Σ’ ένα κόσμο που λατρεύει σταθερά τη δύναμη, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήρθε και αποθέωσε την αδυναμία.
Ο Δημιουργός του παντός γεννήθηκε σε στάβλο, καταδιώχθηκε από την αρχή της επίγειας ζωής του, έζησε την προσφυγιά στην Αίγυπτο, εργάστηκε χειρωνακτικά και ξεψύχησε πάνω σε σταυρό σαν τον χειρότερο κακούργο. Ήρθε αδύναμος κατ’ άνθρωπο για να μπορέσει να κερδίσει ώς και τον τελευταίο άνθρωπο.
Η αδοξία και η κατ’ άνθρωπο αδυναμία του Ιησού Χριστού, με την οποία διεκδικεί ως και τον τελευταίο άνθρωπο, δεν μπορεί να συγκριθεί με την αδοξία ώς και του ασημότερου και του πλέον αδύναμου των ανθρώπων, αν βάλουμε έστω και λίγο με το νου μας την απόσταση που διένυσε η κένωσή του ώστε να γεννηθεί έτσι που τον γνωρίσαμε στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ.
Τα σπάργανα του Χριστού στην φάτνη έχουν δικαίως χαρακτηρισθεί προτύπωση για τα σάβανα της ταφής του. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήρθε σ’ αυτόν τον κόσμο για να πεθάνει. Η κένωσή του ολοκληρώνεται όχι με την Σταύρωσή του αλλά την ώρα του θανάτου του. Θα μπορούσε να κατέβει από τον Σταυρό του, όπως του το πρότειναν οι σταυρωτές του, αλλά τότε δεν θα είχε ολοκληρώσει το έργο της κενώσεώς του. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός άγιασε, έτσι, την ανθρώπινη αδυναμία, αποδεχόμενος εκούσια ώς και το αποκορύφωμα της ανθρώπινης αδυναμίας που είναι ο θάνατός μας.
Χάρις στην εκούσια ανάληψη από τον Κύριο Ιησού Χριστό της ανθρώπινης αδυναμίας, η όποια ανημπόρια μας, που αναλαμβάνεται πρόθυμα από εμάς ως ελάχιστη συμμετοχή μας στο κενωτικό έργο που επιτέλεσε για μας ο Κύριος Ιησούς, λειτουργεί ως μέσο για την μετάγγιση σε μας εν Αγίω Πνεύματι κατά Θεόν δυνάμεως.
Ο Κύριος ανέτρεψε με τη ζωή και τον θάνατό του την εμπεδωμένη κοσμική τάξη: Η κατ’ άνθρωπο αδυναμία αποτελεί πλέον την αναγκαία προϋπόθεση για την κατά Θεό δύναμη. Και αντιθέτως η κατ’ άνθρωπο δύναμη παρεμποδίζει την δεξίωση εκ μέρους μας της κατά Θεόν δυνάμεως. Για την θέωση του ανθρώπου δεν αρκεί, έτσι, μόνο η κένωση του Θεού, αλλά χρειάζεται επιπλέον η κένωση του ανθρώπου από την κατ’ άνθρωπο δύναμή του.
Την ευλογημένη ώρα που καθένας μας συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί ούτε καν ανάσα να πάρει χωρίς την κατά Θεόν δύναμη, έχει ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την κατά Θεόν αποκατάστασή μας. Θέλει κανείς τότε να μειώνεται κι άλλο ώστε ο Κύριος της Δόξης να αυξάνει μέσα του και σ’ όλα. Ο άνθρωπος του Θεού δεν συμβιβάζεται απλώς με τις αδυναμίες του, αλλά στρέφεται με εμπιστοσύνη σε Εκείνον που τις ανέλαβε όλες μέχρι εκούσιου θανάτου για να μάς μεταγγίσει Θεία Ζωή εφόσον το θελήσουμε.
Έτσι, ο άνθρωπος του Θεού δεν φοβάται πλέον ούτε την αρρώστια ούτε τον θάνατο, αφού μέσω αυτών συναντάται με την κατ’ άνθρωπο αδυναμία που ανέλαβε ο Κύριος της Δόξης με την ταπεινή του Γέννηση στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ ώστε να αναπλάσει τον άνθρωπο.
Την ώρα που επιστημονικοί εγκέφαλοι εργάζονται για την επ’ αόριστο παράταση της ανθρώπινης ζωής με ορατό πλέον τον κίνδυνο να γίνει το κακό αθάνατο, ο άνθρωπος του Θεού βλέπει στον θάνατο, που ο Κύριος Ιησούς εξαγίασε με τον δικό του θάνατο, την ευλογημένη ώρα ύστατης αδυναμίας που θα του επιτρέψει αιώνια ζωή μαζί Του.
Καλούμαστε για δεύτερη συνεχή χρονιά να γιορτάσουμε Χριστούγεννα σε συνθήκες πανδημίας. Τί το φυσικότερο από πνευματική άποψη να γιορτάζουμε Χριστούγεννα μέσα σε πανδημία; Μας δίνεται την ώρα αυτή σε πλανητικό επίπεδο η πνευματική ευκαιρία να συντονιστούμε με τη μείωση του Χριστού που γεννήθηκε για τον καθένα μας ως ταπεινός και αδύναμος άνθρωπος στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ. Περισσότερο κι από την πίστη μας στον Χριστό, η πανδημία κρίνει την ταπείνωσή μας, τον βαθμό, δηλαδή, συντονισμού μας στην αυτομείωση του Χριστού.
23.12.2021
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου. Σπούδασε Νομικά, Φιλοσοφία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδάκτωρ Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Παρίσι 4) και μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Γαλλίας, δίδαξε ελληνική φιλοσοφία στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση από το 2005-2017. Η τελευταία ποιητική συλλογή του με τον τίτλο ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ εκδόθηκε πρόσφατα από Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών (Αθήνα, 2021, σσ.79).
Xριστούγεννα: η αποθέωση της αδυναμίας - Αντίφωνο (antifono.gr)
ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΑΥΤΟΜΕΙΩΣΗ, ΚΕΝΩΣΗ, ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ.
Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ, ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ, ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙΟΝ ΝΕΟΝ, ΟΛΑ ΜΕΙΩΣΗ. ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΜΩΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΣΚΕ ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΛΛΩΣ. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΛΕΝΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΒΟΔΙΑ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ, ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ, ΠΟΥ ΖΕΣΤΑΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου