Η οίηση οδηγεί στην πλάνη, Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

                                        

Η οίηση (κενοδοξία) είναι η βάση όπου στηρίζονται η πλάνη και η απώλεια. Αυτή ήταν η αιτία για την οποία έπαθαν μεγάλη συμφορά οι δύο έγκλειστοι όσιοι Ισαάκιος και Νικήτας της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου. Ο δαίμονας εμφανίστηκε στον πρώτο με τη μορφή του Χριστού και στον δεύτερο με τη μορφή αγγέλου.

Πόσο αληθινά είναι τα λόγια του αποστόλου Πέτρου, «Ο αντίπαλός σας ο διάβολος περιφέρεται σαν λιοντάρι που βρυχάται, ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει» (Α’ Πέτρ. 5:8)! Καταπίνει τους αδύναμους και τους πνευματικά νήπιους ανθρώπους. Δεν διστάζει να επιτεθεί ακόμα και σε μεγάλους αγωνιστές του Θεού, με την ελπίδα ότι θα τους πλανήσει και θα τους υποτάξει σε στιγμές ψυχικού νυσταγμού ή ελαττωμένης νήψεως.

Ο διάβολος θέλησε να πλανήσει και τον όσιο Συμεών τον Στυλίτη. Αυτόν τον όσιο επιχείρησε να τον αιχμαλωτίσει αιφνιδιαστικά και να τον κολάσει, στερώντας του τον χρόνο και τη δυνατότητα να αντιληφθεί την καλοσχεδιασμένη απάτη. Πήρε, λοιπόν, τη μορφή φωτεινού αγγέλου και εμφανίστηκε μ’ ένα άρμα και πύρινα άλογα στον Συμεών, που στεκόταν πάνω στον ψηλό στύλο του.

– Άκου, Συμεών, του είπε. Ο Θεός του ουρανού και της γης μ’ έστειλε σ’ εσένα, όπως βλέπεις, με το άρμα τούτο και τα άλογα, για να σε οδηγήσω στον ουρανό, όπως τον προφήτη Ηλία. Την αξίζεις αυτή την τιμή για την άγια ζωή σου. Ήρθε η ώρα να θερίσεις τους καρπούς των αγώνων σου και να δεχθείς το στεφάνι της δικαιοσύνης από τα χέρια του Κυρίου. Έλα χωρίς χρονοτριβή, δούλε του Κυρίου, να δεις και να προσκυνήσεις τον Πλάστη σου, που σ’ έφτιαξε σύμφωνα με την εικόνα Του. Σε περιμένουν άγγελοι, αρχάγγελοι, προφήτες, απόστολοι και μάρτυρες, που θέλουν να σε δουν.

Όσο ο διάβολος έλεγε αυτά τα λόγια και πολλά άλλα παρόμοια – γιατί είναι φλύαρος και μεγαλόστομος –, ο όσιος δεν καταλάβαινε πως είχε μπροστά του τον πονηρό. Κι αυτό γιατί τον χαρακτήριζαν μια ξεχωριστή απλότητα και μια τάση προς την απόλυτη υπακοή, όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ο αναγνώστης του βίου του. Ο Συμεών, αντί ν’ αποκριθεί στον μεταμορφωμένο διάβολο, απευθύνθηκε στον Θεό, λέγοντας:

– Κύριε, θέλεις πραγματικά να πάρεις εμένα, τον αμαρτωλό, στον ουρανό;

Και μ’ αυτά τα λόγια σήκωσε το πόδι του για να το βάλει στο άρμα, ενώ με το δεξί του χέρι έκανε τον σταυρό του. Την ίδια στιγμή, μπροστά στο σημείο του σταυρού, εξαφανίστηκαν και ο διάβολος και το άρμα και τα άλογα. Μετά το όραμα εκείνο, ο όσιος Συμεών φοβήθηκε ακόμα περισσότερο την οίηση – που ήταν κρυμμένη μέσα του, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, και που παρά λίγο να τον κατέστρεφε – και βυθίστηκε στην ταπείνωση.

Αν οι άγιοι κινδύνευαν τόσο πολύ να πλανηθούν από τα πονηρά πνεύματα, τότε πόσο κινδυνεύουμε εμείς; Κι αν οι άγιοι δεν αντιλαμβάνονταν πάντοτε τους δαίμονες, που τους εμφανίζονταν σαν άγιοι ή και σαν τον ίδιο τον Χριστό, τότε πώς μπορούμε να διανοηθούμε εμείς ότι θα τους αντιληφθούμε, αν μας εμφανιστούν; Για ν’ αποφύγουμε κάθε κίνδυνο από τα πονηρά πνεύματα, ο καλύτερος τρόπος είναι ν’ αρνηθούμε εντελώς τα οράματα και κάθε επικοινωνία μαζί τους, αναγνωρίζοντας ότι δεν είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε σωστά τέτοιες καταστάσεις.

Οι ιεροί διδάσκαλοι του χριστιανικού ασκητισμού, έχοντας φωτιστεί και διδαχθεί από το Άγιο Πνεύμα, γνώριζαν την ευεργετική και σοφή αιτία για την οποία οι ψυχές των ανθρώπων, όσο βρίσκονται στη γη, είναι καλυμμένες με σώματα σαν με παραπετάσματα ή περιβλήματα. Έτσι, συμβουλεύουν τους ευσεβείς ασκητές να μην αποδέχονται κανένα όραμα, να μην εμπιστεύονται καμιά μορφή που θα εμφανιστεί τυχόν μπροστά τους ξαφνικά, να μην πιάνουν συζήτηση μ’ εκείνους που τους εμφανίζονται, και, κοντολογίς, να μην τους δίνουν καμιά σημασία.

Σε τέτοιες εμφανίσεις, μας παραγγέλλουν να περιφρουρούμε τον εαυτό μας με το σημείο του σταυρού και να κλείνουμε τα μάτια μας, έχοντας πλήρη συναίσθηση της αναξιότητας και ανικανότητάς μας για θέαση των αγίων αγγελικών πνευμάτων, και να παρακαλάμε τον Θεό να μας προστατεύει απ’ όλες τις παγίδες και τις πλάνες των πονηρών πνευμάτων, που τρέφουν μίσος αθεράπευτο και φθόνο φαρμακερό για τους ανθρώπους.

Από το βιβλίο: Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, Έργα 5. Λόγος για τα πνεύματα – λόγος για τον θάνατο (απόσπασμα). Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014.

https://www.koinoniaorthodoxias.org

Πατερικός

Η ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 

Πώς (να συνεχίσουμε να) σκεφτόμαστε στην ψηφιακή εποχή!

    Τώρα πιά είναι σαν το δικό μου Web browser να λειτουργεί σε δύο διαφορετικές πλατφόρμες : μία έκδοση στον υπολογιστή μου και μία πολύ πιο αργή, στο κεφάλι μου. Για να βοηθήσουν ένα κινητό χαμηλής δέσμης να μπορεί να εικονίζει έναν ιστοχώρο γεμάτον στολίδια, οι προγραμματιστές επινόησαν μία μέθοδο που ονόμασαν graceful degradation, που θα πει “μερική παρακμή”. Ο ιστοχώρος ας πούμε παρουσιάζεται με κάποια απλότητα, για να μην πληγώσει την υπερηφάνεια τού κινητού, το οποίο σ’αυτή την περίπτωση παίζει τον ρόλο τού φτωχού συγγενούς!

          Να λοιπόν που, με την ροή τών πληροφοριών από τις οποίες βομβαρδιζόμαστε σήμερα το μυαλό μου έχει μία συνεχή αναφορά μερικής παρακμής. Αισθάνομαι ότι η βιολογική απόληξη στο κεφάλι μου διαθέτει πλέον μόνον περιορισμένες λειτουργίες και στο μπέρδεμά του αρχίζει να μαθαίνει πάρα πολλά λανθασμένα πράγματα!

          Αλλά έχω και εγώ την υπερηφάνεια μου και είμαι πεπεισμένος ότι αυτό που συμβαίνει σε μένα συμβαίνει οπωσδήποτε και στους άλλους: πιστεύω ότι συνέβη, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο ο οποίος αρέσει στους πληροφοριστές, μία αναδρομικότητα η οποία απορροφά, κατασπαράσσει και εγκαταλείπει σαν ένα άδειο κέλυφος, εκείνο το μέρος της προσοχής το οποίο πριν αφιερώναμε στους εαυτούς μας. Γίνεται λόγος για Feed back, κατά γράμμα μία διατροφική οπισθοδρόμηση. Αλλά ποιος τρέφεται με την προσοχή μας.   

   Εγώ δεν είμαι ακόμη έτοιμος να παραιτηθώ, αλλά είμαι αφηρημένος, χωρίς μνήμη και το μυαλό μου συνεχίζει να αφαιρείται. Ζώ συνεχώς με την αίσθηση ότι θα χάσω ή θα ξεχάσω μία πληροφορία, και δεν υπάρχει καμία ρύθμιση τού κινδύνου ικανή να με βοηθήσει. Το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω ούτε καν αν αυτό που γνωρίζω είναι σημαντικό ή εάν αυτό που ξέχασα δεν είναι!

          Κάθε μέρα τελειώνω τις περισσότερες φορές σε μία κατάσταση ψεύτικου συναγερμού με όλα όσα συνεπάγεται. Σε λίγο θα μπορούσα να γίνω μέλος τιμητικό εκείνης της αυξανόμενης ομάδος Ιαπωνέζων οι οποίοι όχι μόνον χάνουν συστηματικά τον σταθμό τού μετρό που πρέπει να κατέβουν, αλλά τώρα πλέον δεν θυμούνται ούτε πώς ονομάζεται.

ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΑΥΤΗ Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΛΑΝΕΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΓΑΘΟΣ ΚΑΙ ΕΥΠΙΣΤΟΣ ΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΕΥΚΟΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΑΛΛΑ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΤΑΙΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕΡΝΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΠΟΝΗΡΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥ ΑΠΟΡΡΟΦΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΟΥΣΙΑ.