π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Aπολαμβάνοντας τον Θεό ως Πατέρα (γ)

 

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Aπολαμβάνοντας τον Θεό ως Πατέρα γ

Απομαγνητοφώνηση

Θάνατος φθαρτών επιθυμιών (26:29)

Έχουμε τον θάνατο των φθαρτών επιθυμιών, οι οποίες πάση θυσία μπαίνουν στη θέση του Θεού, και μπαίνουνε στη θέση του Θεού, γίνονται τυραννικές και απόλυτες, και βασανίζουν και μας και τους άλλους. Και θανατώνουν και μένα, και θανατώνουν και τους διπλανούς μου. Και λέμε μετά, γιατί ρε παιδιά τόσο κακό; Γιατί τόση συμφορά; Αφού εσύ την προξενείς. Κατ’ αρχήν. Διότι, τέρμα. Μετά γίνονται όλες οι επιθυμίες που αναδύονται, γίνονται απόλυτοι νόμοι. Και αν κανείς σου στερήσει, ένα τσιγάρο να σου στερήσει, μπορεί να τον σκοτώσεις. Δεν υπάρχει ορίζοντας, τίποτα πάρα πέρα. Γι’ αυτό μαλώνουν οι άνθρωποι σήμερα. Γιατί μαλώνουμε συνέχεια; Δεν υπάρχει ορίζοντας αυτός. Αν μπεις στον ορίζοντα κληρονομιάς και πεις εγώ είμαι υιός Θεού, θα πεις, τι κάνω τώρα, τι λέω τώρα, τι νόημα έχει, θα πέσεις στα πόδια του άλλου και θα πεις συγχώρα με αδελφέ μου, δεν ήξερα τι μου γινότανε, ας πούμε. Και να χαρεί περισσότερο τότε. Προσέξτε, γιατί τα έχουμε ξεχάσει αυτά, και σπανίως συναντά άνθρωπο κάποιος που να ξέρει τι είναι Χριστιανισμός. Να το ξέρει και να το ζει εννοώ. Από ηθικολογίες, και από πως το λένε ιδεολογίες θρησκευτικές γεμάτος είναι ο κόσμος, επ’ ελπίδι ότι και αυτή η φύση ελευθερωθείσεται από τις δουλείας της φθοράς είς την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. Και ελπίζει η καημένη η φύση ότι θα ελευθερωθεί και αυτή, ναι, από τη φθορά και τη δουλεία της φθοράς εις την ελευθερία της δόξης. Μ’ αρέσει η λέξη ελευθερία εδώ. Ελευθερία της δόξης, είναι ελευθερία. Από τι ελευθερία; Απ’ την αγνωσία, από την ασοφία, από τη ματαιότητα και από τον θάνατο. Ελευθερία. Η ζωή εν Θεώ είναι ελευθερία (συλλαβίζει). Αιώνια, απόλυτη και εξαίσια. Προσπαθήστε να τα καταλάβετε όλα αυτά. Αυτά δεν τα λέω εγώ. Αν τα’ λεγα εγώ, και μόνο εγώ, δε θα’ χανε και τόση σημασία. Κάποιος άλλος τα λέει εδώ. Εγώ δεν κάνω τίποτε άλλο από το να σας διαβάζω και αναπτύσσω ένα κείμενο, το οποίο είναι τόσο καθαρό, που θα μπορούσε και μόνο του να σταθεί και να, αλλά τα παρερχόμαστε όλα αυτά. Να διαβάσω το σημερινό, εκεί προς το τέλος, που λέει, υπάρχει λέει μια πίστη, μια δικαιοσύνη που είναι εκ του νόμου, λέει ο Παύλος, πάλι προς τους Ρωμαίους. Φοβερή αυτή η επιστολή.

Νόμος και δικαιοσύνη εκ πίστεως

Τα κάνεις όλα και είσαι καλά. Αμ δε θα τα κάνεις ποτέ, στην επιστολή λέει. Απ τις εντολές πάντα θα ξεπέφτεις. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος να εκτελεί εντολές. Είναι φτιαγμένος να μετέχει στη ζωή του Θεού. Αυτό είναι όλο. Οι εντολές, είναι κάτι πολύ σκληρό. Ου μοιχεύσεις. Με τη γυναίκα μου τόσα χρόνια. Το τήρησα είκοσι χρόνια δεν μπορώ άλλο. Έτσι μου έλεγε ένας πριν από λίγες μέρες. Δεν μπορώ άλλο. Και απέναντι αυτή που είναι, λοιπόν, τι θα σκεφθεί πάτερ…δεν μπορεί ο άλλος, μια ζωή τίμιος λέει. Άπλωσα και γω το χέρι μου πάτερ μια φορά, αμάν πια. Τόσο πολύ; Ο νόμος συμπεριλαμβάνει κατά κάποιο τρόπο την πιθανότητα αυτή, ποια; Της ανθρώπινης αδυναμίας[ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ, ΑΚΡΙΒΕΣΤΕΡΑ, ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΙΚΟΥ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ]. Άμα στεκόμαστε στο νόμο. Λέει ο Απόστολος Παύλος λοιπόν. Αυτή η δικαιοσύνη είναι του νόμου. Σας αρέσει; Υπάρχει και μια άλλη λέει. Ποια είναι; Η δικαιοσύνη εκ πίστεως. Η δικαιοσύνη που προέρχεται από την πίστη. Τι είναι αυτή η δικαιοσύνη; Η εκ πίστεως δικαιοσύνη λέει το εξής: μη ειπείς εν τη καρδία σου τις αναβήσεται εις τον ουρανόν; Τουτ’ έστιν Χριστόν καταγαγείν. Ή τις καταβήσεται εις την άβυσσον, τουτ’ έστιν Χριστόν εκ νεκρών αναγαγείν. Η πίστη αυτή λέει ότι δεν μπορείς ούτε να ανεβείς εις τον ουρανόν ούτε να κατεβάσεις τον ουρανό στη γη, ο Χριστός μόνο τα έκανε αυτά τα δυο. Δεν μπορείς. Το έργο του ανθρώπου είναι λίγο είναι φθηνό είναι φτωχό. Δεν πάει, δεν τραβάει που λέμε. Αλλά κάποιος αυτά τα έκανε. Κάποιος κατέβασε τον ουρανό στη γη, και κάποιος ανέβασε τον άνθρωπο στον ουρανό. Με την ανάσταση και την ανάληψη. Αυτός είναι λοιπόν ο Χριστός. Με αυτόν λοιπόν θα έχεις αυτά που δεν μπορείς να έχεις μόνος σου. Τα έκανε Εκείνος. Θα τα έχεις εσύ, πως; Με τη χάρη, με την πίστη, πως; Με τα μυστήρια, με την εξομολόγηση, με την Θεία Ευχαριστία, και με τη δική σου προσωπική αίσθηση των ορίων. Αυτό είναι η μετάνοια. Μετάνοια σημαίνει ότι δεν μπορώ να πιω όλη τη θάλασσα. Έχω όριο. Χεχε, λέμε τώρα. Δεν μπορώ να κάνω, πολλά πράγματα. Ο Θεός τα κάνει εν τω Χριστώ. Με ένα τρόπο, η πίστη μου ότι τα έκανε, η επικρότηση μέσα μου, η υπαρξιακή, ότι όντως έτσι ήταν, και ότι όντως έτσι έπρεπε να γίνει, λειτουργεί ακριβώς, όπως στον τελικό ποδοσφαίρου μεταξύ δυο εθνικών ομάδων. [ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ.ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΕΠΙΚΡΟΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, Ο ΥΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΟΣ. ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ, ΑΛΛΑ Ο ΘΕΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. ΜΟΝΟ ΟΙ ΤΗΡΟΥΝΤΕΣ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟ. ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΣΚΙΩΔΗ ΖΩΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, ΣΤΗΝ ΑΝΟΗΣΙΑ, ΣΤΟ ΜΙΣΟΣΚΟΤΑΔΟ. ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ. ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ.]

Euro 2004 ταύτιση-πίστη

Έχουμε βρεθεί και εμείς σε αυτή την κατάσταση πριν είκοσι χρόνια. Και έβλεπες οι πάντες, και εγώ, νομίζαμε, έτσι δεν είναι, δυο λεπτά, εσύ κάνεις το παιχνίδι; Όχι. Που είσαι εσύ; Μίλια χιλιάδες μακριά και το βλέπεις μόνο. Αλλά δεν συμμετέχεις απόλυτα; Δεν αισθάνεσαι εκεί πέρα, υπάρχουν και πολλοί που παθαίνουν καρδιακή προσβολή, σαν να’ ναι μέσα στο παιχνίδι. Αυτή η απόλυτη ταύτιση με τους παίχτες, λέγεται πίστη. Ταυτιζόμαστε με το έργο του Χριστού με τον ίδιο τρόπο. Μας ενδιαφέρει, μας αφορά, μας πονά, μας χαροποιεί υπαρξιακά, και γίνεται δικό μας αυτό το πράγμα. Και αυτά που έκανε αυτός, τα πέτυχε. Ως Θεός, ανήκουν και σε μας. Αλλά άμα ρωτάς μέσα σου, άραγε μπορεί ο Θεός αυτό να το κάνει, μετά από κει πέρα, βέβαια μπορεί, αφού τα έχει κάνει όλα. Είναι να γίνει αρχή. Άμα δεις ένα να κάνει μετά φεύγει αυτό το βάσανο, και καταλαβαίνεις ότι τα κάνει όλα. Αλλά πως θα δεις αυτό το ένα; Αυτό ένα δε θέλει ο διάβολος να το δεις ποτέ. Δε θέλει ποτέ ο άνθρωπος, γι’ αυτό δε θέλει ποτέ να κάνει προσευχή. Προσευχή ατομική να ξέρετε σας δίνει εκατομμύρια στο χέρι, αλλά προσευχή ατομική δε θέλει ποτέ να κάνετε, που να επιμένει, να είναι κάθε μέρα, έστω να’ ναι 5 λεπτά, 10, κάθε πρωί. Δεν το θέλει αυτό, ξέρετε γιατί φοβάται ότι ο Θεός θα απαντήσει.

Προσευχή και διάλογος με τον Θεό

Θα απαντήσει ο Θεός. Και αν απαντήσει ο Θεός θα πεις, ααα! Εκεί είσαι λοιπόν. Και μετά αρχίζει διάλογος. [ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΠΛΑΝΗ ΝΤΥΜΕΝΗ ΕΝΔΥΜΑ ΦΩΤΟΣ, ΜΙΜΟΥΜΕΝΗ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ, ΔΙΟΤΙ ΤΙΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΜΙΜΟΥ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ. Ο ΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΟΠΩΣ ΚΟΚΟΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ. ΙΔΟΥ ΔΟΥΛΗ ΚΥΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΣΤΗΝ ΑΥΘΥΠΕΡΒΑΣΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΩΣΕΩΣ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ. ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΠΟΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ, ΟΠΩΣ Ο ΝΙΤΣΕ Ή ΤΗΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΩΣΦΟΡΟ. ΜΕ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ]  Και βλέπεις νέες απαντήσεις. Νέες παρουσίες. Και αρχίζει μετά και η σχέση με το Θεό γίνεται πραγματική! Όπως είναι με τον πατέρα σου, με τη μάνα σου. Και λες, δως μου ρε πατέρα, φτιάξε μου ρε μάνα αυτό το φαΐ που μου αρέσει. Που αμέσως το φτιάχνει. Δεν είναι μεταφυσική αυτό. Αυτή την προσευχή, είτε μες στη Λειτουργία, είτε μες στο σπίτι κατά μόνας, πρέπει να γίνεται και κατά μόνας, δεν την θέλει κάποιος, γιατί; Γιατί έτσι και αρχίσει διάλογος μετά του Θεού, τότε ο άνθρωπος καταλαβαίνει όλα αυτά που λέμε. Ότι είναι παιδί Θεού, τον έχει υιοθετήσει η χάρις, ότι ο Θεός σκοτώνεται γι’ αυτόν, για την παραμικρή του ανάγκη. Τότε τα βλέπει αυτά.[ΞΕΦΥΓΕ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΠΟΥ ΕΙΣΗΓΕΙΤΑΙ] Αν δεν έχεις προσευχή, βλέπω ανθρώπους, οι οποίοι έχουν ευεργεσίες τεράστιες στη ζωή τους[ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΝΟΙΑ], και δεν τις καταλαβαίνουνε. Διότι δεν κάνουν ποτέ προσευχή. Και τι κάνει τότε ο Θεός; Εν τη αγαθότητι Του επιτρέπει ένα πειρασμό. Και με τον πειρασμό φωνάζει ο άλλος, τι είχα, τι είχα στα χέρια μου; Τότε βλέπει τι ήταν ο Θεός, και πως ήταν ο Θεός, και γιατί βοηθούσε ο Θεός, και δεν ήταν τίποτα αυτονόητο προηγουμένως. ένας που είχε πάρκινσον μια φορά προσπαθούσε να πιάσει το ποτήρι ο καημένος, και πήγαινε το χέρι του έτσι, και μου λέει: ξέρετε πάτερ τι μεγάλο αγαθό είναι να μπορείς να πιάσεις ένα ποτήρι; Ξέρετε τι μεγάλη ευλογία είναι αυτό; Να μπορείς να πιάσεις ένα ποτήρι. Ότι χάνουμε μετά αναμετρούμε τι χάσαμε. Αλλά γιατί να είναι έτσι; Γιατί να περνάμε όλη μας τη ζωή σε τόση μιζέρια και να βασανίζουμε τους πνευματικούς και να βασανιζόμαστε και μεις; Πάλι μου’ κανε τα ίδια, χαχα. Και αύριο τα ίδια θα σου κάνει πάλι. Αφού είσαι ίδιος. Εσύ τα προκαλείς σε ένα σημείο πάντα. Δεν λυτρωνόμαστε ενώπιον του Θεού να πούμε, κοίταξε εγώ είμαι ..ο Παύλος λέει είμαι παιδί σου κατά φύση, κατά χάριν εδώ. Που είναι, για κληρονόμος σου, που είναι. Να στο φανερώσει αμέσως, να το δεις και να πεις ααα. Και μετά ο άνθρωπος, ξέρετε,μόνο για ένα πράγμα λυπόμαστε, αν ωριμάσουμε πνευματικά. Για τα χρόνια που περάσαμε με λάθος λύπες. [ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ Η ΕΥΚΟΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΣΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ. ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ]

Λάθος λύπες

Λύπες λαθεμένες. Που δεν χρειαζόταν να λυπηθούμε γι’ αυτά. Αυτό είναι όλο. Και γιατί από αυτό πεθαίνουμε όλοι, από λύπες, σας είπα, βασικά αυτοκτονούμε, λέμε τώρα. Από λάθος στεναχώριες. Στην πραγματικότητα μόνο μια λύπη υπάρχει, η λύπη ότι αυτή η ιδιότητα προσφέρεται, και εγώ δεν την έχω, για κάποιο λόγο, γιατί είμαι χαζός, μουρλός στο κεφάλι, δεν δεν μπήκε ακόμα[ΣΑΝ ΛΟΓΙΣΜΟΣ]. Αυτό είναι, αλλά είναι κατά Θεόν λύπη αυτή, και απαντά και το Πνεύμα το Άγιο σχετικά γρήγορα. Όλες οι άλλες λύπες, και γιατί να μην έχω, και γιατί, …και απ’ το πολύ γιατί τα τινάζουμε. Δέκα και είκοσι χρόνια νωρίτερα απ’ ότι θα μπορούσαμε. Και πάμε στον πνευματικό και αρχίζουμε. Οι πνευματικοί είναι τα μόνα πλάσματα στον κόσμο που θα αγιάσουν σίγουρα. Πάει και τρίβει την μούρη της η άλλη συνέχεια, μουρ μουρ μουρ, τα ίδια τι έπαθα, τι μου’ καναν….και περνάει έτσι όλη η ζωή. Και υπάρχει αυτή η κληρονομιά μπροστά σου, και είσαι τόσο πάνω από όλα τα πράγματα στην πραγματικότητα, και σου ανήκει αυτή η σφαίρα της ελευθερίας. Και χάνουμε και την προσευχή που θα κάναμε για τον κόσμο, χάνουμε και την επικοινωνία μετά του Θεού, η οποία μας αλλάζει πραγματικά. Εδώ τώρα πέντε λεπτά είστε μαζί μου εδώ, μια ωρίτσα, και αλλάξατε, το βλέπω στα ματάκια. Άντε να’ ενώπιον του Θεού δυο ώρες κάθε μέρα, να δεις τι γίνεται. Γι’ αυτό λέω, μπορεί και κάποιος να τα καταλάβει αυτά. Μερικοί τα καταλαβαίνουν, και να με συγχωρούν που μιλάω έτσι, αλλά όλοι μας αργά τα καταλαβαίνουμε, να ξέρετε. Δεν είναι αυτονόητα αυτά τα πράγματα. Όταν είναι νέος ο άνθρωπος νομίζει ότι πρέπει να κάνει εκείνο, εκείνο…και κάπου περνάει ο Θεός δίπλα και του ρίχνει μια ματιά ξαφνική και του λέει, και εσύ εδώ είσαι, …περίμενε. Εντάξει αυτό, ως πότε όμως; Και εσύ εδώ είσαι; Άντε να κάνω τα παιδιά να μεγαλώσουν, άντε να τα αποκαταστήσω, άντε να κάνω τα εγγόνια, άντε να…δεν τελειώνει ποτέ αυτό. Και στο μεταξύ χάνουμε την πολύτιμη αυτή ευκαιρία να συζούμε στο σπίτι του Πατρός, που είναι δίπλα, αλλά να το κάνουμε υπαρξιακά, να το ζούμε αυτό, έτσι. Και τελειώνει εδώ και λέει, το είπα ήδη, δεν το ξαναλέω. Να ομολογείς τω ονόματι σου, να πιστεύει τη καρδία σου, σωθείσει. Καρδία πιστεύεται εις δικαιοσύνη, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν. Με την καρδία πιστεύεις και δικαιώνεσαι. Το φοβερό στην Εκκλησία είναι ότι δικαιωνόμαστε. Άλλο η δικαιοσύνη που εσύ χρωστάς συνέχεια, και άλλο δικαιώνεσαι. Δικαιώνεσαι, γιατί όταν βλέπεις τον Χριστό, ο Χριστός σε δικαιώνει. Σε κάνει αγκαλιά απλώς, δεν θέλει τίποτ’ άλλο, σαν τον άσωτο της παραβολής, δε θέλει τίποτα. Αρκεί να θέλεις να μείνεις στην αγκαλιά Του, τίποτε άλλο. Και ότι κανείς είναι για να μείνει σε αυτή την αγκαλιά, έτσι. Ωραία, περιμένω emails. (40:47)

Συζήτηση

Μια ερώτηση…σαν μιλάει ο Δαβίδ, αισθάνεται κανείς ότι ο Θεός είναι εκδικητικός. (δεν ακούγεται καθαρά.) [ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ. ΘΕΛΟΥΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ]

Ε, ποιος είπε ότι ο Δαβίδ είναι ο Χριστός! Είναι εικόνα. Ήταν ευλαβής, είναι άγιος. Το ωραίο με το Δαβίδ και το πολύ σημαντικό στο Ψαλτήρι, είναι ότι τα πάντα αναφέρονται στο Θεό. Γκρινιάζει, στενοχωριέται, αλλά στο Θεό έχει το μυαλό του. Γι’ αυτό και είναι κοντά στον μέσο άνθρωπο, με ένα τρόπο, έτσι. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι, αν κανείς προχωρήσει πέρα από αυτό, γιατί ο Δαβίδ ήταν σε μια άλλη εποχή, έτσι. Δίκαιος, και λοιπά, καλός, ωραίος. Αλλά τώρα οι άγιοι του Θεού που ζουν σε αυτή την κοινωνία, και την ξέρουν και την βλέπουνε, τι παράπονα και τι γκρίνιες; Εγώ τουλάχιστο σας λέω ειλικρινά, από τους αγίους που γνώρισα, δεν άκουσα καμιά γκρίνια και κανένα παράπονο ποτέ. Και μου είχε κάνει εντύπωση αυτό μάλιστα (ανεβαίνει πολύ ψηλά η φωνή), θα μπορούσαν, έτσι δεν είναι; Να αρχίσουν να λένε, και δεν άκουσα ποτέ. Και συναναστραφήκαμε τότε αγίους για χρόνια. Πολλά χρόνια, και δεν ακούσαμε ποτέ κανένα να λέει, τι μου έκανε εκείνος εμένα, ααχ! Εκείνος ο δεσπότης τι μου’ κανε! Ή εκείνος ο συνασκητής, ααα! Ποτέ! Αναμετρούνται εκ των υστέρων, γιατί; Μα είχαν αυτή την επικράτεια μπροστά τους. Είναι σαν να σου δίνω, σαν να σου λέω, κοίταξε να δεις, όσο βλέπεις και όσο δεν βλέπεις, όλος ο Όλυμπος είναι δικός σου. Και αρχίζει κάποιος και παλεύει, διπλανός, αφού έχεις εσύ 20 χιλιάδες στρέμματα δικά σου, και σου λέει τα τέσσερα μέτρα είναι δικά μου και το έφραξες λίγο πιο μέσα. Τι θα του πεις; Δε θα του πείς πάρε τέσσερα, άντε πάρε και άλλα δεκατέσσερα (γελάει) από μένα. Έτσι δε θα του πεις; Αυτό εννοεί ο Χριστός όταν λέει, σου έδωσαν στη μια, γύρνα και απ’ την άλλη. Σου λέει πάρτο ρούχο, δώστου και το σακάκι. Μα γιατί; Διότι έχεις όλο αυτό το πράγμα δικό σου. Και αυτό δεν μπορεί να σου το πάρει κανένας. Μόνος σου το παραδίδεις, το καταστρέφεις μόνος σου. Προσέξτε, γιατί υπάρχει μεγάλο πνεύμα πλάνης. Δαιμονικό πνεύμα στον κόσμο σήμερα. Σας είπα. Έχω δικαίωμα να αποτυγχάνω, να αμαρτάνω, να μην καταλαβαίνω, να πέφτω και να ξαναπέφτω, μου το δίνει η αγάπη του Θεού. Όχι να βρίζω και να βλασφημώ το έργο του Θεού στον κόσμο όμως. Προσέξτε το αυτό. Εκεί μετά διαολίζεται ο άνθρωπος. Μπαίνουν άλλες δυνάμεις μέσα. Αυτό να το ξέρετε, γιατί στην πραγματικότητα έχει συμβεί πολλές φορές στη ζωή αυτή, αλλά τέλος πάντων.

Ερώτηση: η συνειδητοποίηση του Πάτερ ημών, δεν υπάρχουν δυσκολίες να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ο Πατέρας μας. Από την άλλη πάμε στην ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με», Το σώσον με νομίζω είναι πιο εύκολο. Είναι έτσι ή κάνω λάθος;

Απάντηση: Ελέησον με; Ναι. Μα μαζί πάνε αυτά. Και τι λέει στο «Πάτερ ημών», δεν λέει τον άρτον ….και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. Που σημαίνει ότι ο πονηρός ήταν μια παρουσία. Από του πονηρού. Το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με» απαντά σε αυτό το τελευταίο. Το ρύσαι ημάς από του πονηρού. Είναι μια μέριμνα, μέριμνα, φροντίδα, για κάτι, το οποίο, αν δεν φροντίσω καθόλου γι’ αυτό, με φονεύει. Με τελειώνει, με κάνει. Δεν είναι υπεύθυνος όμως ο διάβολος για το ότι εγώ δεν έχω καλή πρόθεση, δεν έχω σκοπό στη ζωή μου, να ξέρετε, ε; εγώ είμαι υπεύθυνος, δεν κατάλαβα, ο διάβολος είναι υπεύθυνος; Ο διάβολος βοηθάει τη στραβή μου κλίση, δεν τη δημιουργεί ο ίδιος. Είδατε τα δαιμόνια σήμερα, φύγανε από τον άνθρωπο, και που πήγανε; Στα γουρούνια. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι τον άνθρωπο τον θεωρούν γουρούνι. Να το ξαναπώ λίγο αυτό; Ο διάβολος τον άνθρωπο τον θεωρεί γουρούνι, γι’ αυτό και δεν του κάνει μεγάλη διαφορά, απ’ το να είναι στο γουρούνι ή τον άνθρωπο. Ο διάβολος έχει πάρα πολύ κακή ιδέα για σας. Έχετε ακούσει ανθρώπους να βρίζονται μεταξύ τους; Σίγουρα έχετε ακούσει. ..γουρούνι, τέρας!..δε θέλω να τα πω τώρα. Αυτά τα πιστεύει ο διάβολος, ακριβώς για τον καθένα από μας. Την στιγμή εκείνη είμαστε ευεπίφοροι και τα εμπνέει άνετα. Ο διάβολος έχει πάρα πολύ χαμηλή ιδέα. Όπως ο Θεός έχει τρομακτικά υψηλή ιδέα για τον άνθρωπο, έτσι δεν είναι; Ακούστε τι σας λέω. Πολύ ψηλή ιδέα. Παιδί και συγκληρονόμος. Συγκληρονόμος αιώνιος κατά χάριν. Θεός επί γης! Ουφ! Ο δ… έχει πολύ κακή ιδέα. Γι’ αυτό και όταν ακούσετε τον δ., θα τσακωθείτε με τον διπλανό σας του σκοτωμού, δεν υπάρχει περίπτωση. Και όσο λέτε, τόσο καινούργια θα σας εμπνέει. Και ακούς ανθρώπους να τσακώνονται, που τους ξέρεις και τους δυο, και λες, ρε παιδιά, δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό. Εγώ τούτον τον ξέρω, δεν είναι έτσι. Γιατί έχεις μια απαθή σχέση μ΄αυτόν. Και ακούς που τον βρίζει η γυναίκα του, και λες, τιτιτι ναι τούτο εδώ τώρα. Αισθάνεσαι την υπερβολή. Αισθάνεσαι τη συμφορά, αισθάνεσαι το κακό. Αισθάνεσαι ότι δεν μιλάει μόνο εκείνη, και αντιστρόφως, καταλάβατε τι λέω. Όπως μες στην υπερβολή της αγάπης εμφανίζεται ο Θεός, γιατί Αυτός την εμπνέει, μόνο αυτός μπορεί να την εμπνεύσει, τη δωρεάν αγάπη, και μόνο Αυτός δίνει δωρεάν αγάπη, και μέσα στο κακό και στο φθόνο, στο φόνο. Πως γίνεται ένας φόνος; Δεν λέω τυχαίος φόνος, να ρίξεις μια πέτρα στο χωράφι σου και να είναι κάποιος από πίσω. Λέω τον εσκεμμένο φόνο. Αυτό τον φόνο που τον σχεδιάζει κανείς. Ξέρετε πως γίνεται; Δέχεται τους λογισμούς. Κατ’ αρχήν είναι λογισμοί έπαρσης και φιλαυτίας, ο διάβολος τους ενισχύει υποβαθμίζοντας τον άλλο. Λέω σε μια ομιλία μου για τον γάμο, ότι ο διάβολος αν ήταν μεταξύ μας, θα ήταν ψυχοθεραπευτής. Αν έκανε δουλειά ανθρώπινη. Ναι, έχεις δίκαιο. Ξέρω, πολύ δίκαιο έχεις, αμ και εκείνο που έχει. Λες εσύ, η γυναίκα μου είναι ας πούμε ανυπόμονη, λέω τώρα. Και του λές πόσο ανυπόμονη είναι και σου λέει, σου ψυθιρίζει στ’ αυτί, δεν είναι μόνο ανυπόμονη, είναι και αυθάδης. Και αυθάδης λες εσύ. Μεγαλώνει η ορμή. …είναι και γλωσσού. Ααα! Και του σουπε τις προάλλες; … και μετά ο άνθρωπος είναι αιχμάλωτος, τελείως. Αιχμαλωτίζεται. Και δεν βλέπει ότι αυτή η γυναίκα του δωσε τη ζωή της, τον εαυτό της, τα παιδιά, την αξιοπρέπεια του, στάθηκε δίπλα του σε δύσκολες στιγμές, τον βοήθησε, τον κοίταξε στα μάτια, τίποτα δεν υπάρχει! Και μετά αρχίζει η αιώνια, πως το λένε, μεταμέλεια. Που είναι και άκαρπη, γιατί δεν είναι και σωστή μεταμέλεια. Όχι αυτή, εγώ έφταιγα, όχι αυτή η μάνα της…Πάντως, αυτό είναι και η απάντηση στο ερώτημα. Είμαστε υπεύθυνοι; Φυσικά και είμαστε υπεύθυνοι. Δε θα μας μίλαγε έτσι η χάρις. Το Πνεύμα το Άγιο θα μας έλεγε, ότι και να σας πω, μάταιο είναι, και ο καθένας όσο μπορεί λιγότερα ας κάνει. Δεν λέει όμως έτσι. Μιλάει στον υπερθετικό βαθμό. Να το θυμάστε αυτό, και τελειώνουμε εδώ. Όσο ο Θεός τιμά τον άνθρωπο χωρίς όρια, είχα πει τις προάλλες, σε μια άλλη ομιλία, και αυτό είναι σημαντικό, πως τολμά ο Χριστός και λέει, αυτός που αγαπάει την μάνα του και τον πατέρα του, και τα παιδιά του πάνω από μένα, δεν είναι άξιος μου. Πως τολμάει και το λέει; Απάντηση: γιατί κάνει και αυτός το ίδιο. Μας αγαπάει πιο πολύ από τον εαυτό του. Λίγο, τόσο ναρκισσισμό να είχε δε θα ασχολιόταν μαζί μας. Λίγο να έμοιαζε με το Δία, λίγο, λίγο, θα’ λεγε, τι έγινε εκεί πέρα, τι κάνετε, τι…Και βλέπεις ότι σε αγαπά, αυτό είναι το μυστήριο της οικονομίας, όλη αυτή η κάθοδος, και όλο αυτό το πράγμα, όλη η οικονομία του σταυρού, κατάγεται από το ότι σε αγαπάει πιο πολύ από τον εαυτό του. Αυτή είναι η τέλεια αγάπη. Το προνοείσθαι των καταδεεστέρων, αυτό που είπε ο Αρεοπαγίτης, να φροντίζει γι’ αυτά που είναι κατώτερα. Είναι η τελειότητα της αγάπης αυτή. Και την έκανε ο Θεός. Το προνοείσθαι των καταδεεστέρων. Την αγάπη σαν θαυμασμό προς τα ανώτερα την έχουμε όλοι. Εξού και ο έρως, αυτό είναι ο έρως, ο θαυμασμός προς κάτι που δεν έχεις. Λοιπόν, αυτά.

Τέλος