Κι ὅταν κάποια φορὰ ὁ Ἰωσὴφ ὁ Μνήστωρ ἠθέλησε νὰ μοιράσει τὴν περιουσία στὰ παιδιά του, ἀποφάσισε νὰ δώσει μερίδιο καὶ στὸν Χριστό, πού ’ταν ὁ Yἱὸς τῆς Παρθένου καὶ ὁ Yἱὸς τοῦ Θεοῦ. Τόσο δίκαιος ἦταν ὁ Ἰωσὴφ καὶ τόσο σπουδαῖος. Καὶ τὰ κληρονομικά , ξέρετε , τί ἀγκάθι καὶ τί βάσανο εἶναι ; Καὶ τί κάναν τ’ ἄλλα παιδιά ; Ὁ Σίμων, ὁ Ἰωσῆς καὶ ὁ Ἰούδας δὲν θέλαν νὰ δώσει μερίδιο στὸν Ἰησοῦ. —Καλοὶ ἦταν κι αὐτοί !
— Καὶ ὁ Ἰάκωβος, τότε, τοῦ λέει τοῦ Ἰησοῦ :
« Ἔλα ’δῶ, καλέ μου. Αὐτὸ ποὺ θὰ πάρω ἐγὼ θά ’ναι δικό σου . Ἂν δὲν θὲς ἔτσι , θά ’ναι καὶ δικό σου καὶ δικό μου. Θὰ τό ’χουμε μαζί. Θά ’μαστε συγκληρονόμοι ». Κι ὁ Ἰησοῦς ἔσκυψε καὶ τὸν ἐφίλησε καὶ τοῦ λέει :
«Σ’ εὐχαριστῶ, ἀδελφέ».
Κι ἀπὸ τότε ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὀνομάζεται καὶ Ἀδελφόθεος. Ἀδελφὸς τοῦ Θεοῦ. Ἔδωσε στὸν Κύριο τὸ κομματάκι τῆς περιουσίας του. Δὲν τὸ ἤθελε ὁ Κύριος , βέβαια. Ἀλλὰ ἐκεῖνος ἔδειξε τὴν ἀγάπη καὶ τὴ στοργή του.
Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἔγραψε καὶ τὴν πρώτη Θεία Λειτουργία. Ἐχειροτονήθη ἀπ’ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό μας ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, λέει τὸ Συναξάριο τοῦ Μηναίου. Τὸν χειροτόνησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ ἔγραψε ἐκεῖνος πρῶτος τὴν Θεία Λειτουργία.
Καὶ ἀργότερα, ὅπως λέει τὸ ἴδιο Συναξάριο, διὰ τὴν τῶν ἀνθρώπων ἀσθένειαν ὁ Μέγας Βασίλειος τὴν ἐσυντόμευσε. Καὶ λίγο ἀργότερα, πάλι γιὰ τὴν ἀδυναμία καὶ ἀνυπομονησία τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τὴν ἔκανε πιὸ μικρή.
Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος, ἂν πάει στὴν ἐκκλησία καὶ στὴ λατρεία καὶ ἀρχίζει νὰ κουράζεται καὶ κοιτάζει τὸ ρολόϊ καὶ σηκώνει τὸ ἕνα πόδι καὶ κατεβάζει τὸ ἄλλο, ὅ,τι νὰ κάνεις μετὰ δὲν τὸν πιάνει. Δὲν τὸ ἀκούει. Ἂς τό ’χομε ὑπόψη μας αὐτό, ὅσοι ἔχομε τὴν διαποίμανση τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν χριστιανῶν. Καὶ λέει ἕνα ὡραῖο ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ὅτι, καλύτερα νὰ κάνει κανεὶς λίγο μὲ χαρὰ παρὰ νὰ κάνει πολὺ μὲ γογγυσμό.
Κι ἔγραψε ὁ ἅγιος Ἰάκωβος καὶ τὴν Καθολικὴ Ἐπιστολή του, ποὺ εἶναι ἕνα κοινωνικὸ Εὐαγγέλιο.
Μιλάει γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα, μὲ τὸν καλύτερο καὶ στοργικότερο τρόπο. Καὶ περισσότερο γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴν ἐσπλαχνία, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἰσοτιμία τῶν ἀνθρώπων μεταξύ των.
Γιατὶ ὅλοι προερχόμεθα ἀπὸ ἕνα χῶμα , τὴ γῆ , τὸ σῶμα μας , καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια πνοή , τὴν ἀνάσα τοῦ Θεοῦ. Εἴμεθα κατ’ εἰκόνα Κυρίου . Καὶ ἔτσι ἔχομε ἰσοτιμία . Ἰσότης δὲν ὑπάρχει , γιατὶ εἶναι ἰσοπέδωση. Ἰσοτιμία, ὅμως, ὑπάρχει. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ὀμορφιὰ μέσα στὴν ποικιλία καὶι μέσα στὴν ἀνισότητα καὶ στὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, Φθινοπωρινὸ Συναξάρι, Τόμος Β´.
Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος-Προσκυνητής
O AΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
“Ο Άγιος Γρηγόριος, πρώτος, πιθανώτατα, Επίσκοπος Νεοκαισαρείας τού Πόντου, ο Θαυματουργός (213-270),[ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΩΡΙΓΕΝΗ] ανησυχών, επί αμφισβητουμένων σημείων τών πιστευτέων δογμάτων τής Καθολικής Πίστεως, και απολέσας, εκ τής περισκέψεως, τον ύπνον του, είδεν, εν οράματι, τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν Ιωάννην τον Θεολόγον, ως σεβάσμιον γέροντα, όστις έδειξεν εις αυτόν μίαν ετέραν μορφήν, προστεθείσαν εις το όραμα. Η δευτέρα αύτη μορφή ήτο γυνή θεσπεσία, απαστράπτουσα υπερκόσμιον μεγαλείον (…) Αι δύο εμφανισθείσαι μορφαί, προσφωνούμεναι, μεταξύ των, απεκάλυψαν εις τον Αποστολικόν Επίσκοπον, ότι ήσαν η Θεοτόκος Παρθένος Μαρία, η Μήτηρ τού Κυρίου και ο θετός υιός Αυτής, Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης (…) Παρ’ αυτών δε και έλαβεν ο Αγ. Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας το Σύμβολον τής Πίστεως εις τον Ένα Τριαδικόν Θεόν. Ιδού ο ρόλος τού πανσέπτου προσώπου τής Μητρός τού Κυρίου, εν τη πρωϊμωτάτη Χριστιανική Θεολογία και τη Δογματική Χριστολογία.“
(πατρ. Ευθυμίου Ελευθεριάδη, «Η θέσις τής Μητρός τού Κυρίου κατά τούς τρεις πρώτους τού Χριστιανισμού αιώνας», Περιοδικό “Θεολογία”, τόμ. ΞΓ΄ (1992), τεύχ. 3, σελ. 522-523)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου