Ομαδική φωτογραφία στο κλείσιμο της Συνόδου για τη συνοδικότητα 2024
1 . Το κείμενο που ψήφισε η Συνοδική Συνέλευση το Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024 δημοσιεύτηκε ως έχει από τον Πάπα Φραγκίσκο, χωρίς να κάνει διορθώσεις. Έτσι έγινε αμέσως το κείμενο αναφοράς της Συνόδου.
Στην καταληκτική ομιλία του, ο Ανώτατος Ποντίφικας δήλωσε ότι «δεν είχε πρόθεση να δημοσιεύσει μια Αποστολική προτροπή» και ότι ήθελε «να αναγνωρίσει έτσι την αξία του συνοδικού ταξιδιού που ολοκληρώθηκε» (1 ).
Στην εφημερίδα Le Figaro της 27ης Οκτωβρίου, ο Jean-Marie Guénois, ένας πάντα ενημερωμένος παρατηρητής, σχολίασε: «Με το να εγκαταλείψει τη συνοδική περίληψή του, ο Φραγκίσκος ήθελε να δώσει το παράδειγμα της εφαρμογής μιας πιο δημοκρατικής Εκκλησίας σε σχέση με τον συγκεντρωτισμό και την ιεραρχία λειτουργία της πυραμίδας" (2 ).
2. Εδώ έχουμε βασικά τη μεγάλη αμφισβήτηση, που επιδιώκεται ξεκινώντας από τη Β' Σύνοδο του Βατικανού με την ολοένα και πιο προχωρημένη εφαρμογή της νέας εκκλησιολογίας του Lumen gentium , αλλά είναι επίσης απαραίτητο να κατανοήσουμε την πλήρη βαρύτητα της. η οποία πρέπει να αξιολογηθεί υπό το πρίσμα της αρχής της παραδοσιακής εκκλησιολογίας στην οποία αντιτίθεται.
Η Εκκλησία είναι ουσιαστικά μια άνιση κοινωνία, στην οποία πρέπει να γίνεται διάκριση ανάμεσα στους ποιμένες και τα πρόβατα, στους γιατρούς που διδάσκουν και στους πιστούς που μαθαίνουν.
Μέχρι τώρα συνηθιζόταν να γίνεται διάκριση μεταξύ της Εκκλησίας που διδάσκει και της Εκκλησίας που μαθαίνει.
Η Συνοδική Εκκλησία του Φραγκίσκου, στην οποία η Σύνοδος θέλει να είναι το σώμα του sensus fidei του Λαού του Θεού, αντιπροσωπεύει την πρακτική άρνηση αυτής της διάκρισης.
Η Συνοδική Εκκλησία, η Εκκλησία της ακρόασης, είναι τώρα μια Εκκλησία εξ ολοκλήρου εμπνευσμένη από το Πνεύμα, στην οποία τα μέλη της ιεραρχίας δεν έχουν πλέον το καθήκον να διατυπώνουν αυτό που «το Πνεύμα λέει στις εκκλησίες» (3 ).
3. Είναι δελεαστικό να στραφούμε ενάντια σε αυτή τη νέα εκκλησιολογία στην αρχή στην οποία ισχυρίζεται ότι βασίζεται. Η αντίσταση των Καθολικών της Παράδοσης ενάντια στις καινοτομίες του Συμβουλίου δεν θα ήταν επίσης η έκφραση αυτού του sensus fidei , η έκφραση μιας υπερφυσικής έμπνευσης που καθοδηγεί τα πρόβατα στη μέση της παρακμής των ποιμένων τους;
Από την άλλη, δεν είναι ίσως ο Άγιος Ιλάριος ο συγγραφέας αυτής της περίφημης έκφρασης, που θα επιβεβαίωνε αυτή την ερμηνεία: « Τα αυτιά του λαού είναι πιο ιερά από τις καρδιές των ιερέων » (4 )? Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι εάν αυτή η αρχή του sensus fidei, η αρχή της άμεσης έμπνευσης του Πνεύματος στις καρδιές των πιστών, γίνει δεκτή και προς όφελος της Παράδοσης,γίνεται δύσκολο να ξεφύγουμε από τη σύγχυση. Πράγματι, πώς μπορούμε να αποφασίσουμε για την αυθεντικότητα της έμπνευσης και να διακρίνουμε ανάμεσα στο sensus fidei των παραδοσιακών και αυτό των μοντερνιστών; Η χρήση του αρνητικού κριτηρίου που εξήγγειλε ο Άγιος Παύλος στην προς Γαλάτας Επιστολή (Ι, 8) θα είναι μάταιη, λόγω του ότι η ακριβής ερμηνεία του παραμένει υπό υπόθεση και εξαρτάται από την κατ' αρχήν έμπνευση. Ποιο άλλο σώμα εκτός από αυτό της Συνόδου θα μπορούσε λοιπόν να διακρίνει την αυθεντική έκφραση της εκκλησιαστικής συνείδησης;
Η Εκκλησία είναι ουσιαστικά μια άνιση κοινωνία, στην οποία πρέπει να γίνεται διάκριση ανάμεσα στους ποιμένες και τα πρόβατα, στους γιατρούς που διδάσκουν και στους πιστούς που μαθαίνουν.
Μέχρι τώρα συνηθιζόταν να γίνεται διάκριση μεταξύ της Εκκλησίας που διδάσκει και της Εκκλησίας που μαθαίνει.
Η Συνοδική Εκκλησία του Φραγκίσκου, στην οποία η Σύνοδος θέλει να είναι το σώμα του sensus fidei του Λαού του Θεού, αντιπροσωπεύει την πρακτική άρνηση αυτής της διάκρισης.
Η Συνοδική Εκκλησία, η Εκκλησία της ακρόασης, είναι τώρα μια Εκκλησία εξ ολοκλήρου εμπνευσμένη από το Πνεύμα, στην οποία τα μέλη της ιεραρχίας δεν έχουν πλέον το καθήκον να διατυπώνουν αυτό που «το Πνεύμα λέει στις εκκλησίες» (3 ).
3. Είναι δελεαστικό να στραφούμε ενάντια σε αυτή τη νέα εκκλησιολογία στην αρχή στην οποία ισχυρίζεται ότι βασίζεται. Η αντίσταση των Καθολικών της Παράδοσης ενάντια στις καινοτομίες του Συμβουλίου δεν θα ήταν επίσης η έκφραση αυτού του sensus fidei , η έκφραση μιας υπερφυσικής έμπνευσης που καθοδηγεί τα πρόβατα στη μέση της παρακμής των ποιμένων τους;
Από την άλλη, δεν είναι ίσως ο Άγιος Ιλάριος ο συγγραφέας αυτής της περίφημης έκφρασης, που θα επιβεβαίωνε αυτή την ερμηνεία: « Τα αυτιά του λαού είναι πιο ιερά από τις καρδιές των ιερέων » (4 )? Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι εάν αυτή η αρχή του sensus fidei, η αρχή της άμεσης έμπνευσης του Πνεύματος στις καρδιές των πιστών, γίνει δεκτή και προς όφελος της Παράδοσης,γίνεται δύσκολο να ξεφύγουμε από τη σύγχυση. Πράγματι, πώς μπορούμε να αποφασίσουμε για την αυθεντικότητα της έμπνευσης και να διακρίνουμε ανάμεσα στο sensus fidei των παραδοσιακών και αυτό των μοντερνιστών; Η χρήση του αρνητικού κριτηρίου που εξήγγειλε ο Άγιος Παύλος στην προς Γαλάτας Επιστολή (Ι, 8) θα είναι μάταιη, λόγω του ότι η ακριβής ερμηνεία του παραμένει υπό υπόθεση και εξαρτάται από την κατ' αρχήν έμπνευση. Ποιο άλλο σώμα εκτός από αυτό της Συνόδου θα μπορούσε λοιπόν να διακρίνει την αυθεντική έκφραση της εκκλησιαστικής συνείδησης;
4. Ο καρδινάλιος Jean-Baptiste Franzelin, για να εξηγήσει σωστά το απόφθεγμα του Saint Hilary, δηλώνει ( 5 ): «Θα ήταν εντελώς παράλογο να πιστεύουμε ότι ο λαός αποτελούσε δικαστές των ιερέων, γιατί η τάξη είναι ακριβώς αντίθετη και οι καρδιές των ιερέων, η συνείδηση της πίστης τους και η καθολική ευφυΐα των ποιμένων, μένοντας στήν ενότητα της Εκκλησίας, είναι η υπουργική αιτία και το όργανο, χάρη στο οποίο το Πνεύμα της αλήθειας διαμορφώνει τα ιερά αυτιά των ανθρώπων, διαμορφώνοντας την καθολική αίσθηση και ευφυΐα όσων έχουν το καθήκον να ακούν, να μαθαίνουν και να αποδίδουν την υπακοή της πίστης ".
Το περίφημο sensus fidei του Βατικανού Β' είναι μια ψεύτικη αρχή, στερούμενη κάθε στέρεου θεμέλιου στην Παράδοση της Εκκλησίας. Από την άλλη πλευρά, οι Πατέρες και οι θεολόγοι δεν χρησιμοποιούν ποτέ αυτή την έκφραση, αλλά μιλούν για την «καθολική αίσθηση» ή ακριβέστερα για την «υπακοή της πίστεως», αναφερόμενοι σε όσα λέει ο Άγιος Παύλος στην Προς Ρωμαίους Επιστολή του , κεφάλαιο Ι, στίχος 5
Και πάνω απ' όλα, η έκφραση που έχει γίνει κλασική είναι αυτή που κληρονόμησε από τον Άγιο Ιγνάτιο, της « cum Ecclesia ». Επαρκώς επεξηγηματική έκφραση, στην οποία το «cum» πρέπει να κατανοηθεί με την έννοια της εξάρτησης της μαθητευόμενης Εκκλησίας από τη διδασκόμενη Εκκλησία, όπως υποδεικνύεται από τους δεκαοκτώ κανόνες πιστότητας που υπέδειξε ο Άγιος Ιγνάτιος για να εξηγήσει το νόημα της έκφρασης.
5. Η αντίσταση της Παράδοσης στα λάθη της νέας εκκλησιολογίας, όπως και σε όλα αυτά της Β' Συνόδου του Βατικανού, εξηγείται ουσιαστικά γιατί ήταν ακριβώς η αντίσταση της μαθητευόμενης Εκκλησίας, αντίσταση της Εκκλησίας που είχε ήδη μορφωθεί επειδή έλαβε από τους ποιμένες της. το αναλλοίωτο δόγμα της πίστης, το θεϊκά αποκαλυπτόμενο καθολικό δόγμα.
Κανένα sensus fidei , με την έννοια της άμεσης έμπνευσης του Αγίου Πνεύματος, δεν θα μπορούσε ποτέ να εξηγήσει αυτή την αντίσταση και μόνο, ανεξάρτητα από το κήρυγμα της διδασκόμενης Εκκλησίας.
Τόσο πολύ που η Εκκλησία παραμένει πάντα αυτή που είναι, ακόμη και σε περιόδους κρίσης, ακόμη και στην εποχή μετά το Βατικανό Β': μια ουσιαστικά άνιση κοινωνία στην οποία η μαθητευόμενη Εκκλησία αντιδρά πάντα ανάλογα με το κήρυγμα της διδασκάλου Εκκλησίας.
Αυτή είναι η αυθεντική έννοια του κριτηρίου που διατυπώνει ο Άγιος Παύλος στην προς Γαλάτες Επιστολή : « praeterquam quod evangelizavimus vobis ».
Η Εκκλησία που μαθαίνει πρέπει να θεωρεί ως ανάθεμα ένα δόγμα αντίθετο από αυτό που έχει διδαχθεί. Οι πιστοί που στα χρόνια που ακολούθησαν τη Σύνοδο ήταν οι πρώτοι που αντέδρασαν εγκαταλείποντας τις ενορίες τους όπου άκουσαν να κηρύσσεται άλλο Ευαγγέλιο, ενώθηκαν με τους ιερείς που έμειναν πιστοί, παραμένουν ακόμη και σήμερα, με το πέρασμα του χρόνου, το εμβληματικό παράδειγμα αυτού». υπακοή πίστεως» που χαρακτηρίζει τη μαθητευόμενη Εκκλησία ως τέτοια, την Εκκλησία ήδη προσανατολισμένη στην πίστη λόγω του κηρύγματος των ποιμένων της.
Και η δράση του Αγίου Πνεύματος δεν μπορεί να τό αντικρούσει αυτό.
6. Κάποτε η ιστορία θα αποδώσει δικαιοσύνη, αναγνωρίζοντας σε αυτή τη συμπεριφορά την έκφραση της πιο αγνή υπακοής του μικρού ποιμνίου που παρέμεινε πιστό σε πλήρη συμμόρφωση με το θεϊκό σχέδιο που επιθυμούσε ο Θεός για την Εκκλησία Του.
Και η Συνοδική Εκκλησία του Φραγκίσκου, η Εκκλησία του sensus fidei του Βατικανού Β', θα εμφανιστεί επίσης γι' αυτό που είναι: η επίμονη έκφραση αυτής της προτεσταντοποίησης της οποίας η πρόσφατη Σύνοδος στοχεύει να είναι μια περαιτέρω επιτάχυνση.
Το περίφημο sensus fidei του Βατικανού Β' είναι μια ψεύτικη αρχή, στερούμενη κάθε στέρεου θεμέλιου στην Παράδοση της Εκκλησίας. Από την άλλη πλευρά, οι Πατέρες και οι θεολόγοι δεν χρησιμοποιούν ποτέ αυτή την έκφραση, αλλά μιλούν για την «καθολική αίσθηση» ή ακριβέστερα για την «υπακοή της πίστεως», αναφερόμενοι σε όσα λέει ο Άγιος Παύλος στην Προς Ρωμαίους Επιστολή του , κεφάλαιο Ι, στίχος 5
Και πάνω απ' όλα, η έκφραση που έχει γίνει κλασική είναι αυτή που κληρονόμησε από τον Άγιο Ιγνάτιο, της « cum Ecclesia ». Επαρκώς επεξηγηματική έκφραση, στην οποία το «cum» πρέπει να κατανοηθεί με την έννοια της εξάρτησης της μαθητευόμενης Εκκλησίας από τη διδασκόμενη Εκκλησία, όπως υποδεικνύεται από τους δεκαοκτώ κανόνες πιστότητας που υπέδειξε ο Άγιος Ιγνάτιος για να εξηγήσει το νόημα της έκφρασης.
5. Η αντίσταση της Παράδοσης στα λάθη της νέας εκκλησιολογίας, όπως και σε όλα αυτά της Β' Συνόδου του Βατικανού, εξηγείται ουσιαστικά γιατί ήταν ακριβώς η αντίσταση της μαθητευόμενης Εκκλησίας, αντίσταση της Εκκλησίας που είχε ήδη μορφωθεί επειδή έλαβε από τους ποιμένες της. το αναλλοίωτο δόγμα της πίστης, το θεϊκά αποκαλυπτόμενο καθολικό δόγμα.
Κανένα sensus fidei , με την έννοια της άμεσης έμπνευσης του Αγίου Πνεύματος, δεν θα μπορούσε ποτέ να εξηγήσει αυτή την αντίσταση και μόνο, ανεξάρτητα από το κήρυγμα της διδασκόμενης Εκκλησίας.
Τόσο πολύ που η Εκκλησία παραμένει πάντα αυτή που είναι, ακόμη και σε περιόδους κρίσης, ακόμη και στην εποχή μετά το Βατικανό Β': μια ουσιαστικά άνιση κοινωνία στην οποία η μαθητευόμενη Εκκλησία αντιδρά πάντα ανάλογα με το κήρυγμα της διδασκάλου Εκκλησίας.
Αυτή είναι η αυθεντική έννοια του κριτηρίου που διατυπώνει ο Άγιος Παύλος στην προς Γαλάτες Επιστολή : « praeterquam quod evangelizavimus vobis ».
Η Εκκλησία που μαθαίνει πρέπει να θεωρεί ως ανάθεμα ένα δόγμα αντίθετο από αυτό που έχει διδαχθεί. Οι πιστοί που στα χρόνια που ακολούθησαν τη Σύνοδο ήταν οι πρώτοι που αντέδρασαν εγκαταλείποντας τις ενορίες τους όπου άκουσαν να κηρύσσεται άλλο Ευαγγέλιο, ενώθηκαν με τους ιερείς που έμειναν πιστοί, παραμένουν ακόμη και σήμερα, με το πέρασμα του χρόνου, το εμβληματικό παράδειγμα αυτού». υπακοή πίστεως» που χαρακτηρίζει τη μαθητευόμενη Εκκλησία ως τέτοια, την Εκκλησία ήδη προσανατολισμένη στην πίστη λόγω του κηρύγματος των ποιμένων της.
Και η δράση του Αγίου Πνεύματος δεν μπορεί να τό αντικρούσει αυτό.
6. Κάποτε η ιστορία θα αποδώσει δικαιοσύνη, αναγνωρίζοντας σε αυτή τη συμπεριφορά την έκφραση της πιο αγνή υπακοής του μικρού ποιμνίου που παρέμεινε πιστό σε πλήρη συμμόρφωση με το θεϊκό σχέδιο που επιθυμούσε ο Θεός για την Εκκλησία Του.
Και η Συνοδική Εκκλησία του Φραγκίσκου, η Εκκλησία του sensus fidei του Βατικανού Β', θα εμφανιστεί επίσης γι' αυτό που είναι: η επίμονη έκφραση αυτής της προτεσταντοποίησης της οποίας η πρόσφατη Σύνοδος στοχεύει να είναι μια περαιτέρω επιτάχυνση.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - https://www.vatican.va/content/francesco/fr/speeches/2024/
october/documents/20241026-sinodo-vescovi.html
2 – https://www.lefigaro.fr/actualite-france/les-cinq-nouveautes-qui-vont-guider-la-nouvelle-gouvernance-de-l-eglise-catholique-20241027
3 – Δείτε την παρέμβασή μας: «La Papauté au risque du Synode» [Ο παπισμός σε κίνδυνο της Συνόδου] στο Synodalité ou romanité . Πρακτικά του XVII Θεολογικού Συνεδρίου της Courrier de Rome , Παρίσι, 13 Ιανουαρίου 2024, Courrier de Rome , 2024, σελ. 113-151.
4 – Saint Hilary, Contre Auxence [Against Auxentius], n° 6 σταλατινικά Migne , t. Χ, 613.
5 – Jean Baptiste Franzelin, SJ, La Tradition divine , thèse 12, n° 209, Courrier de Rome, 2008, p. 149.
1 - https://www.vatican.va/content/francesco/fr/speeches/2024/
october/documents/20241026-sinodo-vescovi.html
2 – https://www.lefigaro.fr/actualite-france/les-cinq-nouveautes-qui-vont-guider-la-nouvelle-gouvernance-de-l-eglise-catholique-20241027
3 – Δείτε την παρέμβασή μας: «La Papauté au risque du Synode» [Ο παπισμός σε κίνδυνο της Συνόδου] στο Synodalité ou romanité . Πρακτικά του XVII Θεολογικού Συνεδρίου της Courrier de Rome , Παρίσι, 13 Ιανουαρίου 2024, Courrier de Rome , 2024, σελ. 113-151.
4 – Saint Hilary, Contre Auxence [Against Auxentius], n° 6 σταλατινικά Migne , t. Χ, 613.
5 – Jean Baptiste Franzelin, SJ, La Tradition divine , thèse 12, n° 209, Courrier de Rome, 2008, p. 149.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΑΝ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΕΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Η ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΙΑΝΙΣΜΟΥ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΘΟΤΙ ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ. ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΣΗ ΜΟΥ. ΤΟΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΑΕΡΑ ΤΟΝ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟ ΚΑΘΟΤΙ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου