ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΝΕΙΣΑΚΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ

Νέα Μουδανιὰ 20 Ἀπριλίου 2017

Ἀξιότιμε Κύριε Διευθυντά.
Στὸ ὑπ’ ἀριθμ. 2156 φύλλο τῆς 10ης Μαρτίου τρέχοντος ἔτους τοῦ «Ὀρδοδόξου Τύπου» καὶ εἰδικότερα στὸ ἄρθρο τοῦ κ. Γεωργίου Καραλῆ διάβασα μὲ ἔκπληξη ὅτι: «Αὐτὰ ποὺ γράφει ὁ π. Σωφρόνιος σὲ κάποια σημεῖα δὲν εἶναι οὔτε ὀρθόδοξα, οὔτε πατερικά. Ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως γιὰ παράδειγμα μὲ τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ καὶ τὶς πανορθόδοξες συνόδους τῆς ἐποχῆς του, γράφοντας ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι actus purus, καταλύοντας μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὸν διαχωρισμὸ οὐσίας καὶ ἐνεργειῶν στὸν Θεό ποὺ εἶναι μία σημαντικὴ διαφορά μας μὲ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ θεολογία» (σ. 5).
Δὲν εἶμαι εἰδικὸς στὴν δογματικὴ θεολογία, ὅπως φαίνεται;;; νὰ εἶναι ὁ Διδάκτωρ τῆς Ἰατρικῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γένοβας κ. Καραλῆς. Διαβάζοντας ὅμως ὡς καλόπιστος ἀναγνώστης τὸ σχετικὸ σημεῖο, στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται προφανῶς ὁ κ. Καραλῆς, εῖδα ὅτι ὁ π. Σωφρόνιος γράφει τὰ ἑξῆς: «Ὡς Ὂν ἐν Ἑαυτῷ καὶ Οὐσία ἐν Ἑαυτῇ, τὸ θεῖο Εἶναι ὑπερβαίνει ὁποιονδήποτε προσδιορισμὸ καὶ ἀποκλείοντας κάθε θεογονικὴ διαδικασία παρουσιάζεται στὰ κτιστὰ πνεύματα ποὺ τὸ βλέπουν ὡς Καθαρὸ Δεδομένο. Ὡς Ὂν ἀπολύτως πραγματοποιημένο, ἄρα ὡς πραγματικότητα ἀπόλυτη ἢ τέλεια ἔκφραση τῆς Οὐσίας τὸ θεῖο Εἶναι ἀποκλείει τὴν παρουσία μέσα Του δυνατοτήτων μὴ πραγματοποιημένων καί, ἑπομένως, μπορεῖ νὰ ὁρισθεῖ ὡς Καθαρὰ Ἐνέργεια» (Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Ἄσκηση καὶ θεωρία, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 2010, σ. 132).
Τί ἄλλο ἔπρεπε νὰ πεῖ ὁ π. Σωφρόνιος γιὰ νὰ πεισθεῖ ὁ κ. Καραλῆς ὅτι ὅτι δὲν καταλύει τὸν διαχωρισμὸ Οὐσίας καὶ Ἐνεργειῶν στὸν Θεό; Ἢ μήπως σφάλλει ὁ π. Σωφρόνιος ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει τὴν παρουσία δυνατοτήτων μὴ πραγματοποιημένων στὸ θεῖο Εἶναι;

Παρακαλῶ γιὰ τὴν δημοσίευση τοῦ παρόντος, ὥστε νὰ γίνει γνωστὴ ἡ θέση τοῦ πατρὸς Σωφρονίου καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν οἱ ἀναγνῶστες τῆς ἐφημερίδας σας σὲ ὀρθὰ συμπεράσματα.

                                                  Μὲ  τιμὴ

                                     Ἐμμανουὴλ  Περσυνάκης

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΠΑΠΑ ΜΑΝΩΛΗΔΕΣ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟ ΘΕΟΔΩΡΟ ΣΤΟΥΔΙΤΗ - Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΕΣΩΣΕ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΜΟΡΦΩΣΕΩΣ- ΑΛΛΑ ΞΥΝΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΩΦΡΟΝΙΟ. Η ΤΡΕΛΛΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ.

Του  κ. Κυρίου Γεωργίου Ιωάννου Καραλή

Πυρηνικού ιατρού.

 Διδάκτορος Πανεπιστημίου Γένοβα,

Υπεύθυνος τμήματος Πυρηνικής Ιατρικής της 

Alliance Medical  στην πόλη της Γένοβας

Πανεπιστήμιον Ρώμης Tor Vergata

Ο ΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΟΜΩΣ ΑΛΛΑ ΑΜΟΡΦΩΤΟΣ ΚΑΡΑΛΗΣ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΚΤΙΣΤΟ ΘΕΟ, ΠΡΑΓΜΑ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΕΕΙ ΤΑ ΑΣΥΓΧΥΤΑ. Η ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ ΜΗΤΗΡ ΠΑΣΗΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΑΔΙΑΚΡΙΣΕΙΑΣ.

Περί θείων ενεργειών - Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς

5.Δέν λέγουμε λοιπόν διά τούτο ταυτόν τήν θεία ουσία καί ενέργεια επειδή είναι εντελώς εν τό υπό εκατέρου σημαινόμενο, αλλά δια το ότι πλην του ότι έχουν τον ίδιον λόγον, όπως ελέχθη, έχουν και το υπερφυώς μόνιμο και αχώριστο της ενεργείας, πράγμα το όποιον βεβαίως είναι ίδιον μόνον του Θεού· διότι μόνον αυτός κατ’ απόρρητο τρόπον είναι παντοτινά ενεργής αναλλοιώτως. (Δεν λέγομε λοιπόν αυτές το ίδιον) όχι διότι η ενέργεια δεν προέρχεται από την ουσία, αλλά διότι ο Θεός, έχοντας τα πάντα συγκεντρωμένα και ενιαία, ενεργεί έκα­στον τούτων αμερίστως, και συνεστραμμένος ων εις εαυτόν πάντοτε και μη εγκαταλείπων ποτέ εαυτόν, δια τής προ­όδου εις έκαστον υποσημαίνεται μόνον αυτός και μάλιστα όλος, ως αμέριστος εις μεριστά.

Εάν δε επιστήμη και voυς είναι το ίδιον -μολονότι (ο νους) υπάρχει προηγουμέ­νως δυνάμει και έπειτα προχωρεί εις τα ενεργεία και ωσάν να έχει επίκτητο το φρονείν βεβαίως και αληθώς- πόσον μάλλον τούτο συμβαίνει επί του Θεού, παρά τω οποίω δεν υπάρχει τίποτε νεώτερο, αφού καθόλου δεν επιγίνεται και απογίνεται σε αυτόν τίποτε.

Ο νους λοι­πόν είναι ταυτόν (το ίδιον) με την επιστήμη. Άλλα επιστήμες μεν είναι πολλές, καθ’ όσον τα επιστητά είναι πολλά, ο δε voυς ο επενεργών σε όλα αυτά είναι εις. Και εκάστης επιστή­μης αίτιος είναι αυτός, αλλ' όχι εκείνες τούτου, και κατ’ επιστήμην μέν ο νους των επιστημόνων είναι μεθεκτός από τους μανθάνοντες κατ' ουσίαν δέ είναι αμέθεκτος και αμετάβατος. Βλέπεις πάλι πώς διαφέρει; Εάν δε η επιστήμη και ο νους είναι έν και όχι έν, πώς επί του Θεού δεν θα είναι ταυτόν και μη ταυτόν η ουσία και ενέργεια, ως προς το όποιον και τα αντιτιθέμενα εγκαταλείπουν την μεταξύ τους πάλη κατά τούς πατέρες;

6. Αλλά το ότι αυτές είναι έν και το αυτό παραδέχονται και οι αντιλέγοντες με εμάς, μάλλον δε ούτε τούτο ορθώς. Διότι αυτοί μέν λέγουν ότι η θεία ουσία και ενέργεια είναι έν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε τα ονόματα να ισοδυναμούν μεταξύ τους, για να μην είναι πολλοί, λέγουν, θεοί ή σύνθετος ο ένας Θεός, έν πρόσωπον από διαφορετι­κά στοιχεία.

Και όμως τίποτε δεν είναι δυνατό να αποτελέσει ποτέ σύνθεσιν με την ενέργεια του· η ακτίνα επί παραδείγματι δεν είναι σύνθετος διά τον λόγον ότι φω­τίζει. Οι μεν δεχόμενοι λοιπόν δύο ονόματα με μία ση­μασία παραπλανούν τους ακροατές ότι δέχονται και ου­σία και ενέργεια εις τον Θεόν, ενώ αυτοί δεν φρονούν ότι ο Θεός είναι και τα δύο αυτά, αλλά δηλώνουν αποκλειστικώς έν δια περισσοτέρων ονομάτων, ώστε κατά τους διαλογισμούς αυτών ο Θεός να είναι ουσία ανενέργητος ή ενέργεια ανούσιος, όχι κατά υπεροχήν αλλά κατά έλλειψιν. Πράγματι, αν ουσία και ενέργεια είναι εντελώς ίδια, τότε το ένα από τα δύο είναι κενός ήχος ονόματος, το οποίο δεν έχει την σημασία καμιάς ιδιαίτερης έννοιας, ώστε να συμβαίνει αυτοί να χρησιμοποιούν τους περί Θεού όρους κατά τον Σαβέλλιον· διότι, όπως εκείνος δεχόταν τριώνυμο ουσία κακώς συνάγων σε αυτή τις υποστάσεις, έτσι και αυτοί μιλάνε για διώνυμο ουσία συμπεριλαμβάνοντες σε αυτήν τις φυσικές ενέργειες. Μάλιστα χαρακτηρίζουν ως γυμνό περιεχομένου τον όρο ενέργεια, λέγοντες ταύτη επί της θείας φύσεως χωρίς κανένα νόημα. Γι’ αυτό και δέχονται μίαν άκτιστον ενέργεια και δύναμιν επί Θεού, ως ταυτόν και αδιάφορον ούσα -κατ’ αυτούς- προς την ουσία του Θεού, όλες δε τις άλλες καταβιβάζουν στην κτίσιν.

ΣΧΟΛΙΟ: Η παράγραφος 5 είναι η απάντηση σέ όσους δαιμονικώς κατηγορούν τόν Γέροντα Σωφρόνιο στήν γνωστή ανάρτηση στόν ιστοχώρο Κατάνυξις.

«Τὸ θεῖον Ὄν, ἐξ ὁλοκλήρου ’’-πραγματοποιημένο-’’, δηλαδὴ μὴ περιέχοντας μέσα Του δυνατότητα ποὺ δὲν ἔχει ἀναπτυχθεῖ, μπορεῖ νὰ ὀνομασθεῖ «Καθαρὰ Ἐνέργεια». Αὐτὴ φανερώνει πλήρως τὴν Οὐσία καὶ εἶναι συνεπῶς, ὅμοια μὲ Αὐτήν».

Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία, καὶ στήτω μετὰ φόβου καὶ τρόμου, καὶ μηδὲν γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω· ὁ γὰρ Βασιλευς τῶν βασιλευόντων, καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων, προσέρχεται σφαγιασθῆναι, καὶ δοθῆναι εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς· προηγοῦνται δὲ τούτου, οἱ χοροὶ τῶν Ἀγγέλων, μετὰ πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας, τὰ πολυόμματα Χερουβίμ, καὶ τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφίμ, τὰς ὄψεις καλύπτοντα, καὶ βοῶντα τὸν ὕμνον· Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα.

Αμέθυστος

Gilles Lipovetsky – Δοκίμια για τον ατομικισμό

Στο συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς «Στα μονοπάτια της σκέψης», ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς συνομιλεί με τον καθηγητή Φιλοσοφίας και συγγραφέα Gilles Lipovetsky. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την επικράτηση των νέων μορφών ατομικισμού, την αύξηση μιας ηδονιστικής κουλτούρας του καταναλωτισμού, μιας σύγχρονης υπερτροφικής ατομοκρατίας.

Συζητούν για την εποχή του υπερμοντέρνου αξιακού συστήματος και την κοινωνία της μεταηθικής κουλτούρας στην εποχή της ατομοκρατίας. Για τη νέα μεσαία τάξη και την κρίση της αγοραστικής δύναμης που δεν συνεπάγεται όμως κρίση της καταναλωτικής συνήθειας. Για τον πολιτισμό της κατανάλωσης. Τον καταναλωτισμό των συγκινήσεων. Για την κατανάλωση σαν δύναμη χειραφέτησης και την απενοχοποίησή της. Για την οικολογία της κατανάλωσης. Για τον καλλιτεχνικό καπιταλισμό και την αισθητικοποίηση του κόσμου.

Αντίφωνο

Ὁ σύγχρονος ναρκισσισμός

Φώτης Σχοινάς

Ὁ Ζίλ Λιποτβεσκί στό βιβλίο του Ἡ ἐποχή τοῦ κενοῦ. Δοκίμια γιά τόν σύγχρονο ἀτομικισμό γράφει πώς κάθε ἐποχή ἔχει ἕνα κυρίαρχο μυθολογικό τύπο (Οἰδίποδα, Ἀχιλλέα, Ἀντιγόνη, Προμηθέα, Ἄμλετ κ. ἄ.) πού ἐκφράζει τό ἐπικρατοῦν πνεῦμα της. Ὁ μυθολογικός τύπος πού ἐκφράζει καί ἀποτυπώνει τό κυρίαρχο πνεῦμα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς τῆς μετανεωτερικότητας εἶναι ὁ Νάρκισσος. Ὁ μετανεωτερικός ναρκισσισμός ἀποτελεῖ τήν ἀκραία ἀπόληξη τοῦ νεωτερικοῦ ἀτομικισμοῦ.

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν ἔχει νά ἐπενδύσει σέ τίποτα ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του. Ἡ πολιτική καί ἡ θρησκεία δέν ἀποτελοῦν πλέον γι’αὐτόν σημεῖα ἀναφορᾶς, στά ὁποῖα θά μποροῦσε νά ἀφιερωθεῖ μέ πάθος καί νά νοηματοδοτήσει τήν ὕπαρξή του. Ἰδέες, ὅπως τό Ἔθνος, ἡ Παιδεία, ἡ Δημοκρατία, ἡ Κοινωνική Δικαιοσύνη, δέν τόν συγκινοῦν πλέον καί ἀδυνατοῦν νά κινητοποιήσουν τόν συναισθηματικό του κόσμο καί τήν ἐνεργητικότητά του. Τί ἀπομένει; Ἡ ὑπερεπένδυση στό Ἐγώ, ἡ αὐτολατρεία, ἡ αὐτοπραγμάτωση. Ἐξ οὗ καί ἡ λατρεία τῆς νεότητος καί ὁ τρόμος καί ἡ ἀποστροφή στό γῆρας. Ἐξ οὗ καί ἡ ὑπερβολική φροντίδα τοῦ σώματος, ἡ προσπάθεια νά διατηρηθεῖ νέο καί ἀκμαῖο παρά τήν φυσιολογική φθορά τοῦ χρόνου.Ἡ ὑγιεινή διατροφή, ἡ γυμναστική, τά σπᾶ, τό μασσάζ, ἡ γιόγκα, τό βιάγκρα κ. ἄ. ἐντάσσονται στήν ἀγωνιώδη, ἀλλά καί ἄπελπι μέριμνα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου νά ὑπερβεῖ τήν ἀναπόφευκτη φθορά τοῦ χρόνου καί νά διατηρηθεῖ αἰώνια νέος καί σφριγηλός. Φαίνεται πώς ὁ σύγχρονος νάρκισσος ἄνθρωπος ἀρνεῖται νά παραδεχθεῖ τή θνητότητά του, τό βέβαιο καί ἀναπόφευκτο τοῦ θανάτου, τό γεγονός ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη εἶναι ὑποταγμένη σέ ἀμετακίνητα ὅρια πού δέν μπορεῖ νά ξεπεράσει. Ὁ περιβάλλων κόσμος, εἴτε ὁ φυσικός εἴτε ὁ ἀνθρώπινος, δέν ἀποσκοπεῖ σέ τίποτε ἄλλο παρά νά ἱκανοποιεῖ ἤ νά ματαιώνει τίς δίχως ὅρια ἐπιθυμίες του.

Συνεπείᾳ τοῦ νεωτερικοῦ ἀτομικισμοῦ καί τοῦ μετανεωτερικοῦ ναρκισσισμοῦ ὁ homo psychologicus τείνει νά καταστεῖ ὁ κυρίαρχος ἀνθρωπολογικός τύπος. Ὁ homo politicus (“πολιτικόν ζῷον” κατά τόν Ἀριστοτέλη ὁ ἄνθρωπος) καί ὁ homo theologicus (“ζῷον θεούμενον” κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο ὁ ἄνθρωπος) ἐκτοπίζονται καί τή θέση τους καταλαμβάνει ὁ homo psychologicus μέ τίς ἀκόρεστες ἐπιθυμίες, συμπλέγματα, ἐνοχές καί πρό παντός μέ τήν πρό οὐδενός ὀρρωδοῦσα τάση του πρός αὐτοπραγμάτωση.

Ἡ σύγχρονη μετανεωτερική κοινωνία ἀδυνατεῖ νά προσφέρει στό σημερινό ἄνθρωπο νόημα ζωῆς καί νόημα θανάτου. Ἀδυνατεῖ νά τοῦ ὑποδείξει Κάτι (μία Ἰδεολογία, ἕνα ὑπερβατικό, ἤ ἔστω ἐμμενές, ἐγκοσμιοκρατικό Πρότυπο, Θεσμό καί Ἀξία) γιά τό ὁποῖο ἀξίζει νά ζήσει καί νά πεθάνει. Ἔτσι ὁ σύγρονος ἄνθρωπος στρέφει ὅλη τή συναισθηματικότητα, ἐνεργητικότητά καί δραστηριότητά του στἠν αὐτοπραγμάτωση καί ἀνάπτυξη τοῦ Ἑαυτοῦ του, τοῦ Ἐγώ του. Τίποτα ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του δέν τόν συγκινεῖ, δέν τόν διεγείρει καί δέν τόν ἐνεργοποιεῖ.

Ὁ σύγχρονος νάρκισσος ἄνθρωπος ζεῖ σ’ἕνα ἀδιάστατο παρόν ἀποκομμένος ἀπό τίς ἱστορικές του ρίζες καί δίχως προοπτική καί μέριμνα γιά τό μέλλον. Ἀδιαφορεῖ γιά ὁτιδήποτε τοῦ κληροδότησε τό παρελθόν καί γιά ὁτιδήποτε θά κληρονομήσει αὐτός στίς ἐπερχόμενες γενεές. Αὐτή ἡ ἔλλειψη ἱστορικῆς συνέχειας, ἡ ἐξάλειψη τῆς αἴσθησης ὅτι ἀνήκουμε σέ μία «διαδοχή γενεῶν πού εἶναι ριζωμένες στό παρελθόν καί ἐπεκτείνονται στο μέλλον» χαρακτηρίζει καί γεννᾶ τήν ναρκισσιστική κοινωνία, ὅπως γράφει ὁ Κρίστοφερ Λάς στό βιβλίο του Ἡ κουλτούρα τοῦ ναρκισσισμοῦ. Νά ζοῦμε στο παρόν, μόνο στο παρόν καί νά καρπούμεθα ἄπληστα ὁτιδήποτε αὐτό μας προσφέρει ἀδιαφορώντας γιά τούς προγενέστερους καί τούς μεταγενέστερους εἶναι τό σλόγκαν τῆς σύγχρονης ναρκισσιστικῆς κοινωνίας. Ὁ μετανεωτερικός νάρκισσος ἄνθρωπος ἔχει μειωμένη ἕως παντελῶς μηδενισμένη ἱστορική, ἐθνική, πολιτική καί θρησκευτική συνείδηση, ἐνῶ παρουσιάζει ὑπερτροφικά ἀνεπτυγμένη καταναλωτική συνείδηση.

Ἡ σύγχρονη ναρκισσιστική συνείδηση εἶναι ἡ «δυστυχισμένη συνείδηση» τοῦ Hegel ἤ μᾶλλον ἡ «δυστυχισμένη συνείδηση» εἶναι προανάκρουσμα τῆς σύγχρονης ναρκισσιστικῆς συνείδησης.Ἡ Ἑγελιανή «δυστυχισμένη συνείδηση» εἶναι ἡ ἀποτραβηγμένη, ἡ ἀποσυρμένη συνείδηση.Περιεχόμενο τῆς «δυστυχισμένης συνείδησης» εἶναι ἡ ἀπουσία περιεχομένου. Ἡ «δυστυχισμένη συνείδηση» δέν ἀναφέρεται σέ τίποτα ἔξω ἀπό αὐτή τήν ἴδια. Ζεῖ μέσα στό κράτος, ἀλλά εἶναι ἀποξενωμένη ἀπό αὐτό. Εἶναι διπλή ἡ ἀπώλεια τῆς «δυστυχισμένης συνείδησης»: ἀπώλεια τοῦ κόσμου καί τοῦ ἑαυτοῦ της. Ἡ μή σχέση τῆς συνείδησης ἐπιφέρει τή σχάση, τό διχασμό, τή δυστυχία τῆς συνείδησης.

Ὁ Edmund Husserl, ὁ θεμελιωτής τῆς φαινομενολογικῆς φιλοσοφίας, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ συνείδηση εἶναι πάντοτε συνείδηση κατινός, κατινός ἑτερογενοῦς, κατινός ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό της. Ὅπως γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Γεωργούλης, ἀναφερόμενος στή Φαινομενολογία, «ἡ ἀνθρώπινη συνείδηση εἶναι κάτι τό ἐλλειπτικό πού παραπέμπει σέ δεδομένα πού στέκονται ἔξω ἀπό αὐτήν. Ἡ ἰδέα τῆς ἀναφορᾶς τῆς συνειδήσεως σέ ἕνα ἑτερογενές δεδομένο θά ὑψωθῆ ἀργότερα σέ οὐσιαστικό γνώρισμά της, τήν περίφημη ἀναφορικότητά της (intentionalitas)». Μάλιστα τό Ἐγώ δέν μπορεῖ νά συγκροτηθεῖ παρά μόνο σέ ἀναφορά καί διαλεκτική σχέση πρός τό Ἐσύ. Μέ τά λόγια τοῦ Κ. Γεωργούλη «κατά τήν ὑπερβατική φαινομενολογία δέν τίθεται πρῶτα τό ἐγώ καί ἔπειτα τό σύ. Εὐθύς ἅμα τεθῆ τό ἐγώ, τίθεται ταυτόχρονα καί τό σύ. Δέν ἠμπορεῖ νά συγκροτηθῆ τό ἐγώ χωρίς διαρκῆ ἀναφορά πρός τό σύ καί τό οὐκ ἐγώ». Ἄλλωστε καί κατά τόν M. Heidegger ἡ “οὐσία” τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως ἔγκειται στόν ἐκ-στατικό χαρακτῆρα της, στή δυνατότητά της νά ἐξίσταται, νά ἐξέρχεται τοῦ ἑαυτοῦ της καί νά ἀναμετρᾶται μέ τήν ἄβυσσο τοῦ Μηδενός ἤ τήν φανέρωση τοῦ Ὄντος.

Ἀλλά καί ἡ Πατερική φιλοσοφία τονίζει ὅτι τό Πρόσωπο, εἴτε θεῖο εἴτε ἀνθρώπινο, συγκροτεῖται σέ ἀναφορά καί σχέση πρός τά ἄλλα Πρόσωπα. Κατά τόν Μ. Ἀθανάσιο “τό θεός τήν φύσιν δηλοῖ∙ τό δέ πατήρ τήν σχέσιν τήν πρός τόν υἱόν”. Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο “οὔτε οὐσίας ὄνομα ὁ πατήρ…οὔτε ἐνεργείας, σχέσεως δέ”. Ὡσαύτως κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης “ἡ τοῦ πατρός κλῆσις οὐκ οὐσίας ἐστί παραστατική, ἀλλά τήν πρός τόν υἱόν σχέσιν ἀποσημαίνει”. Θεμέλιο τῆς Πατερικῆς ἐννοίας τοῦ Προσώπου ἀπετέλεσαν οἱ ἐνδοτριαδικές σχέσεις τῶν θείων ὑποστάσεων. Ὁ Πατήρ εἶναι Πατήρ ἐπειδή γεννᾶ προαιωνίως τόν Υἱό καί ὁ Υἱός εἶναι Υἱός ἐπειδή γεννᾶται προαιωνίως ἀπό τόν Πατέρα. Ἐάν ὁ Πατήρ δέν εἶχε συναΐδιο Υἱό, τίνος θά ἦταν Πατήρ; Τό Ἅγιον Πνεῦμα προέρχεται ἐκπορευτῶς ἐκ μόνου τοῦ Πατρός καί ὁ Πατήρ εἶναι ὁ προαιώνιος προβολεύς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁμοίως καί τά ἀνθρώπινα πρόσωπα συγκροτοῦνται ἀναφορικῶς πρός τά ἄλλα ἀνθρώπινα – ἤ καί θεῖα- πρόσωπα. Ἕνα πρόσωπο, ἀποκομμένο καί ἀποσυνδεδεμένο ἀπό τά ἄλλα πρόσωπα, ἴσον κανένα πρόσωπο κατά τήν Πατερική θεολογία. Unus Christianus, nullus Christianus.

Ἑκ τῶν ἀνωτέρω ἐπισημάνσεων τῆς Ἑγελιανῆς, Φαινομενολογικῆς καί Χριστιανικῆς φιλοσοφίας συνάγεται ὅτι ἡ πλήρωση, ἀνάπτυξη καί ὁλοκλήρωση τῆς ἀνθρωπίνης συνειδήσεως προκύπτει ἀπό τήν ἀναφορά καί συσχέτιση αὐτῆς μέ κάτι (Πρόσωπο, Κράτος, Ἰδεολογία) ἔξω ἀπό αὐτήν. Ἡ ναρκισσιστική αὐτοστροφή καί αὐτοαναφορά τῆς συνειδήσεως συνεπάγεται τήν ἀποδόμηση, ἀλλοτρίωση καί ἐκμηδένισή της.Τό ἐγώ, γιά νά δομηθεῖ, ὁλοκληρωθεῖ, ἀλλά καί νά ἱκανοποιηθεῖ χρειάζεται τό οὐκ ἐγώ. Αὐτοπεριχαράκωση τοῦ ἐγώ στόν ἑαυτό του σημαίνει αὐτοκαταστροφή τοῦ ἐγώ. Ἔτσι δέν πρέπει νά μᾶς ἐκπλήσσει τό σύγχρονο γενικευμένο αἴσθημα τοῦ ἀνικανοποίητου καί τοῦ ἐσωτερικοῦ κενοῦ. Οἱ πρωτοφανεῖς ἀνέσεις καί τά καταναλωτικά ἀγαθά τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ δέν μποροῦν νά ἀντισταθμίσουν τήν ἀπουσία νοήματος καί νά ἄρουν τό γενικευμένο αἴσθημα τῆς ψυχικῆς δυσφορίας καί δυσανεξίας πού διακατέχουν τόν σύγχρονο ἄνθρωπο.

Ἀλλ’ οὔτε καί ἡ καταφυγή στίς ἀνθρώπινες καί ἐρωτικές σχέσεις καί ἡ ὑπερεπένδυση σ’αὐτές τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ἀλλοτρίωσης καί τῆς φθορᾶς πού ἔχουν ὑποστεῖ συνεπείᾳ τοῦ ναρκισσιστικοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, μποροῦν νά τοῦ προσφέρουν καταφύγιο καί θεραπεία. Τοὐναντίον στίς συντριπτικά πλεῖστες περιπτώσεις αὐξάνουν τό ἄγχος, τήν ἀπογοήτευση καί τό ἐσωτερικό κενό του. Εἶναι χαρακτηριστικά ἐπί τοῦ προκειμένου αὐτά πού γράφει ὁ Κρίστοφερ Λάς στό ἀνωτέρω μνημονευθέν βιβλίο του Ἡ κουλτούρα τοῦ ναρκισσισμοῦ: «ἡ λατρεία τῶν προσωπικῶν σχέσεων, πού γίνεται ὁλοένα καί πιό ἔντονη ὅσο ὑποχωρεῖ ἡ ἐλπίδα τῶν πολιτικῶν λύσεων, κρύβει τήν πλήρη ἀπογοήτευση ἀπό τίς προσωπικές σχέσεις, ὅπως ἀκριβῶς ἡ λατρεία τῆς αἰσθησιακότητας συνεπάγεται τήν ἀπάρνηση τῆς αἰσθησιακότητας σέ ὅλες ἐκτός ἀπό τίς πιό πρωτόγονες μορφές της.Ἡ ἰδεολογία τοῦ προσωπικοῦ μεγαλώματος, ἐπιφανειακά αἰσιόδοξη, ἀκτινοβολεῖ βαθιά ἀπελπισία καί παραίτηση. Εἶναι ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων χωρίς πίστη».

Τό διάχυτο πνεῦμα τοῦ ναρκισσισμοῦ ἐπηρεάζει ἀρνητικά προπάντων τό πιό εὐπαθές καί εὐάλωτο τμῆμα τῆς κοινωνίας μας: τά παιδιά καί τούς ἐφήβους. Ἡ παγερή καί ἀδιαπέραστη ἀδιαφορία τῶν μαθητῶν πρός τά προσφερόμενα μορφωτικά ἀγαθά ἀπό τό σύγχρονο σχολεῖο ὀφείλεται ἐν πολλοῖς στήν ἀδυναμία τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου νά προσελκύσει τό ἐνδιαφέρον καί τήν προσοχή τοῦ σύγρονου παιδιοῦ. Τό σύγχρονο παιδί, ἀδυνατώντας νά βρεῖ στηρίγματα στήν οἰκογένεια, τό σχολεῖο, τήν πολιτική καί στήν κοινωνία, ἀποτραβιέται στόν ἑαυτό του, κλείνεται ἑρμητικά ἀπέναντι στόν ἐξωτερικό κόσμο καί κόβει τούς διαύλους ἐπικοινωνίας μ’αὐτόν. Νομίζω ὅτι ἡ εὐρυτάτη διάδοση τῶν ναρκωτικῶν στή σύγχρονη νεολαία ὀφείλεται στήν ἀνάγκη τοῦ παιδιοῦ νά ἐξέλθει τοῦ ἑαυτοῦ του καί νά συναντήσει κάτι πού θά τοῦ φέρει χαρά καί ἱκανοποίηση − ἀσχέτως ἐάν τό τίμημα τοῦ πρόσκαιρου τεχνητοῦ παραδείσου εἶναι καταστροφικό. Εἶναι χαρακτηριστικό αὐτό πού λέγει ἕνας Ἀμερικανός ἔφηβος γιά τή σαγήνη τῶν ναρκωτικῶν: «κυκλοφορεῖς μέ καταπιεσμένα συναισθήματα καί πρέπει κάπου νά τά βγάλεις. Αὐτή εἶναι ἡ γοητεία τῶν ναρκωτικῶν, σέ βγάζουν ἀπό τόν ἑαυτό σου (βλ. π. Βασιλείου Θερμοῦ, Ταραγμένη ἄνοιξη. Γιά μια κατανήση τῆς ἐφηβείας, Ἀθήνα 2008, σελ.75).

Ὅ ναρκισσισμός βρίσκεται στούς ἀντίποδες τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Ἡ φιλαυτία εἶναι ἡ μητέρα καί ἡ ρίζα ὅλων τῶν ψεκτῶν παθῶν. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ὁρίζει τήν φιλαυτία ὡς τήν ἄλογον φιλίαν τοῦ σώματος, ὄχι βέβαια διότι τό σῶμα εἶναι κακό καθ’ἑαυτό, ἀλλά διότι ἀποτελεῖ τό ἔσχατο ὀχυρό τῆς αὐτονομημένης ἔναντι τοῦ Θεοῦ ἀτομικότητας.Ἡ φιλαυτία ἀποτελεῖ τό πρωτογενές πάθος, τήν νοσογόνο πηγή ὅλων τῶν ἄλλων μεμπτῶν παθῶν πού ἀποξενώνουν ἀπό τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους. Γι’ αὐτό καί πρέπει σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη ἀσκητική ἀγωγή νά μεταμορφωθεῖ σέ φιλοθεΐα καί φιλανθρωπία-φιλαδελφΐα.

Εἶναι ἄκρως σημαντικό νά τονισθεῖ ὅτι ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητα εἶναι ἥκιστα ἐνδοστρεφής καί ἐσωτεριστική. Εἶναι δυναμικά στραμμένη ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό μας πρός τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους. Ὁ Σεβασμιώτατος π. Ἰωάννης Ζηζιούλας ὑπογραμμίζει ἐπί τοῦ προκειμένου τά ἑξῆς ἀξιοσημείωτα: «Ἐκεῖνο πού θά σχολιάσω τώρα εἶναι τό ἐρώτημα τό σχετικό μέ τή συνείδηση (ἄν ἡ ἔννοια ὑπάρχει στο Μάξιμο)…Ἄν κατάλαβα καλά τό Μάξιμο καί τούς Πατέρες τῆς Ἀνατολῆς, σέ ἀντιδιαστολή μέ τόν Αὐγουστίνο καί τούς Πατέρες τῆς Δύσεως, ἡ κάθε μορφή ἐνδοστρέφειας καί αὐτοσυνειδησίας θεωρεῖται κακό. Ὄχι μόνο δέν θεραπεύει, ἀλλά ἐνισχύει τήν φιλαυτία, ἐνισχύει τήν ἀπασχόληση μέ τόν ἑαυτό μας. Εἶναι ἡ ἑρμηνεία πού δίνω ἐγώ στήν ἀντίληψη καί τή στάση αὐτή τῶν Ἑλλήνων Πατέρων.Γενικά στόν Μάξιμο, δέν βλέπω πουθενά καμιά ἄσκηση αὐτοεξετάσεως καθώς καί σέ ὅλους τούς Πατέρες τῆς Ἀνατολῆς, ἐνῶ στή Δύση ἀρχίζει μέ τίς Ἐξομολογήσεις τοῦ Αὐγουστίνου, οἱ ὁποῖες εἶναι ἕνα φαινόμενο πού δέν τό βλέπουμε στήν Ἀνατολή, νά ἀναπτύσσεται αὐτή ἡ ἐνδοστρέφεια, νά συνειδητοποιῶ δηλαδή τί εἶμαι, τί κάνω κλπ.Ἡ δική μου ἑρμηνεία τῆς ἀπουσίας αὐτῆς, ἡ ὁποία μπορεῖ νά εἶναι λανθασμένη, εἶναι ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνο πράγμα γιά τή θεραπεία, ἡ ἐνασχόληση μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τά βάθη τῆς συνειδήσεώς μας. Ἄλλο πράγμα εἶναι βέβαια ἡ ἐγρήγορση, στήν ὁποία πρέπει νά βρίσκεται διαρκῶς ἡ συνείδησή μας ὡς πρός τήν ἁμαρτωλότητά μας. Ἡ πάλη κατά τῶν παθῶν μᾶς ὁδηγεῖ στή συνείδηση ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί καί ἔχουμε ἀνάγκη τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Αὐτό μᾶς στρέφει τελικά ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό μας, πρός τό Θεό. Ἀντίθετα, μιά ναρκισσιστική ἐνδοστρέφεια μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει τελικά ἀκόμα καί στήν ἀπελπισία».

Ὁ ὀρθόδοξος ἀσκητής, ἀκόμα καί ὁ ἡσυχαστής πού ἀπεκλείθη εἰρωνικά ἀπό τόν Λατινόφρονα Βαρλαάμ ὀμφαλοσκόπος, δέν ἔχει ὡς ἀντικείμενο προσοχῆς καί ἐνασχολήσεως τόν ἑαυτό του, ἀλλά τόν Χριστό, παρέχοντας ὡς τροφή τοῦ νοῦ του τή μονολόγιστη προσευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».

πηγή: Αντίφωνο, πρώτη δημοσίευση περιοδικό «Ευθύνη», Φεβρουάριος 2009

Ὁ Μ. Βασίλειος κι ὁ παραµορφωµένος Χριστιανισµὸς, Κόντογλου Φώτης

Θέλω νὰ µιλήσω γιὰ τὸν ἅγιο Βασίλειο, ἀλλὰ νὰ µὴν πῶ τὰ συνηθισµένα ποὺ λένε ὅσοι γράφουνε γι’ αὐτὸν τὸν ἀληθινὰ Μέγαν ἅγιο. Προπάντων κάποιοι θεολόγοι φραγκοδιαβασµένοι, ποὺ δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει σχεδὸν καθόλου ἡ ἁγιότητά του κ’ ἡ κατὰ Θεὸν σοφία του, ἀλλὰ ἡ “θύραθεν” σοφία του, ἡ γνώση ποὺ εἶχε στὰ ἑλληνικὰ γράµµατα, στὴ ρητορικὴ καὶ στ’ ἄλλα ἐφήµερα καὶ ἐξωτερικὰ στολίδια αὐτῆς τῆς βαθειᾶς ψυχῆς, λησµονώντας τί γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τὴν κοσµικὴ σοφία, ποὺ τὴ λέγει “µωρίαν παρὰ τῷ Θεῷ”.

Γιὰ τοὺς τέτοιους, ἡ φιλοσοφία εἶναι σεβαστή, µάλιστα περισσότερο ἀπὸ τὴ θρησκεία κι’ ἂς θέλουνε νὰ τὸ κρύψουνε, ἡ ἐπιστήµη πιὸ πειστικὴ ἀπὸ τὴν πίστη, ἡ ἀρχαιότης πιὸ σπουδαῖο οἰκόσηµο ἀπὸ τὸν Χριστιανισµό. Γι’ αὐτό, ὅλα τὰ µετρᾶνε µ’ αὐτὰ τὰ µέτρα. Ἡ ἀξία τῶν ἁγίων Πατέρων δὲν ἔγκειται στὴν ἁγιότητά τους, ἀλλὰ στὸ κατὰ πόσον εἶναι δεινοὶ ρήτορες, δεινοὶ συζητηταί, δυνατοὶ στὸ µυαλό, µ’ ἕνα σύντοµον λόγο, κατὰ πόσον ἔχουνε ὅσα ἐκτιµοῦσε καὶ ἐκτιµᾷ ἡ ἁµαρτωλὴ ἀνθρωπότητα κι’ ὅσα εἶναι ἢ περιττὰ γιὰ τὸ χριστιανό, ἢ βλαβερά, κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Μὰ δὲν πάει νὰ λέγῃ τὸ Εὐαγγέλιο! Αὐτοὶ οἱ διδάσκαλοι τοῦ λαοῦ δὲν ρωτᾶνε τίποτα, αὐτοὶ τραβᾶνε τὸ χαβά τους.

Τὸν Παῦλο, ποὺ εἶχε πῆ χίλιες φορὲς καὶ κατὰ χίλιους τρόπους πὼς ἡ γλωσσικὴ ἐπιτηδειότητα δηλ. ἡ ρητορεία, εἶναι ψεύτικη καὶ δὲν τὴ θέλει ὁ Χριστός, αὐτοί, σώνει καὶ καλά, µὲ τὸ ζόρι, τὸν ἀνακηρύξανε “µέγαν ρήτορα”, αὐτὸν ποὺ εἶπε λ.χ. “οὐ γὰρ ἀπέστειλέ µε ὁ Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ’ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα µὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ”, καὶ ποὺ γράφει στοὺς Κολοσσαεῖς: “Βλέπετε (προσέξετε) µὴ τὶς ὑµᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσµου, καὶ οὐ κατὰ Χριστόν”. Αὐτοὶ ὅµως ποὺ ἐξηγοῦνε στὸ λαὸ τὴν Ἁγία Γραφή, εἶναι κουφοὶ καὶ τυφλοί, ἢ κάνουνε πὼς δὲν ἀκοῦνε καὶ δὲν βλέπουνε, κι’ αὐτὸν ποὺ εἶπε πὼς ἡ φιλοσοφία εἶναι “κενὴ ἀπάτη”, τὸν ἀνακηρύξανε µέγαν φιλόσοφον, στοχαστήν, τετραπέρατον ἐγκέφαλον “κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσµου, καὶ οὐ κατὰ Χριστόν”. Θέλουνε νὰ τὸν κάνουνε “ἐφάµιλλον τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων οἵτινες ἐδόξασαν τὴν ἀνθρωπότητα”, ὥστε νὰ ἔχῃ κι’ ὁ Χριστιανισµὸς κάποιους µεγάλους νόας κι’ ὄχι µοναχά τοὺς πτωχοὺς τῷ πνεύµατι, τὰ φτωχαδάκια, τοὺς ἀγράµµατους Ἀποστόλους, τοὺς ἁπλοϊκοὺς ἀσκητάδες, τοὺς εὐκολόπιστους µάρτυρες καὶ ἁγίους.

Τοὺς τέτοιους ψευτοχριστιανοὺς τοὺς τρώγει ἡ περηφάνια, ἡ κοσµικὴ µαταιοδοξία, ἐπειδὴ εἶναι αὐτοὶ ποὺ λέγει ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος “εἰκῇ φυσιούµενοι ὑπὸ τοῦ νοὸς τῆς σαρκὸς αὐτῶν”, καὶ “ἐν σαρκὶ ὄντες” καὶ τὰ σαρκικὰ τιµῶντες, θέλουν “Θεῷ ἀρέσαι”. Τὸν Παῦλο ποὺ εἶπε τὸν φοβερὸ τοῦτον λόγο “πᾶν ὃ οὐκ ἐκ πίστεως, ἁµαρτία ἐστὶν” δηλ. “ὅ,τι δὲν προέρχεται ἀπὸ τὴν πίστη, εἶναι ἁµαρτία”, µὲ τὴ µικρόλογη διάνοιά τους, τὸν κατεβάσανε στὰ µέτρα τους, κάνοντάς τον λογοκόπο ρήτορα, φιλόσοφο, κοινωνιολόγο, πολιτικό, διοργανωτή, ψυχολόγο, παιδαγωγό, καιροσκόπο, ἐπειδὴ αὐτὰ καταλαβαίνουνε, κι’ αὐτὰ εἶναι οἱ πιὸ µεγάλοι τίτλοι ποὺ µποροῦνε νὰ φαντασθοῦνε. Μὲ πιὸ γερὰ λόγια καὶ πιὸ καθαρά, ζωηρὰ καὶ τρανταχτά, δὲν µποροῦσε νὰ τοὺς πῆ αὐτὰ τὰ πράγµατα κανένα στόµα, παρεκτὸς ἀπὸ τὸν Παῦλο, καὶ ὅµως δὲν πήρανε χαµπάρι οἱ καινούριοι γραµµατεῖς. Ἂς εἶναι τὰ λόγια του σὰν σφυριὰ ποὺ κοπανᾶνε τὰ ξερὰ καύκαλά τους, ἐκεῖνοι: τὸ γουδὶ τὸ γουδοχέρι.

Ἄκουσε πῶς µιλᾶ ὁ Παῦλος γιὰ τὴν ἀρχαία σοφία: “Ἐπειδὴ (γὰρ) ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσµος διὰ τῆς σοφίας (φιλοσοφίας) τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς µωρίας τοῦ κηρύγµατος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. Ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σηµεῖον αἰτοῦσι, καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, ἡµεῖς δὲ κηρύσσοµεν Χριστὸν ἐσταυρωµένον, Ἰουδαίοις µὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ µωρίαν...”. Λοιπόν, ἰδοὺ τί λέγει ὁ Παῦλος καὶ τί διδάσκουνε οἱ ἐξηγητὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ Παύλου, δηλαδὴ τὴ µεµωραµένη σοφία, ποὺ θεωρεῖ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ µωρία.

Δείχνω µεγάλη ἐπιµονὴ σ’ αὐτὸ τὸ ζήτηµα, γιατί αὐτοὶ ποὺ θέλουνε νὰ νοθέψουνε τὸ κατακάθαρο νερὸ τοῦ Εὐαγγελίου, “τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν τὸ ἁλλόµενον εἰς ζωὴν αἰώνιον”, µὲ τὰ βαλτόνερα τῆς γνώσης καὶ τῆς ἀρχαίας φιλοσοφίας ποὺ πίνανε κεῖνον τὸν καιρὸ οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι, “οἱ µὴ ἔχοντες ἐλπίδα”, χωρὶς νὰ ξεδιψάσουνε, αὐτοὶ λοιπὸν οἱ τυφλοὶ ὁδηγοὶ στραβώνουνε τὸν κόσµο, καὶ γίνουνται αἰτία µὲ τὶς θεωρίες τους νὰ πέφτουνε οἱ νέοι στὴν ἀπιστία, γιατί ψυχὲς ποὺ θρέφονται µὲ τὴν “κενὴ ἀπάτη”, ποῦ θὰ καταντήσουνε παρὰ στὴν ἀπιστία, ὁµολογηµένη ἢ ἀνοµολόγητη;

Ὅλα αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ τὸν παραµορφωµένο Χριστιανισµὸ ποὺ µαθαίνουν ὅσοι δασκαλεύονται στὰ πανεπιστήµια τῆς Δύσης, ποὺ εἶναι ἡ πατρίδα τοῦ ὀρθολογισµοῦ καὶ τοῦ οὑµανισµοῦ, κ’ ὕστερα τὸν φέρνουνε αὐτὸ τὸν ὀρθολογιστικὸ Χριστιανισµὸ σ’ ἐµᾶς. Γιατί ἔχουµε τὴν κατάρα νὰ µαθαίνουνε ὅλα τὰ δικά µας ἀπὸ τοὺς ξένους, ἀκόµα καὶ τὴν ἀρχαία γλῶσσα.

Γυρίζω πάλι στὸν Παῦλο, γιὰ νὰ πάρω ἀπ’ αὐτὸν κι’ ἄλλα θεόπνευστα λόγια ποὺ βγάζουνε ψεῦτες αὐτοὺς τοὺς φραγκοσπουδασµένους οὑµανίστες ψευτοχριστιανούς. Καὶ παίρνω ὅλο λόγια τοῦ Παύλου, γιατί σ’ αὐτὸν τὸν ἅγιο φανερώνουνε τὴν περισσότερη ἐκτίµησή τους, ἐπειδή, µὲ τὰ µέτρα ποὺ τὸν κρίνουνε, βρίσκουνε σ’ αὐτὸν περισσότερη ἐγκόσµια γνώση, κοινωνικὴ δραστηριότητα, ρητορικὴ δεινότητα, µεθοδικότητα, ψυχολογικὴ ὀξύτητα, κι’ ἕνα σωρὸ ἄλλα τέτοια ποὺ τὰ ἐκτιµοῦνε πολύ, χωρὶς νὰ µποροῦνε νὰ δοῦνε οἱ θεότυφλοι πὼς ὁ Παῦλος εἶναι ὁ µεγαλύτερος καὶ σφοδρότερος ἐχθρὸς καὶ κατακριτὴς τῆς στραβῆς ἀντίληψης ποὺ ἔχουνε γιὰ τὴ χριστιανικὴ θρησκεία.

Γράφει λοιπὸν ὁ θεόγλωσσος Παῦλος καὶ ρωτᾷ: “Ποῦ σοφός; Ποῦ γραµµατεύς; Ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; (δηλ. τῆς κοσµικῆς σοφίας). Οὐχὶ ἐµώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσµου τούτου;” Σὰν νὰ λέγη: “Ποιὸς ἀπὸ τοὺς σοφούς τοῦ κόσµου τούτου, ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους καὶ τοὺς δεινοὺς συζητητάς, µὲ τὴ διαλεκτική τους, θὰ µπορέση νὰ συζητήση, ἢ κἄν νὰ καταλάβη αὐτὰ ποὺ λέµε ἐµεῖς οἱ µωροί, ἐµεῖς ποὺ δὲν γνωρίζουµε τὰ µαστορικὰ γυρίσµατα τῆς διαλεκτικῆς, ἐµεῖς οἱ ἀπαίδευτοι ἀνατολίτες, κι’ ὄχι κατὰ βάθος ἐµεῖς, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ λέγει τὸ Πνεῦµα τὸ Ἅγιον µὲ τὸ στόµα µας;”

Καὶ παρακάτω γράφει: “Σοφίαν δὲ λαλοῦµεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδὲ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου, τῶν καταργουµένων”. Ποιοὶ εἶναι οἱ ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου, οἱ καταργούµενοι, παρὰ οἱ φιλόσοφοι κ’ οἱ ρήτορες κ’ οἱ ἄλλοι λογῆς-λογῆς µαστόροι τῆς κοσµικῆς λογοτεχνίας, ποὺ τὰ σκοτεινὰ φῶτα τους, λένε οἱ τυφλοὶ διδάσκαλοι τοῦ λαοῦ πὼς χρειάζονται στὸ χριστιανό, σὰν νὰ µὴν τοὺς φθάνη τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ λέγει “ἂν τὸ φῶς ποὺ ἔχουνε µέσα τους (οἱ τέτοιοι) εἶναι σκοτάδι, τὸ σκοτάδι τους πόσο πρέπει νὰ εἶναι;”

Λοιπόν, κατὰ τὸ πνεῦµα “τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ καταργουµένου” ἑορτάζουνε καὶ δοξάζουνε καὶ τὸν ἅγιον Βασίλειον, ὄχι σὰν ἅγιον καὶ ἀγωνιστὴ τῆς ἀληθινῆς θρησκείας, ἀλλὰ σὰν συγγραφέα “καλλιεπῶν συγγραµµάτων”, “σοφὸν ἠθικολόγον καὶ παιδαγωγόν, λάτρην τῆς ἑλληνικῆς σοφίας”.

Ἀλλὰ πόσο σύµφωνος εἶναι ὁ ἅγιος µὲ κείνους ποὺ τὸν δοξάζουνε γιὰ τὴν ἑλληνοµάθειά του καὶ γιὰ τὴν ἐκτίµηση ποὺ εἶχε στὴν ἀρχαία σοφία, τὸ φανερώνουνε τὰ παρακάτω λόγια ἀπὸ µία ἐπιστολὴ ποὺ ἔγραψε στὸν Εὐστάθιο ἐπίσκοπο Σεβαστείας:

“Ἐγώ, γράφει, ἀφοῦ ξόδεψα πολὺν καιρὸν στὰ µάταια πράγµατα, κι’ ἀφοῦ ὅλη σχεδὸν τὴ νεότητά µου τὴ χάλασα µὲ τὸ νὰ κοπιάζω γιὰ πράγµατα ἀνώφελα (ἀδιαφόρετα), καταγινόµενος νὰ µελετῶ τὰ µαθήµατα τῆς “παρὰ τοῦ Θεοῦ µωρανθείσης σοφίας”, ἐπειδὴ κάποτε ξύπνησα σὰν νὰ κοιµόµουνα σὲ βαθὺν ὕπνο, καὶ ἄνοιξα τὰ µάτια µου στὸ θαυµαστὸ φῶς τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου κ’ εἶδα καλὰ πὼς ἤτανε ἄχρηστη “ἡ σοφία τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουµένων”, ἀφοῦ ἔκλαψα πολὺ γιὰ τὴν ἐλεεινὴ ζωή µου, παρακαλοῦσα τὸ Θεὸ νὰ µὲ χειροκρατήση γιὰ νὰ φωτισθῶ στὰ δόγµατα τῆς εὐσέβειας. Καὶ πρὶν ἀπ’ ὅλα προσπάθησα νὰ ἀποκτήσω κάποια ἠθικὴ διόρθωση, ἐπειδὴ εἶχε πάθει µεγάλη διαστροφὴ ἡ ψυχή µου ἀπὸ τὴ συναναστροφή µου µὲ τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους. Διάβασα λοιπὸν τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ σὰν εἶδα πὼς ἐκεῖ µέσα εἶναι γραµµένο πὼς συντείνει πολὺ στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου τὸ νὰ πουλήση τὰ ὑπάρχοντά του καὶ νὰ τὰ µοιράση στοὺς φτωχοὺς ἀδελφούς του καὶ νὰ ζῇ χωρὶς νὰ φροντίζῃ καθόλου γιὰ τούτη τὴ ζωή, καὶ νὰ µὴν προσηλώνεται ἡ ψυχὴ στὰ ἐπίγεια ἀπὸ καµµιὰ συµπάθεια, παρακαλοῦσα νὰ εὕρω κάποιον ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ νὰ διάλεξε αὐτὸν τὸ δρόµο στὴ ζωή του, ὥστε, µαζὶ µ’ αὐτόν, νὰ ταξιδέψω καὶ νὰ περάσω τούτη τὴν περαστικὴ φουρτούνα τῆς ζωῆς”.

Ἀλλὰ ποιὸς δίνει σηµασία σ’ αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος; Ἐµεῖς κάναµε ἕνα δικό µας Χριστιανισµό, ἕνα βολικό, ἕναν ἀνθρωπινὸ καὶ λογικὸ Χριστιανισµό, ὅπως λέγει ὁ µεγάλος Ἱεροεξεταστὴς τοῦ Ντοστογιέφσκη, γιατί ὁ Χριστιανισµὸς ποὺ δίδαξε ὁ Χριστὸς εἶναι ἀνεφάρµοστος, ἀπάνθρωπος. Ἐµεῖς, ἀντὶ ν’ ἀνέβουµε πρὸς τὸν Χριστό, ποὺ λέγει “ἐγὼ σὰν ὑψωθῶ, θὰ σᾶς τραβήξω ὅλους πρὸς ἐµένα”, τὸν κατεβάσαµε ἐκεῖ ποὺ βρισκόµαστε ἐµεῖς, καὶ κάναµε ἕνα Χριστιανισµὸ σύµφωνο µὲ τὶς ἀδυναµίες µας, µὲ τὰ πάθη µας, µὲ τὶς κοσµικὲς φιλοδοξίες µας, καὶ δώσαµε καὶ στοὺς ἁγίους τὰ προσόντα ποὺ ἐκτιµοῦµε καὶ ποὺ θαυµάζει ἡ ὑλοφροσύνη µας, τοὺς κάναµε φιλοσόφους, ρήτορας, πολιτικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, ἐπιστήµονες κ.λπ. Ὁ µεγάλος Ἱεροεξεταστής, σὰν πήγανε µπροστά του τὸν Χριστὸ (ποὺ πρόσταξε νὰ τὸν πιάσουνε, ἐπειδὴ ξανακατέβηκε στὴ γῆ καὶ τὸν ἀκολουθοῦσε ὁ κόσµος), τοῦ εἶπε: “Τὸν καιρὸ ποὺ ἦρθες στὸν κόσµο ἔφερες στοὺς ἀνθρώπους µιὰ θρησκεία σκληρή, ἀνεφάρµοστη, ἀπάνθρωπη. Ἐµεῖς τὴν κάναµε βολική, ἀνθρωπινή. Τί ξαναῆρθες νὰ κάνῃς πάλι στὸν κόσµο; Νὰ µᾶς τὴ χαλάσης, µόλις τὴ βάλαµε στὸ δρόµο; Γι’ αὐτό, θὰ διατάξω νὰ σὲ κάψουνε ἐν ὀνόµατί σου, σὰν αἱρετικόν”.

Ὁ βολικός, ὁ ἀνθρωπινὸς Χριστιανισµός, αὐτὸ τὸ ἀνθρώπινο κατασκεύασµα, εἶναι ἡ συχαµερὴ παραµόρφωση ποὺ ἔπαθε τὸ Εὐαγγέλιο ἀπὸ τὴν πονηρὴ ὑλοφροσύνη τῆς σαρκός.

http://www.agiazoni.gr

Πατερικός

Προβλέψεις 2020

Το έτος προεδρικών εκλογών στις Η.Π.Α., θα είναι μία πολύ δύσκολη χρονιά – με σημαντικές οικονομικές, μεταναστευτικές και γεωπολιτικές εξελίξεις, οι οποίες θα κρίνουν τόσο το μέλλον του πλανήτη, όσο και της πατρίδας μας. Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε προετοιμασμένοι μεν για τα χειρότερα, αλλά ευχόμενοι τα καλύτερα – αφού δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα, στη μακραίωνη ιστορία της σε μία από τις πιο προβληματικές περιοχές του πλανήτη, αντιμετωπίζει τέτοιες ασύμμετρες καταστάσεις.

Ανάλυση

Είναι φανερό πως το μεγαλύτερο πρόβλημα παγκοσμίως είναι τα βουνά των χρεών που συσσωρεύονται συνεχώς τις τελευταίες δεκαετίες – ειδικά μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Σύμφωνα με την IIF, στα τέλη του 2019 θα υπερβούν τα 255 τρις $ (γράφημα, πηγή) – ενώ η Bank of America/Merrill Lynch υπολόγισε πως μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers τα κράτη αύξησαν τα χρέη τους κατά 30 δις $, οι εταιρείες κατά 25 δις $, τα νοικοκυριά κατά 9 δις $ και οι τράπεζες μόλις κατά 2 δις $, αφού στηρίχθηκαν (διασώθηκαν) από τα κράτη.

Οι βασικές αιτίες της αύξησης των χρεών είναι (α) η μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων, καθώς επίσης (β) τα προγράμματα ποσοτικής διευκόλυνσης των κεντρικών τραπεζών (QE) – τα οποία απορροφήθηκαν κυρίως από το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού. Τα χρήματα αυτά κατευθύνθηκαν στις αγορές παγίων (μετοχές, ακίνητα) και όχι στην παραγωγή, προκαλώντας σε αυτές εν πρώτοις πληθωρισμό – ενώ το αποτέλεσμα ήταν αφενός μεν να δημιουργηθούν θηριώδεις φούσκες, αφετέρου να προκληθεί η μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου στην παγκόσμια ιστορία από τα κάτω προς τα επάνω.

Το μεγαλύτερο μέρος τώρα του παγκοσμίου κρατικού χρέους αφορά τις Η.Π.Α., στις οποίες πλησιάζει τα 22 τρις $, έχοντας αυξηθεί κατά 10,6 τρις $ από το 2008 – ενώ ταυτόχρονα δεν έχουν σταματήσει ποτέ να αυξάνονται μετά το 1950 τα χρέη των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών (πηγή). Θα μπορούσε βέβαια να θεωρηθεί βιώσιμο το χρέος, εάν χρησιμοποιούταν για παραγωγικούς σκοπούς, αυξάνοντας έτσι ταχύτερα το ΑΕΠ – κάτι που όμως δεν συμβαίνει, αφού οδηγείται κυρίως στην εξυπηρέτηση των τόκων και άλλων δαπανών.

Το συνολικό χρέος της Κίνας βέβαια αποτελεί ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, έχοντας ήδη υπερβεί το 300% του ΑΕΠ της σύμφωνα με την IIF (γράφημα), με κέντρο βάρους τις επιχειρήσεις – ενώ το ΑΕΠ της συνεχίζει να επιβραδύνεται μετά το 2011, έχοντας μειωθεί στο 6% το τρίτο τρίμηνο του 2019. Κατά την ίδια την Κίνα, το συνολικό χρέος της έφτασε στο 251,1% του ΑΕΠ της το ίδιο τρίμηνο, έχοντας αυξηθεί κατά 1,6% από το προηγούμενο – κυρίως από τα νοικοκυριά της.

Περαιτέρω, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα (πηγή) θα βιώσουμε πολύ σύντομα το τέταρτο μεγάλο επεισόδιο αύξησης του χρέους, από αυτά που σημειώθηκαν σε περισσότερες από 100 χώρες μετά το 1970 – όπου το πρώτο ήταν η κρίση χρέους της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του 1980, το δεύτερο η ασιατική κρίση στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και το τρίτο η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2009. Κατά την ίδια,

«Η αύξηση του χρέους παγκοσμίως είναι ήδη μεγαλύτερη, ταχύτερη και ευρύτερη σε σχέση με τα προηγούμενα τρία κύματα. Το γεγονός αυτό αποτελεί έναν από τους κύριους δείκτες επερχομένων κρίσεων και οφείλει να ανατρέψει τον εφησυχασμό που είναι εμφανής διεθνώς στη χάραξη της μακροοικονομικής πολιτικής σήμερα».

Βέβαια τα χαμηλά έως και μηδενικά επιτόκια διευκολύνουν τη βιωσιμότητα του χρέους βραχυπρόθεσμα, αφού ο ρυθμός ανάπτυξης είναι υψηλότερος τους – δημιουργώντας όμως προβλήματα σε άλλους τομείς, όπως στις τράπεζες, στις ασφάλειες και στα συνταξιοδοτικά ταμεία, ενώ αυξάνουν επικίνδυνα τις φούσκες στα πάγια περιουσιακά στοιχεία (μετοχές, ακίνητα κλπ). Εν τούτοις, με το χρέος σε αυτά τα δυσθεώρητα ύψη (το ελληνικό πολύ περισσότερο), ακόμη και μία μικρή αύξηση των επιτοκίων θα προκαλούσε έκρηξη στα δημόσια ελλείμματα και στα επίπεδα του χρέους – επειδή θα απαιτούταν νέος δανεισμός για την κάλυψη των τόκων. Επομένως δεν είναι απίθανο να χαθεί ο έλεγχος, όσο και αν προσπαθούν οι κεντρικές τράπεζες να το αποφύγουν – όπως συνέβη πρόσφατα με τα repos (ανάλυση).

Κατά τον πρόεδρο τώρα της Παγκόσμιας Τράπεζας, «οι αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες είναι ήδη πιο ευάλωτες συγκριτικά με την τελευταία κρίση» – σημειώνοντας πως η Αργεντινή ευρίσκεται σε κατάσταση επιλεκτικής χρεοκοπίας, η Βραζιλία αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα όπως αρκετές άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, τα ομόλογα της Ν. Αφρικής έχουν υποβαθμιστεί σε «σκουπίδια» από τις εταιρείες αξιολόγησης, ενώ η μεγαλύτερη επιχείρηση της αδυνατεί να εξυπηρετήσει δάνεια 30 δις $, ο Λίβανος είναι στην ουσία χρεοκοπημένος, το νόμισμα της Τουρκίας υποτιμάται ξανά ενώ τα ελλείμματα της αυξάνονται, η Ινδία παρουσίασε σημαντική πτώση του ρυθμού ανάπτυξης της κοκ.

Συνεχίζοντας, το μεγαλύτερο πρόβλημα μεταξύ των ανεπτυγμένων οικονομιών θα εμφανισθεί στην Ευρώπη (άρθρο) που παραμένει στάσιμη – κυρίως λόγω της Γερμανίας, η οποία αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό της τομέα και τώρα στην αυτοκινητοβιομηχανία της. Ήδη κλιμακώνονται οι απολύσεις και στους δύο κλάδους – ενώ, λόγω της δομής της οικονομίας της (εξαγωγές της τάξης του 50% του ΑΕΠ της), θα είναι η πρώτη που θα εμφανίσει σημαντική υποχώρηση του ΑΕΠ της, σε περίπτωση παγκόσμιας ύφεσης.

Εάν δε η Μ. Βρετανία επιλέξει τελικά το σκληρό BREXIT (=χωρίς συμφωνία με την ΕΕ), η Γερμανία θα το πληρώσει πανάκριβα – λόγω των εξαγωγών της στη χώρα, καθώς επίσης του μεγάλου πλεονάσματος στο διμερές ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (της τάξης των 50 δις $ υπέρ της Γερμανίας). Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε εδώ πως οι Γερμανοί έχουν ήδη αρχίσει να ενοχοποιούν τους ξένους μετανάστες για τα προβλήματα τους – ειδικά όταν διαπιστώθηκε πως τα χρήματα που πληρώνουν γενικά για τους ξένους διπλασιάσθηκαν στα 12,62 δις € το 2019! (πηγή). Επίσης πως προβλέπεται μεγάλη πολιτική αστάθεια στη χώρα – κάτι που έχει σημαντικές συνέπειες σε θέματα χρηματοδότησης, αφού οι αγορές καθίστανται αυτόματα επιφυλακτικές.

Εν προκειμένω, το μεταναστευτικό αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη απειλή για την Ευρώπη, μετά την οικονομία – γεγονός που έχει οδηγήσει στην επανεμφάνιση διαφόρων (ενδεχομένως) θεωριών συνωμοσίας, όπως του σχεδίου KALERGI (άρθρο). Πρώτα μεγάλα θύματα είναι η Σουηδία που κινδυνεύει από έναν εμφύλιο μεταναστευτικό πόλεμο  και η Ελλάδα – με τη χώρα μας να είναι αντικείμενο ενός βίαιου εποικισμού, στα πλαίσια του ασύμμετρου υβριδικού πολέμου που της έχει κηρύξει η Τουρκία.

Δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει τη δειλή πολιτική του κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία, με πολύ μεγάλες πιθανότητες να συρθεί στο Διεθνές Δικαστήριο – χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει κάποιο θέμα που θα μπορούσε να επιλύσει εκεί. Όσον αφορά την Ευρώπη, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με την ύπαρξη ενός μεταναστευτικού σχεδίου Soros, ήδη πριν τη μαζική μετανάστευση του 2015 – το οποίο θα εντατικοποιηθεί το 2020, παράλληλα με την αύξηση των ισλαμικών τρομοκρατικών επιθέσεων σε κράτη όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία.

Περαιτέρω, φωτεινή εξαίρεση όσον αφορά την οικονομία και όχι μόνο αποτελεί η Ρωσία, η οποία κατάφερε να αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό την παραγωγή της μετά τις κυρώσεις του 2014, κυρίως τον πρωτογενή τομέα  – κάτι που απεικονίζεται στο δείκτη του χρηματιστηρίου της που εμφάνισε τη μεγαλύτερη άνοδο διεθνώς (γράφημα). Εύλογα λοιπόν θεωρείται πως το 2020 θα είναι η χρονιά του ρουβλίου – σημειώνοντας πως πάντα υπάρχει η πιθανότητα να υιοθετήσει το χρυσό ρούβλι, κρίνοντας από τις αυξημένες αγορές χρυσού εκ μέρους της κεντρικής της τράπεζας (επίσης από τις συνεχιζόμενες προσπάθειες της να ανεξαρτητοποιηθεί από το δυτικό σύστημα του χρέους).

Ήδη η Ρωσία έχει απομακρυνθεί από το δυτικό διατραπεζικό σύστημα πληρωμών Swift, ενώ δοκιμάζει τη λειτουργία δικού της διαδικτύου – σημειώνοντας πως το πετροδολάριο δέχεται τις επιθέσεις κυρίως της Κίνας με το πετρογουάν, αφού προηγουμένως κερδήθηκε σε κάποιο βαθμό η μάχη της Σαουδικής Αραβίας εις βάρος του δολαρίου, μετά την επιτυχημένη γεωπολιτική (στρατιωτική) επέμβαση της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται δε για τη μεγαλύτερη αλλαγή που συνέβη το 2019, ειδικά αφού ακόμη και το Ιράν κατάφερε να αντισταθεί με επιτυχία στις τεράστιες οικονομικές πιέσεις (κυρώσεις) που του ασκήθηκαν από τις Η.Π.Α. και από τις χώρες της δυτικής Ευρώπης – έχοντας τελικά καταφέρει να στηρίξει την Υεμένη, όσον αφορά τον πόλεμο που της κήρυξε η Σαουδική Αραβία (ανάλυση).

Η Δύση βέβαια και το Ισραήλ εξακολουθούν να προσπαθούν να αλλάξουν προς όφελος τους τις συνθήκες στη Μέση Ανατολή – εκμεταλλευόμενοι την οικονομική και πολιτική κρίση του Λιβάνου και του Ιράκ. Εν τούτοις δεν φαίνεται πως θα τα καταφέρουν, ειδικά εάν οι Η.Π.Α. αποχωρήσουν τελικά από το Αφγανιστάν – ενώ η επιρροή της Κίνας και της Ρωσίας αυξάνεται συνεχώς σε ολόκληρη την περιοχή. Η Αυστραλία και ο Καναδάς συνεχίζουν να έχουν φούσκες ακινήτων, όπως επίσης η Σουηδία – ενώ η Ιαπωνία διατηρείται βιώσιμη από την κεντρική της τράπεζα που έχει τυπώσει τεράστιες ποσότητες νέων χρημάτων, διενεργώντας το μεγαλύτερο νομισματικό πείραμα όλων των εποχών.

Η Τουρκία

Συνεχίζοντας, οφείλουμε να ασχοληθούμε ειδικά με την Τουρκία, αφού αποτελεί μία μεγάλη πλέον απειλή για την Ελλάδα, σε μία εποχή που η χώρα μας ευρίσκεται σε μία εξαιρετικά άσχημη οικονομική και στρατιωτική κατάσταση (ανάλυση) – σημειώνοντας μία ακόμη ανευθυνότητα των κυβερνήσεων των εγκληματικών μνημονίων, οι οποίες δεν εξαίρεσαν τουλάχιστον τις αμυντικές δαπάνες από τις θηριώδεις περικοπές του προϋπολογισμού μας που οδήγησαν στην κατάρρευση του ΑΕΠ και στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.

Δεν φτάνει δηλαδή που παρέδωσαν αμαχητί τη δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία, με τη δημιουργία του ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟΥ και της ΑΑΔΕ εκ μέρους των Γερμανών, παράλληλα με τη ληστεία των δανειοληπτών από τις τράπεζες που θα ολοκληρωθεί με το σχέδιο Ηρακλής, αλλά αποδυνάμωσαν επί πλέον την άμυνα της χώρας μας – όταν την ίδια στιγμή ανέσυραν το θέμα των ενεργειακών μας αποθεμάτων, παρά το ότι όφειλαν να γνωρίζουν πως για μία χρεοκοπημένη, ανοχύρωτη χώρα αποτελούν κατάρα παρά ευχή.

Η Τουρκία τώρα, μετά τις αποτυχίες της στη Συρία και στην Αίγυπτο, όπου το 2011/12 υποστήριξε επιθετικά την αποτυχημένη κυβέρνηση της μουσουλμανικής αδελφότητας, βρήκε ένα νέο πολεμικό θέατρο στη Λιβύη – όπου προφανώς σκοπεύει (α) να ελαχιστοποιήσει την απομόνωση της από τη Μεσόγειο που επιδεινώθηκε βαθμιαία μετά το 2010, από τη διπλωματική κρίση της με το Ισραήλ, (β) να εμποδίσει τη συνεργασία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου και (γ) να μην επιτρέψει την ανακήρυξη ΑΟΖ μεταξύ των τεσσάρων κρατών, μέσω της ανακήρυξης της δήθεν δικής της με τη Λιβύη.

Για να τα καταφέρει επενδύει μετά το 2011, ένα χρόνο μετά τη διάρρηξη των σχέσεων της με το Ισραήλ λόγω του περιστατικού MAVI MARMARA και παρά τα οικονομικά της προβλήματα, πολλά δις $ στη ναυτική της τεχνολογία (πηγή) – παράλληλα με τις ιπτάμενες ρομποτικές μηχανές (drones), τις οποίες εξέλιξε σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια.

Ευτυχώς όμως για την Ελλάδα, φαίνεται πως παίζει άθελα της το παιχνίδι της Ρωσίας, όπως άλλωστε και στη Συρία – όπου οι Ρώσοι επενέβησαν στο IDLIB μαζί με τους Σύριους, αφαιρώντας της την πρωτοβουλία. Στόχος της Ρωσίας είναι η δημιουργία μίας δεύτερης ναυτικής βάσης της στη Μεσόγειο, για την οποία χρησιμοποιεί την Τουρκία – ενώ πολλά θα κριθούν από το νικητή του εμφυλίου πολέμου της Λιβύης.

Εν τούτοις, η διαφαινόμενη αποτυχία της Τουρκίας στη Λιβύη ίσως την ωθήσει σε πόλεμο με την Ελλάδα – θεωρώντας πως είναι η μοναδική της διέξοδος. Ως εκ τούτου, τα πάντα θα κριθούν τους πρώτους μήνες του 2020 – εκτός του ότι δεν θα διακινδύνευε ένα θερμό επεισόδιο κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας το 2020, έτος προεδρικών εκλογών στις Η.Π.Α., θα είναι μία πολύ δύσκολη χρονιά – με σημαντικές οικονομικές, μεταναστευτικές και γεωπολιτικές εξελίξεις, οι οποίες θα κρίνουν τόσο το μέλλον του πλανήτη, όσο και της πατρίδας μας. Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε προετοιμασμένοι μεν για τα χειρότερα, αλλά ευχόμενοι τα καλύτερα – αφού δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα, στη μακραίωνη ιστορία της, σε μία από τις πιο προβληματικές περιοχές του πλανήτη, αντιμετωπίζει τέτοιες ασύμμετρες καταστάσεις.

Ευχόμαστε Καλή Χρονιά σε όλες τις Ελληνίδες και τους Έλληνες, στους φίλους και στις φίλες της σελίδας μας και σε όλον τον κόσμο, με Υγεία, Ευτυχία και Αισιοδοξία! 

Βασίλης Βιλιάρδος30 Δεκεμβρίου 2019

https://analyst.gr/2019/12/30/provlepsis-2020/