ΠΤΩΣΗ - ΚΡΙΣΗ - ΚΟΛΑΣΗ Ή Η ΔΙΚΑΝΙΚΗ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ (3)

Συνέχεια από: Δευτέρα, 28 Σεπτεμβρίου 2020

Κεφάλαιο 3ο

Ὁ τρόπος τῆς αἰτίας καὶ ὁ τρόπος τοῦ αἰτιατοῦ

Στὸ πεδίο τῆς ὑπαρκτικῆς ἐμπειρίας τὰ οὐσιωδέστερα τῶν γιγνομένων (τὰ γιγνόμενα μὲ τὶς σημαντικότερες συνέπειες στὸν ἀνθρώπινο βίο) συντελοῦνται μᾶλλον μὲ τὴν αὐθορμησία τῆς ἐμπιστοσύνης (τὴ δυναμικὴ τῆς σχέσης) καὶ ὄχι μὲ ὀρθολογικὸ σχεδιασμὸ καὶ ἐγγυημένες προβλέψεις. Ἐνδεικτικά:

— ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐρωτευόμαστε, τὰ κίνητρα εἶναι τόσο ἀνορθολογικὰ ὅσο εἰλικρινέστερος καὶ πληρέστερος εἶναι ὁ ἔρωτάς μας,

— γεννᾶμε παιδιά, ὁλοκληρώνοντας φυσιολογικὰ τὸν ἔρωτά μας: θὰ ἦταν ἀφύσικο (παρὰ φύσιν) νὰ κάνουμε «χρήση» τοῦ ἔρωτα γιὰ σκοπιμότητες ἰδιοτελοῦς ὠφελιμισμοῦ, λ.χ., ἐπειδὴ «ἡ οἰκογένεια χρειάζεται ἐργατικὰ χέρια» ἢ ἐπειδὴ «ἡ χώρα ἔχει πρόβλημα δημογραφικό»!,

— μὲ αὐθορμητισμὸ ἐμπιστοσύνης στὸν συζυγικὸ ἔρωτα ἡ γυναίκα ἀποδέχεται τὴν ψυχοσωματικὴ δοκιμασία (συχνὰ δυσφόρητη καὶ ὄχι ἄμοιρη κινδύνων) τῆς κύησης καὶ τοῦ τοκετοῦ,

καὶ θὰ μποροῦσε νὰ ἐπεκταθεῖ ἡ παραδειγματικὴ ποικιλότητα σὲ πολλὰ ἀνάλογα δεδομένα τοῦ βίου, φωτίζοντας τὸν ἰσχυρισμὸ γιὰ τὴν προτεραιότητα τῆς αὐθορμησίας-ἐμπιστοσύνης. Μιὰ γόνιμη ἑρμηνευτικὴ πρόταση θὰ ἦταν νὰ συνδέσει κανεὶς τὴν πιστοποίηση αὐτῆς τῆς προτεραιότητας μὲ τὸν τρόπο ὕπαρξης ποὺ ὑπαινίσσεται ἡ Βίβλος, ὅταν διαβεβαιώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε νὰ ὑπάρχει «κατ’ εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ δημιουργοῦ του.

Ἀγνοεῖ ὁ ἄνθρωπος ὁλοκληρωτικὰ τὸν τρόπο τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ — ἀπὸ τὸν τρόπο τῶν αἰτιατῶν εἶναι ἀδύνατο νὰ γνωσθεῖ ὁ τρόπος τοῦ αἰτίου. Ἡ νοητικὴ ἀναγωγὴ στὸ ἀπόλυτο σχετικῶν ἰδιωμάτων τοῦ αἰτιατοῦ μπορεῖ νὰ κατασκευάζει «νοητὰ εἴδωλα» πανσοφίας, παντοδυναμίας, ἀχρονίας, ἀδιαστασίας, ἀφθαρσίας, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ συστήσει γνωστικὴ προσέγγιση τῆς Ἀναίτιας Αἰτίας τοῦ ὑπάρχειν.

Ἡ Ἱερὰ Βίβλος τῶν Ἑβραίων (Παλαιὰ Διαθήκη τῶν Χριστιανῶν) βεβαίωνε στὴν εἰκονολογικὴ-μυθική (ποιητικὴ) της γλώσσα ὅτι «ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον – κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν» (Γέν. 1, 27). Ἂν ἡ λέξη εἰκόνα (ἀπὸ τὸ ρῆμα εἴκω, ἀόρ. ἔοικα, ποὺ σημαίνει ὁμοιάζω) δηλώνει ὁμοιότητα, κοινότητα κάποιων γνωρισμάτων Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, ὁ χαρακτηρισμὸς πρέπει (λογικὰ) νὰ ἀναφέρεται ὄχι στὸ τὶ τῆς Θεότητας (ὡς αὐτοαιτίας), ἀλλὰ στὸ πῶς τῆς ὕπαρξής της (ὡς τριάδας ἀλληλοπεριχωρούμενων ὑπαρκτικὰ ὑποστάσεων: Πατρός, Υἱοῦ-Λόγου τοῦ Πατρός, Πνεύματος τοῦ Πατρὸς).

Στὴν περίπτωση μιᾶς ἔλλογης ὑπόστασης διακρίνουμε (χωρὶς νὰ ἀντιθέτουμε) τὸ πῶς ὑπάρχει, ἀπὸ τὸ πῶς ἐνεργεῖ. Γνωρίζουμε τὸ πῶς ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὰ ἐνεργήματά του — τὸν γνωρίζουμε ὡς Δημιουργὸ ὅλων τῶν αἰσθητὰ ὑπαρκτῶν, τοῦ μακρόκοσμου καὶ τοῦ μικρόκοσμου (ὅσο καὶ ὅπως γνωρίζουμε τὸν ζωγράφο ἀπὸ τὴ ζωγραφιά του καὶ τὸν μουσουργὸ ἀπὸ τὴ μουσική του). Γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὸ πῶς ὑπάρχει ὁ Θεός, θὰ ἦταν ἀδύνατο χωρὶς μιὰ ἑκούσια ἀπὸ τὴ μεριά του φανέρωση τοῦ τρόπου τῆς ὕπαρξής του — τρόπου τῆς Αἰτίας, ριζικὰ διαφορετικοῦ ἀπὸ τὸν τρόπο τῶν αἰτιατῶν.

Ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία κομίζει στὴν Ἱστορία τὴ μαρτυρία τῆς ἐμπειρίας της: Ἡ ἐμπειρία της μαρτυρεῖ τὴν παρουσία ἑνὸς ἱστορικοῦ προσώπου, Ἰησοῦ τοῦ ἀπὸ Ναζαρέτ, τοῦ ὁποίου κάποια ἔργα-ἐνεργήματα λειτουργοῦσαν ὡς «σημεῖα» (σημάδια, σημαίνοντα) ἀπόλυτης ἐλευθερίας ἀπὸ τοὺς ὑπαρκτικοὺς περιορισμοὺς τῶν κτιστῶν ὑπάρξεων. Ταυτόχρονα ὁ λόγος του διευκρίνιζε τὴν ὑπαρκτική του ταυτότητα, τὴ σημαινόμενη ἀπὸ τὰ «σημεῖα» τῶν ἐνεργημάτων του: Ἦταν ὁ Ἰησοῦς μιὰ ἀτομικὴ ὑπαρκτικὴ μονάδα τῆς κτιστῆς ἀνθρώπινης φύσης, καὶ ταυτόχρονα ἡ ἀναίτια Αἰτιώδης Ἀρχὴ τοῦ ὑπάρχειν: Ὑπαρκτικὰ ἐλεύθερη ἡ Αἰτιώδης Ἀρχὴ καὶ ἀπὸ τὴν ἀναιτιότητά της, γι’ αὐτὸ καὶ ἱκανὴ νὰ ὑπάρξει μὲ τὸν τρόπο καὶ τῆς αἰτιότητας, τρόπο τῶν κτιστῶν ὑπάρξεων.

Ἡ μαρτυρία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας εὐαγγελίζεται μέσα στὴν Ἱστορία τὸν θρίαμβο τῆς ὑπαρκτικῆς ἐλευθερίας τῆς ἀναίτιας Αἰτιώδους Ἀρχῆς τοῦ ὑπάρχειν, θρίαμβο ἔνσαρκο στὴν ἀνθρώπινη παρουσία Ἰησοῦ τοῦ ἀπὸ Ναζαρέτ: Ὁ ἄσαρκος γίνεται σάρκα, ὁ ἄρρητος γίνεται γλώσσα — χωρεῖται ὁ ἀχώρητος στὰ ὅρια τοῦ κτιστοῦ κόσμου μας, ποὺ εἶναι καὶ ὅρια τῆς γλώσσας μας. «Γίνεται γλώσσα ὁ ἄρρητος» σημαίνει: μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ κατα-νοήσει (ὄχι ὁπωσδήποτε καὶ νὰ γνωρίσει) τὸν τρόπο τῆς ἄκτιστης Αἰτιώδους Ἀρχῆς τῶν ὑπαρκτῶν. Κατανοεῖ ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ μέσῳ τῆς γλώσσας, πὼς ἂν ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ ὑπάρχει καὶ ὡς ἄνθρωπος, τότε ὡς Θεὸς δὲν εἶναι δεσμευμένος ὑπαρκτικὰ ἀπὸ τὴ θεότητά του, ἡ θεότητα δὲν προκαθορίζει ὡς ἀναγκαιότητα τὸν τρόπο τῆς ὕπαρξής του — τρόπος τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐλευθερία, ὄχι ἡ θεότητα.

Ὁ τρόπος τοῦ Θεοῦ νὰ ὑπάρχει εἶναι ἡ ἐλευθερία του ἀπὸ κάθε τρόπο. Ἐνῶ παραμένει Θεός, ταυτόχρονα ἐνανθρωπίζεται, ὑπάρχει καὶ ὡς ἀκραιφνὴς ἄνθρωπος. Ἐπειδὴ ἡ ἐνανθρώπησή του δὲν ἀκυρώνει τὴ θεότητά του, γι’ αὐτὸ ὑπάρχοντας ἀκραιφνῶς ὡς ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος καὶ ἀπὸ τοὺς ὑπαρκτικοὺς περιορισμοὺς τῆς κτιστότητας — τοὺς ἀποδέχεται ἑκούσια ἢ ἑκούσια τοὺς ἀναιρεῖ.

Συνεχίζεται

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΓΙΝΕ ΣΚΟΤΟΣ. ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΑ. 

ΧΑΡΗ ΣΤΌ ΜΙΚΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΡ. ΓΚΑΝΑ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ. 

ΜΕ ΤΟ ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΕΓΙΝΕ Η ΚΑΤΑΛΛΑΓΗ, ΔΟΘΗΚΕ Η ΑΦΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΟΛΟΙ ΣΩΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΑΘ' ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΔΗΛ. ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ. 

Ο ΣΚΛΑΒΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΦΕΝΤΗΣ.

ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΚΑΙ Η ΚΛΙΜΑΞ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΣΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΔΥΟ ΔΥΟ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΣΤΟΥΜΕ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΑΛΜΑΤΟΣ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΚΙΝΔΥΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ. 

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ. 

ΤΕΛΟΣ Η ΠΤΩΣΗ, Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΟΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ. ΕΡΧΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕ ΕΝ ΤΑΧΕΙ.

ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΗ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΡΚΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ.  Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ