Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2019

Ο Στέλιος Ράμφος με την Εύη Κυριακοπούλου στο «Επι Τούτω» (15 2 2019)

Για να δείτε το video πατήστε εδώ.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΛΕΕΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ 2015 ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΑΥΤΗΣ . ΤΩΡΑ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ.

Ανώνυμος είπε...

" Επί τούτω"...μπράβο...το είπανε και ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΣΩΣΤΑ, και όχι "επί τούτου" που το @ωλοκοπανάμε, κάτι χρόνια όλοι οι αδιάβαστοι...ναι μωρέ ανώνυμε...το Ράμφο περιμέναμε να μας κάνει ... κοινωνικές αναλύσεις...αναλύσεις από παραχορτασμένους του τύπου win win, ΔΕΝ χρειαζόμαστε!

amethystos είπε...

Μάς ενδιαφέρει νά έχουμε δίκηο καί όχι νά διδασκόμαστε από τά λάθη μας, λέει. Τί λές;

Ανώνυμος είπε...

Σιγά την πρωτότυπη σκέψη! Αλλά άμα τη σερβίρει κάποιος...φιλόσοφος ΜΕ ΛΕΦΤΑ..στέκεται η τηλεπαρουσιάστρα, μπροστά του, "κλαρίνο".......Και εννοείται πως Αν ΟΛΟΙ διδασκόμασταν από τα λάθη μας, θα ήμασταν ΑΠΟ ΤΩΡΑ στον Παράδεισο του Θεού, πλην όμως, ΚΑΝΕΝΑΣ μας ΔΕΝ διδάσκεται από τα λάθη του, ΕΓΚΑΙΡΩΣ. ΧΑΝΟΥΜΕ,ΟΙ ΜΩΡΟΙ ΚΑΙ ΤΥΦΛΟΙ, ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΧΡΟΝΟ και μετά..."αντίο Γλαρέντζα" και GAME IS OVER!(νεκροθάπτα, λαβέ το πτύον!)

amethystos είπε...

Δέν λέει αυτό. Λέει ότι θέλουμε νά έχουμε πάντα δίκαιο καί δέν διδασκόμαστε, ούτε από τά λάθη μας, ούτε μαθητεύουμε στήν γνώση καί τήν επιστήμη. Δέν δεχόμαστε δάσκαλο καί στό τέλος δέν ξέρουμε ούτε νά διαβάζουμε, ούτε νά κατανοούμε τί διαβάζουμε. Βαρβαρότης. Καί στίς εκφράσεις πού φανερώνουν έναν εσωτερικά βαθειά αμόρφωτο άνθρωπο.

Ανώνυμος είπε...

Ναι μωρέ. Οι εκφράσεις τον μάραναν. Δεν κοιτάμε τα ΕΡΓΑ, οι λέξεις μας μάραναν, να είναι "της καλής" κοινωνίας!

amethystos είπε...

Εχεις δίκηο!!!

Ανώνυμος είπε...

Πολυ καλός ο κ. Ράμφος εδώ. Αμέθυστε, ευχαριστούμε!

amethystos είπε...

Φίλε μάλλον σχολιάζεται αρνητικά τό όνομα καί όχι ο συγκεκριμένος λόγος. Υπάρχει καί αυτή η συνήθεια.

Ανώνυμος είπε...

Πράγματι. Υπάρχουν κατά συρροήν προκαταλήψεις.

Ανώνυμος είπε...

Ο καθηγητής κ. Τάσιος έχει θίξει πολύ εύστοχα αυτό που θίγει εδώ και ο Ράμφος με έναν λίγο διαφορετικό όμως τρόπο και αφετηρία. Τον λογιοτατισμό. Έτσι ονομάζει την "θεωρητική" προσκόλληση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Τον εντοπίζει όμως στο αφήγημα του νεοελληνικού κράτους με την επικράτηση της σχολής του Κοραή που ήθελε να κάνει το μοντάζ απάλειψης του ρωμαϊκού (λέγε με βυζαντινού) παρελθόντος μας και να μας πάει στο 300 π.χ. κατευθείαν. Το μοντάζ αυτό έφτιαξε ένα τέρας που σήμερα έχει αρχίσει να χειραφετείτε-αποδεσμεύετε από την παράδοση του γένους που αδρανιακά συνέχιζε να είναι έστω και με λανθάνων τρόπο ζωντανή.
Και τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα που λέει και ο Ρουβάς.
Ένας μεγάλος λαός κάποτε ταπεινώθηκε αλλά έγινε αυτοκρατορικός γιατί είχε το ζωτικό σθένος και ρώμη να επιβάλει πως του άξιζε η Νέα Ρώμη όταν η παλαιά είχε σαπίσει. Στην παλαιά ήταν το χρήμα η εξουσία και η δύναμη. Στην νέα υπήρχε μόνο ένας βωμός που είχε στήσει ο Ιάσονας κάποτε. Εκεί όμως υπήρχε Πίστη στην Ζωή που είχε φουντώσει ξανά Μετά από πολύ καιρό οι ήρωες επανήλθαν- απλά τους έλεγαν πλέον Άγιους Άγιες και Μάρτυρες. Το νήμα πιάστηκε από εκεί που το είχαν αφήσει και πήγαν παρακάτω. Ζητούμενο δεν ήταν η αθανασία του ονόματος με έργα αρετής σοφίας και τόλμης αλλά η ίδια η ΑΘΑΝΑΣΙΑ με βιωματική σχέση με τον μόνο Αρχηγό που ποθούσε ανέκαθεν ο περήφανος αυτός λαός. Ο Αρχηγός που του άξιζε ήταν (και Είναι) Παρόν. Παραδόξως τους είχε μιλήσει για ΕΙΡΗΝΗ και αυτοί οι φύσει πολεμοχαρείς ΤΟΝ άκουσαν. Και αυτό τουλάχιστον στην αρχή. Η πνευματική ρώμη όταν έδωσε καρπούς κατευθύνθηκε στον άδικο Μαμμωνά για άλλη μια φορά.
Όντως έχει δίκιο ο Ράμφος. Δεν θέλουμε να ακούμε. Το θέμα είναι Ποιόν και γιατί; To νήμα το αφήσαμε πολλοί από εμάς για άλλη μια φορά ταπεινωμένοι. Ψάχνουμε χρήματα και μεγαλεία και ποτέ την πνευματική Ρ(ρ)ώμη. Η πνευματική Ρ(ρ)ώμη φτιάχνει πλούτο. Είτε κοσμικό είτε πνευματικό. Αλλά εμείς ψάχνουμε μόνο για χρήματα και μεγαλεία σαν να μας αξίζουν. Σαν να είναι αυτονόητα όπως τα διακαιώματα των νεοεποχητών.
Ένας νέος λαός γεννιέται. Τούτη την φορά κρυμμένος μέσα στο απρόσωπο και το ανώνυμο. Όχι γιατί δεν θα έχει παρρησία και ρώμη ομολογίας. Αλλά γιατί είπαμε ....δεν μπορούμε να τους ακούσουμε. Δεν μας αξίζει να τους ακούσουμε. Η απώλεια θα είναι βουβή σαν να μην υπήρχε ποτέ καμία άλλη εκδοχή για την άθλια ζωή μας. Κάνουμε πως περιμένουμε κάτι νέο να ειπωθεί και δεν καταλαβαίνουμε ΑΠΛΑ πως όλα πλέον έχουν ειπωθεί. Δεν εκκρεμεί τίποτα καινούργιο για να φανεί. Εκκρεμεί μόνο η απόφασή μας. Ή με τον Κύριο ή χωρίς Αυτόν.