Η
καινούργια αναστάτωση στις παγκόσμιες χρηματαγορές με αφορμή την
επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης στην Κίνα θεωρήθηκε από όλους τους
σοβαρούς αναλυτές- συστημικούς, όπως ο Πολ Κρούγκμαν και αριστερούς- ως
απόδειξη ότι η μεγάλη κρίση του διεθνούς καπιταλισμού, που ξέσπασε το
2008 και ουδέποτε ξεπεράστηκε...
Αντίθετα,
υποτροπιάζει και μετατοπίζεται γεωγραφικά με διάφορες μορφές- κρίση
ακινήτων στις ΗΠΑ, κρίση χρέους στην Ευρώπη, τώρα χρηματοπιστωτική κρίση
στις αναδυόμενες αγορές- καταστρέφοντας στο πέρασμά της ζωές και...
περιουσίες
σε τεράστια κλίμακα. Η Δρακόντεια λιτότητα και η έκρηξη των ανισοτήτων
σε παγκόσμια κλίμακα και ειδικά στην Ε.Ε. ενοχοποιούνται από κάθε
στοιχειωδώς σοβαρό αναλυτή γι αυτή την κατάσταση.
Στην Ελλάδα,
αντίθετα, βρέθηκαν αρκετοί που δεν κατάλαβαν τίποτα άλλο από την
υποτροπή της κρίσης παρά μόνο ότι η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη μας
προσφέρει, τάχα, ένα «ασφαλές καταφύγιο» από τις θύελλες και τις
καταστροφές που μαίνονται γύρω μας. Πρόκειται για καταγέλαστο
επιχείρημα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι τόσο η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, όσο και η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου που τη διαδέχθηκε έλεγαν ακριβώς τα ίδια μετά την κρίση του 2008, ύστερα από την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Όλοι γνωρίζουμε ότι το «ασφαλές καταφύγιο» του ευρώ, που υποτίθεται ότι
μας προστάτευε από τη διεθνή κρίση, αποδείχθηκε «λιμάνι της αγωνίας»
για τον εργαζόμενο λαό της χώρας μας, που οδηγήθηκε στην κόλαση των Μνημονίων.
Αρκεί μια
επιπόλαια ματιά στα διεθνή οικονομικά δεδομένα για να δει κανείς ότι
ακόμη και μεσαίου επιπέδου οικονομίες της Ε.Ε. που δεν ανήκουν στην ευρωζώνη, αλλά διατηρούν τη νομισματική τους κυριαρχία, όπως η Τσεχία, δεν αντιμετώπισαν καμία «καταστροφική» επίδραση αυτές τις μέρες από την αναστάτωση των διεθνών χρηματαγορών.
Το κυριότερο, η ευρωζώνη θεωρείται από όλους τους σοβαρούς
οικονομολόγους ως μέρος όχι της λύσης, αλλά του ίδιου του προβλήματος.
Οι Δρακόντειες πολιτικές λιτότητας που επιβάλλουν
Βρυξέλλες και Βερολίνο εντείνουν την ύφεση και περιορίζουν τη ζήτηση σε
παγκόσμια κλίμακα. Ταυτόχρονα, οι φορολογικοί παράδεισοι που
νομιμοποιούνται από την Ε.Ε.- ο πρόεδρος της Κομισιόν, κ. Γιούνκερ, προέρχεται από έναν εκ των μεγαλύτερων φορολογικών παραδείσων του κόσμου, το Λουξεμβούργο-
«στραγγίζουν» τα δημόσια οικονομικά και επιτείνουν την κρίση χρέους
σειράς χωρών, με τρανταχτό παράδειγμα την Ελλάδα. Η έξοδος από αυτές τις
καταστροφικές πολιτικές αποτελεί θεμελιώδη όρο για να βρει ο ελληνικός
λαός ένα πραγματικά«ασφαλές καταφύγιο» από τις θύελλες που προκαλεί η αρπακτικότητα του διεθνούς,χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου