Mητροπολίτης Geevarghese Coorilos
Ένας από τους περιορισμούς τόσο των αποστολών όσο και των θεολογικών διαλόγων ήταν το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος τους (αυτό ισχύει περισσότερο για τη θεολογία του διαλόγου παρά για την ιεραποστολολογία/ιεραποστολική) παρέμεινε στο επίπεδο της διανόησης. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις όπου οι θεολογικοί στοχασμοί στην αρένα του διαθρησκευτικού διαλόγου έτειναν να είναι καθαρές ακαδημαϊκές ασκήσεις στο πεδίο της «συγκριτικής θρησκείας». Για να το θέσουμε διαφορετικά, οι θεολογικές διατυπώσεις στην αρένα του διαθρησκειακού διαλόγου ήταν πιο «μεθυστικές» από τις πιο «εγκάρδιες» ασκήσεις. Όπως θα υποστήριζε ο Stackhouse, θα πρέπει να διερευνήσουμε αυτά τα θέματα με τη βοήθεια της ποίησης και όχι της θεωρίας. Ο KlausKlostermaier ακολουθεί τον δρόμο της καρδιάς στο "Ινδουισμός και Χριστιανισμός στο Vrindaban" (1969), όπου υποστηρίζει ότι τόσο ο διάλογος όσο και η αποστολή πρέπει να «εκδηλωθούν σε μια συνάντηση καρδιών παρά μυαλών».
Η ορθόδοξη θεολογία θα μπορούσε να σταθεί άνετα, σε αυτούς τους διαλόγους, με μια θεολογική θέση που θα κρατούσε μια ισορροπία μεταξύ του μυαλού και της καρδιάς, της θεωρίας και της πράξης, της ορθοδοξίας και της ορθοπραξίας. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής είπε: «Μια θεολογία χωρίς δράση είναι θεολογία του Διαβόλου[1]». Η Λειτουργία μετά τη Λειτουργία ή η ζωή με την πίστη είναι μια αναπόσπαστη πτυχή της Ορθοδοξίας. Αυτό εκφράζεται με ορισμένους τρόπους ζωής, πνευματικότητας ή ασκήσεως, που συχνά παρουσιάζονται σε μοναστικές και ασκητικές μορφές πνευματικότητας και ζωής. Αυτό μπορεί επίσης να εκδηλωθεί σε συγκεκριμένες ενέργειες για τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ούτω καθεξής. Η αποστολή και ο διάλογος εφαρμόζονται σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα ζωής ανθρώπων διαφόρων θρησκειών και ανθρώπων χωρίς πίστη. Εδώ οι αξίες της βασιλείας του Θεού[2], οι αρχές όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αξιοπρέπεια και η αγάπη, εισάγονται στο διάλογο και μαρτυρούνται σε ανθρώπους όλων των θρησκειών, φυλών, φύλων, τάξεων και καστών μαζί. Σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, αυτός ο τύπος αποστολής και διαθρησκειακού διαλόγου είναι περισσότερο σχετικός και ευνοϊκόςστα σύγχρονα δεδομένα, καθώς αυτά «δεν θα απαιτούσαν κοινές συμφωνίες για τις πεποιθήσεις, αλλά θα μπορούσαν να βασιστούν στην αποδοχή και σεβασμό της θρησκευτικής ελευθερίας των άλλων και το δικαίωμά τους να αποφασίζουν ποια είναι τα τελικά οράματα και οι στόχοι τους[3]».
Σημειώσεις
[1]ΣτΜ: «Ὁ γάρ ἐν μόνῃ ψιλῇ τῇ προφορᾷ τῶν θείων λόγων εἶναι τήν σύνεσιν διοριζόμενος, ἔοικε ψιττακῷ, τούς ἀνθρωπίνους μιμηλευομένῳ λόγους. Τοῦτο γάρ μονώ τα τον τό ζῶον ἐν τοῖς πτηνοῖς, τούς ἀνθρωπίνους διδασκόμενον ὑποκρίνεται λόγους, μηδέν ἔχων παντελῶς κατά τήν φύσιν ἀνθρώπινον· ὥσπερ καί ὁ μέχρι μόνης τῆς ψιλῆς προφορᾶς, τούς μέν τῶν ἀληθῶς συνετῶν λόγους πρός τήν τῶν ἀκουόντων κατάπληξιν μιμηλευόμενος, τήν δέ τῆς γνώσεως ἕξιν οὐκ ἔχων τῇ πράξει τῶν ἀρετῶν πεποιωμένην, Φαρισαῖος τις ἄλλος ὡς ἀληθῶς, ἤ ψεκτός ἱερεύς καί ὤν καί καλούμενος· τήν μέν σύνεσιν τῇ προφορᾷ μόνῃ τῶν λόγων ὑποκρινόμενος· αὐτῆς δέ τῆς ὄντως ἐν τοῖς ἔργοις ἐχούσης τό εἶναι σοφίας παντελῶς ἀπολειπόμενος· καί διά τοῦτο μέγα φυσῶν, καί τῇ ἀλαζονείᾳ τῆς ὑποτρεφούσης αὐτοῦ τήν κατά νοῦν ὑπερηφανίαν οἰήσεως, κατά τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας ἱστάμενος· οὐκ εἰδώς, ὡς ἔοικεν, ὅτι δαιμόνων θεολογία προδήλως, ἡ τῶν ἐπ᾿ αὐτῇ διά φιλοδοξίαν μέγα φυσών των καθέστηκε δίχα πράξεως γνῶσις· ἐπιτιμῶν τα διαῤῥήδην Ἰησοῦν ἔχουσα, τόν δῆθεν θεολογούμενον, κἄν ὁ τοιοῦτος τῷ πάθει κρατούμενος οὐκ αἰσθάνεται». Ο Άγιος Μάξιμος Ο Ομολογητής, αναφερόμενος στην δράση αναφέρεται στην εργασία των εντολών και την απόκτηση των αρετών και εν γένει μιλά για την νηπτική ζωή ως πράξη και δεν ομιλεί για ιεραποστολικό ακτιβισμό. «Σημειωτέον, πῶς ἀναγόμεθα εἰς θεολογίας, καί ὅτι ὁ Χριστός ἡμᾶς ἀνάγει», αυτό δεν το είδε ο Geevarghese Coorilos; Στοχευμένη από κάθε άποψη προσέγγιση εκβιάζει το συμπέρασμα. Ακριβώς από κάτω ο Άγιος λέγει «καί παντός ῥύπου σαρκός καί πνεύματος ἑαυτούς ἐλευθερώσωμεν, μή συγχωροῦντες, τόν νόμον τῆς σαρκός διά τῆς ἐπαινουμένης τῶν μελῶν νεκρώσεως ἐπαναστῆναι τῷν όμῳ τοῦ πνεύματος». Παραθέσαμε το κείμενο ολόκληρο, διοτι στους προτεστάντες ο λόγος του Άγιου Μαξίμου, λοβοτομημένος, όπως τον παραθέτει ο Geevarghese Coorilos, επέχει πολλές φορές θέση αποδεικτικού στοιχείου για τον άκρατο ακτιβισμό τους.
[2]ΣτΜ: Είναι καθαρή πολιτική θεολογία, δικαιωματική. Πολιτικά ορθή θεολογία. Αυτές είναι οι αξιες της βασιλείας του Θεού επί της Γης.
[3]ΣτΜ: Αυτός είναι ο ορισμός της ιεραποστολής στην σύγχρονη χριστιανική πραγματικότητα. Μια ιεραποστολή που βασίζεται στην ερμηνεία της Βασιλείας ως δημοκρατίας ή μάλλον Βασιλείας της ευόδωσης και υπεράσπισης των πάσης φύσεως δικαιωμάτων, τουτέστιν όλων των Εγώ.
Γ. Μπόρας
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ: ΜΕΡΙΚΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ
Συνέχεια από Σάββατο, 3 Νοεμβρίου 2018
Προς μια αποστολή διαλόγου που επιβεβαιώνει τη ζωή-1
Ένας από τους περιορισμούς τόσο των αποστολών όσο και των θεολογικών διαλόγων ήταν το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος τους (αυτό ισχύει περισσότερο για τη θεολογία του διαλόγου παρά για την ιεραποστολολογία/ιεραποστολική) παρέμεινε στο επίπεδο της διανόησης. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις όπου οι θεολογικοί στοχασμοί στην αρένα του διαθρησκευτικού διαλόγου έτειναν να είναι καθαρές ακαδημαϊκές ασκήσεις στο πεδίο της «συγκριτικής θρησκείας». Για να το θέσουμε διαφορετικά, οι θεολογικές διατυπώσεις στην αρένα του διαθρησκειακού διαλόγου ήταν πιο «μεθυστικές» από τις πιο «εγκάρδιες» ασκήσεις. Όπως θα υποστήριζε ο Stackhouse, θα πρέπει να διερευνήσουμε αυτά τα θέματα με τη βοήθεια της ποίησης και όχι της θεωρίας. Ο KlausKlostermaier ακολουθεί τον δρόμο της καρδιάς στο "Ινδουισμός και Χριστιανισμός στο Vrindaban" (1969), όπου υποστηρίζει ότι τόσο ο διάλογος όσο και η αποστολή πρέπει να «εκδηλωθούν σε μια συνάντηση καρδιών παρά μυαλών».
Η ορθόδοξη θεολογία θα μπορούσε να σταθεί άνετα, σε αυτούς τους διαλόγους, με μια θεολογική θέση που θα κρατούσε μια ισορροπία μεταξύ του μυαλού και της καρδιάς, της θεωρίας και της πράξης, της ορθοδοξίας και της ορθοπραξίας. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής είπε: «Μια θεολογία χωρίς δράση είναι θεολογία του Διαβόλου[1]». Η Λειτουργία μετά τη Λειτουργία ή η ζωή με την πίστη είναι μια αναπόσπαστη πτυχή της Ορθοδοξίας. Αυτό εκφράζεται με ορισμένους τρόπους ζωής, πνευματικότητας ή ασκήσεως, που συχνά παρουσιάζονται σε μοναστικές και ασκητικές μορφές πνευματικότητας και ζωής. Αυτό μπορεί επίσης να εκδηλωθεί σε συγκεκριμένες ενέργειες για τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ούτω καθεξής. Η αποστολή και ο διάλογος εφαρμόζονται σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα ζωής ανθρώπων διαφόρων θρησκειών και ανθρώπων χωρίς πίστη. Εδώ οι αξίες της βασιλείας του Θεού[2], οι αρχές όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αξιοπρέπεια και η αγάπη, εισάγονται στο διάλογο και μαρτυρούνται σε ανθρώπους όλων των θρησκειών, φυλών, φύλων, τάξεων και καστών μαζί. Σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, αυτός ο τύπος αποστολής και διαθρησκειακού διαλόγου είναι περισσότερο σχετικός και ευνοϊκόςστα σύγχρονα δεδομένα, καθώς αυτά «δεν θα απαιτούσαν κοινές συμφωνίες για τις πεποιθήσεις, αλλά θα μπορούσαν να βασιστούν στην αποδοχή και σεβασμό της θρησκευτικής ελευθερίας των άλλων και το δικαίωμά τους να αποφασίζουν ποια είναι τα τελικά οράματα και οι στόχοι τους[3]».
[1]ΣτΜ: «Ὁ γάρ ἐν μόνῃ ψιλῇ τῇ προφορᾷ τῶν θείων λόγων εἶναι τήν σύνεσιν διοριζόμενος, ἔοικε ψιττακῷ, τούς ἀνθρωπίνους μιμηλευομένῳ λόγους. Τοῦτο γάρ μονώ τα τον τό ζῶον ἐν τοῖς πτηνοῖς, τούς ἀνθρωπίνους διδασκόμενον ὑποκρίνεται λόγους, μηδέν ἔχων παντελῶς κατά τήν φύσιν ἀνθρώπινον· ὥσπερ καί ὁ μέχρι μόνης τῆς ψιλῆς προφορᾶς, τούς μέν τῶν ἀληθῶς συνετῶν λόγους πρός τήν τῶν ἀκουόντων κατάπληξιν μιμηλευόμενος, τήν δέ τῆς γνώσεως ἕξιν οὐκ ἔχων τῇ πράξει τῶν ἀρετῶν πεποιωμένην, Φαρισαῖος τις ἄλλος ὡς ἀληθῶς, ἤ ψεκτός ἱερεύς καί ὤν καί καλούμενος· τήν μέν σύνεσιν τῇ προφορᾷ μόνῃ τῶν λόγων ὑποκρινόμενος· αὐτῆς δέ τῆς ὄντως ἐν τοῖς ἔργοις ἐχούσης τό εἶναι σοφίας παντελῶς ἀπολειπόμενος· καί διά τοῦτο μέγα φυσῶν, καί τῇ ἀλαζονείᾳ τῆς ὑποτρεφούσης αὐτοῦ τήν κατά νοῦν ὑπερηφανίαν οἰήσεως, κατά τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας ἱστάμενος· οὐκ εἰδώς, ὡς ἔοικεν, ὅτι δαιμόνων θεολογία προδήλως, ἡ τῶν ἐπ᾿ αὐτῇ διά φιλοδοξίαν μέγα φυσών των καθέστηκε δίχα πράξεως γνῶσις· ἐπιτιμῶν τα διαῤῥήδην Ἰησοῦν ἔχουσα, τόν δῆθεν θεολογούμενον, κἄν ὁ τοιοῦτος τῷ πάθει κρατούμενος οὐκ αἰσθάνεται». Ο Άγιος Μάξιμος Ο Ομολογητής, αναφερόμενος στην δράση αναφέρεται στην εργασία των εντολών και την απόκτηση των αρετών και εν γένει μιλά για την νηπτική ζωή ως πράξη και δεν ομιλεί για ιεραποστολικό ακτιβισμό. «Σημειωτέον, πῶς ἀναγόμεθα εἰς θεολογίας, καί ὅτι ὁ Χριστός ἡμᾶς ἀνάγει», αυτό δεν το είδε ο Geevarghese Coorilos; Στοχευμένη από κάθε άποψη προσέγγιση εκβιάζει το συμπέρασμα. Ακριβώς από κάτω ο Άγιος λέγει «καί παντός ῥύπου σαρκός καί πνεύματος ἑαυτούς ἐλευθερώσωμεν, μή συγχωροῦντες, τόν νόμον τῆς σαρκός διά τῆς ἐπαινουμένης τῶν μελῶν νεκρώσεως ἐπαναστῆναι τῷν όμῳ τοῦ πνεύματος». Παραθέσαμε το κείμενο ολόκληρο, διοτι στους προτεστάντες ο λόγος του Άγιου Μαξίμου, λοβοτομημένος, όπως τον παραθέτει ο Geevarghese Coorilos, επέχει πολλές φορές θέση αποδεικτικού στοιχείου για τον άκρατο ακτιβισμό τους.
[2]ΣτΜ: Είναι καθαρή πολιτική θεολογία, δικαιωματική. Πολιτικά ορθή θεολογία. Αυτές είναι οι αξιες της βασιλείας του Θεού επί της Γης.
[3]ΣτΜ: Αυτός είναι ο ορισμός της ιεραποστολής στην σύγχρονη χριστιανική πραγματικότητα. Μια ιεραποστολή που βασίζεται στην ερμηνεία της Βασιλείας ως δημοκρατίας ή μάλλον Βασιλείας της ευόδωσης και υπεράσπισης των πάσης φύσεως δικαιωμάτων, τουτέστιν όλων των Εγώ.
Γ. Μπόρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου