Πρωτοφανής διότι το γένος των Ελλήνων ταυτίστηκε με το κράτος. Για πρώτη φορά στην ιστορία μας αναδείξαμε κυβερνήτες πού μας μοιάζουν, «κατ' εικόνα μας» ξεκινώντας απο τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον σημερινό κυβερνήτη πού τυχαίνει να είναι ο γιός τού Ανδρέα. Σε όλο αυτό το διάστημα μόνον ο Μητσοτάκης δέν μάς έμοιαζε και γι' αυτό δεν πρόκοψε.
Ο Ανδρέας εμφανίστηκε σαν ο αιώνιος φοιτητής και έδωσε την ευκαιρία και στούς γονείς πού μέχρι τότε έστιβαν την ψυχή τους για να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να ζήσουν τα φοιτητικά τους χρόνια. Κατόρθωσε να διαλύσει ακόμη και τις γεροντικές ηλικίες με τις ερωτικές του περιπέτειες, διδάσκοντας ακόμη και στούς παραδοσιακούς γέρους πού δεν είχαν πλέον απαιτήσεις από τη ζωή, το δικαίωμα στην ηδονή και ετοίμασε την μαζική ανατολική κάθοδο πού διέλυσε και ξεζούμησε την επαρχία.
Ο Σημίτης έπεισε όλους μας, πως με ένα σωστό κουστούμι πάνω από τα ράκη τής ψυχής μας μπορούμε να πετύχουμε τούς στόχους μας. Ακόμη και άν το μυαλό δέν παίρνει στροφές, ακόμη και άν η θέληση έχει εκφυλιστεί στην ψευτιά και στην ανευθυνότητα. Έπεισε τούς πάντες πώς οι Έλληνες δέν είναι υποχρεωμένοι πλέον να είναι παιδιά τού Οδυσσέα για να κερδίσουν τη ζωή, πως μπορούν και με τη βλακεία να κερδίσουν τα ίδια. Καί ο Γιώργος συνεχίζει τα μαθήματα βλακείας. Ακόμη κι άν δέν μπορείς να κοροϊδέψεις πιά κανέναν, πές την αλήθεια που στήριζε το ψέμα. Χτύπα πόρτες. Ο γιάπης ακόμη και σαν ζητιάνος έχει επιτυχία.
Έτσι λοιπόν ο Έλληνας αλλάζει μυθολογία. Ο Φόρεστ Γκάμπ παρ' ολίγον να βγεί και πρόεδρος. Εμείς σήμερα τόν έχουμε για πρόεδρο. Με τον Φόρεστ Γκάμπ οδηγό ο ένδοξος ελληνικός λαός μπαίνει στην ιστορία, μπορεί να ανήκει στη Δύση.
Τί συνέβη στ' αλήθεια; Έχασε την ψυχή του, το περιεχόμενό του. Είναι ένας νεκρός. Είτε είναι Έλληνας με κοσμικό πνεύμα, είτε είναι με Χριστιανικό πνεύμα.
Ο πόλεμος καταστρέφει χώρες, εκμηδενίζει τίς δυνάμεις. Ο εμφύλιος πόλεμος όμως καταστρέφει τις ψυχές. Καί στην πατρίδα μας κρατάει πολλά χρόνια τώρα πιά. Δέν έχει απομείνει σταγόνα ελπίδος. Είμαστε μιά έρημη χώρα πού εξαφανίζεται άδοξα σε αδελφοκτόνο πόλεμο. Η μόνη χώρα τής γής, η οποία συνεχίζει τον εμφύλιο πόλεμο επί μισόν αιώνα τώρα πιά.
Αμέθυστος
18 σχόλια:
Ευγενικέ φίλε, να μου επιτρέψεις να διαφωνήσω μαζί σου. Η διαφωνία μου είναι ερωτηματική. Ρωτάω μήπως είναι έτσι. ΔΕν ξέρω. Δεν είμαι μέσα στο μυαλο σου. Λέω πώς φαίνονται σε μένα τα πράγματα, ευχόμενος να μην είναι έτσι.
Φοβάμaι ότι η σκέψη σου φαίνεται σωστή, αλλά δεν είναι. Θα ήταν σωστή, αν το θεμέλιό της ήταν αυτό που είναι στην πραγματικότητα.
Ο αναγώστης που διαβάζει ολα αυτά που γράφονται με το ίδιο πνεύμα τα τελευταία χρόνια πρέπει να πεισθεί, αν δεν έχει πεισθεί ακόμα, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε.
Αυτή είναι η απελπισία του δυτικού ανθρώπου, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Η απελπισία λαμβάνει πολλές μορφές, αλλά η ουσία είναι η ίδια, η παράλυση της ψυχής. Η θεραπεία του παραλυτικού είναι μια παραβολή για την παράλυση της ψυχής, οπως κι αν εκδηλώνεται, ως παθhτικότητα, συνήθεια στην ήττα, εφησυχασμός,φοβίες,μίσος, βία κ.α.
Επισημαίνεις τις εκδηλώσεις του απελπισμένου ανθρώπου, περιγράφεις τα συμπτώματα και θεωρείς τα αποτελέσματα ως αιτία, δηλαδή βάζεις τη σούστα μπροστά απ΄το άλογο.
Η απελπισία σου σε τί διαφέρει από την απελπισία του Ιούδα που τον οδήγησε στην αυτοκτονία;
Πριν μισό αιώνα, όταν διάβαζα εφημερίδες, τώρα δεν διαβάζω ούτε τους τίτλους, οι περιγραφές του Κακού δεν το αναπαρίσταναν.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την έλξη του αποτρόπαιου και του αποκρουστικού.
Περιμένω από σας την αποκάλυψη του κακού χωρίς την απελπισία.
Ο Θεός ενέσκηψε απ΄ τον ουρανό για να δει αν υπάρχει ο εκζητών και ο συνιών τον Θεόν και δεν υπήρχε κανείς. Τί σημαίνουν αυτά τα λόγια;
Για μένα σημαίνουν ότι έχει μεγάλη αξία αν υπάρχει έστω κα ΈΝΑΣ.
Το κακό είναι σαν τον ιό, πεθαίνει ή μαζί με το θύμα του ή χωρίς αυτό.
Να μην πεθάνουμε μαζί του.
Ο θρίαμβός του είναι ο θάνατός του, σαν το μυρμήγκι στο γλυκό.
Ο Ιωνάς ήξερε πως έστω κι αν ένας ήταν αληθινός άνθρωπος συνιών και εκζητών τον Θεόν η πόλη θα σωζόταν.
Η πολλή ενασχόλησή σου με κείμενα που δεν έχουν θεμέλια αληθινά σε πείραξε. Δες πώς εποικοδομείς;
Πολύ φιλικά
Μόσχος
Μόσχο ! καλά τα λές,συμφωνούμε και επαυξάνουμε! Ο Αμέθυστος έχει μια τελείως αρνητική εικόνα για τον άνθρωπο ΓΕΝΙΚΑ. Εχει πειστεί για την απώλεια και την εις πυρηνικόν βάθος ζημιά. Εχει πείσει εαυτόν ότι οι Ελληνες είναι χαμένα κορμιά..τα έχουμε διαβάσει κατ'επανάληψιν. Και με αυτά στο κεφάλι του και με τα διάφορα απωθημένα του,το μπλόγκ καταντάει λιγάκι καταθλιπτικό! η γκουρμέ φιλοσοφία, φίλοι σέφ,χρειάζεται λίγο αλατάκι,λίγη κρέμ φρές, λίγο καλό κρασάκι και δροσιά γαλάζιας και μυρωδάτης θαλασσίτσας ! κουλάρετε!
Κούκου! Τσά!:-)
Το λέω και γω ότι λίγη φιλοσοφία, ωφελεί, πολλή φιλοσοφία, βλάφτει, γι αυτό προτείνω να πάτε οι σεβαστοί κύριοι και έναν περίπατο από το μπλογκάκι της Σαλογραίας, να διαβάσετε αν ο Θεός διαθέτει χιούμορ(η Σαλογραία είναι βέβαιη ότι διαθέτει)και μετά να το ξανασυζητήσουμε!
Υ.Γ.
(προς κύριον Άνώνυμον ιδιαιτέρως, που του αρέσουν τα ..ορεκτικά).
ο π. Σεραφείμ Ρόουζ πάντως, λίγο καιρό πριν κοιμηθεί εν Κυρίω, που έβλεπε την Επέλαση του Κακού, έγραφε:
-Ήδη είναι αργά! πολύ αργά!(για να αναστραφεί το Ποτάμι)
Και ο ίδιος ο Κύριος αναρωτιέται αν θα βρει ΕΣΤΩ και ΕΝΑΝ, πιστό, όταν ξανάρθει επί γης μετά Δόξης...
Ωστόσο...μέχρι να έρθει η Δευτέρα Παρουσία, ας πάρουμε ένα υπνάκι τώρα το μεσημέρι, ας παίξουμε μετά μπιρίμπα και έχει ο Θεόοοος!
Φιλιάαααα!
Πα-πα-πα! τι είναι τούτα τα μαντάτα; η λατρεμένη μας ,πάρκαρε το εναλλακτικό όχημα στο γκαζόν του αμέθυστου,και κάνει... προσηλυτισμό; α-πα-πα-πααα...αλλά παραδέχομαι πως μου αρέσουν τα γλυκά και τα φιλιά,με σεβασμό και χωρίς σεβασμό,γενικώς και ειδικώς,αυτό το ομολογώ. Αλλά μ'αρέσουν και τα γλυκόξινα..Ο Αμέθυστος έχει και άλλη μία παρκαρισμένη..εκτός από την κινέζα..μια μπέμπα-μπέμπα-,ξεψαρωμένη, και του Πυροβολικού Σώματος.Αυτή η μπέμπα έχει έναν κότσο υπαρξιακό,και το λέει:έχω υπαρξιακό κότσο! έχω ειδικό κότσο! κυττάχτε με προφίλ! μιλάει λοιπόν η μπέμπα μας για τον κότσο της,τον υπαρξιακό, και ο Αμέθυστος τι καταλαβαίνει;; καταλαβαίνει κούρεμα με την ξυριστική μηχανή! αυτά είναι τα περίεργα της γκουρμέ φιλοσοφίας..
κ.Μόσχο ο καθείς στο είδος του
και ο Λουμίδης στούς καφέδες.
xixixi!
Ανωνυμάκο μου καλά τα πάς στις παρακολουθήσεις, καλά τα πάς!
Με διασκεδάζεις αφάνταστα.
Φιλάκια!
Αγαπητέ μας κ.Μόσχο δέν ειδικευόμαστε στην ψυχολογία. Εμείς προσπαθούμε να επισημάνουμε απλώς την έλλειψη πίστεως στούς Έλληνες χριστιανούς και την έλλειψη σπονδυλικής στήλης στούς Έλληνες κοσμικούς.
Αυτές είναι ελλείψεις πού μπορούν να αναπληρωθούν χωρίς απελπισία.
Πράγματι δεν σε ενδιαφέρει, αγαπητέ φίλε, η ψυχολογία. Αν σε ενδιέφερε θα αναρωτιόσουν γιατί περιγράφεις αυτούς που δεν πιστεύουν και όχι αυτούς που πιστεύουν στην Ελλάδα.
Αυτοί που πιστεύουν στηρίζουν την πίστη των αδυνάτων, αυτών που όταν διαβάζουν ότι δεν υπάρχει κανείς στην Ελλάδα αληθινά πιστός απελπίζονται. Τους καταλαμβάνει πνεύμα δειλίας. Ο Δαβίδ λέει, πως με την αδολεσχία με τους αμαρτωλούς και όχι με το Θεό και με αυτούς που Τον αγαπούν, θα δειλιάσει το πνεύμα μας.
Η ενδυμασία των φαντάρων πώς ήταν πριν πενήντα χρόνια και πως έγινε τώρα μαρτυρεί ότι ο Εχθρός καταδιώκει την ανδρεία.
Οι Έλληνες διατηρούν ακόμα αίσθηση του χιούμορ, που δείχνει ότι είναι ανδρείοι μπροστά στο τραγικό.
Δεν είναι ωραίο να χάσουμε την αίσθηση του χιούμορ όπως δεν είναι ωραίο να χάσουμε την αίσθηση του ωραίου, που μας δόθηκε απ΄ το Θεό για να μας φυλάει απ΄ το άσχημο και όχι χάριν διακόσμησης. Σύμφωνα με το νόμο ότι το όμοιο έλκει το όμοιο, το ωραίο μας φυλάει απ΄ το άσχημο. Αυτός είναι ο λόγος που οι Έλληνες στολίζονταν πριν τη μάχη ή πήγαιναν στο πόλεμο του Σαράντα τραγουδώντας.
Σύμφωνα με την παράδοση της Μονοβύζας, υπάρχει στο βιβλίο του Ν.Πολίτη "Παραδόσεις του Ελληνικού λαού" οι Έλληνες για όλα τα κακά ακόμα και για την αλλαγή της κοίτης των ποταμών, θεωρούν αίτιο το άσχημο. Την άντέγραψα και την έστειλα στο ΥΠΕΧΩΔΕ, μήπως φοβηθούν και σταματήσουν την αλλαγή της κοίτης του Αχελώου, αλλά οι τεχνοκράτες αποσπάστηκαν απ' το γενικό αίσθημα του Ελληνικού λαού. Ακούν τη λέξη "παραδόσεις" και βγάζουν μπλε σπυράκια στο πρόσωπο απ΄ το κακό τους.
Πρέπει να πούμε σ΄ αυτούς που μας κυβερνούν ότι είναι άρρωστοι και ότι με την αρρώστια τους οδηγούν την ανθρωπότητα στην αυτοκτονία, αφού την κάνουν πρώτα να νιώσει περιττή!
Αγαπητέ φίλε, έχεις μία αντίρρηση από την αρχή. Την ίδια. Είναι γεγονός πώς δέν μιλούμε γιά τα ίδια πράγματα.
Εκτός αυτού όμως φτάνετε σε παραπλήσια συμπεράσματα με τα δικά μας αλλά δέν τούς δίνετε την πρέπουσα σημασία, όπως στο τελευταίο σας σχόλιο.
Αυτό είναι περίεργο.
Ο καιρός θα δείξη περισσότερα φίλε.
Μήν ξεχνάτε πώς δέν μιλούμε για τα ίδια πράγματα, και δέν είναι δυνατόν.
Δε δίνω την πρέπουσα σημασία. Είναι αλήθεια. Είμαι τόσο φοβισμένος να μην πνιγώ, που προσπαθώ να πιαστώ από κάπου χωρίς να προσπαθώ να καταλάβω γιατί πνίγομαι, αν και είναι το ίδιο απαραίτητο με την προσπάθειά μου να κρατηθώ από κάπου.
Στη θύραθεν γραμματεία υπάρχει το εξής ανέκδοτο: Κάποιος πηγαίνει στο θεραπευτή και του λέει, "Πνίγομαι,δεν είμαι ελεύθερος". "Ποιος σε πνίγει;" ρωτάει ο θεραπευτής. "Κανένας δεν με πνίγει" λέει ο άρρωστος. "Πήγαινε, σ΄ έχω θεραπεύσει" λέει ο Θεραπευτής.
Στο ανέκδοτο αυτό ο θεραπευτής είναι πιο άρρωστος απο τον άρρωστο, γιατί βλέπει την ανελευθερία όπως θα την έβλεπε ο Καραγκιόζης.
Μια φορά ο Καραγκόζης πέρασε από κάποιο φούρνο και είδε τα ψωμιά απλωμένα στον πάγκο." Τίνος είναι όλα αυτά τα ψωμιά;" ρωτάει το φούρναρη. "Δικά μου είναι" απαντάει ο φούρναρης. "Όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;" ξαναρωτάει ο καραγκιόζης. "Ναι, είναι δικά μου". "Και δεν τα τρως;" λέει ο Καραγκιόζης.
Αν πεινάς ή πονάς ή κρυώνεις ή φοβάσαι δεν σ΄ αφήνει το βάσανό σου να σκεφτείς το γιατί.
Με το βάσανο ο Εχθρός επιδιώκει να καταργήσει τη σκέψη.
Ακόμα και η πιο σωστή σκέψη όταν ταυτιζόμαστε με το βάσανό μας, ακούγεται σαν τα λόγια εκείνου, που έβλεπε τον άλλον να πνίγεται κι αυτός ελεγε, τί άσπρο κώλο έχει".
Ο άνθρωπος βουβαίνεται στον πόνο του.
Ο Κύριος συνδύασε τη διδασκαλία με τη θεραπεία.
Κάποιος μίλαγε σ΄ έναν κουτσό. Ο κουτσός τον άκουγε σωπαίνοντας. Στο τέλος του είπε: "Όλα αυτά που λες σωστά είναι. Μόνο που εσύ έχεις δύο πόδια, ενώ εγώ έχω ένα".
Ακόμα και η πιο σωστή σκέψη όταν ταυτιζόμαστε με το βάσανό μας, ακούγεται σαν τα λόγια εκείνου, που έβλεπε τον άλλον να πνίγεται κι αυτός ελεγε, τί άσπρο κώλο έχει".
...................
ΤΕΛΕΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ! :-)
ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ότι δεν κάνουνε τρελές πλάκες και στο μπλογκ του Άμέθυστου;
Αγαπητή Σαλογραία, όσο κι αν μ' αρέσει το χιούμορ σου δεν μπορώ να το μιμηθώ. Μια φορά βρισκόμουν σε μια παρέα όπου έλεγαν τολμηρά αστεία. Όταν ειπα κι εγώ κάτι εντελώς αθώο σε σύγκριση με τα δικα τους πάγωσαν όλοι.
Πρέπει να ζητήσω συγνώμην από τον Αμέθυστο. Αντί να είμαι ευγνώμων για την ευγένεια και τη φιλία του γίνομαι προκλητικός και επιθετικός. ΟΜολογώ ότι δεν μου ταιριάζει ούτε μ' αρέσει αυτός τρόπος. Ζητώ συγνώμην και τον ευχαριστώ για την ανοχή του.
Σε όλη μου τη ζωή έκανα εξυπνάδες, αλλά ποτέ δεν με ωφέλησαν. Μια και μοναδική φορά με ωφέλησε μια εξυπνάδα. Έδινα προφορικές εξετάσεις για το πτυχίο στο Ρωμαικό δίκαιο του Νίκου Πανταζόπουλου γνωστού λάτρη της λατινικής γλώσσας και των λατινικών εκφράσεων. Με είχε "κόψει" τέσσερις φορές κι αυτή ήταν η πέμπτη. Δεν απάντησα στις ερωτήσεις κι ήμουν βέβαιος ότι με έκοβε και για πέμπτη φορά αν δεν έλεγα στην κατάλληλη στιγμή κάποια εξυπνάδα που του κίνησε το ενδιαφέρον να με προσέξει.
Κάποια στιγμή βρήκα ευκαιρία και είπα "me culpa" κύριε καθηγητά. Ο Πανταζόπουλος με κοίταξε με ενδιαφέρον.Είπα και μια σκέψη του Ερρίκου Ντυράν άσχετη με τις ερωτήσεις του. "Διαβάζετε Ντυράν;" με ρώτησε με μεγαλύτερο ενδιαφέρον αυτή τη φορά."Ναι αγαπώ τον Ντυράν" είπα. Με αυτές τις εξυπνάδες πέρασα το Ρωμαϊκό δίκαιο. Ίσως είναι η μόνη φορά που με ωφέλησαν οι "εξυπνάδες".
Ζητώ και πάλι συγνώμην.
Εύχομαι σε όλους " η χαρά, η ελπίδα και η αλήθεια της Αναστάσεως να είναι μαζί σας"
Μόσχος
Προς Ανώνυμο που διαβάζει το Γουίλι...
Δε διαβάζετε προσεκτικά, φίλτατε.
Η ατάκα με τους ...ώλους, είναι του σεβαστού β κ. Μόσχου Λαγκουβάρδου, εγώ η έρμη απλά το κοπυπάστωσα που λέει και κάποιος και γέλασα με δαύτο!
Και κάποιους άλλους αρχαίους νομοδιδάσκαλους τους σκανδάλιζαν πολύ οι λέξεις που έλεγε ο Χριστούλης και γι αυτό τον κρέμασαν στο Σταυρό.
Εμένα δε μου φαίνονται χυδαίες οι λέξεις.
Μου φαίνονται χυδαίες οι ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ και οι πράξεις των ανθρώπων.
Μου φαίνεται χυδαίος, ο ακραίος καθωσπρεπισμός και ΦΑΡΙΣΑϊΣΜΟΣ τους.
Αν ξαναρχόταν στη γη,ο Κύριος, οι εν λόγω θα ήταν οι ΠΡΩΤΟΙ που στο σταυρό θα τον ξανακάρφωναν με ωρυόμενοι, δαιμονικά:
-ΟΥάαα! ο ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ!
Ο ΑΝΗΘΙΚΟΣ!
Ο ΣΥΝΤΡΩΓΩΝ ΜΕ ΤΕΛΩΝΩΝ ΚΑΙ ΠΟΡΝΩΝ!
-ΣΤΑΥΡΩΘΗΤΩ!
Καλή σας μέρα και συγνώμη για την ενόχληση που επέφερα στα χρηστά σας ήθη, τα αμόλυντα!
Αμήν λέγω υμίν! Εδώ έχει γίνει ένα αξιοσέβαστο ψυχολογικοθρησκευτικό μπέρδεμα !με πολλές καλημέρες και υποκλίσεις κινέζικου τελετουργικού! μεταξύ του συμπαθέστατου Μόσχου, του Αμέθυστου, και της λατρεμένης μας! και ξαφνικά αιωρείται το αμόλυντο σπαθί της κυρίας Σαμουράι στόν αέρα, και μας έρχεται ρεύμα ηλεκτρικού τύπου..αααχχχ,ανατριχίασα,..αλλά Μόσχο! γιατί ζητάς συγνώμη από ευγενικούς φίλους; το να διαφωνίσεις με τον Αμέθυστο είναι σαν να του κάνεις την καλύτερη φιλοφρόνηση!
@Ανώνυμε 23 Μαρτίου 2010 9:30 μ.μ.
Στα νειάτα μας είχαμε δάσκαλο τον Μπράμς. Φεύγοντας από τις γιορτές και τις συναντήσεις κοντοστεκόταν στην πόρτα της αίθουσας, γύριζε προς τούς καλεσμένους και με δυνατή φωνή έλεγε "Εάν υπάρχει κάποιος με τον οποίον δεν διαφώνησα, να με συγχωρεί πολύ, την επόμενη φορά!"
O Μόσχος γράφει για ...ώλους, η γριά ...νομίζει ότι το γράφει άλλος και αντιγράφει τη φράση του Μόσχου, ο Μόσχος κατηγορεί τη γριά, η γριά κατηγορεί το Μόσχο, οι ...καθαροί κατηγορούν τη γριά, ο είρων ανώνυμος κατηγορεί τη γριά, ο αμέθυστος προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται...χάος!
Επιτρέψτε μου να εκφράσω το θαυμασμό μου για το ανώτερο χιούμορ σας.
Ο Φρόϊντ υποστηρίζει ότι το ανώτερο χιούμορ είναι αυτό του παππού που κάνει γκριμάτσες για να γελάσει ο εγγονός του.
Αλλά εγώ τώρα βλέπω ένα επίσης ανώτερο χιούμορ που συνδυάζεται με μια ωριμότητα που οπωσδήποτε δεν υπάρχει στα παιδιάστηκα καμώματα των παππούδων. Άρα θα μπορούσα να δώσω έναν καλύτερο ορισμό του ανώτερου χιούμορ: είναι αυτό που γίνεται με ανιδιοτέλεια και με αγαθή πρόθεση.
Αν και λένε πως το γέλιο κρύβει πάντοτε μια δόση κακίας, στο ανώτερο χιούμορ δεν υπάρχει ίχνος κακίας. ΣΤο Ευαγγέλιο μπορούμε να βρούμε στιγμές αυτού του χιούμορ. Δεν θυμάμαι τώρα καμιά.
Ίσως το ξέσπασμα των μαθητών "δεν καιγόταν η καρδιά μας" στο Εμμαούς.
Κάποιος άγιος λέει: Ή φύγων φεύγε ή εμπαίζων έμπαιζε τον μάταιο και πονρό αυτό κόσμο.
Θα προτιμούσα να δώσω την ερμηνεία του ανώτερου χιούμορ στη λέξη "εμπαιγμός". Ο άγιος είναι τόσο ανιδιοτελής, που δεν νομίζω ότι εννοεί τον εμπαιγμό με την τρέχουσα έννοιά του.Δεν θα ήταν υπερβολικό να πω ότι γελάω με την ψυχή μου και νιώθε ευνωμοσύνη γι΄ αυτό το είδος της ψυχικής ανάτασης και της στιγμιαίας απευλευθέρωσης από την καταπίεση της καθημερινής ανοησίας.
Μόσχο! με βρήκες σε μέρα ρεπό-αλλά ποτέ ρεπό στον "εμπαιγμό",δική σου η έκφραση, εμείς εδώ εμπαίζουμε αλλήλους και όποιος χαχανίσει πιο δυνατά παίρνει τα περισσότερα φιλιά, και μηλόπιττα με μπόλικη σαντιγύ!
Δημοσίευση σχολίου