«Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» Από Λορέντζο Μέρλο

Το «Dasein», για τον Heidegger, το ανθρώπινο ον στον κόσμο, έχει μια ακριβή προέλευση: είναι η κατάσταση του ανοίγματος προς τον κόσμο. Αυτό δεν είναι πάντα το ίδιο με τον εαυτό του

«Δημιουργία του Αδάμ» Michelangelo Buonarroti

Μάρτιν Χάιντεγκερ

Το « Dasein», για τον Heidegger (1) το ανθρώπινο ον στον κόσμο, έχει μια ακριβή προέλευση: είναι η κατάσταση του ανοίγματος προς τον κόσμο[Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ]. Αυτό δεν είναι πάντα το ίδιο με τον εαυτό του. Διαφέρει με την πάροδο του χρόνου. Ουσιαστικά σύμφωνα με δύο οντολογίες που δημιουργούν τόσες πραγματικότητες ή κόσμους: αυτή του φόβου και αυτή της «θέλησης» (για να μην ξεχνάμε τον Νίτσε).

Πρόκειται για δύο πυρήνες, προϋποθέσεις, του εαυτού μας και του κόσμου που απορρέει κατά συνέπειαν, δύο προσυνειδήσεις και προκαταλήψεις. Επομένως δύο προπολιτικές, παιδεύσεις, εξελίξεις, συνθήκες, δημιουργίες.

Το πνεύμα του φόβου οδηγεί στην άμυνα, την απόκρυψη, την ασφάλιση. Αυτό της θέλησης, ωθεί για ανακάλυψη, αναζήτηση, ανάληψη κινδύνων. Ο ένας τείνει να συγκρατείται, ο άλλος να δίνει. Ο ένας βλέπει τον εαυτό του στο κέντρο του κόσμου, ο άλλος προχωρά στον κόσμο.

Αν, για να εκφοβίσει το ανθρώπινο πνεύμα, ο Χριστιανισμός έκανε το πρώτο μέρος του έργου, το δεύτερο είναι ίσως το προνόμιο της βιομηχανικής εποχής και ο πρώτος σκοπός της: η συσσώρευση πλούτου. Η τρίτη, μοιραία, αντιστοιχεί στην ορθολογιστική, θετικιστική και υλιστική αντίληψη της προόδου.

Ένας έμφυτος θεός που μας βλέπει πάντα αφήνει λίγα περιθώρια εξέλιξης προς τον εαυτό του. Ο φοβισμένος άνθρωπος, σε όλες τις διαμορφώσεις του, νιώθει ότι κρίνεται. Η συμπεριφορά του δεσμεύεται από την ηθική. Είναι μια κατάσταση από την οποία δεν μπορούμε να υπερβούμε τα έθιμα και να απελευθερωθούμε από την ιστορία. Από την οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί η ανάληψη ευθύνης απέναντι στον παρατηρούμενο κόσμο: η μοίρα, η τυχαιότητα, μια βούληση ανώτερη από εμάς την εμποδίζει. Ομοίως, δεν θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας την προέλευση του κόσμου που πιστεύουμε ότι παρατηρούμε. Ούτε βιώνουμε πώς μας κυριαρχούν τα συναισθήματα και τα συναισθήματα. για το πώς, σαν μαριονέτες, καταναλώνουμε τη ζωή αγνοώντας τις χορδές που μας τραβούν.

Με την αστική συσσώρευση, με τη διάδοση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, με μια φυλετική και κοινωνική ηθική αξιών, που χώριζε τους λαούς και την κοινωνία σε ελίτ και κατώτερους, το πρόβλημα της υπεράσπισής της προέκυψε ταυτόχρονα με την αύξηση του πλούτου. Μια ανάγκη με τη μαϊμού στην πλάτη: ο φόβος να τη χάσεις. Μια κατάσταση από μόνη της βιολογικά τοξική και εθιστική. Επομένως μια εξάρτηση, της οποίας ο χαρακτήρας είναι για άλλη μια φορά αυτός του δεσμεύματος, του στενεύματος του ορίζοντα του κόσμου, της δημιουργικότητας. Παράγει επίσης εξειδίκευση, το υψηλότερο σημείο απόστασης από τη φύση, από το Όλον, από τον εαυτό μας.Άμεσο παράγωγο της χριστιανικής κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση και της βιομηχανίας πάνω στη δεξιοτεχνία, η τρίτη στιγμή που επιβεβαίωσε περαιτέρω τον φόβο μέσα μας είναι η κουλτούρα της εξειδίκευσης που είναι απαραίτητη για μια αναλυτική αντίληψη της πραγματικότητας. Η εξοργισμένη και εξοργιστική ενιαία, ξεχωριστή γνώση, μαζί με την πραγματικότητα, κατακερματίζουν τον άνθρωπο. Η πολιτιστική κυριαρχία του μηχανισμού καθαγιάζει τη θλιβερή, αλλά μόνο υποτιθέμενη νίκη του ανθρώπου έναντι της υπόλοιπης πραγματικότητας.

Είναι μια διαδικασία που μας οδήγησε να βάλουμε το μυστήριο στη διαφάνεια του μικροσκοπίου. Μας έκανε να πιστέψουμε ότι η τεχνολογία θα μας επέτρεπε να το αποκαλύψουμε. Μας εμπόδισε να νιώσουμε ότι ήμασταν μέρος του. Το πείσμα δεν είχε άλλο αποτέλεσμα από το να το αναγάγει σε ένα μετρήσιμο και ποσοτικοποιήσιμο θέμα. Μας έπεισε ότι θα αποκαλυπτόταν μόλις βρεθεί το μικρότερο μέρος της ύλης. Μας έχει εμποδίσει να δούμε σε αυτό και σε όλες τις μεγαλύτερες διαστάσεις της την ενέργεια που κάνει τα πάντα. Τώρα είμαστε ξένοι σε αυτό. Μείναμε με μια χούφτα μύγες στα χέρια και τις καρδιές μας γεμάτες φόβο. Είμαστε σε αέναη μαρμαρυγή στη σατανική γλώσσα που απλώνει το χέρι στο απάνθρωπο άπειρο υλικό  της ψευδούς προόδου. Σε αυτό πιστεύουμε ότι βλέπουμε την ευτυχία. Μια οντότητα της οποίας η επιβίωση δημιουργεί απόβλητα διαφόρων ειδών, τα οποία, με ανανεωμένο φόβο, συνειδητοποιούμε ότι μας θάβει.

Σε αυτό το σημείο η κανονικότητα του ανθρώπου χαρακτηρίζεται από ένα φοβερό άνοιγμα στο «να είναι εκεί». Η κουλτούρα της société sécurité , της κοινωνίας της ασφάλειας, κυριαρχεί πάνω μας και όσοι την πουλάνε μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είναι ένα επίτευγμα. Προϋποθέτει τη σκέψη και τις πράξεις μας. Οι δυνατότητες που έχουμε, της ομορφιάς, της χαράς, της δύναμης, της αγάπης, έχουν ναρκωθεί, καταπιεστεί, κατακριθεί. Βασικά σκοτώθηκαν.

Φρίντριχ Νίτσε

Χωρίς εγγυήσεις πιστεύουμε ότι θα χάσουμε τη ζωή μας. Προτιμούμε να τήν παρατήσουμε και πραγματικά τήν χάνουμε.

Ωστόσο, παρά την τόση απογοήτευση, υπάρχει κάτι άλλο στους  ανθρώπους. Οι παραδόσεις το γνώριζαν πάντα: μπορούμε να ζήσουμε χειραφετημένοι από τις συνθήκες. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε το θέατρο και ποιος το οργάνωσε. Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι γεννιόμαστε ελεύθεροι από φόβο και επίσης ότι αυτός παίρνει σιγά σιγά τη θέση της νιτσεϊκής θέλησης.

Ο μουστακαλής φιλόσοφος ονόμασε τα δύο είδη ύπαρξης ανθρωπάκι και υπεράνθρωπο. Γιά τόν πρώτο έγραψε: «πλησιάζει η ώρα που ο άνθρωπος δεν θα γεννά πια αστέρια». Το ανθρωπάκι είναι ο «πιο ποταπός, αυτός που δεν ξέρει πια να περιφρονεί τον εαυτό του». Μαζί του η Γη «έχει γίνει μικρή και ο τελευταίος άνθρωπος πηδά πάνω της και τα κάνει όλα μικρότερα. Η φυλή του είναι τόσο άσβεστη όσο αυτή των ψύλλων της γης. ο τελευταίος άνθρωπος ζει περισσότερο από όλους». Αν και ο Νίτσε εκτιμάται κυρίως, αν και οι μελετητές συμφωνούν, για την αξία και τη δύναμή του λόγω της κραυγής που έδωσε στους ανθρώπους της Δύσης, ο Γερμανός στοχαστής δεν μπήκε στα σπίτια κανενός. Ούτε καν εκείνοι οι ακαδημαϊκοί που υποτίθεται ότι ήταν ικανοποιημένοι και θεωρούσαν τους εαυτούς τους ικανοποιημένους με μια πνευματική και ιστορική κατανόηση.

Αλλά η έκφραση του νου (2), που ο ίδιος και άλλοι στην ιστορία έχουν ενσωματώσει - από τον Ζαρατούστρα μέχρι τον Χριστό και τον Βούδα, για να περιορίσουμε μόνο μερικούς - είναι κάτι άλλο.

Ο άνθρωπος που κινείται χωρίς φόβο, χωρίς βεβαιότητες συνειδητοποιεί και γιορτάζει τη ζωή. Είναι καλλιτέχνης και πολεμιστής (Castaneda)(3). Είναι ο άνθρωπος του νέου παραδείγματος. Κάνει επιλογές με βάση αυτό που νιώθει, δεν χρειάζεται ποτέ να απαριθμήσει τα υπέρ και τα κατά. Μέσα από το συναίσθημα κινείται πάντα κατάλληλα στα μέτρα της φύσης του. Γνωρίζει ότι ο λεγόμενος ορθολογικός τρόπος θα τον απέκλειε από το να το κάνει. Γνωρίζει ότι η προσποίηση της ασφάλειας, η υπερηφάνεια, η προσωπική σημασία είναι προοπτικές πνευματικού θανάτου.

Ξέρει ότι όπου δίνεται η προσοχή, από εκείνο το σημείο προκύπτει η πραγματικότητα. Ξέρει ότι ασυνείδητα την έχουμε βάλει στο φόβο. Και ξέρει ότι ο κόσμος που θα βγει από αυτό θα την αντανακλά. Ξέρει όμως επίσης ότι μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη λάσπη που μας σκέπασε σιγά σιγά, κρύβοντας από τον εαυτό μας τον δρόμο προς την ομορφιά. Τα μουστάκια που είμαστε, ικανά να αντιληφθούμε και να δονούμε μέχρι προγονικές αντηχήσεις, ικανά να μας πουν με ενεργειακή ακρίβεια τι ταιριάζει και τι δεν ταιριάζει στη φύση μας, είναι λερωμένα με πολιτισμό, εγωικές ιδέες και σκέψεις. Έχουμε χάσει τη δύναμη και μαζί της αυτό που λέμε τώρα κουράγιο, αλλά που τότε ήταν η προϋπόθεση όλων. Ξέρει όμως ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στον εαυτό μας, ότι μπορούμε να ζήσουμε πλήρως, σύμφωνα με τη θέλησή μας.

«Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» - Inchiostronero