Συνέχεια από Τετάρτη, 14 Οκτωβρίου 2020
Κεφάλαιο 18: Οἱ συνέπειες ἀναστολῆς τῆς συνοδικῆς λειτουργίας
Ἡ συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ λειτουργικὴ ἀνάγκη, εἶναι προϋπόθεση ὁριστικὴ (ὁρισμοῦ) τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος — τὸ ἴδιο ὅπως καὶ ἡ Εὐχαριστία. Ἡ ἀπώλεια τῆς συνοδικότητας ὡς αἰτιώδους (συστατικοῦ-προϋποθετικοῦ) στοιχείου καθολικότητας τῆς Ἐκκλησίας, ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα κοσμογονικῶν, στὴν κυριολεξία, ἱστορικῶν μεταβολῶν:
Μὲ τὸ Σχίσμα τοῦ 1054 ἀποσχίστηκαν ἀπὸ τὸ καθόλου σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτονομήθηκαν τὰ «ἐκχριστιανισμένα» βαρβαρικὰ φύλα τῶν ἐποίκων ποὺ εἶχαν εἰσβάλει στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη ἀπὸ τὸν 4ο ὣς καὶ τὸν 6ο μ.Χ. αἰώνα. Μὲ τὴν κατάκτηση τοῦ ὑπολοίπου τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς Τούρκους καὶ τὴν κατάλυση τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς «οἰκουμένης» (1453), οἱ θεσμοὶ συνοδικότητας ποὺ ἑνοποιοῦσαν τὴν «κατὰ τὴν οἰκουμένην» καθολικὴ Ἐκκλησία ἦταν σχεδὸν ἀδύνατο νὰ συνεχίσουν νὰ λειτουργοῦν. Ὅταν ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἄρχισε νὰ ἀποσυντίθεται, στὸν 19ο πιὰ αἰώνα, καὶ νὰ ἐλευθερώνονται οἱ ὑπόδουλοι σὲ αὐτὴν λαοί, τὸ πολιτισμικὸ «παράδειγμα» ποὺ εἶχε στὸ μεταξὺ ἀναδυθεῖ στὴν ἄλλοτε βαρβαρικὴ Δύση καὶ διεθνοποιηθεῖ ἦταν ριζικὰ διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ-ἐκκλησιαστικό: ἦταν συνεπέστατα ἀτομοκεντρικό. Ἀλλὰ καὶ ἀκαταμάχητο, ἀφοῦ εἶχε τὴ δυναμικὴ γοητεία τῆς κατάφασης καὶ κολακείας τῶν ἐνστικτωδῶν ἐνορμήσεων τοῦ ἀτόμου (αὐτοσυντήρησης-κυριαρχίας-ἡδονῆς). Ποὺ προσέδιδαν στὸ καινούργιο πολιτισμικὸ γέννημα δυναμικὴ καθολικῆς ἀποδοχῆς, θριαμβικῆς παγκοσμιότητας.
Ἔτσι, συνθῆκες ἀνασύστασης τῆς ἐκκλησιαστικῆς «οἰκουμενικῆς» καθολικότητας δὲν ὑπῆρχαν. Τὸ καινούργιο μοντέλο ὀργάνωσης τῶν κοινωνιῶν ἦταν τὸ «ἐθνικὸ κράτος», ἀνεξίθρησκο. Ἡ μὲ ποσοτικὰ κριτήρια «ἐπικρατούσα θρησκεία» εἶχε τὸν ρόλο (καὶ τὰ προνόμια) κρατικῆς θρησκείας (κατὰ τὸ ὑπόδειγμα τῶν Staatskirchen, ποὺ εἶχε υἱοθετήσει ἡ προτεσταντικὴ Μεταρρύθμιση). Ἡ ἄλλοτε μία, καθολικὴ Ἐκκλησία τεμαχίστηκε σὲ «αὐτοκέφαλες» ἐθνικὲς ἐκκλησίες, αὐτοδιοίκητες, μὲ «σύνοδο» δική της ἡ καθεμιὰ καὶ μὲ ρόλο ἡ σύνοδος κυρίως διοικητικὸ — πρακτικῆς εὐταξίας. Καμία κοινωνία προβλημάτων, θεολογικῶν ἀναζητήσεων ἢ διασαφήσεων δὲν εἶχαν πιὰ μεταξύ τους οἱ «αὐτοκέφαλες» ἐθνικὲς ἐκκλησίες, ποτὲ δὲν συγκλήθηκαν ἀπὸ κοινοῦ οἱ ἐπισκοπικὲς σύνοδοι δύο ἢ περισσότερων ἐθνικῶν ἐκκλησιῶν. Γιὰ νὰ κατακυρώσουν τὴν ἐκτρωματικὴ «αὐτοκεφαλία» (ἔννοια ἐξ ὁρισμοῦ ἀναιρετικὴ τῆς ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας) ἀπαίτησαν οἱ περισσότερες ἐθνικὲς ἐκκλησίες καὶ πέτυχαν νὰ σφετεριστοῦν τὸν τίτλο τοῦ «πατριαρχείου» ἀδειάζοντάς τον ἀπὸ τὸ ἐκκλησιολογικό του περιεχόμενο: Ἡ λέξη ἀπογυμνώθηκε ἀπὸ τὴν ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια τῆς συνοδικῆς καθολικότητας, κατάντησε nomen nudum, δηλωτικὸ αὐτονομημένης ἐξουσίας.
Κυριότερη συνέπεια ἦταν νὰ γενικευθεῖ, σὲ Δύση καὶ Ἀνατολή, ἡ θρησκειοποίηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος. Ἡ Ἐκκλησία, ἀπὸ τρόπος τῆς ὕπαρξης ὡς κοινωνίας, κοινὸ ἄθλημα ἀγαπητικῆς ἀλληλοπεριχώρησης, δίνει πιὰ τὴν ἐντύπωση ὅτι ἀλλοτριώθηκε σὲ τυπικὰ ἀτομοκεντρικὴ θρησκεία: Οἱ ὅροι τῆς ἀλήθειας (ὅρια-ὁριοθετήσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας) ἀπεξαρτήθηκαν ἀπὸ τὴν ἐμπειρία, αὐτονομήθηκαν σὰν a priori ἀξιωματικὲς παραδοχές, ὅπως σὲ κάθε ἰδεολογία. Ἡ πίστη ἔχασε τὸ νόημα τῆς ἐμπιστοσύνης, ταυτίστηκε μὲ τὶς πεποιθήσεις. Ἡ ἀλήθεια ταυτίστηκε μὲ τὴν ὀρθότητα τῶν διατυπώσεων, τὸ ἦθος μὲ τὴ συνέπεια σὲ νομικὲς διατάξεις. Τὰ μυστήρια ἑρμηνεύτηκαν σὰν ἱεροπρακτικὲς τελετὲς ποὺ παρέχουν ἀτομικὰ μιὰν ἀπροσδιόριστη, μηχανιστικῆς λειτουργικότητας «χάρη». Τελικὰ ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου κατανοήθηκε σὰν ἀτομικὸ ἐπίτευγμα, ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἁπλῶς τὸ ὑποβοηθεῖ, δὲν εἶναι ἡ σωτηρία ἄθλημα («ἄσκηση») μετοχῆς στὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς κοινωνίας τῆς ὕπαρξης.
Στὶς ἱστορικὲς αὐτὲς συνθῆκες, μὲ τὴ συνοδικὴ λειτουργία καὶ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας σὲ ἀναστολή, κάποια καίρια γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ αὐτοσυνειδησία (τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας) θέματα εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ ἐγγράφονται στὴν ἀναμονή. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι καὶ τὸ ἐδῶ συζητούμενο: ἡ αὐτονόητη παραδοχὴ ἀρχέγονης «πτώσης» τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως καὶ μιᾶς ἀκόμα προγενέστερης ὕπαρξης προσωποποιημένου «κακοῦ»: δαιμόνων, ποὺ σημαίνει, ἀγγελικῶν (ἀγαθῶν πνευματικῶν ὑπάρξεων) ἐπίσης σὲ «πτώση», δηλαδὴ ἐξεγερμένων ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.
Ἀπαιτεῖ συνοδικὸ φωτισμὸ σήμερα ἡ αὐτονόητη στὰ χρόνια τῆς ΚΔ πρόσληψη (αὐτονόητη καὶ γιὰ τοὺς Ἑβραίους) λαϊκῶν δοξασιῶν προσωποποίησης τοῦ «κακοῦ», ποὺ ἡ καταγωγή τους ἐντοπίζεται σὲ ἀρχαϊκὲς θρησκεῖες καὶ δεισιδαιμονίες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὄχι γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ κάποια ἰδεολογικὴ «γνησιότητα», ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναχαιτιστεῖ ἡ σύγχυση ποὺ προκαλεῖται στὸ ἐκκλησιαστικὸ εὐ-αγγέλιο ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς παγανιστικῆς δαιμονολογίας. Ἡ πρόσληψη τέτοιων στοιχείων συνεπάγεται παραδοχὴ ἑνὸς δεύτερου πόλου ἢ ἄξονα συγκρότησης τῆς ὑπαρκτικῆς πραγματικότητας, ἄξονα «κακοῦ» μέσα στὴν «καλὴ λίαν» δημιουργία (ἔκφανση τῆς ἀγάπης) τοῦ Θεοῦ. Κατανοεῖται ἡ ὕπαρξη τῶν δαιμόνων σὰν ἰσοσθενὴς περίπου μὲ τὴν ὕπαρξη καὶ ἀγαπητικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ μπορεῖ νὰ ὑπονομεύει ἐνεργὰ (νὰ ἀντιστρατεύεται καὶ νὰ ἀκυρώνει) τὸ ἔργο τῆς θείας ἀγαθότητας.
Στὴν ἀναμονὴ συνοδικοῦ φωτισμοῦ ἐγγράφεται καὶ τὸ ἐρώτημα, ἂν ἡ ἀγάπη, ὡς ὁ τρόπος ὕπαρξης καὶ ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νὰ συμβιβαστεῖ μὲ τὴν παράλληλη ἐπιβολὴ ἢ ἀνοχὴ τιμωριῶν, βασανισμῶν καὶ ἐκδίκησης ἀνθρώπων, ποὺ κάνοντας χρήση τῆς δοσμένης ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐλευθερίας τους ἀρνήθηκαν τὴ σχέση μαζί Του. Ἀλλὰ ταυτόχρονα: Ἂν ἡ θετικὴ ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου στὸν «μανικὸν ἔρωτα» τοῦ Θεοῦ γιὰ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο σημαίνει εἴσοδο στὴν ὑπαρκτικὴ πληρότητα (σωτηρία), καὶ ἡ ἐλεύθερη ἄρνησή του ἐπιλογὴ τῆς ἀνυπαρξίας, ποῦ καὶ πῶς θὰ ἀποδοθεῖ δικαιοσύνη γιὰ τὴ φρικώδη ἀπανθρωπία τῶν ἐγκλημάτων ποὺ πλεονάζουν κατακλυσμικὰ πάνω στὴ γῆ μας;
Εἶναι ἐρωτήματα ποὺ περιμένουν τὴ συνοδική, ἐκκλησιαστική τους διασάφηση, τὸν φωτισμό τους. Μέχρι νὰ ὑπάρξει αὐτὸς ὁ φωτισμός, ὁ προβληματισμὸς θὰ συνεχίζεται καὶ θὰ κατατίθεται, ὡς αἴτημα καὶ ἰχνηλασία. Θὰ πάψει νὰ εἶναι γόνιμη συνεισφορὰ ἐκκλησιαστικῆς προπαρασκευῆς, ἂν ἀφεθεῖ νὰ διολισθήσει στὴν ψευδαίσθηση ὅτι μπορεῖ νὰ ὑποκαταστήσει τὴ συνοδικὴ διασάφηση.
Η ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ. ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ;
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕΣ κ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΑΠΡΟΥΠΟΘΕΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΝΙΚΟ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ή ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΧΕΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΒΥΝΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΨΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΧΟΡΤΑΙΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΝΑΙ ΜΕΡΑ ΟΧΙ; ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΣΕΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ;
ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΥΤΗ ΠΡΟΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΤΕΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΟΠΟΥ ΦΙΛΟΔΟΞΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ.
ΠΑΙΖΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ Ο puer aeternus. ΦΙΛΟΔΟΞΕΙ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ ΤΙΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ.
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΜΕΤΑΤΙΘΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ.
5 σχόλια:
Γιατί ασχολείστε ΑΚΟΜΗ μαζί του; ΞΕΘΩΡΙΑΣΑΝ από τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ, τα παχέα ΛΟΓΙΑ του, τα μεγάλα.
ηθελα να σημειωσω αμεθυστε οτι η λεξιλαγνεια ή αν θες το παιχνιδι της γλωσσολαγνειας του γιανναρα εχει και παραπλευρες απωλειες. Ολες οι νεοταξικες ανανοηματοδοτησεις εχουν θεση και στο γιανναρα. Το γεγονος δηλαδη, καπου το εγραψες, οτι η μετοχη ειναι η γνωση, μια γνωση καθαρα ομως χειραγωγουμενη απο το κτιστο, ειναι μια πτωση φοβερη που απαντα και σε αυτα ποτ λεει περι της υπαρξης με τον τροπο του ακτιστου. Εδω οι λεξικοι και γλωσσικοι ακροβατισμοι, διατυπωσεις και προσπαθειες δεν ειναι οι αντιστοιχες προσπαθειες, οχι οπωσδηποτε παιχνιδισματα, των Πατερων οπου προσπαθουν να πουν τα αρρητα με ρηματα ρητα, αλλα προσπαθεια να μας πεισει ο γιανναρας οτι η μετοχη στα αρρητα ειναι και ο τροπος του ρητου. Η γνωση του αρρητου. ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΤΙΚΗ Ή ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΗ ΓΝΩΣΗ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΡΗΤΟΥ. Οπως ειπε και ο φιλος ειμαστε μελοι της Αγιας Τριαδας. Κοινωνια η Αγια Τριαδα κοινωνια κι εμεις. Εκλεπτυσμενος ανθρωπομορφισμος. Διοτι η καταληξη ειναι οτι το ακτιστο ζει με τον τροπο του κτιστου. Ειναι προπαλαμικος οπωσδηποτε και οπαδος του ακινατη.
11.17 Διότι έφυγε από μάς, από τήν εκκλησία τού Κυρίου καί τών Αγίων Του, ανήκει στήν νέα εκκλησία η οποία έχει αρχίσει νά αποκτά καί τούς αγιοποιημένους της όπως βλέπουμε. Διότι οφείλουμε νά καταλάβουμε ότι οι οργανώσεις θεμελίωσαν τήν νέα εκκλησία όσο καί άν πολλοί αμετανόητοι προσπαθούν νά εξαιρέσουν τόν Καντιώτη. Διότι πρέπει νά ετοιμαστούμε γι' αυτά πού έρχονται.
Φίλε τό ανακοίνωσε επίσημα ο Γιόνας στό βιβλιαράκι του, Ο Θεός μετα τό Αουσβιτς, ότι ήρθε ο καιρός νά βοηθήσουμε εμείς τόν Θεό, δέν μπορεί νά μάς βοηθήσει πλέον, διαφορετικά θά βοηθούσε καί τούς Εβραίους. Όμως έψαξαν σέ σημειώσεις καί ημερολόγια, ρώτησαν τούς επιζώντες, άν έδωσε σημεία ζωής ο Θεός, άν εξήγησε τήν τραγωδία, όπως έγινε στήν ζωή τού Αγίου Σιλουανού. Αλλά δέν έχουν γιά θεό τους τόν Λόγο, τί εξήγηση νά πάρουν. Ο Μαρτζέλος κηρύττει ότι ο Θεός θέλει νά μοιάσει στόν άνθρωπο καί γι αυτό τού θυμίζουμε - ώς καί ημείς αφίεμεν τοίς οφειλέταις ημών. Η μετοχή είναι η μεταφυσική εμπειρία τής αρχαίας φιλοσοφίας αλλά ανώτερη καί από τήν σημερινή της κατάχρηση διότι δημιουργούσε τό εύ ζείν , τόν τόκο εν καλώ. Γι' αυτό καί ο Σωκράτης ισχυριζόταν ότι συναχίζει τήν δουλειά τής μητέρας του πού ήταν μαία καί ξεγεννούσε τόν νού, τό θεικό στοιχείο, σέ όποιον ήθελε. Τό επαναλαμβάνει καί ο Αγιος Μάξιμος. Η αποφατική οδός τής εκκλησίας είναι η άσκηση, είναι η κάθαρση από όλα εκείνα τά στοιχεία πού μέ βαραίνουν στή μετάνοια καί στήν επιστροφή στήν οδό τού Κυρίου.
Ο Γιανναράς απαιτεί απαντήσεις για θέματα που ούτε οι Άγιοι γνώριζαν να δώσουν. Του προτείνω να συντάξει μία επιστολή προς τον Θεό με συγκεκριμένα ερωτήματα και δίπλα ένα τετραγωνάκι στο οποίο ο Θεός θα σημειώσει με ένα ναί ή όχι. Αν δεν τον ικανοποιήσει να την στείλει πίσω ως ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.
Δημοσίευση σχολίου