Επιτέλους, βρήκαμε τον εαυτό μας. Τον ατίθασο, τον ανυπάκουο, τον μονίμως θυμωμένο. Σε δημοτικό σχολείο, μόνο 30 μαθητές από τους 300 δέχθηκαν να κάνουν τεστ κορωνοϊού. Τους υπόλοιπους δεν τους άφησαν οι γονείς τους. Ο Αγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης συγκέντρωσε πλήθη κόσμου, που συνωστίζονταν σαν να μην υπάρχει αύριο. Με τις ευλογίες των ιερέων και των ιεραρχών τους. Είναι και η νύχτα και η μοναξιά της. Δεν αντέχεται η νύχτα χωρίς ποτάκι, όπως δεν αντέχεται και η μάσκα στο μυτάκι. Επιτέλους, μπορούμε να εκνευριστούμε, να θυμώσουμε, να πούμε ότι δεν πιστεύουμε. Κάθε Ελληνας και μια άποψη. Η άποψη είναι ιδανική για να προστατεύει το μυαλό σου από την υποχρέωση της σκέψης. Η σκέψη είναι πιο επικίνδυνη και από τον κορωνοϊό. Δεν μεταδίδεται τόσο εύκολα, αλλά άμα την κολλήσεις, δεν σου ξεκολλάει με τίποτε. Μακριά από εμάς. Καλύτερα να μείνουμε με τις απόψεις μας. Και με πόση ανακούφιση ανακαλύπτουμε πως δεν είμαστε μόνοι. Στην Ιταλία διαμαρτύρονται για τα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό. Εμείς δεν φθάσαμε εκεί ακόμη, αλλά δεν μας λείπουν οι διαμαρτυρίες. Κάθε εβδομάδα έχουμε τουλάχιστον δύο ή τρεις για να πορευόμαστε.
Στην πρώτη φάση δεν είχαμε με ποιον να θυμώσουμε. Φοβηθήκαμε, δεν είχαμε εμπιστοσύνη στον κρατικό μηχανισμό, δεν θέλαμε να πέσουμε στα χέρια του Συστήματος Υγείας. Και κρυφτήκαμε. Βγήκαμε ζωντανοί. Και επειδή εξακολουθούσαμε να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον κρατικό μηχανισμό και στις οδηγίες του, πιστέψαμε ότι βγήκαμε ζωντανοί επειδή ο κίνδυνος δεν ήταν πραγματικός. Ηρθε και το αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι και ξεσαλώσαμε. Γάμοι, βαφτίσια, πανηγύρια, ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας. Κακό είναι; Καθόλου κακό. Ξεθάρρεψε και ο δημοκρατικός μας εαυτός και άρχισαν να φυτρώνουν οι απόψεις. Ο ένας δεν πιστεύει στον κορωνοϊό, ο άλλος πιστεύει αλλά δεν πιστεύει στη μάσκα, ο τρίτος πιστεύει στη μάσκα αλλά πιστεύει και στην ελευθερία της μύτης του. Οχι, δεν θα μας κλείσουν σπίτια μας, δεν θα μας φιμώσουν. Λες και αν δεν μας φιμώσουν, έχουμε να πούμε κάτι σημαντικό.Επιτέλους, βρήκαμε τον εαυτό μας. Οι εντατικές γεμίζουν, όμως η ανεμελιά μας είναι όλη δική μας. Και επειδή δεν μπορούμε να θυμώσουμε με τον κορωνοϊό, θυμώνουμε με όσους μας υπενθυμίζουν την ύπαρξή του. Και όσους μας υποχρεώνουν να φορέσουμε μάσκα. Ο θυμός είναι λέξη ελληνική. Κάποτε σήμαινε την ψυχή. Σήμερα σημαίνει την οργή. Η ψυχή μας ταυτίζεται με την οργή. Ο κορωνοϊός μάς εξοργίζει περισσότερο και από τον Ερντογάν. Γιατί πρέπει να φοράμε μάσκα και δεν μπορούμε να περάσουμε τρεις-τέσσερις ώρες με την παρέα μας. Ελευθερία ή θάνατος. Και αν δεν πεθάνω εγώ, ας πεθάνεις εσύ για να είμαι ελεύθερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου