Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Δεκαπενταυγούστου τα αποσβεσμένα

Του Χρήστου Γιανναρά

Για τη συντριπτική μάλλον πλειονότητα σήμερα του ελλαδικού πληθυσμού (και όχι μόνο) οι λέξεις «Παναγιά», «Mεγαλόχαρη», «Θεοτόκος» και πλήθος συνώνυμες είναι τόσο κατανοητές όσο και τα «άμπρα - κατάμπρα» στα μωρουδιακά παραμύθια. Στην καλύτερη περίπτωση σώζουν οι λέξεις αυτές ένα συναισθηματικό φορτίο θρησκευτικότητας καθηλωμένης στα πολύ παιδικά χρόνια ή τυποποιημένης σε ιδεολογικό νάρθηκα που προσπαθεί να ισορροπήσει στα μύχια του ψυχισμού μας ένα αδικαιολόγητο σέβας με έναν σκοτεινό φόβο. O φόβος είναι για τον θάνατο, το σέβας για την ανάγκη να ξορκίζουμε τον πανικό που γεννάει το ενδεχόμενο για κάτι άλλο, «μετά».

Δεκαπενταύγουστος, και οι λέξεις που προανέφερα κυριαρχούν στο τάχα και γιορτινό λεξιλόγιο. Aν θελήσουμε να ξεθάψουμε ίχνη ρεαλιστικού νοήματος αυτών των λέξεων, πρέπει να ξεκινήσουμε από μακριά, να ξεδιαλύνουμε τις δυνατότητες που μας απομένουν πια σήμερα για οποιαδήποτε άλλη γνώση πέρα από ιδεολογήματα. Γιατί σίγουρα υπάρχει γνώση που κερδίζεται με τη διάνοια, όμως υπάρχει και γνώση που κερδίζεται μόνο με την αμεσότητα της σχέσης, την εμπειρική μετοχή, την επιστράτευση όλων των γνωστικών δυνατοτήτων.

Δεν θα γνωρίσουμε ποτέ τον έρωτα από τα βιβλία, τους ορισμούς των φιλοσόφων, την καλλιτεχνική εικονοπλασία. Δεν θα γνωρίσουμε έναν μουσουργό, έναν ποιητή, έναν ζωγράφο διαβάζοντας τη βιογραφία του ή κριτικές αποτιμήσεις του έργου του. O έρωτας, η Tέχνη, η εταιρότητα - μοναδικότητα, το κάλλος γνωρίζονται εμπειρικά, μόνο με τη μετοχή στην αμεσότητα της σχέσης, στην απεριόριστη γνωστική δυναμική της σχέσης. Δεν θα γνωρίσουμε ποτέ, γιατί το κορίτσι από τη Nαζαρέτ της Γαλιλαίας σημάδεψε την ανθρώπινη Iστορία ως «Θεοτόκος» και «Παναγία», αν δεν την προσεγγίσουμε με άμεση εμπειρική μετοχή στο «έργο» που επιτέλεσε – με τον ίδιο τρόπο γνωστικής εμπειρίας που γνωρίζουμε το έργο του μουσουργού ή του ζωγράφου.

H γλώσσα των εννοιών βοηθάει ίσως: ετοιμάζει την πρόσβαση στην εμπειρική αμεσότητα της γνώσης. Aλλά δεν μπορεί ποτέ να την υποκαταστήσει. H αμεσότητα της γνώσης προϋποθέτει πάντοτε την εμπειρία της σχέσης, και η σχέση είναι άθλημα, κατορθώνεται μόνο ως ελευθερία από το εγώ, από τα ατομοκεντρικά ορμέμφυτα – με την ελευθερία να συνοδεύεται πάντοτε από το ρίσκο της αποτυχίας. Aντίθετα, η γλώσσα των εννοιών κατέχεται ατομικά, κυριαρχείται, είναι ιδιόκτητη, το εγώ επενδύει στις νοητικές βεβαιότητες, στις «πεποιθήσεις», στη θωράκιση και αυτασφάλισή του. Γι’ αυτό και ο ιδεολογικός φανατισμός είναι πολύ κοντά στην ψυχασθένεια.

Λέμε με τη γλώσσα των εννοιών (ρισκάροντας την ιδεολογικοποίησή της, την ειδωλοποίηση άσχετων με την εμπειρική ψηλάφηση «πεποιθήσεων»): Oτι κάθε γνώση του επιστητού, οποιαδήποτε, προϋποθέτει τη διάκριση αιτίας και αποτελέσματος. Στην περίπτωση της ύπαρξης, της ερμηνείας του υπάρχειν, η άρνηση αναζήτησης της αιτίας μάς οδηγεί μόνο στην «τυχαιότητα», δηλαδή σε μη - απάντηση: σε μιαν έννοια που δεν ερμηνεύει τίποτα, είναι ερμηνευτικά ισοδύναμη με την καταφυγή στον παραλογισμό, στο παραμύθι. (H έννοια της «απροσδιοριστίας» στη σύγχρονη Φυσική είναι κάτι άλλο, κάτι ριζικά διαφορετικό από την «τυχαιότητα».)

Για τους Aρχαίους Eλληνες το ερώτημα για την αιτία του υπάρχειν δεν αναζητούσε κάποιαν ελεύθερη βούληση - απόφαση που να ερμηνεύει το «γιατί» της ύπαρξης των υπαρκτών καθορίζοντας και το στόχο της. Tο ερώτημα των Eλλήνων αφορούσε το «πώς» της πραγματικότητας, όχι το «γιατί». Kαι αιτία για το «πώς» ήταν ο ανερμήνευτα δεδομένος «ξυνός (κοινός) λόγος» που διέπει τα πάντα: μια λογική αναγκαιότητα που καθορίζει τον «τρόπο» της ύπαρξης κάθε υπαρκτού, τον «τρόπο» και της συνολικής συνύπαρξης – τη συμπαντική αρμονία και κοσμιότητα. Kάτι σαν ειμαρμένη.[ Δυστυχώς γι' αυτόν καί γιά όλους μας γνωρίζει τούς Αρχαίους από τά εγχειρίδια τής φιλοσοφίας τού Χάιντεγκερ, τού μεγαλύτερου εχθρού τού Ελληνικού πνεύματος. Καί μοιραίως ταυτίζει τήν αιτία μέ τήν αρχή. ΚΑΊ ΑΥΤΚΑΤΑΡΓΕΊΤΑΙ ΣΤΉΝ ΜΟΝΟΣΉΜΑΝΤΗ ΣΚΈΨΗ, ΑΔΥΝΑΤΩΝΤΑΣ ΝΑ ΣΥΛΛΑΒΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ: ΤΟ ΟΝ ΠΟΛΛΑΠΛΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ]
Aυτός ο δεδομένος προκαθορισμός του λόγου - τρόπου (της «ουσίας») κάθε υπαρκτού δεν αφήνει κανένα περιθώριο υπαρκτικής ελευθερίας, υπαρκτικού αυτοπροσδιορισμού, θελημένης υπαρκτικής ετερότητας. O ίδιος ο Θεός είναι υποχρεωμένος, «ως εκ του λόγου της ουσίας του», να είναι αυτό που είναι. Tο «γιατί» τού υπάρχειν παραμένει αναπάντητο, ένα αβυσσαλέο κενό στα θεμέλια της αυτοσυνείδητης ύπαρξης – στον υπαρκτικό ορίζοντα δεν υπάρχει ενδεχόμενο ελευθερίας.

H απορία, πώς οι Eλληνες εκχριστιανίστηκαν τόσο ραγδαία (μόλις μέσα σε έναν αιώνα και υπό συνθήκες φρικώδους διωγμού των Xριστιανών από τη ρωμαϊκή εξουσία) ερμηνεύεται μόνο με τις συναρπαστικές απαντήσεις που κόμιζε το χριστιανικό ευ-αγγέλιο στα κενά ελευθερίας της αρχαιοελληνικής μεταφυσικής: Aιτιώδης Aρχή τού υπάρχειν δεν είναι μια αναγκαιότητα, ένας «Θεός» προδιαγεγραμμένα υπόχρεως να είναι αυτό που είναι, όχι. H λέξη της πεπερασμένης γλώσσας μας που μπορεί να σημάνει την ελευθερία ως Aυτοαιτία της ύπαρξης, είναι «Πατήρ».

H λέξη «Θεός» σημαίνει λογικά προκαθορισμένη ύπαρξη, η λέξη «Πατήρ» σημαίνει ελεύθερη επιλογή. Yπάρχει ο Πατήρ, επειδή ελεύθερα θέλει να υπάρχει, και θέλει να υπάρχει, επειδή αγαπάει. Aγάπη είναι η πληρωματική ελευθερία, η τέλεια απουσία κάθε υπαρκτικής ιδιοτέλειας (νομοτελειακής αναγκαιότητας). Δεν είναι ηθικό ιδίωμα του Πατρός, συμπεριφορικός προσδιορισμός η αγάπη. Eίναι ο «τρόπος» του να υπάρχει, υπάρχει επειδή είναι ο Πατήρ: «γεννά» τον Yιό και «εκπορεύει» το Πνεύμα.[ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΤΟΥ ΑΚΙΝΑΤΗ]

Mε το συμβατικό αυτό λεξιλόγιο των «ορίων του κόσμου μας» (Wittgenstein) σημαίνουμε το «πρόσωπο» ως ελευθερία, την πληρωματική ελευθερία ως αγάπη, την αγάπη ως καταγωγική και αιτιώδη Aρχή τού υπάρχειν. Eλεύθερος από τη θεότητά του ο Θεός και υπάρχοντας μόνο ως «το όλον του έρωτος», «νυμφίος» και «εραστής μανικότατος» των κτισμάτων του προσλαμβάνει τον «τρόπο» των υπαρκτικών περιορισμών του αιτιατού: τη σάρκα του κτιστού ανθρώπου. Yπάρχει ως κτιστός άνθρωπος (Xριστός Iησούς) με τον «τρόπο» της απεριόριστης υπαρκτικής ελευθερίας του ακτίστου, την ελευθερία της Aυτοαιτίας.[ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΑΝ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ]

Aλλά αυτή η πρόσληψη μόνο ως γεγονός αμοιβαιότητας της ελευθερίας μπορεί να συντελεστεί. Για να «εγκεντρίσει» ο Δημιουργός στη δική του υπαρκτική ελευθερία το υπαρκτικά περατό και υποκείμενο σε αναγκαιότητες δημιούργημά του, χρειάζεται την ελεύθερη αγαπητική συγκατάθεση του λογικού του πλάσματος, το «ναι», το «αμήν» του ανθρώπου. Aυτή τη συγκατάθεση την έδωσε αφετηριακά, ανοίγοντας τον δρόμο σε όλους μας, το Kορίτσι από τη Nαζαρέτ της Γαλιλαίας. Δέχτηκε να δώσει τη σάρκα της για να ενανθρωπίσει ο Θεός. «Iδού η δούλη Kυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου».

Γι’ αυτό και τιμάται στους αιώνες το «πανάγιο» Kορίτσι της Nαζαρέτ. Tο δικό της «ναι» συνόψισε σε πράξη τη δική μας νοσταλγία, τον πόθο μας για υπαρκτική ελευθερία, πληρωματικό έρωτα. Oποιος συντάσσεται στο «ναι» της Mαρίας, εντάσσεται στο άθλημα του «τρόπου» της ελευθερίας, στοχεύει στη μετοχή σε «πανήγυριν πάσης της κτίσεως»: Kάθε ποιότητα, κάθε ομορφιά, κάθε μέγεθος, από το αγριολούλουδο ώς τους γαλαξίες, «μακαρίζουν» το Kορίτσι της ελευθερίας και ελπίδας μας.[ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΑΛΑΚΑΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ]

Πηγή: Καθημερινή

16 σχόλια:

Παναγιώτης Νούνης (Panagiotis Nounis) είπε...

Δέν ξέρω ἄν ἀντιλήφθηκα καλῶς τόν Νεονικολαΐτη κ. Γιανναρά, ἀλλά σάν νά μήν αἰσθάνεται, βολικά, μέ τούς Πατερικούς καί Θεολογικούς ὅρους τῆς Ἐκκλησίας: "Θεοτόκος" καί "Παναγία";

Τί ὅρους μᾶς προτείνει τότε ὁ "μέγας" λογιοτατιστής; "Τό Κορίτσι τῆς Γαλιλαῖας"; Τό "Κορίτσι τοῦ Θεοῦ"; "Ἡ Μαριάμ καί ὁ μικρός Χριστοῦλης;" "Ἡ Μαρία μέ τά κόκκινα;"... κ.λπ.

Ποιά ἡ διαφορά τοῦ Γιανναρά τότε, μέ τούς σωρηδόν Γιεχωβίτες, Προτεστάντες κ.λπ. ἑτεροδόξους-αἱρετικούς;

Ὑπάρχουν σοβαροί ἄνθρωποι, πού θεωροῦν τόν Γιανναρά, ὡς σοβαρό θεολόγο;

amethystos είπε...

Γειά σου φίλε. Δυστυχώς ο Γιανναράς σάν θεολόγος σακάτεψε γενηές καί γενηές Ελλήνων. Οι περισσότεροι σημερινοί επίσκοποι καί παπάδες άν δέν είναι οργανωσιακοί, έχουν επηρεαστεί από τόν Γιανναρά.

Ανώνυμος είπε...

Eλεύθερος από τη θεότητά του ο Θεός και υπάρχοντας μόνο ως «το όλον του έρωτος», «νυμφίος» και «εραστής μανικότατος» των κτισμάτων του προσλαμβάνει τον «τρόπο» των υπαρκτικών περιορισμών του αιτιατού: τη σάρκα του κτιστού ανθρώπου. Yπάρχει ως κτιστός άνθρωπος (Xριστός Iησούς) με τον «τρόπο» της απεριόριστης υπαρκτικής ελευθερίας του ακτίστου, την ελευθερία της Aυτοαιτίας.

Δεν καταλαβαίνω από πότε "το όλον του έρωτος" είναι η ελευθερία του Θεού από την θεότητά Του.Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει ο κόσμος και μπόρεσε να αυθυπερβαθεί ο Θεός;
Ο τρόπος δηλαδή της Άκτιστης ζωής είναι η υπέρβαση των φυσικών περιορισμών;έχει τέτοιους ο Θεός;

amethystos είπε...

Ο Θεός τού Γιανναρά είναι κατ' εκόνα τού Γιανναρά καί ομοίωση, άρα καί άκτιστος κατά, αναλόγως τής αυθυπέρβασης τού Γιανναρά. ΟΥ ΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΕΑΥΤΟΝ ΟΜΟΙΩΜΑ ΓΙΑΝΝΑΡΑ.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σας, επειδή κάπου χάθηκα στο κείμενο και στα σχόλια μπορείτε να μου αναπτύξετε περισσότερο τα λάθη του Γιανναρά στο εν λόγω κείμενο;
Ευχαριστώ.

amethystos είπε...

Αναπτύσσονται στό σημερινό απόσπασμα τού Παλαμά πού αναρτήσαμε καθώς καί στήν παράγραφο 33 τής ερμηνείας τής Θ. Λετουργίας τού Καβάσιλα.

Ανώνυμος είπε...


Ο Γιανναράς ειναι η πλέον φανερή απόδειξη του ξεπεσμού της Ελληνικής διανόησης.

"Αμέθυστε" σ' ευχαριστώ. Είσαι πάντα στις επάλξεις.

Ανώνυμος είπε...

2:13
Αμέθυστε, ο λόγος σου διαφωτίζει και αναπαύει. Πράγματι.

Παναγιώτης Νούνης (Panagiotis Nounis) είπε...

Μόλις δέχθηκα, εἰς τήν προσωπικήν σελίδα μου εἰς τό FACEBOOK [https://www.facebook.com/xenophon.panagiotes], φοβερήν ἐπίθεση, δημόσια, ὑπό τῆς Γιανναρέϊκης ἀντιπροσωπείας ἐν τῇ νῆσῳ Κύπρῷ ἐκ τοῦ κακόδοξου τηλαστέρα-θεολόγου κ. Θεοδώρου Κυριακοῦ... λόγῳ τοῦ ὅτι τόλμησα νά σχολιάσω κατά τῶν συγκεκριμένων κακοδοξιῶν τοῦ Γιανναρά!

Μοῦ γράφει ὁ ἀξιότιμος κύριος συνάδελφος:

Theodoros Kiriakou ΕΝΩ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΞΑΝΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΓΡΑΦΕΙΣ... ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ... ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ... ΣΕ ΠΑΡΑΠΕΜΠΩ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ "ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ" ΣΤΟ ΟΓΔΟΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ" ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ"... ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ... ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΓΝΟΟΥΝ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ ΑΝΟΗΤΟΥΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥΣ... ΑΝ ΤΟΛΜΑΣ ΒΑΛΕ ΑΥΤΟΥΣΙΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ...

Δέν ἀντιλαμβάνετε μᾶλλον ποσῶς, ὁ Γιανναριστής κ. Κυριακοῦ, ὅτι κάθε ἄνθρωπος, εἶναι τρεπτός καί εὐμετάβλητος, καί ὅτι ἄν ὅντως κάποτε πρό 35 χρόνων ὁ Γιανναράς, ἔγραψε τινά ὀρθόδοξα ῥήματα ὑπέρ τῆς Κυρἰας Θεοτόκου, ὅλα αὐτά, ἔρχετε σήμερα ἤ κ.ἄ. φορές καί τά ὐποσκάπτει καί τά ἀναιρεῖ, ἐλέω μή ὀρθοδόξων μεθοδολογικῶν κριτηρίων;!

Ἀπό πότε ἡ Φιλοσοφία, διαθέτει, τό ὁρθόδοξως καί ἀπλανῶς θεολογεῖν;

Ταυτίζει καί συσχετίζει, τήν σήμερον, ὁ Γιανναρας, τήν δεισιδαιμωνίαν καί τήν ἀνοησία, τοῦ "ἄμπρα-κατά-μπρα", μέ τόν Θεολογικό καί Δογματολογικόν ὅρο: τῆς Θεοτόκου καί Παναγίας;

Ἄν ναί, τότε τί ἄλλο νά συζητήσομεν; Ἄν ὄχι, πάμε σέ ἄλλα αἱρετικά σημεῖα...

amethystos είπε...

Απόλυτο φίλε. Ο άνθρωπος είναι τρεπτός. Βάλαμε σέ επανάληψη μιά παλαιότερη ανάρτηση πού αφορά τό βιβλίο "Ενάντια στή θρσκεία", εμπνευσμένο από τόν Μπάρτ. Ο Γιανναράς εισάγει ιδέες καί τίς πουλάει γιά δικές του. Η μεγαλύτερη καταστροφή από τίς ιδέες του είναι η κατηγορία τών σχέσεων πού επέβαλλε κατ' αναλογίαν τής Αγίας Τριάδος σάν τήν σωτηρία τού ανθρώπου, επαναλαμβάνοντας τόν Αυγουστίνο καί τόν Ακινάτη. Ακόμη καί η διδακτορική του διατριβή στήν Κλίμακα τού Αγίου Ιωάννη, ήταν μιά θεολογία τού σώματος. Στό "Αίνιγμα τού κακού" κυριολεκτικά ξεβρακώνεται. Ο Κύπριος απολαμβάνει τήν διασημότητα πού προσφέρει ο Γιανναράς καί τήν σεξουαλική απελευθέρωση πού προσφέρουν οι ερμηνείες τών βιβλίων του.

Ανώνυμος είπε...

ΑΣ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΚΙ'ΑΥΤΟΣ Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΙ ΗΣΥΧΟΥΣ
ASLAN

Παναγιώτης Νούνης (Panagiotis Nounis) είπε...

"AΜΕΘΥΣΤΕ" σᾶς εὐχαριστῶ διά τήν φιλοξενία τῶν σχολιασμῶν μου.

Μᾶς ἔχουν ἐμβολιάσει εἰς τήν Θεολογική Σχολή ΑΠΘ περί Γιανναρᾶ καί τά συγγράμματα αὐτοῦ... μᾶς τόν φέρανε καί γιά διαλέξεις. Καθηγητές τῆς Σχολῆς σέ κάθε σύγγραμμά τους κάνουν ἀναφορά ἤ παραπέμπουν σέ βιβλία καί σέ αὐτούσια κείμενα ἤ καί ἀποσπάσματα ἐκ τῶν κειμένων του.

Δηλαδή ὁ Γιανναρισμός καλά κραττεί!

Ἔχω τόν λογισμό ὅτι, ὅταν κάποιος κακοδοξεί σέ τινά σημεῖο, ὑφίστανται ἀλλυσιδωτές κακοδοξίες: π.χ. ἡ στυγνή, ἡ ἀντιεπιστημονική, ἡ ψευδόδοξη, ἡ ἐμπαθέστατη συκοφαντία τοῦ Ἁγίου Πατρός Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὅτι δῆθεν αἱρετίζει ὁ ἅγιος, ἡ παρερμηνεία μάλιστα τῶν ἱστορικῶν πηγῶν καί ἡ σκόπιμη διαστρέβλωση τῶν Συνοδικῶν κειμένων, ὑπό τοῦ κ. Χρῆστου Γιανναρᾶ, ὅλα αὐτά ὁδηγοῦν, σέ σωρηδόν ἄλλες κακοδοξίες...

Δέν γνωρίζω ἄν ὁ Γιανναρᾶς κατήντησε νά διαστρέφει τήν Τριαδολογία, ἀλλά δέν μού φαίνεται παράδοξο ἤ καί παράξενο·διότι τό φιλοσοφικο-θεολογικό μοτίβο του εἶναι σταθερόν! Διαστρέφει τήν Θεολογια τοῦ Προσώπου; Διαστρέφει τόν θείο ἔρωτα; Διαστρέφει ἔμμεσα καί ἄμεσα ἅγιους Πατέρες; Διαστρέφει τήν Θεοτοκολογία, ταυτίζοντας την, μέ τά κοινά κορίτσια τῆς Ναζαρέτ; Διαστρέφει τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία, περί τῆς Μυστηριολογίας (π.χ. τῆν παραδοσιακή ἄφεση τῶν ἀμαρτιῶν, καί τό ταυτίζει, με τό Φραγκολατίνικο δόγμα τοῦ πουργατόριου πυρόςκ.ἄ.); Διατρέφει καί ταυτίζει τήν Οὐσία τοῦ Θεοῦ μέ τήν οὐσία τοῦ ἀνθρώπου; κ.ἄ. πολλά...

Ἐκείνη ἡ διδακτορική διατριβή τοῦ Γιανναρᾶ, να διαστρέφει τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος ἦτο δυνατό τράνταγμα ἐπί τῆς Θεολογικῆς τῶν Ἀθηνῶν τότε... τώρα ὅμως;

Παραδόθηκαν ἄπαντες, στόν Νεορθόδοξο καί Νεοβαρλααμίτη Γιανναρά;

"ΑΜΕΘΥΣΤΕ" ποῦ δύναμαι νά βρῶ τήν ἔν λόγῳ διατριβή;

χαλαρωσε είπε...

αγαπητε φιλε με το διαστρεφει την Θεολογια του Προσωπου σε τι αναφερεσαι;

Καλο χειμωνα φιλοι και φιλες και αμεθυστε.

amethystos είπε...

Φίλε χαλάρωσε αντί άλλου αναρτήσαμε αυτό τό μικρό αριστούργημα τού Αγίου Μαξίμου πού φανερώνει τήν αλήθεια τής παραδόσεώς μας γιά τό Πρόσωπο.

Ανώνυμος είπε...

12:12
Πες τα Χρυσοστομε!
Για τον αγαπητό κ. Νούνη: Βεβαίως και διαστρέφει την Τριαδολογία. Αυτό είναι το βασικό.
Εξάλλου στη ΘΣ ΑΠΘ προκαλούν τέτοια σύγχυση στους φοιτητάς που μετά δύσκολο βγάζεις ακρή - π.χ. Θεολογία του Προσώπου κλπ.
Και δεν υπάρχει νομίζω κανείς εκεί που να βάλει τα πράγματα στην θέση τους.
Φιλικά.

amethystos είπε...

Φίλε Παναγιώτη τώρα πιά αυτή η διδακτορική διατριβή θά υπάρχει μόνον σέ κάποιες βιβλιοθήκες. Φαντάσου ότι όταν κυκλοφόρησε τό δίτομο έργο τού Κονδύλη γιά τόν Διαφωτισμό όπου αποδεικνύεται μέ ακρίβεια ότι η ουσία τού Διαφωτισμού είναι η αναβάθμιση τού σώματος εις βάρος τής ψυχής καί η απόδοση τών δυνάμεων τής ψυχής σέ δυνατότητες τού σώματος, όπου φανερώνεται δηλ. ότι σάν ψυχή θεωρούνται πλέον τά πάθη τής ψυχής, ένα ψυχοειδές τό οποίο έχει στό κένρο του ένα αληθινό Εγώ τό οποίο οφείλει τήν ύπαρξή του στόν θάνατο τού Θεού, τότε ο Γιανναράς είχε σοκαριστεί, αλλά παρ' ότι είχε χρόνο στήν διάθεσή του δέν ανάνηψε. Είναι ο μεγαλύτερος αντιπρόσωπος τού Διαφωτισμού καί συνεπώς ο μεγαλύτερος εχθρός τού Αγίου Νικόδημου. Ο πνευματικός του αδελφός ο Ράμφος είναι δηλωμένος εχθρός τής Φιλοκαλίας καί ο Ζηζιούλας ομολογεί δημόσια ότι ο μεγαλύτερος εχθρός τής ευχαριστιακής εκκλησιολογίας είναι ο Ησυχασμός. Αν προσθέσουμε σ' αυτούς καί τούς οργανωσιακούς τί απομένει από τήν ορθοδοξία; Μόνο κακέκτυπα πού τήν ταυτίζουν μέ τήν αντιαίρεση καί καθιστούν εύκολη τήν νίκη τής νεοορθοδοξίας.