ΠΤΩΣΗ - ΚΡΙΣΗ - ΚΟΛΑΣΗ Ή Η ΔΙΚΑΝΙΚΗ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ (10)

 Συνέχεια από: Τρίτη, 6 Οκτωβρίου 2020

Κεφάλαιο 10: Ἡ ὑπαρκτικὴ πληρότητα ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ἀτομικὴ δικαίωση

Ὑπάρχει καὶ ἡ νομικὴ-δικανικὴ ἀνάγνωση τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ — συνοδεύει, κατὰ κανόνα, τὴ θρησκειοποίηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος.

Ἡ θρησκευτικὴ ὀπτικὴ (στοὺς ἀντίποδες τῆς ἐκκλησιαστικῆς) εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ (παντοῦ καὶ πάντοτε) ἀτομοκεντρική. Ἐνδιαφέρεται ὄχι γιὰ τὴν ὕπαρξη, ἀλλὰ γιὰ τὴ συμπεριφορά, ὄχι γιὰ τὸ εἶναι, ἀλλὰ γιὰ τὸ δέον, ὄχι γιὰ τὴ σχέση, ἀλλὰ γιὰ τὴ χρήση. Γιὰ τὴ θρησκευτικὴ ὀπτικὴ καὶ νοο-τροπία, σωτηρία δὲν εἶναι ἡ ὑπαρκτικὴ ὁλοκληρία (ἡ σώα-ὁλόκληρη-ἀκέραιη ὕπαρξη), ἀλλὰ ἡ κατασφάλιση τῆς ὑπαρκτικῆς ἀτομικότητας, ἡ διαιώνιση τοῦ ἐγὼ σὲ χρόνο γραμμικὸ ἀτέρμονα. Ἀγνοεῖ ἡ θρησκευτικὴ ὀπτικὴ τὴν ὑπαρκτικὴ ἐλευθερία, τὴν ὕπαρξη ὡς ἐπιλογή, ὄχι ὡς καταναγκασμὸ — ἀγνοεῖ τὴν ὕπαρξη ὡς διακινδύνευση (περιπέτεια) σχέσης, τὴν ὑπαρκτικὰ ἀπεριόριστη δυναμικὴ τῆς ἀγάπης.

Ἔτσι, στὴ θρησκευτικὴ ἐκδοχή, ὅλα γιὰ τὸν ἄνθρωπο ξεκινᾶνε, συντελοῦνται καὶ κατανοοῦνται, σὲ ἐπίπεδο συμπεριφορῶν: Ὁ Θεὸς δημιουργεῖ τὸν ἄνθρωπο μὲ προνομιακὴ μεταχείριση (μὲ χαρίσματα ποὺ δὲν δόθηκαν σὲ ἄλλα κτίσματα), ἀλλὰ καὶ ἐπιφορτισμένον μὲ μιὰ εἰδικὴ ὑποχρέωση — μιὰ ἐντολὴ ποὺ πρέπει νὰ τηρήσει. Ὁ ἄνθρωπος παραβαίνει τὴν ἐντολή, ἀθετεῖ τὴν ὑποχρέωση. Ἡ παράβαση-ἀθέτηση διεγείρει τὴν «ὀργὴ» τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἐνεργοποιεῖ τὴ «δικαιοσύνη» του. Διότι ὁ Θεὸς (πάντοτε στὸ ἐπίπεδο τῆς συμπεριφορᾶς) εἶναι ἀγαθός, ἀλλὰ καὶ δίκαιος — ἡ θρησκευτικὴ ὀπτικὴ περιορίζεται σὲ συμπεριφορικὰ ἰδιώματα τοῦ Θεοῦ (ἀγαθότητα-ὀργὴ-δικαιοσύνη), παραβλέπει-ἀγνοεῖ τὰ ὑπαρκτικά του γνωρίσματα.

Ἡ τρωθείσα ἀπὸ τὴν ἀνομία τοῦ ἀνθρώπου δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ «ἱκανοποίηση»: ὁ ἄνθρωπος εἶναι παραβάτης θείας ἐντολῆς, ἔνοχος, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ. Τὸ μέγεθος τῆς τιμωρίας εἶναι συνάρτηση τοῦ μεγέθους τῆς ἐνοχῆς καὶ ἡ ἐνοχὴ συνάρτηση τῆς μεγαλειότητας τοῦ προσβληθέντος (— ἡ λογικὴ τῶν συναρτήσεων ἐπίσης ἀπολύτως συμπεριφορικὴ). Ἡ συνεπέστερη ποινὴ θὰ ἦταν ὁ θάνατος τῶν αὐτουργῶν τῆς παρακοῆς, ὁ ὑπαρκτικὸς ἀφανισμός τους. Ἀλλὰ ἡ θρησκευτικὴ λογικὴ συνοδεύεται ἀπὸ ἕναν ἄμετρο σαδισμὸ — ἀπαιτεῖ, πρὶν ἀπὸ τὸν ὁριστικὸ ὑπαρκτικὸ ἀφανισμὸ τοῦ ἐνόχου, τὸν ἰσόβιο βασανισμό του: Νὰ εἶναι καταραμένη ἡ γῆ γι’ αὐτὸν καὶ γιὰ τὰ ἔργα του, νὰ παλεύει μὲ ἀγκάθια καὶ τριβόλους προκειμένου νὰ τὴν καλλιεργήσει, ἑπομένως νὰ θέλει μόχθο καὶ ἱδρώτα γιὰ νὰ βγάλει ἀπὸ τὴ γῆ τὸ ψωμί του, θλίψη καὶ στενοχωρία ἰσόβια. Καὶ ἡ γυναίκα νὰ γεννάει τὰ παιδιά της μὲ ὠδίνες φοβερές, ζώντας «ἀποστροφὴ» γιὰ τὸν ἄνδρα, κυρίαρχο τῆς ζωῆς της.

Τὸ κορύφωμα τοῦ σαδιστικοῦ παραλογισμοῦ, κυριολεκτικὰ ἰλιγγιῶδες: πρέπει τὸν ἰσόβιο βασανισμὸ νὰ τὸν ὑποστοῦν ὄχι μόνο οἱ φυσικοὶ αὐτουργοὶ τῆς παράβασης τοῦ θείου προστάγματος, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ἀπόγονοί τους, τὸ σύνολο ἀνθρώπινο γένος ὅσο θὰ διαιωνίζεται καὶ θὰ ὑπάρχει. Δὲν ἐντοπίζεται ἡ ἐνοχὴ τῆς παρακοῆς οὔτε περιορίζεται ἡ τιμωρία μόνο στοὺς αὐτουργοὺς πρωτόπλαστους, ἀλλὰ μεταβιβάζεται ἁλυσιδωτὰ σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀπογόνους τους, στὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα. Καὶ πῶς μεταβιβάζεται ζωτικὰ (βιολογικὰ) ἡ ἐνοχή; Μὲ τὸν τρόπο ποὺ μεταβιβάζεται καὶ ἡ ὕπαρξη, τὸν τρόπο τῆς βιολογικῆς διαιώνισης: τὴ σεξουαλικότητα. Γι’ αὐτὸ καί, σὰν «κανάλι» μεταβίβασης τῆς ἐνοχῆς καὶ τοῦ θανάτου, ἡ σεξουαλικότητα, σὲ κάθε ψυχικὴ καὶ σωματική της ἔκφανση ἢ πτυχή, εἶναι μολυσμὸς ἐνοχικός, διαιώνιση κατάρας.

ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΕΝΤΟΛΗ Ο ΘΕΟΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕ ΚΑΙ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ. Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΕ ΕΝΤΟΛΗ.