«Η Ενσάρκωση μας δίδαξε το μυστήριο της αυθεντικής και δημιουργικής ελευθερίας»

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ απευθύνει μήνυμα ελπίδας, αγάπης και προσφοράς στον συνάνθρωπο.

Το ΒΗΜΑ (26.12.2021)

Η Ενσάρκωση είναι η φανέρωση της Θεανδρικής διαστάσεως τού είναι. Ο Χριστός είναι η ελευθερία, η Ενσάρκωσή Του η δυνατότητα της ελευθερίας του ανθρώπου και διά του ανθρώπου όλης της δημιουργίας.

Ο Θεός εισέρχεται στα ερωτήματα και τα γεγονότα της Ιστορίας και ο άνθρωπος, ο κόσμος όλος, ξαναβρίσκει τη Θεϊστική του προοπτική. Ο Θεός γίνεται αυτό που στην αρχή του κόσμου είναι για τον κόσμο «το εσώτατο», προσωπικό του θεμέλιο, και η αληθινή και τέλεια ανθρωπιά του. Όταν ο Θεός στο πρόσωπο του Υιού γίνεται άνθρωπος γνωρίζεται στη Θεανδρική του μεγαλειότητα και δόξα και γίνεται ο μάρτυρας, ο φίλος που θυσιάζει τη ζωή Του για τους φίλους Του και φίλοι Του είναι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την κομματική, πολιτική, εθνική, ιδεολογική, φυλετική, εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα. 

Ο Θεός στο πρόσωπο Του Υιού Του αυτοπαραδόθηκε «ίνα (οι άνθρωποι) ζωήν έχωσιν και περισσόν έχωσιν» (Ιωάν. 10,10), ώστε το μυστήριο της Ενσαρκώσεώς Του να είναι το μυστήριο ολόκληρης της ζωής, ώστε και πάλι να ανθίσει η άφθαρτη ζωή εκεί που σαν παράσιτο στη γη της δημιουργίας, φύτρωσε ο θάνατος. Ο Σαρκωμένος Θεός γνωρίζεται ως Εκείνος που ήλθε να συμμετάσχει στο μεγάλο άθλημα της ελευθερίας. Ήλθε να εισέλθει στους ανθρώπινους περιορισμούς, για να καρποφορήσει η ελευθερία εκεί που η αυτόνομη ή ετερόνομη δουλεία ευτέλιζε τον άνθρωπο.

Πρώτα απ' όλα και πάνω απ’ όλα, η ελευθερία στην παρθενική ή αποκατεστημένη πληρότητά της, είναι εκείνη που προσδίδει το αυθεντικό προσωπικό μέγεθος και τη μοναδικότητα της αξιοπρέπειας στον άνθρωπο. Έτσι η άρνηση ή ο εκχυδαϊσμός της ταυτίζεται με τη διαστροφή και την απόρριψη της ιδίας της ανθρωπίνης φύσεως και την αλλοίωση και καταστροφή της ιδίας της ζωής που γίνεται μάταιος κόπος και αυτοκαταδίκη κατά τον μεγαλειώδη λόγον του Οσίου Μαξίμου του ομολογητού «άνελε γαρ ημών το αυτεξούσιον, και ούτε εικών Θεού εσόμεθα, ούτε ψυχή λογική και νοερά, και τω όντι φθαρήσεται η φύσις, ουκ ούσα όπερ έδει αύτην είναι».

Το τέλος της Ενσαρκώσεως, είναι η σωτηρία και η θέωση, η επάνοδος του ανθρώπου εκεί από όπου εξέπεσε. Κανείς όμως δεν μπορεί να εμπνεύσει ή να χαρίσει την ελευθερία στους άλλους, αν δεν είναι ελεύθερος με την προσωπική κένωση και δοκιμασία, με το πάθος της αγάπης που απαιτεί την απάρνηση του εαυτού μας και την άρνηση κάθε ανέσεως γιατί η εγωπάθεια και η φιληδονία συνιστούν την προσβολή και την άρνηση της ελευθερίας.

Η ελευθερία τελειώνεται στην αδιάκοπη άσκηση και στον ηρωικό αγώνα, καταξιώνεται στην ελεύθερη θυσία χάρη των άλλων, δεν είναι κάποιο ανεξέλεγκτο και αόριστο αίσθημα ανεξαρτησίας και αυθαιρεσίας, εξουσίας και υπεροχής, κάποια ατομική απαίτηση ή σαρκαστική αυτοϊκανοποίηση. Ο Χριστός μάς έμαθε πως δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς να «δουλώνεται» χάρη των άλλων, γιατί η αυθάδης και απεριόριστος ελευθερία στα όρια του ατομισμού και του ευδαιμονισμού καταντά δουλεία και ακολασία. Όλο το μεγαλείο της ελευθερίας Του Θεού βρίσκεται στην απόφασή Του να εισέλθει στους ανθρώπινους περιορισμούς, στις σκληρές συντεταγμένες της φθοράς, τον χώρο και τον χρόνο. Η Ενσάρκωση μας δίδαξε το μυστήριο της αυθεντικής και δημιουργικής ελευθερίας.

Η πατερική μας παράδοση είναι διαποτισμένη από το νόημα της ελευθερίας, ταυτόσημα με την ανθρώπινη ολοκλήρωση που πήγασε από τη Θεία ελευθερία της Ενσαρκώσεως. Ο Θεός με το να μας δώσει τον Εαυτό Του μας δίνει τα πάντα και αρνείται κάθε κοσμική αντίληψη μεγαλειότητας και παντοδυναμίας, κάθε θέληση κυριαρχίας και καταδυναστεύσεως, τυραννίας και φόβου. Είμαστε ελεύθεροι όχι στην ανεξέλεγκτη επιβολή των δυνάμεών μας και στην απεριόριστη χρησιμοποίηση των δυνατοτήτων μας, αλλά στην ταπεινή αυτοπροσφορά μας και στην ελεύθερη ελάττωσή μας, στην απόρριψη της ατομικής μας πλησμονής χάριν της αυξήσεως και της πληρώσεως των άλλων.

Ο Παύλος μάς ομιλεί διά το ήθος της ελευθερίας και την ελευθερία του ήθους «Ελεύθερος γαρ ων εκ πάντων πάσιν εμαυτόν εδούλωσα, ίνα τους πλείονας κερδήσω... τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω» (Α΄ Κορ. 9,19 και 9,22). «Ο νόμος της ελευθερίας διδάσκει πάσαν αλήθειαν και η της αληθείας οδός, η αγάπη εστί» (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής).

Δεν μπορούμε να είμαστε σταθεροί στην ελευθερία αν δε νικήσουμε κάθε απατηλό ατομισμό, αν δεν αρνηθούμε την αυθαιρεσία, την απομόνωση, την αλλοτρίωση, την αυτονομία, την αυταρέσκεια, στα οποία μας καταδικάζει η ύβρις του άκρατου ατομισμού και της εγωλατρείας, της κατ' εξοχήν αλογίας και της αυθάδειας. Η Ενσάρκωση του Υιού Του Θεού μάς μαθαίνει τον νόμο της ελευθερίας. Οφείλουμε να σταυρώσουμε τον εαυτό μας, βάζοντας επίκεντρο της ζωής και του νοήματός της, την αγάπη. Να γιατί η ελευθερία δεν μπορεί παρά να έχει ασκητικό χαρακτήρα, είναι απελευθέρωση από τα πάθη και χαρούμενη εργασία των αρετών που ανακεφαλαιώνονται στην αγάπη.

Ο Χριστός με τη Γέννησή Του επανέφερε στην καρδιά μας τον σφοδρό έρωτα της ελευθερίας μαθαίνοντάς μας πως η αληθινή ελευθερία προϋποθέτει θυσία όχι μόνο του έχειν αλλά και του είναι, απόφαση να μοιραζόμαστε με τούς άλλους όχι μόνον τα υπάρχοντά μας αλλά την ίδια τη ζωή μας. «Ο ων γίνεται ο ουκ ην και ο πλαστουργός πάσης κτίσεως διαπλάττεται... άνθρωπος γενόμενος διά φιλανθρωπίαν, εν σπηλαίω χωρούμενος ο αχώρητος...» (Τροπάριο Χριστούγέννων),

Οι άνθρωποι που στην εποχή μας δεν γνωρίζουν παρά τις παραφθορές – τις φιλοσοφικές, ιδεολογικές, ηθικές, κοινωνικές και πολιτικές – της ελευθερίας, που ταυτίζουν την ελευθερία με τα ατομικά δικαιώματα και τις αυξημένες απαιτήσεις, ας ξανασκεφθούν την Ενσάρκωση του Υιού του Θεού. Κι αν θέλουμε να πάψουμε να είμαστε τυραννίσκοι και κατασκευαστές δουλοπρεπών ή να διαλέγουμε ανάμεσα σε τυράννους και τυραννίες, ας επιστρέψουμε στον δρόμο της Θείας Ενσαρκώσεως, γιατί αυτή συνιστά το παράδοξο μυστήριο της σωτηρίας μας, της αληθινής ελευθερίας μας, της τελειώσεως και πληρώσεώς της.

Είμαστε έτοιμοι, σε μία εποχή καθολικής συγχύσεως, να δεχθούμε το ανθρώπινο, το ιστορικό και το κοσμικό μήνυμα της Ενσαρκώσεως; Να δεχθούμε το μήνυμα της αυθεντικής ελευθερίας, σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν για την ελευθερία αλλά δεν ζουν εν ελευθερία, που ενσαρκώνει ο Θεός, ο Οποίος γίνεται άνθρωπος για να δείξει τον τέλειο άνθρωπο και να γίνει η ατελείωτη ελευθερία του; Ας απαντήσουμε ΝΑΙ!

"Ελεύθερος γαρ ων εκ πάντων πάσιν εμαυτόν εδούλωσα, ίνα τους πλείονας κερδήσω... τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω» (Α΄ Κορ. 9,19 και 9,22)"

ΑΝ ΕΙΧΕ ΕΣΤΩ ΛΙΓΑ ΔΡΑΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗΣ ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΕ ΟΤΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΛΛΑ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΚΥΡΙΕΥΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.

 "ΙΔΟΥ ΔΟΥΛΗ ΚΥΡΙΟΥ ΓΕΝΟΙΤΟ ΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΡΗΜΑ ΣΟΥ." ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ  ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΠΟΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ.