Καλώς ήρθατε στη Γερμανική Ευρώπη

Του Γιώργου Μαλούχου


Σε ρόλο… Πάνου Καμένου βρέθηκε χθες το απόγευμα η Αγκελα Μέρκελ, όταν η πρωτοβουλία της να τηλεφωνήσει στον Κάρολο Παπούλια, έριξε χειροβομβίδα στο πολιτικό σκηνικό: του είπε ότι πρέπει να γίνει δημοψήφισμα για το ευρώ, ή δεν του το είπε; Ποιος εκ των δύο λέει την αλήθεια; Ο πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας ή η καγκελάριος της Γερμανίας; Την απάντηση τη γνωρίζουν μόνον οι ίδιοι οι δύο συνομιλητές και οι μεταφραστές τους. Συνεπώς, ο κάθε πολίτης δεν μπορεί παρά να τη δώσει στον εαυτό του, σύμφωνα με τις παραστάσεις που έχει ως τώρα αποκομίσει, αλλά και σύμφωνα με την ιδιότητά του, ακριβώς αυτή του Ελληνα πολίτη…
Τα κόμματα αντέδρασαν έντονα στη δημοσιοποίηση αυτής της συνομιλίας. Όμως, τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, δεν δικαιούνται δια να ομιλούν και να θρηνούν ως παρθένες. Εχουν από καιρό τώρα αποδεχθεί στην πράξη με χιλιάδες , ρητούς και άρρητους, τρόπους ότι η πολιτική διεύθυνση της χώρας ανήκει ολοκληρωτικά στο Βερολίνο. Τώρα γιατί διαμαρτύρονται; Εχουν φυσικά λόγο: επειδή, με αυτό το τρίλεπτο τηλεφώνημα η κυρία Μέρκελ τους πετάει σα στημένες λεμονόκουπες, όταν, στην αντίστροφη μέτρηση των εκλογών, το αίσθημα του ελληνικού λαού προκαλείται στον έσχατο βαθμό. Μαζί, προκαλείται και κάθε θεμελιώδης έννοια που βρίσκεται στη βάση της ενωμένης και ελεύθερης Ευρώπης: κι αυτό δεν αφορά μόνον την Ελλάδα. Σήμερα αφορά την Ελλάδα.
Επί της ουσίας τώρα: ο πρόεδρος της Δημοκρατίας λέει την Αλήθεια. Το θέμα εδώ δεν είναι η «αλήθεια», αλλά η Αλήθεια. Δεν είναι οι φράσεις, αλλά το περιεχόμενο της παρέμβασης. Αλλωστε, η διάψευση από το Βερολίνο, έρχεται μόνον κατόπιν της αντίδρασης των κομμάτων. Γιατί το τηλεφώνημα της Μέρκελ στον Παπούλια, όποιο κι αν ήταν το ακριβές λεκτικό του, δεν αποτυπώνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που γίνεται δύο χρόνια τώρα στην Ελλάδα και που σταδιακά απλώνεται σε όλη την Ευρώπη: ότι η Ευρώπη, με αιχμή την Ελλάδα, είναι πλέον γερμανική περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία της. Αυτό λέει το τηλεφώνημα, και όλα τα άλλα, είναι κουβέντες χωρίς ουσία.
Αυτό που συμβαίνει, είναι ότι ο ελληνικός λαός βρίσκεται δυστυχώς πρώτος απ’ όλους τους άλλους αντιμέτωπος με τη νέα πραγματικότητα μιας «κοινής» Ευρώπης που δεν υπάρχει πια. Ζαλισμένος και φοβισμένος καλείται τώρα είτε να αποδεχθεί τη νέα πραγματικότητα, είτε να πάρει το ρίσκο και να επιχειρήσει να την αμφισβητήσει: κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η τεράστια ευθύνη των κομμάτων που υπερασπίζονται αυτή την αμφισβήτηση. Ευθύνη που μπορεί να αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερη και από εκείνη, την τεράστια, αυτών των κομμάτων που μας έφεραν ως εδώ.
Οφείλουν λοιπόν τα κόμματα που αμφισβητούν τη γερμανική ηγεμονία της Ευρώπης να πουν εκ προιμίου στον ελληνικό λαό ότι μέσα από αυτή, παίρνει ένα πάρα πολύ μεγάλο ρίσκο. Οφείλουν να του καταστήσουν σαφές ότι αυτό δεν θα γίνει «τζάμπα» – το αντίθετο μάλιστα. Η αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας, δεν θα είναι μία απλή υπόθεση. Θα περάσει, δυστυχώς, δια πυρός και σιδήρου. Και αυτό ήταν ουσιαστικά που είπε η κυρία Μέρκελ με την παρέμβασή της και σε αυτό είναι που θα κληθούν να απαντήσουν οι Ελληνες πολίτες.
Οσοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει αυτή τη διάσταση και δεν είναι έτοιμοι για όλες τις απολύτως ενδεχόμενες συνέπιες που μπορεί να έχει, καλύτερο θα είναι να μην το επιχειρήσουν. Οσοι πιστεύουν ότι αυτός ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ας το ξεχάσουν – πιθανότατα θα είναι το ακριβώς αντίθετο. Εκεινοι που στις 17 Ιουνίου θα αμφισβητήσουν τη γερμανική ηγεμονία, οφείλουν να είναι έτοιμοι για όλα. Αν δεν είναι, ας σωπάσουν κι ας πουν στον εαυτό τους και στους γύρω τους, το καλώς ήρθατε στη Γερμανική Ευρώπη…
Πηγή

Πηγή : αιέν αριστεύειν