Ο Τραμπ κέρδισε. Ανακούφιση, χωρίς ενθουσιασμό – Roberto Pecchioli

Έτσι λοιπόν κέρδισε ξανά, ο γέρο Ντόναλντ. Είναι ίσως η τρίτη συνεχόμενη φορά, λαμβάνοντας υπόψη τις απάτες του 2020. Ξεκάθαρη επιτυχία, όσον αφορά τις πολιτείες που κερδήθηκαν και τις λαϊκές ψήφους. Το αποτέλεσμα μεταφοράς δίνει στους Ρεπουμπλικάνους τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας. Ο ελέφαντας νικά τον γάιδαρο. Μέχρι στιγμής τα δεδομένα, τα γυμνά γεγονότα, που γελοιοποιούν τους δημοσκόπους   - όλα ευθυγραμμισμένα με ισοπαλία - και καταδεικνύουν το ταλέντο των μπουκ, που πλήρωναν τη νίκη τής Χάρις πολύ περισσότερο από αυτή του Τραμπ.

Ένα άλλο παρήγορο γεγονός είναι η απόρριψη στη Βόρεια Ντακότα ενός νόμου που θα περιλάμβανε την άμβλωση ως δικαίωμα στο σύνταγμα της πολιτείας. Παρόμοιος προσανατολισμός σε δημοψήφισμα στη Φλόριντα. Περισσότερο από μια μονομαχία δεξιά-αριστερά ή συντηρητική-προοδευτική, αυτό που αναδεικνύεται για άλλη μια φορά -όπως και το 2016- είναι η πλήρης ασυμβατότητα μεταξύ λαού και ελίτ. Πριν από λίγες μέρες, ο Τζο Μπάιντεν χαρακτήρισε τους ψηφοφόρους Τραμπ – την πλειοψηφία των Αμερικανών, όπως είδαμε – «σκουπίδια». Η συνηθισμένη υπεροχή της αντανάκλασης των αυτοαποκαλούμενων διαφωτισμένων, που καραδοκεί στις πλούσιες γειτονιές, στα πανεπιστήμια, στο σύστημα επικοινωνίας και ψυχαγωγίας, παραταγμένοι ως ένας άνδρας στο πλευρό του κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικό. Η Χίλαρι Κλίντον μίλησε για «αξιοθρήνητους» και χαμένους. Ο Φρανσουά Ολάντ – ο οποίος αμφισβητεί τον Μακρόν για τον τίτλο του χειρότερου προέδρου στη γαλλική ιστορία – αποκάλεσε τους αντιπάλους του «ξεδοντιασμένους». Δεν φέρνει καλή τύχη να περιφρονεί κανείς τους ανθρώπους από τους οποίους πρέπει να ζητήσει την ψήφο.

Είναι το μάθημα που μια αυτοαναφορική ολιγαρχία, γεμάτη περιφρόνηση για τους απλούς ανθρώπους, δεν μαθαίνει ποτέ, πολύ πεπεισμένη για τη δική της ανωτερότητα, ανίκανη να δεχτεί την ίδια την ύπαρξη μιας εναλλακτικής σκέψης. Υπό αυτή την έννοια, η νίκη του Τραμπ φέρνει ανακούφιση: ένας ογκόλιθος στην αλαζονεία των κυρίαρχων τάξεων και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Ανακούφιση, όχι ενθουσιασμό, αλλά ο πρόεδρος με το πορτοκαλί τούφα είναι χίλιες φορές καλύτερος από έναν φανερά ανίκανο αντίπαλο, στο έλεος του θρόμβου εξουσίας των οικογενειών Ομπάμα και Κλίντον, καθώς και της πολεμοχαρούς νεοσυντηρητικής κλίκας (συντηρητικοί τής  κυριαρχίας των Η.Π.Α.!), υποστηρικτές της άθλιας Woke ιδεολογίας , σημαιοφόρος όλων των χειρότερων αιτίων που εξάγουν οι ΗΠΑ στον κόσμο (φύλο, LGBT, φιλοπόλεμος, πολιτιστική διαγραφή).

Με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο και ένα Κογκρέσο υπό την ηγεσία των Ρεπουμπλικανών, μια οπισθοδρόμηση είναι πιθανή, αλλά δεν έχει νόημα να υποκύψουμε στον ενθουσιασμό. Ο λιγότερο χειρότερος κέρδισε, αλλά η Αυτοκρατορία του Καλού δεν έρχεται. Το σλόγκαν Τραμπ είναι ξεκάθαρο: MAGA, Κάνε την Αμερική Μεγάλη ξανά, φτιάξε την Αμερική ξανά μεγάλη. Προφανές, για έναν Αμερικανό πατριώτη, αλλά όχι καθησυχαστικό για τον υπόλοιπο κόσμο. Από τα τρία βασικά σενάρια για την ισχύ των ΗΠΑ - ας αγνοήσουμε την «πίσω αυλή» της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής - τουλάχιστον δύο δεν θα δουν σημαντικές αλλαγές. Στην Άπω Ανατολή θα ενταθεί ο ανταγωνισμός με την Κίνα (αυτή ήταν η πολιτική του πρώτου Τραμπ), ενώ στη Μέση Ανατολή δεν είναι νοητή καμία αλλαγή στις σχέσεις με το Ισραήλ. Ο Τραμπ είναι έμπιστος φίλος των εβραϊκών λόμπι και σκληρός αντίπαλος του Ιράν. Θα δούμε αν η κρίση της κυβέρνησης Νετανιάχου θα οδηγήσει σε μια πιο επιεική προσέγγιση της βίας του σιωνιστικού κράτους εναντίον των γειτόνων του και αν θα επικρατήσει σύνεση στην πυριτιδαποθήκη της Εγγύς Ανατολής.

Είναι πιο περίπλοκο να φανταστεί κανείς τη συμπεριφορά του νέου προέδρου στο ευρωπαϊκό σενάριο και σε σχέση με τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, που στην πραγματικότητα είναι μια σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης. Αναγνώρηση της ουκρανικής ήττας και αποδοχή της επιστροφής της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας στη ρωσική πατρίδα θα μπορούσε να είναι ο σωστός τρόπος, εξασφαλίζοντας διέξοδο για τον δικτάτορα Ζελένσκι (αυτό ισχύει, αφού στην Ουκρανία δεν γίνονται πλέον εκλογές και σχεδόν είκοσι πολιτικά κόμματα έχουν τεθεί εκτός νόμου) και στη βασανισμένη Ουκρανία ένα λογικό σχέδιο ανοικοδόμησης. Δύσκολο, ωστόσο, λόγω της προβλέψιμης αντίστασης του αμερικανικού βαθέος κράτους και των πιέσεων της αλαζονικής πρώην βρετανικής δύναμης, που προκάλεσαν την αποτυχία μιας συμβιβαστικής ειρήνης το 2022. Η ελπίδα είναι ότι η υπόσχεση που δόθηκε στον καύσωνα της στιγμής να μην ξεκινήσουμε πολέμους και να σταματήσουμε τους υπάρχοντες είναι αληθινή.

Επιπλέον, ακριβώς επειδή ο Τραμπ επιδιώκει το αμερικανικό μεγαλείο, η διατήρηση της Ευρώπης ως υποτελούς είναι προς το συμφέρον κάθε αμερικανικής κυβέρνησης. Σύντομα θα καταλάβουμε αν τα ασιατικά σενάρια -και οι δυσκολίες στην Αμερική νότια του Ρίο Γκράντε- θα είναι πιο σημαντικά για τον Τραμπ από τον παλιό, δουλοπρεπή Ευρωπαίο σύμμαχο. Από γεωπολιτικής άποψης, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οι ΗΠΑ θα επιτρέψουν μια φυσική προσέγγιση μεταξύ της Ευρώπης (δηλαδή πάνω από όλα της Γερμανίας) και της Ρωσίας. Ίσως τα αντι-ρωσικά γεράκια στην Ευρώπη να κρατηθούν μακριά, έστω και μόνο επειδή το κόστος της δέσμευσης των ΗΠΑ στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ είναι υψηλό και ο Τραμπ ήδη στην προηγούμενη θητεία ζήτησε από τους Ευρωπαίους να παράσχουν άμυνα με δικούς τους πόρους. Ένα σημαντικό επιχείρημα, λαμβάνοντας υπόψη ότι η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη είναι κατά του πολέμου και των αυξημένων στρατιωτικών δαπανών.

Όσον αφορά την πολιτιστική μάχη που διεξάγεται στη Δύση στο επίπεδο των αστικών αξιών, πρέπει να ελπίζουμε -αλλά χωρίς νά είναι σε καμία περίπτωση βέβαιο- ότι η ρεπουμπλικανική προεδρία θα μπορέσει να εμποδίσει τις χειρότερες τάσεις. Δεν τολμάμε να φανταστούμε τίποτα περισσότερο. Ένα άλλο πολύ καυτό θέμα είναι αυτό των μεταβάσεων που προωθούνται από δυτικές, δηλαδή αμερικανικές, ολιγαρχίες. Κλίμα, φαγητό, ψηφιακή, σεξουαλική μετάβαση, συγκεντρώθηκαν στην τεχνολογική επανάσταση, στην πρόοδο της Τεχνητής Νοημοσύνης, στο μονοπάτι του μετανθρωπισμού. Ποιος θα είναι ο ρόλος του Έλον Μασκ, του τεχνολογικού ολιγάρχη που ευθυγραμμίζεται με τον Τραμπ; Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την εγκατάλειψη της ατζέντας του 2030.

Ο τελικός προβληματισμός αφορά τους αριθμούς, τις διαιρέσεις της αμερικανικής κοινωνίας. Η Χάρις ξεπερνά ξεκάθαρα τον Τραμπ στη γυναικεία ψήφο, ενώ ο Ρεπουμπλικανός προκρίνεται μεταξύ των Λατίνων και ξεκάθαρα κερδίζει στην ψήφο των Καθολικών και των Προτεσταντών. Οι σε βάθος αναλύσεις είναι πρόωρες, δεδομένου ότι η κάλπη μόλις τελείωσε, αλλά η ριζική διάσπαση μεταξύ δύο ασυμβίβαστων αντιλήψεων φαίνεται ξεκάθαρη, αυτή του παγκοσμιοποιητικού και του «ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΟΎ» προοδευτισμού, που κυριαρχεί στην ελίτ, στις μεγάλες αστικές περιοχές, στις γυναίκες σταδιοδρομίας και αυτό της ρίζας στις αστικές, ηθικές, θρησκευτικές παραδόσεις των ανθρώπων. Όλο και περισσότερο, η σύγκρουση είναι μεταξύ υψηλού και χαμηλού, κέντρου και περιφέρειας. Δυστυχώς, η συζήτηση για το φιλελεύθερο-νεοφιλελεύθερο μοντέλο ήταν άκυρη. Η σύγκρουση - για άλλη μια φορά - είναι εσωτερική στο σύστημα. Αυτή τη φορά κέρδισαν οι λιγότερο επικίνδυνοι, αλλά δεν είναι καιρός για πανηγυρισμούς, αλλά για τήν απόκτηση δυναμικής στη μάχη για ανθρωπολογικά, αστικά,  οικονομικά ζητήματα, στο πλευρό του λαού, των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, των οποίων τα συμφέροντα είναι αντίθετα με αυτά  τού παγκοσμιοποιημένου τεχνοοικονομικού  καπιταλισμού.

Η μεγαλύτερη ικανοποίηση -οι αναγνώστες νά μάς συγχωρούν την κακία- είναι να βλέπουμε τα πρόσωπα, τις εκφράσεις, τις θυμωμένες, ενίοτε απερίσκεπτες αντιδράσεις των θαυμαστών της Kamala, εδώ και στην Αμερική. Οι εχθροί του εχθρού μου δεν είναι απαραίτητα καλοί και δίκαιοι, αλλά αυτοί που μισούν τον Ντόναλντ είναι εχθροί των αρχών και των συμφερόντων μας. Χαιρόμαστε για την ήττα του αντιπάλου αντί να συγχαρούμε τον νικητή. Αντί για τό τίποτα, μάλλον, είπε κάποιος. Αντί για τήν Χάρις, τούς Woke, τόν Ομπάμα, ΛΟΑΤ , τό οικουμενικό δικαίωμα στην άμβλωση, τό βαθύ Κράτος , τήν ένοπλη εξαγωγή δημοκρατίας, καλύτερος ο γέρο Τραμπ.

Vince Trump. Sollievo, non esultanza - Roberto Pecchioli - EreticaMente