100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Ἡμερολογίου (1924 – 2024)

Γραφει ο π.Βλάσιος Μοναχὸς Ἁγιορείτης

Πρωταίτιοι τῆς ἀλλαγῆς οἱ σύμβουλοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, οἱ ὁποῖοι μετεξεπαιδεύθησαν εἰς τὴν Εὐρώπην

Κατὰ τὸν καιρὸ τῆς ἐξάρσεως τῆς αἱρέσεως τῶν Ὀνοματολατρῶν Ρώσσων ἐν Ἁγίῳ Ὄρει (1912 – 1913), τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖο κατέφυγε γιὰ ἐντόπισιν τῆς αἱρέσεως, στοὺς Καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης. Ὅμως 6-7 χρόνια ἀργότερα (1919 – 1920), οἱ ἴδιοι σχεδὸν πάλιν καθηγητές, ὡς σύμβουλοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μὴ ἀντιληφθέντες τὴν αἵρεσιν – παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ κρυβόταν στὸ «Ὠφέλιμον Ἔργον», ποὺ πρότειναν οἱ Ἀγγλικανοὶ καὶ Προτεστάντες τότε στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ταγοὺς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰσχώρησαν φεῦ, στὴν Οἰκουμενικὴν Κίνησιν. Γιὰ τοῦτο, συνέτειναν κατὰ πολὺ καὶ οἱ κρατοῦντες τότε Βενιζελικοὶ πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοί, γιὰ νὰ ἔχομεν τάχα τὴν εὔνοιαν τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, ἔναντι τοῦ Ἐθνικοῦ θέματος, διότι ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς ἤδη βρισκόταν στὴν Μικρασίαν καὶ εἶχε φθάσει στὸ Ἀφιὸν Καραχισάρ.

α) Ὁ πρῶτος καὶ μέγιστος σύμβουλος ποὺ ἔπεισε τοὺς Ἱεράρχες τῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου νὰ εἰσχωρήσει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖο στὴν Οἰκουμενικὴν Κίνησιν, ἦταν ὁ Σχολάρχης τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, Μητροπολίτης Σελευκείας (καὶ κατόπιν Θυατείρων), Γερμανὸς Στρηνόπουλος (1872 – 1951). Αὐτὸς καὶ οἱ ἑπόμενοι ποὺ θ’ ἀναφερθοῦν, σπούδασαν στὴν Ἑσπερίαν, (Κεντρικὴν καὶ Δυτικὴν Εὐρώπην), ποὺ ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐκεῖ οἱ λαοὶ ἦσαν γερμανόφωνοι. Τὸ 1903 ἀνηγορεύθη διδάκτωρ τῆς Φιλοσοφίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Λειψίας μὲ θέμα: «Αἱ φιλοσοφικαὶ θεωρίαι τοῦ Ἱππολύτου».

β) Ὀ ἀρχιμανδρίτης Ἰωάννης Εὐστρατίου, (1860 -1922), ὑπῆρξεν ἐθνομάρτυς σφαγεὶς ὑπὸ τῶν Τούρκων τὸ ἔτος 1922.

Τὸ 1885 ἀνηγορεύθη διδάκτωρ τῆς Φιλοσοφίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἰένης μὲ θέμα: «Σεβῆρος ὁ μονοφυσίτης, πατριάρχης Ἀντιοχείας καὶ ἡ ἀπὸ τοῦ Ἑνωτικοῦ τοῦ Ζήνωνος, μέχρι τῆς ἐπὶ Μηνᾶ συνόδου (482-531) σχέσις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν», ἡ ὁποία διατριβὴ ἐξεδόθη τὸ 1894 ἐν Λειψίᾳ.

γ) Ὁ ἀρχιμανδρίτης Δημήτριος Γεωργιάδης ἀπεφοίτησεν ἐκ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης τὸ 1893. Μετεξεπαιδεύθη στὸν πρακτικὸν κλάδον τῆς Θεολογίας στὴν Ἑλβετίαν. Ἀπὸ τοῦ ἔτους 1899 ἐδίδαξε στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Κανονικὸν Δίκαιον. Ὁμιλητικὴν καὶ γαλλικὴν γλῶσσαν.

δ) Ὁ διάκονος Βασίλειος Στεφανίδης (1875-1958), εἶναι ὁ μετέπειτα ἀρχιμανδρίτης καὶ καθηγητὴς τῆς Γενικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἀπὸ τοῦ ἔτους 1908 μέχρι τοῦ ἔτους 1912, μετεξεπαιδεύθη στὴν Γερμανία. Ὑπῆρξε κατ’ ἐξοχὴν μαθητὴς τῶν Lietzmann καὶ von Harnak. Τὸ 1912 ἀνεκηρύχθη διδάκτωρ τῆς Φιλοσοφίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Χαϊδελβέργης μὲ τὴν διατριβήν: «Platon’ s Politios zu seiner Politeia und dem Nomoi».

ε) Ὁ καθηγητὴς τῆς Φιλοσοφίας καὶ τῆς Ἑρμηνευτικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης Βασίλειος Ἀντωνιάδης. Μετεξεπαιδεύθη στὴν Γερμανία, ὅπου τὸ 1890 ἀνεκηρύχθη διδάκτωρ τῆς Φιλοσοφίας στὴν Λειψία.

στ) Ὁ Παντολέων Κομνηνὸς (1867-1923) εἶναι ὁ μόνος ποὺ δὲν μετεξεπαιδεύθη στὴν Δυτικὴν Εὐρώπην, ἀλλὰ στὴν Πετρούπολιν τῆς Ρωσσίας περὶ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα. Δίδαξε τὴν Ρωσσικὴ γλῶσσα στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης.

Ὅλοι αὐτοὶ κατεδίκασαν τὴν αἵρεσιν τῶν Ὀνοματολατρῶν καὶ κάποιοι ἐξ αὐτῶν συνέτειναν, ὥστε τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖο νὰ εἰσχωρήσει στὸν Οἰκουμενισμό. Ἔγιναν σύμβουλοι, ὥστε τὸ 1920, νὰ ὑπογραφοῦν τὰ 11 προδοτικὰ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἄρθρα ἀπὸ Ὀρθοδόξους Ἱεράρχες καὶ Ἀγγλικανοὺς τῆς Ἀγγλίας καὶ Ἐπισκοπιανοὺς τῆς Ἀμερικῆς. Ἕνα ἀπὸ τὰ 11 ἄρθρα ποὺ ὑπεγράφησαν, ἦταν ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου ἀπὸ τὸ Ἰουλιανὸ στὸ Γρηγοριανό. Ἄλλο πάλιν ἄρθρο, ἦταν ἡ μετάβασις γιὰ σπουδὲς Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Φοιτητῶν στὴν Εὐρώπη. Καὶ ἕνα ἄλλο νὰ παραχωροῦνται ναοὶ καὶ κοιμητήρια Ὀρθοδόξων πρὸς τοὺς Αἱρετικοὺς καὶ τὸ ἀντίθετον. Ἀπὸ τότε ἡ μάστιγα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μαστίζει τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ «ἀναγκάζει» τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ συμπροσεύχονται μετὰ τῶν Αἱρετικῶν καὶ νὰ συναγελάζονται μετ’ αὐτῶν.

Γιὰ πρώτη φορὰ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖο ἀποδέχθηκε τὰ σχίσματα καὶ τὶς αἱρέσεις τῶν Δυτικῶν ὡς Ἐκκλησίες.

Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου ὑπεγράφη τὸ 1920, ἐπὶ Δωροθέου Προύσσης ὡς Τοποτηρητοῦ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου, ψηφίσθηκε πρὸς ἀλλαγή, ἐπὶ Μελετίου Μεταξάκη, Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τὸ 1923 καὶ ἐφηρμόσθη τὸν Μάρτιον τοῦ 1924. Ἀπὸ τότε ἄρχισαν οἱ διωγμοί, οἱ καταδιώξεις, οἱ ταλαιπωρίες, ἡ χειμασία τῶν Ἑλληνορθοδόξων ἐπιμεινάντων στὸ Ἰουλιανὸν Ἡμερολόγιον καὶ τὰ διάφορα μετέπειτα σχίσματα τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Τόσο στὴν χώρα ὅσο καὶ στὸ ἐξωτερικό. Διέσπασε τὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν*.

* Πηγὲς καὶ βοηθήματα:

– «Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια» (1913). – «Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια» (1920). – Ἁγιορειτικὰ Τετράδια (7). Κωνσταντίνου Παπουλίδου. Ἐκδόσεις «Πανσέληνος», Καρυές, Ἅγιον Ὄρος 1993.

orthodoxostypos.

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ: 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Ἡμερολογίου (1924 – 2024)

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ  ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ. ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ; 

ΟΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΑΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ, ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΠΛΕΟΝ Ο ΛΟΓΟΣ, ΤΟ ΘΕΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. 

ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΛΟΙΠΟΝ, ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΤΟΣ, ΑΛΟΓΟΣ. ΒΑΡΒΑΡΟΣ. ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΦΟΚΤΟΝΟ ΑΙΩΝΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΒΕΛ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΙΝ. 

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΗΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΑΝ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΠΙΝΟΗΣΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ. 

ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΤΡΕΛΛΑ. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ.

Η ΑΙΤΙΩΔΗΣ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ.

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα . Θα ηθελα να κανω μια αφελη ρητορικη ερωτηση προς τους ιθυνοντες [ εκκλησιαστικους , οχι τον blogger και τους σχολιαστες ] και να απαντηθει με σαφηνεια και λακωνικοτητα . Ποια η τρομακτικη αναγκη να αλλαξει η ελληνικη Ορθοδοξια { Φαναρι , Εκκλησια της Ελλαδας και Αλεξανδρεια ] το εορτολογιο . Το 1923 αλλαξε το Ελλαδικο κρατος το ημερολογιο ορθως . Αλλα η Εκκλησια το αλλαξε το 1924 . Αλλο το πολιτικο ημερολογιο και αλλο το θρησκευτικο εορτολογιο . Σε ολο τον πλανητη σημερα ειναι 31 Οκτωβριου 2024 . Αλλα το Ισραηλ η Σαουδικη Αραβια το Ιραν η Ινδια κλπ εχουν το δικο τους θρησκευτικο ημερολογιο για λατρευτικη χρηση . Αυτο δεν εμποδιζει αυτες τις χωρες για τις συναλλαγες τους με τον υπολοιπο κοσμο εφοσον σαν κρατη εχουν το ισχυον παγκοσμιως πολιτικο ημερολογιο . Επισης δεν εμποδιζεται η Ρωσια που και για αυτην σημερα ειναι 31 Οκτωβριου να συναλλασεται με το μελος των BRICS Βραζιλια επειδη για την Ρωσικη Εκκλησια ειναι 18 Οκτωβριου . Και κατι ακομη . Ως γνωστον οι ΗΠΑ και η Μεγαλη Βρετανια συνεχιζουν να μην εχουν τα ιδια μετρα και σταθμα με τον υπολοιπο κοσμο . Συνεχιζουν να μετραν τις αποστασεις με ιντσες ποδια και μιλια και το βαρος με λιβρες . Με ολο τον πλανητη συναλλασονται . Κατοπιν αυτων των παραδειγματων παραμενει η απαιτηση οχι εμενα του ουτιδανου φυσικα αλλα των παραδοσιακων Χριστιανων Ορθοδοξων { ειτε ειναι ΓΟΧ ειτε κατ αναγκη με την κρατικη Εκκλησια ] να απαντηθει με λακωνικη σαφηνεια ποια η τρομακτικη αναγκη να αλλαξει το εορτολογιο . Και γιατι για ολες τις αλλες θρησκευτικες κοινοτητες στον πλανητη δεν παρεστη τετοια αναγκη . ΑΜ