ΜΗΠΩΣ ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΥ; Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ HANS GEORG GADAMER

Δημοσιεύουμε με χαρά το παρόν κείμενο, διότι αποτελεί μια πρώτη προσπάθεια  απογυμνώσης του αιματηρού γεγονότος το οποίο συμβατικώς καλείται «γαλλική επανάσταση» από τη γοητευτική μυθολογία που το περιβάλλει.                           
                                                                                                                                                  Θεόδοτος

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

    Μερικές  φορές , εμείς  που  γράφουμε  σε  αυτό το μπλόγκ (αλλά και αυτοί που μας διαβάζουν) εκφράζουμε τα παράπονά μας για τις επιλογές του Ελληνικού Λαού, για τις συμπεριφορές του  ή διαμαρτυρόμαστε για το πως εκφράζεται η «λαϊκή θέληση».
  Για σταθείτε μια στιγμή. Μήπως κολλήσαμε και εμείς τον ιό του δημοκρατισμού; Τι σχέση έχει η πραγματική Δεξιά με την «λαϊκή θέληση» , με τις «λαϊκές επιλογές» , με τις «λαϊκές προτιμήσεις» κλπ; Οι λαοί πάντα έτσι ήταν, είναι και θα είναι. Η πραγματική Δεξιά δεν περιμένει κάτι το εξαιρετικό από τις λαϊκές μάζες• δεν ελπίζει στην σοφία τους ή στην  ευφυΐα τους.
    Με αυτό δεν υπονοούμε ότι αρνούμαστε την αγαθή προδιάθεση μεγάλου μέρους του λαού. Όμως η ύπαρξη αυτής της προδιάθεσης δεν σημαίνει ότι ο λαός έχει την ψυχική και νοητική ικανότητα που  τού επιτρέπει να αμυνθεί εναντίον  εκείνων των δυνάμεων που επιζητούν να τον διαφθείρουν πνευματικά. Εάν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, θα δούμε ότι σε όλους τους λαούς πάνω-κάτω τα ίδια συμβαίνουν. Αν σκεφτείτε ποιοι κυβέρνησαν την Ιταλία από την εποχή του Κράξι μέχρι σήμερα, θα τραβάτε τα μαλλιά σας. Την Γαλλία την κυβερνά ένας απόγονος ντονμέδων (δηλαδή Ιουδαίων που δήθεν αλλαξοπίστησαν), την Αγγλία ένας ομόφυλος  του, την Γερμανία επίσης και ούτω καθεξής.
Μήπως όμως η νεολαία στην Ευρώπη  βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από την δική μας; Βλέπουμε τα ξεβρακώματα των Άγγλων νεαρών όταν έρχονται εδώ για διακοπές. Ή μήπως η σημερινή Ευρώπη παράγει πολιτισμό; Σε ποιόν τομέα; Η παρακμή, εξάλλου, δεν είναι πια μόνον ευρωπαϊκό φαινόμενο , είναι παγκόσμιο. Η πραγματική  δεξιά  λοιπόν, δεν  «περιμένει» από τους λαούς, αλλά, αντιθέτως, ΟΡΙΖΕΙ-ΝΟΥΘΕΤΕΙ-ΔΙΑΠAIΔΑΓΩΓΕΙ τους λαούς. Ο απώτερος σκοπός της παραδοσιακής δεξιάς, είναι η δημιουργία πνευματικών ελίτ ή αν θέλετε μία καλύτερη έκφραση, ιπποτικών τάξεων, που θα αναλαμβάνουν την επίτευξη  του ακόλουθου έργου: 
Α)Την διατήρηση  της  ‹‹πνευματικής ουσίας››,  που το κάθε έθνος  δημιουργεί στο πέρασμα των αιώνων.
Β)Την προστασία, όσο είναι δυνατόν, της βιολογικής ταυτότητας (το όμαιμον) του εθνικού πυρήνα.
Γ)Την διαπαιδαγώγηση  και νουθέτηση του λαού.
    Να γιατί η ύπαρξη κοινωνικών τάξεων (όχι με την μαρξιστική έννοια του όρου, δηλαδή την οικονομικίστικη, αλλά με την πνευματική-παραδοσιακή  έννοια)  είναι αναγκαία. Σίγουρα, θα βρεθεί κάποιος  να  ισχυριστεί,  ότι αυτή η διαδικασία οδηγεί στην δικτατορία ή στην τυραννία.

Hans Georg Gadamer

    Μέγα λάθος. Εδώ ακριβώς επισέρχεται η φιλοσοφική ανάλυση του Hans Georg Gadamer και μας προσφέρει την λύση. Σε όσους ασχολούνται επισταμένα με την φιλοσοφία, αυτό το όνομα λέει πάρα πολλά . Θεωρείται ο κορυφαίος εκπρόσωπος της φιλοσοφικής ερμηνευτικής  του 20ου αιώνα. Στο πιο γνωστό έργο του, Wahrheit  und Methode (Αλήθεια και Μέθοδος), το οποίο ολόθερμα συνιστώ σε όσους θέλουν να ασκήσουν το μυαλό τους και να εμβαθύνουν περισσότερο (έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, ιταλικά και τα ισπανικά), στο κεφάλαιο που ασχολείται με το θέμα της σύγκρουσης  μεταξύ του φιλοσοφικού ρεύματος  του Διαφωτισμού και της Παράδοσης, γράφει: "Πάνω στη βάση της έννοιας που απέδωσε ο Διαφωτισμός στον ορθολογισμό και στην ελευθερία, έλαβε εξέχουσα θέση στην έννοια της ‹‹αυθεντίας-Αρχής›› (authority) το εντελώς αντίθετο του ορθολογισμού και της ελευθερίας [δηλαδή] η τυφλή υπακοή. Είναι αυτή η έννοια που βρίσκουμε στην ορολογία της σύγχρονης κριτικής ενάντια στις δικτατορίες. Όμως όλα αυτά δεν συνάγονται στην ουσία της ‹‹αυθεντίας – Αρχής››. Βέβαια η Αρχή εξασκείται από πρόσωπα. Αλλά η Αρχή των προσώπων δεν έχει την τελική θεμελίωσή της σε μία πράξη υποταγής και παραίτησης του ορθολογισμού, αλλά σε μία πράξη αναγνώρισης και γνώσης, δηλαδή σε μία πράξη στην οποία αναγνωρίζεται ότι ο άλλος είναι ανώτερός μας σε κρίση και σε ευφυΐα, γι’αυτό και η κρίση του υπερέχει, δηλαδή είναι πάνω από την δική μας κρίση. Με αυτό συνδέεται το ότι η Αρχή-αυθεντία δεν «χορηγείται» απλώς, αλλά πρέπει να  αποκτάται μέσω της αξίωσης. Αυτή [η Αρχή] βασίζεται πάνω στην αναγνώριση και, κατά συνέπεια, σε πράξη ορθολογική, που, έχοντας συνείδηση των ορίων της, περιβάλλει με  εμπιστοσύνη την καλύτερη κρίση των άλλων. Αυτή η έννοια της Αρχής-αυθεντίας στην ορθή της έννοια δεν έχει τίποτα να κάνει με την τυφλή υποταγή σε μία διοίκηση...
   Με αυτόν τον τρόπο, η αναγνώριση της ‹‹αυθεντίας -Αρχής›› είναι πάντα συνδεδεμένη με την ιδέα ότι αυτό που η ‹‹αυθεντία-Αρχή›› λέγει [καθόλου] δεν έχει τον  χαρακτήρα της ανορθολογικής αυθαιρεσίας• κατά πρώτο [και κύριο] λόγο μπορεί να είναι κατανοητό. Η ουσία της ‹‹Αρχής -αυθεντίας›› που αξιώνει ο παιδαγωγός, ο γνώστης [ο επαΐων] συνίσταται ακριβώς σε αυτό... "

   Εν ολίγοις, μία κοινωνία μπορεί αυτοβούλως να δεχτεί να παραιτηθεί από τις αυτο-επιλογές της  και να  θελήσει  να κυβερνηθεί από μία τάξη ανθρώπων  που τους εμπιστεύεται και τους θεωρεί ανώτερούς της, γνωρίζοντας ότι θα της συμπεριφερθούν , όπως συμπεριφέρεται ο πατέρας στα παιδιά του. Δηλαδή ότι θα την  περιβάλλουν με στοργή, θα τη διαπαιδαγωγήσουν, αλλά και όπου χρειάζεται θα την ελέγχουν. Και φυσικά τίθεται το ερώτημα : Υπάρχει τέτοιο ιστορικό προηγούμενο; Βεβαίως και υπάρχει.

                                    Η  ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ  ΤΗΣ  ΒΑΝΔΕΑΣ

Σύμβολο των εξεγερμένων, η καρδία του Χριστου

   Την εποχή της Γαλλικής επανάστασης, στην επαρχία της Βανδέας, οι χωρικοί αντί να συμπαραταχθούν με τους  Ιακωβίνους και τις μασονικές δυνάμεις που προέλαυναν, τάχθηκαν με τον Βασιλέα•  και το σύνθημά τους ήταν: «Δώστε μας πίσω τους  Ευγενείς  και τους  Κληρικούς μας.».
   Γιατί συνέβη  αυτό; Διότι οι πράκτορες του νέο-γνωστικισμού δεν είχαν προλάβει να σπείρουν μέσα στους εγκεφάλους και στις καρδιές των χωρικών της Βανδέας τα  ζιζάνια του εγωκεντρισμού και της ναρκισσιστικής  αυτοδιάθεσης. Δεν είχαν προλάβει να σπείρουν το πνεύμα της  εκκοσμίκευσης• δεν είχαν προλάβει να φέρουν «σε πέρας»  την αποϊεροποίηση  της κοινωνικής ζωής. Δηλαδή, δεν είχαν ακόμη μπορέσει να επιτύχουν αυτό που  ο Max Weber είχε τόσο εύστοχα περιγράψει με τον όρο :  απομάγευση του κόσμου. (Κάτι που ακόμη και σήμερα κάνει η αριστερά και ο φιλελευθερισμός.)
   Μέχρι τότε οι κάτοικοι αυτής της γαλλικής επαρχίας ζούσαν μία αρμονική ζωή, όχι πλούσια, αλλά γεμάτη ψυχική γαλήνη και υπαρξιακό νόημα. Ζούσαν σε αρμονία με  τους άρχοντές τους και τους πνευματικούς τους καθοδηγητές. Μέχρι που ήλθε η θύελλα. Ο νέο-γνωστικισμός έκανε τώρα την αιματηρή και θριαμβευτική του επανεμφάνιση. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του ξεσηκωμού των κατοίκων της Βανδέας; Η πρώτη γενοκτονία στην ιστορία. Ο στρατός του νέο-γνωστικισμού  κατέσφαξε γύρω στις 200.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
   Γιατί όμως οι στρατιωτικές δυνάμεις του νεο-γνωστικισμού δεν αρκέστηκαν σε μία στρατιωτική νίκη, αλλά θέλησαν την γενοκτονία; Διότι όταν οι χθόνιες δυνάμεις βγουν στην επιφάνεια, διψούν για αίμα, δεν συγχωρούν την αντίσταση, δεν δείχνουν έλεος, επιθυμούν την εκμηδένιση, την πλήρη καταστροφή του αντιπάλου. Μια άλλη γενοκτονία συντελέστηκε έναν αιώνα μετά, από    έναν  άλλο στρατευμένο γνωστικό: τον Κεμάλ  Ατατούρκ. (Από ποιούς ‹‹κύκλους›› σχεδιάστηκε η γενοκτονία στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι βλ. εδώ )

Η γενοκτονία των κατοίκων της Βανδέας από τις δυνάμεις της "ελευθερίας" και της "προόδου"

Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από όλα τα παραπάνω  είναι  τα εξής:

Α) Υπάρχει η δυνατότητα κατάργησης του δημοκρατικού συστήματος με την σύμφωνη γνώμη του λαού.
Β) Αυτό μπορεί να γίνει μόνον όταν θα έχουν νικηθεί εκείνες οι δυνάμεις, που επιδιώκουν την απομάκρυνση των ανθρώπων από τις παραδοσιακές αξίες και τους κρατούν σε μία συνεχή κατάσταση ψυχικής και νοητικής δυσφορίας. Όταν δηλαδή θα αλλάξει η νοοτροπία,  που αυτές οι δυνάμεις καλλιέργησαν επί δύο τουλάχιστον αιώνες.
                                                                                 
Τώρα όμως, όπως πάντα, θα τεθεί το ερώτημα που θα μας επαναφέρει στην σημερινή πραγματικότητα: Πως  μπορούν,  στην εποχή μας, να  γίνουν όλα  αυτά ;
 Φίλοι μου, αυτά τα φέρνει  ο άνεμος...

Θεόδοτος