζεψε τα κομμάτια της και επέστρεψε πίσω στο πατρικό σπίτι στη μνημονιακή Ελλάδα.
Η Μαρία υπήρξε θύμα της αντίληψης και της άγνοιας της ελληνικής κοινωνίας, η οποία αδυνατεί να κατανοήσει το διεθνές πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον ώστε να καθοδηγήσει σωστά τα παιδιά της. Οι γονείς της, όπως και εκατομμύρια άλλων γονέων στην Ελλάδα, θεωρούσαν ότι το παιδί τους είχε μεγαλύτερο δείκτη ευφυΐας και ικανότητες συγκρινόμενο με τις εκατοντάδες των εκατομμυρίων των ανταγωνιστών της για μια θέση εργασίας σε μια ανοικτή παγκόσμια οικονομία, όπου ο ανταγωνισμός είναι λυσσαλέος. Οι γονείς της Μαρίας δεν αντιλήφθηκαν ότι οι ελίτ μέσω της παγκοσμιοποίησης και των εμβόλιμων κοινωνικών στερεοτύπων τοποθέτησαν την κόρη τους από την αστική τάξη όπου ανήκε στην τάξη του πρεκαριάτου, όπου κυριαρχούν ο φόβος, η ανασφάλεια και η απουσία της ελπίδας.
Ηδη από τις αρχές της δεκαετίας του '70 οι οικονομικές ελίτ επέβαλαν τον άκρατο ατομικό και συλλογικό ανταγωνισμό χωρίς να υπάρχουν κανόνες. Εδώ ο ρυθμιστικός ρόλος του έθνους-κράτους αντικαθίσταται σταδιακά από μια παγκοσμιοποιημένη υπερεξουσία, που σκοπεύει να μεταφέρει τον συνολικό πλούτο των πολιτών στις τσέπες των ολίγων μέσω της καταστροφής όχι μόνο της αστικής τάξης αλλά και του εργατικού προλεταριάτου.
Ηδη από τις αρχές της δεκαετίας του '70 οι οικονομικές ελίτ επέβαλαν τον άκρατο ατομικό και συλλογικό ανταγωνισμό χωρίς να υπάρχουν κανόνες. Εδώ ο ρυθμιστικός ρόλος του έθνους-κράτους αντικαθίσταται σταδιακά από μια παγκοσμιοποιημένη υπερεξουσία, που σκοπεύει να μεταφέρει τον συνολικό πλούτο των πολιτών στις τσέπες των ολίγων μέσω της καταστροφής όχι μόνο της αστικής τάξης αλλά και του εργατικού προλεταριάτου.
Στο έθνος-κράτος υπήρχαν νομοθετημένοι κανόνες που επέβαλαν την εργασιακή σταθερότητα και ρύθμιζαν τη σχέση μεταξύ του εργατικού προλεταριάτου και των αστών εργοδοτών, αναφέρουν οι κοινωνιολόγοι Pier Bourdieu (1998, «La Precarite est aujourd’hui partout»), Gay Standing (2009, «Precariat»), Toni Negri (2000, «The empire»), χωρίς να αγνοηθεί ο απόηχος των πρώιμων έργων των Max Weber (1922, «Economy and society»), Hannah Arendt (1958, «The human condition») and Herbert Marcuse (1964, «One dimensional man»).
Στη νέα τάξη πραγμάτων το εργασιακό τοπίο χαρακτηρίζεται από φοβισμένους, ανασφαλείς νομάδες χωρίς ιδιοκτησία, που απαρτίζουν τη νέα κοινωνική τάξη του πρεκαριάτου, αυτούς που πρώτος ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός Κ. Σημίτης χαρακτήρισε με απαξίωση «απασχολήσιμους». Οι τελευταίοι περιφέρονται ανά την υφήλιο με νομικά ανίσχυρες εργασιακές σχέσεις ορισμένου χρόνου, ενώ καθίστανται αναλώσιμοι μετά την ηλικία των 35 ετών. Ετσι, κυρίως με σύμμαχο την Αριστερά, οι οικονομικές ελίτ δημιουργούν ετερογενείς πολυφυλετικές κοινωνίες με σκοπό να ελέγξουν την εργασία μέσω του ανταγωνισμού, της δήμευσης της περιουσίας και της καταστροφής της αστικής τάξης.
Στη νέα τάξη πραγμάτων το εργασιακό τοπίο χαρακτηρίζεται από φοβισμένους, ανασφαλείς νομάδες χωρίς ιδιοκτησία, που απαρτίζουν τη νέα κοινωνική τάξη του πρεκαριάτου, αυτούς που πρώτος ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός Κ. Σημίτης χαρακτήρισε με απαξίωση «απασχολήσιμους». Οι τελευταίοι περιφέρονται ανά την υφήλιο με νομικά ανίσχυρες εργασιακές σχέσεις ορισμένου χρόνου, ενώ καθίστανται αναλώσιμοι μετά την ηλικία των 35 ετών. Ετσι, κυρίως με σύμμαχο την Αριστερά, οι οικονομικές ελίτ δημιουργούν ετερογενείς πολυφυλετικές κοινωνίες με σκοπό να ελέγξουν την εργασία μέσω του ανταγωνισμού, της δήμευσης της περιουσίας και της καταστροφής της αστικής τάξης.
Αυτή η νεωτερική κοινωνική κόλαση, που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ονομάζει «προοδευτική και δημοκρατική μάχη κατά του φασισμού», εξαφανίζει την αστική τάξη και το προλεταριάτο και τα αντικαθιστά με τη μεσαιωνική φοβισμένη και ανασφαλή τάξη του πρεκαριάτου, την ίδια στιγμή που παρέχει εργασιακή μονιμότητα, άδειες και επιδόματα καθώς και κοινωνική ασφάλιση στη γραφειοκρατική τάξη που στηρίζει τις ελίτ. Αυτό το κοινωνικό μεσαιωνικό τοπίο θα ήταν αδύνατο να διαμορφωθεί, εάν δεν υπήρχε το τέλος της πολιτικής μέσω της συμμαχίας της Αριστεράς και των οικονομικών ελίτ.
Η εξαφάνιση της πολιτικής καθώς και η ομοιομορφία των πολιτικών θέσεων των νεοταξικών κομμάτων δημιουργούν μια νέα «τετάρτη κοινωνική τάξη», αυτή των πολιτικών, που έχει αναλάβει την πρεκαριατοποίηση της κοινωνίας, μέσω της ληστείας της ιδιωτικής περιουσίας, της προπαγάνδας και της αλλαγής των εννοιών των λέξεων, καθώς και της νομοθετικής καταστολής των κοινωνικών αντιδράσεων.
Δυστυχώς η οικογένεια της Μαρίας, όπως σχεδόν όλες οι ελληνικές οικογένειες, δεν μπόρεσε να αντιληφθεί τον ρόλο που έπαιξαν τα αριστερά και νεοταξικά κόμματα, τα πολιτικά στερεότυπα και το «πολιτικώς ορθόν» της αποδόμησης του έθνους-κράτους, καθώς και η οικοδόμηση της πολυφυλετικής κοινωνίας ώστε να προστατέψει τα ταξικά της συμφέροντα και να αποφύγει την καταστροφή της.
Δυστυχώς η οικογένεια της Μαρίας, όπως σχεδόν όλες οι ελληνικές οικογένειες, δεν μπόρεσε να αντιληφθεί τον ρόλο που έπαιξαν τα αριστερά και νεοταξικά κόμματα, τα πολιτικά στερεότυπα και το «πολιτικώς ορθόν» της αποδόμησης του έθνους-κράτους, καθώς και η οικοδόμηση της πολυφυλετικής κοινωνίας ώστε να προστατέψει τα ταξικά της συμφέροντα και να αποφύγει την καταστροφή της.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου