Ο ΚΑΝΤ ΚΑΙ Η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΦΥΣΙΚΗ (2)

 Συνέχεια από: Πέμπτη 8 Ιουλίου 2021

Ο ΚΑΝΤ ΚΑΙ Η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΦΥΣΙΚΗ 

LUIGI SCARAVELLI.

Η αντίληψη…είναι ο μοναδικός χαρακτήρας τής πραγματικότητος.

          Εισαγωγή!(συνέχεια)

          Και σχετικά μ’αυτή την έννοια τής αιτίας, αυτής τής μεταφυσικής έννοιας τής αιτίας, η οποία αποδίδεται στην μεταφυσική του, εξίσου στον Κάντ, τον Νεύτωνα και τον Αριστοτέλη, είναι πολύ σημαντικό να έχουμε κατά νού ότι η επάρκειά της αντηχεί στο πρόβλημα τής διακρίσεως τού κόσμου σε υποκείμενο και αντικείμενο. [JEANS, "Οι νέοι ορίζοντες τής επιστήμης": Η εξέταση τής έννοιας τής αιτίας όπως την ορίζει ο Κάντ στην Κριτική, μας δείχνει ότι είναι το αντίθετο εκείνης που εικονίζει ο πρωτομαθής του πιάνου. Είναι μία έννοια η οποία δένει μεταξύ τους το σύνθετο όλον των πολλαπλών γεγονότων που συνοδεύουν και συντρέχουν τα οποία αντιδρούν-πολυφωνικώς το ένα στο άλλο-και σχηματίζουν μ’αυτή την αλληλεπίδραση, το σύνθετο δίκτυο τής εμπειρίας. Κάτι που επιθυμεί και ψάχνει και ο Αϊνστάιν σαν έννοια τής αιτίας![ Τό εγώ σκέπτομαι]

          Έτσι λοιπόν “για την σύσταση ενός αντικειμενικού φυσικού κόσμου είναι αναγκαίο να υποθέσουμε την ύπαρξη ιδανικών μέτρων, τα οποία δεν επηρεάζουν καθόλου το παρατηρούμενο φαινόμενο-κάτι που καθίσταται δυνατό από την συνέχεια τής προόδου τών μακροφυσικών διαδικασιών. Καθότι εάν πρέπει να λογαριαστούμε με πράξεις οι οποίες δεν ορίζονται με ακρίβεια από έναν αιτιατό νόμο, δεν μπορούμε πλέον να είμαστε σίγουροι, στις διαδικασίες παρατήρησης, ότι η καταγωγή τού αποτελέσματος που μας ξαφνιάζει πρέπει να ερευνηθεί στο παρατηρούμενο αντικείμενο ή μάλλον σε μία τυχαία αντίδραση τού εργαλείου τής παρατήρησης. Και αντιστρόφως, να αναπαραστήσουμε μία αντικειμενική φυσική διαδικασία είναι μία προφανής αναγκαία προϋπόθεση για την πραγματοποίηση τής αναπαραστάσεως τής φύσεως σύμφωνα με μία αιτιότητα χωρίς κενά. Ότι αυτή στην συνέχεια, πρέπει να προϋποτεθεί, για να είναι δυνατή να αναπαραστήσουμε πραγματικά φυσικές αντικειμενικές διαδικασίες, είναι ένα πράγμα που αναγνώρισε καθαρά ο Κάντ. Αλλά είναι αδικαιολόγητο να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι η αρχή τής αιτιότητος πρέπει να υπολογισθεί σαν ισχύουσα apriori για όλη την φύση, ανεξαρτήτως τής εμπειρίας μας. Μπορούμε να συμπεράνουμε μόνο ότι παραιτούμενοι από αυτή την αιτιότητα, καταργείται και η αντικειμενικότης. Έτσι είναι ακριβώς στην ατομική φυσική: σ’αυτή και στην κβαντική φυσική, η συνέχεια όπως είδαμε ήδη, λείπει. Οφείλουμε να θεωρήσουμε την ασυνέχεια στις βασικές φυσικές διαδικασίες σαν την πιο βασική διαβεβαίωση της φυσικής τών κβάντων”.

          Για να υπάρχει επι πλέον, η δυνατότης αυτής τής αιτιότητος χωρίς κενά και αυτού τού μηχανικού κόσμου, να λυθούν σαν ένα αντικείμενο απέναντί μας, ανεξαρτήτως από εμάς, είναι απαραίτητη ακόμη η παρουσία τού χώρου και του χρόνου στον οποίο λαμβάνει χώρα κάθε φυσικό γεγονός. Και παρότι η ατομική φυσική δεν πολέμησε με τον παραδοσιακό χώρο (αλλά σήμερα αρχίζει και αυτή να το κάνει για λογαριασμό της), αυτή η πολεμική έγινε ήδη από την σχετικότητα τού Αϊνστάιν.

          Αυτή η πολεμική δεν ήθελε να αρνηθεί ούτε την πραγματικότητα, ούτε την “συνέχεια” τού χώρου και του χρόνου, αλλά μόνον την ισχύ ενός χώρου στον οποίο είναι δυνατόν να γίνουν οπουδήποτε και σε οποιαδήποτε συνθήκη (ακινησίας ή κινήσεως) και αν βρίσκεται ο πειραματιστής, μετρήσεις τών διαλειμμάτων μήκους, που προκύπτουν de jure ταυτόσημα μεταξύ τους [που είναι η βασική συνθήκη του απολύτου χώρου]. Το ίδιο πράγμα επαναλαμβάνεται και με τον χρόνο, του οποίου, η θεωρία τής σχετικότητος, δεν αρνείται ούτε την πραγματικότητα, ούτε την “συνέχεια”. Αλλά η άρνηση αφορά μόνο την δυνατότητα μετρήσεων διαλειμμάτων (ανάμεσα σε δυο γεγονότα) τής ροής του που έγιναν σε συγκεκριμένες συνθήκες, να δύνανται να είναι ταυτόσημες με μετρήσεις που έγιναν σε άλλες συνθήκες. Δηλαδή ενώ για τον Νεύτωνα ο χρόνος ρέει παντού και σε οποιαδήποτε συνθήκη ησυχίας ή κινήσεως βρίσκεται ο παρατηρητής, ρέει με τρόπο ακριβέστατα ταυτόσημο (αυτό σημαίνει απόλυτος χρόνος), για την θεωρία τής σχετικότητος αυτή η ταυτόσημη ροή δεν έχει επιστημονική σημασία.

          Όσον αφορά στις διαφορές του τρόπου συμπεριφοράς τής θεωρίας τής σχετικότητος και τής θεωρίας τών κβάντων σε σχέση με τις κλασσικές έννοιες μπορούν να συμπυκνωθούν αυτές οι διαφορές στο ακόλουθο σχήμα: Η θεωρία τής σχετικότητος διατηρεί: την συνέχεια, την έννοια της αιτίας, την δυνατότητα να έχουμε ταυτόχρονα την θέση ενός σωματιδίου και την ταχύτητα του, την διάκριση ανάμεσα σε υποκείμενο παρατηρητή και αντικείμενο παρατηρούμενο. Απωθεί και αποκλείει: την άπειρη ταχύτητα, την άκαμπτη ενότητα του μέτρου του χρόνου. Η θεωρία των κβάντων είναι περίπου όμοια, αδιάφορος, στις δύο τελευταίες θέσεις, αλλά απωθεί: την συνέχεια, την έννοια της αιτίας (με την στενή σημασία), την δυνατότητα να έχουμε ταυτοχρόνως την θέση και την ταχύτητα, την διάκριση ανάμεσα σε υποκείμενο παρατηρητή και αντικείμενο παρατηρούμενο.

          Ο Jeans συνθέτοντας με λίγες λέξεις τον πυρήνα αυτής τής πολεμικής γράφει: “Εν συντομία, για τον Κάντ, όπως και για τον Καρτέσιο και τον Νεύτωνα, τα αντικείμενα δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τον χώρο. Για τον Αϊνστάιν ο χώρος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα αντικείμενα. Αντικατέστησε λοιπόν στον χώρο και στον χρόνο, τον συσταλτό χώρο και τον τοπικό ή ακριβή χρόνο.

Συνεχίζεται

ΣΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ, ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ.

Αμέθυστος.